Merhaba, aslında üyelik açtığım günden beri buraya yazmayı istiyordum ama bir türlü yazacaklarım toplayamadım ve sanki tüm kusurlarını açınca öylece çırılçıplak ortada kalmış gibi hissedecek gibi oluyorum. 27 yaşındayım. Çalışmıyorum. Lisede hemşirelik okudum ama hiç çalışmadım. Ardından iki yıllık bı bölüm okudum ve ardından 4 yıllık beslenme ve diyetetik bölümüne başladım. Okulu dondurdum ama ailem şuan bilmiyor. Erkek arkadaşım var 5 yıllık onunla yaşıyorum ve şuan ailemin yanına geldim. Annem ve babam 65 yaşlarındalar, geç evlenmişler. Benden iki yaş büyük zihinsel engelli bir ablam var, iki kardeşiz. Hayat boyu kendimi hep yetersiz hissettim ve hala da öyle hissediyorum. Ailemin davranışları ve benim çok küçük yaşlarda sinen bir çocuk olmamla bu şekilde olduğunu görüyorum. Kendimi hayatın içinde herkes yaşarken onları izlemeye gelmiş gibi hissediyorum. Evlenmek istemiyorum, aileler düğün vs istemiyorum. Sadece beraber yaşamak istiyorum. Çocuğum olsun istemiyorum. Çocuktan korkuyorum daha kendime hayrım yok bir çocuğun hayatının sorumluluğunu alamam ve hiçbir zaman çocuk, evlilik hayalleri kurmadım. Çok küçükken babamı da bazı sözleriyle devamlı bakmak zorunda olduğum 3 kişi var gibi düşünüyordum. Arkadaşlarımın anne babalarına göre yaşlıydılar, sen bize bakarsın gibi laf arasında dahi olsa söylenen sözler hep büyük bir sorumluluğun var gibi hissettirmiş bana. Sanıyorum bu sorumluluktan kaçmak için büyümemeyi seçmişim. Hayatımdan mutsuzum, çok özgüvensiz hissediyorum. Bir hastanede ise girsem beni sazlar diye düşünüyorum. Ailem bı ilçede yaşıyor daha önce başvurmuştur birkaç yere ama geri dönüş olmamıştı ve bu beni daha çok uzak durmaya itti. Yaşamaktan, hayatın içinde olmaktan kaçtım açıkçası. Lise döneminde birine aşık olmuştum onun evine gidiyorduk bazen ailem bu şekilde ilişkiyi öğrenmişlerdi onlarda da bende bu bir travma oluşturdu. Sanki dünyanın en büyük hatasını yapmış gibi davrandilar. Bana nasıl olduğumu bile sormadılar. O dönem tamamen tek başıma atlattım her şeyi. İşte aslında ondan sonrada hayata tutunamadım. Kendimi hep yalnız hissettim. Şimdiki erkek arkadaşım hep destek oldu. Psikolojik tedavi almamda, okuyup öğrenmem de ön ayak oldu. Teşvik etti beni hayata bağlamaya çalıştı. Korkularımı yenebilmem için çabaladı. Onu da çok fazla yordum ayrılmanın eşiğine gelmiştik ki devam ediyoruz. Şimdi öncelikle özgüven ve özsaygı mi kazanmaya çalışıyorum. Kendim için yaptığım bir senelik bir plan var hayatta ruhsal olarak belli bir yere gelebilmek için. Duygusal anlamda guclenebilmek için. Sizce ne yapmalıyım? Psikolojik yardım aldım birkaç seans ama maddi anlamda sıkıntı yaşadığım için devam edemedim. Kendimi çok kötü hissediyorum, bir köşeye saklansam orada kalsam ölene kadar diye hissediyorum. Hayattan kaçıyorum yani. Ama artık her şey değişsin istiyorum. Şuan aşırı karamsar bir haldeyim bana yardımcı olur musunuz, siz olsanız ne yapardınız?
