Çok bencilsin erken uyan çocuğa bak bende hazırlanayim diyebilirsin eşine ben calisiyorum ama her sabah eşim yarım saat veya 1 saat abakar ben uyurum ise gideceği zaman beni uyandirir bebeğe bak ben gidiyorum derBir süredir çalışıyorum, Yaklaşık 2 yıl çalışmaya ara vermiştim.
Henüz ev, iş, çocuk üçgenine tam manasıyla adapte olamadım.
Çok yoruluyorum, yetişemediğimi hissediyorum.
Her sabah kalkıp binbir stresle hem kendim hem bebeğimi hazırlamaya çalışıyorum.(kayınvalideme götürüyoruz)
Bebeğim ben hazırlanana kadar kıyametleri koparıyor haklı olarak benimle ilgilenin diye.
Babası kafasını çevirip yattığı yerden bakmıyor bile çocuğun suratına.
E doğal olarak tam hazırlanamadan mamasını hazırlıyorum, üstünü giydiyorum, altını değiştiriyorum.
Çocuğu olanlar anlar halimden, yerinde durmuyor, huysuzlanıyor, yemek giymek istemiyor.
Bütün gün göremeyeceğim için mümkün olduğunca stresimi bebeğime yansıtmamaya uğraşıyorum.
Ben bu kadar çabalarken eşim kalkıp bi işin ucundan tutmuyor.
Evden çıkmamıza 15dk. kala anca kalkıyor yataktan kendisi hazırlanıp dikiliyor başıma.
"hala hazır değil mi bu çocuk? Geç kaldık.. yarım saat erken kalksan ölür müsün?"..
Yetişemedim şu çantasına bez falan koyuver desem "zaten sadece senin hazırlanman 1 saat neden erken kalmıyorsun?" .. demeye başlıyor.
Çoğu zaman saçımı başımı apartmandan çıkana kadar yapmaya çalıyorum, çıkarken şöyle bi aynaya bakıp "heh tamam olmuşum" diyemedim bi gün bile.
Bu arada normal zamanlarda pratik hazırlanır onu kapıda ben beklerim, o dolanır durur evin içinde.
Bişey söylesem kavga çıkıyor, çocuğun yanında sabah sabah bağrışmak vicdanımı darmadağın ediyor.
Bu yüzden çoğu zaman susmayı tercih ediyorum.
Lafa geldimi çocuğunu çok sever, çok titrer, herşeyine koşar.
Ama çocuğu için bi 15dk. önce totosunu kaldırmaz yataktan.
Her sabah aynı, her sabah kavga gürültü.
Bütün enerjimi emiyor, sömürüyor artık
