Hayattaki tek başınalık hissi

Soya · Dün 00:41

Merhaba herkese. Ben 22 yaşına yeni girmiş üniversite 3. sınıf öğrencisi biriyim. Üniversite 1. sınıfın yazından beri çalışıyorum ve tüm ihtiyaçlarımı kendim karşılıyorum. Maddi durumumuz hayatım boyunca hiç bir zaman iyi olmadı ama tüm mesele bu da değil. Hayatımda ailemden sadece annem ve kız kardeşim var. Babamla görüşmüyorum, teyzem ve eşi hariç hiç bir akrabamızla görüşmüyoruz. (O da git gelli) 3 sene önce ananemlerde kalıyorduk ve kavga dövüş kovulduk denebilir. Keza ev içerisinde de annem ve kardeşimle güvenli bir ilişkim yok. Annem çok çabuk sinirlenen, tatmin etmesi zor bir karakter. En ufak anlaşmazlığımızda ananem gibi evden kovuyor. En son kavgamızı işe gitmek için uyandığımda onu kahvaltı ederken görünce “Anne ayıp yaa keşke beni de uyandırsaydın” dediğim için ettik. Yine bana bağırdı çağırdı aradan günler de geçse siniri dinmedi. Bana evden git, git sana baban baksın falan dedi. Beni gecenin üçünde arkadaşım bizde kalırken sopayla kovalayıp kapı dışarı etmişliği var. Neyse şimdi her kavgayı anlatırsam buraya sığmaz. Uzun lafın kısası bu hayatta kendim dışında bir güvencem yok. Kendimi hem maddi hem manevi çok yalnız hissediyorum. Ailemden bana kalacak tek bir kuruş dahi yokken ben kendim bir şeyler yapmaya çalışırken sürekli önüme taş koyuluyor gibi hissediyorum. Örneğin geçen sene kardeşimden dayak yediğim için kaçırdığım sınavlarım ve iş günlerim oldu. Kendimi 2 senedir sen aslansın süpersin kendi başının çaresine bakarsın diye gazlaya gazlaya idare ediyorum ama artık büyüdüm ve bir şeyler dank ediyor sanki. Kendimi çok yalnız hissediyorum, sadece hayatımı idame ettirmek için bu kadar çaba sarfetmek zorunda kalmak beni çok yormaya başladı.

Evlilik meraklısı bir insan falan değilim yanlış anlamayın ama mesela ilk defa çevremde yaşıtlarım evlenmeye başladı. Hayatımda biri var ve beni bu düşünceler çok geriyor. Hadi ben bu durumuma alıştım, ama olur ya bir gün evlenen ben olursam ne yapacağım? Beni kimden isterlerdi, kız tarafı kaç kişi olurdu, maddi olarak bunun altından nasıl kalkardım gibi düşünceler belirdi aklımda. Aslında konu evlenememe korkusu da değil umarım beni yanlış anlamazsınız Sadece ben çok yalnızım, zor bir hayat geçiriyorum ve bunu biliyorum, alıştım artık. Ama nasıl desem kendi kabuğumda kalmak istiyorum sanki, olur da erkek arkadaşımla hayatımı birleştirmek istersem mahcup olurum gibi düşünceler beni iyice bu duruma itiyor. Aslında oldukça özgüvenli, sosyal, pek çok arkadaşı olan, yani göz önünde biriyim. Kısacası eskiden kendimi bu sefaletten kurtarıcam hırsı varken büyüdükçe aman ben artık bu durumu kabullendim sadece kimse bana dokunmasın düşüncesi yerini almaya başladı. Ailemden mi utanıyorum, kimse oralara girmesin mi istiyorum, derdim bu mu anlamadım. Biraz uzun oldu ama içimi dökmek istedim, etrafımda bu konuları konuşabileceğim benden tecrübeli insanlar yok. Okuduğunuz için teşekkür ederim.

Nomad Daughter · Dün 00:50

Maalesef aile de en az ekonomi kadar bu ülkenin en büyük problemlerinden biri.. Keşke seçme şansımız olsa. İnsanın ailesi yanında olduğunda kimseye ihtiyaç duymuyorken olmadığında çevren arkadaşlarla dolu olsa da yalnız hissedebiliyorsun. Ama bazı acı gerçekleri kabul ederek güçlü olmaya çabalamak gerekiyor. İşiniz var ne güzel umarım kendi evinize de çıkabilirsiniz. Evliliği ve bir aile kurmayı istemeniz de normal aslında ama aileden kaçmak için düşünmeden yapıldığında çoğunlukla kötü sonuçlar doğuruyor. Erkek arkadaşınız sizi gerçekten seviyorsa, değer veriyorsa inanın korkucak, utanacak hiçbir şey yok. Sizinle evlenecek sonuçta. Ailevi problemler milletimizin kara lekesi gibi bir şey.
O yüzden kendinizi ve geleceğinizi düşünerek umudunuzu kesmeden devam edin. Annenizle de iletişimi biraz azaltın isterseniz her konuşmada tartışma yaratıyorsa konuşmamak en güzeli.

onbirmayis · Dün 00:54

Soya .!.:
Merhaba herkese. Ben 22 yaşına yeni girmiş üniversite 3. sınıf öğrencisi biriyim. Üniversite 1. sınıfın yazından beri çalışıyorum ve tüm ihtiyaçlarımı kendim karşılıyorum. Maddi durumumuz hayatım boyunca hiç bir zaman iyi olmadı ama tüm mesele bu da değil. Hayatımda ailemden sadece annem ve kız kardeşim var. Babamla görüşmüyorum, teyzem ve eşi hariç hiç bir akrabamızla görüşmüyoruz. (O da git gelli) 3 sene önce ananemlerde kalıyorduk ve kavga dövüş kovulduk denebilir. Keza ev içerisinde de annem ve kardeşimle güvenli bir ilişkim yok. Annem çok çabuk sinirlenen, tatmin etmesi zor bir karakter. En ufak anlaşmazlığımızda ananem gibi evden kovuyor. En son kavgamızı işe gitmek için uyandığımda onu kahvaltı ederken görünce “Anne ayıp yaa keşke beni de uyandırsaydın” dediğim için ettik. Yine bana bağırdı çağırdı aradan günler de geçse siniri dinmedi. Bana evden git, git sana baban baksın falan dedi. Beni gecenin üçünde arkadaşım bizde kalırken sopayla kovalayıp kapı dışarı etmişliği var. Neyse şimdi her kavgayı anlatırsam buraya sığmaz. Uzun lafın kısası bu hayatta kendim dışında bir güvencem yok. Kendimi hem maddi hem manevi çok yalnız hissediyorum. Ailemden bana kalacak tek bir kuruş dahi yokken ben kendim bir şeyler yapmaya çalışırken sürekli önüme taş koyuluyor gibi hissediyorum. Örneğin geçen sene kardeşimden dayak yediğim için kaçırdığım sınavlarım ve iş günlerim oldu. Kendimi 2 senedir sen aslansın süpersin kendi başının çaresine bakarsın diye gazlaya gazlaya idare ediyorum ama artık büyüdüm ve bir şeyler dank ediyor sanki. Kendimi çok yalnız hissediyorum, sadece hayatımı idame ettirmek için bu kadar çaba sarfetmek zorunda kalmak beni çok yormaya başladı.

Evlilik meraklısı bir insan falan değilim yanlış anlamayın ama mesela ilk defa çevremde yaşıtlarım evlenmeye başladı. Hayatımda biri var ve beni bu düşünceler çok geriyor. Hadi ben bu durumuma alıştım, ama olur ya bir gün evlenen ben olursam ne yapacağım? Beni kimden isterlerdi, kız tarafı kaç kişi olurdu, maddi olarak bunun altından nasıl kalkardım gibi düşünceler belirdi aklımda. Aslında konu evlenememe korkusu da değil umarım beni yanlış anlamazsınız Sadece ben çok yalnızım, zor bir hayat geçiriyorum ve bunu biliyorum, alıştım artık. Ama nasıl desem kendi kabuğumda kalmak istiyorum sanki, olur da erkek arkadaşımla hayatımı birleştirmek istersem mahcup olurum gibi düşünceler beni iyice bu duruma itiyor. Aslında oldukça özgüvenli, sosyal, pek çok arkadaşı olan, yani göz önünde biriyim. Kısacası eskiden kendimi bu sefaletten kurtarıcam hırsı varken büyüdükçe aman ben artık bu durumu kabullendim sadece kimse bana dokunmasın düşüncesi yerini almaya başladı. Ailemden mi utanıyorum, kimse oralara girmesin mi istiyorum, derdim bu mu anlamadım. Biraz uzun oldu ama içimi dökmek istedim, etrafımda bu konuları konuşabileceğim benden tecrübeli insanlar yok. Okuduğunuz için teşekkür ederim.

Of gece gece üzüldüm.
Ne demek istediğinizi,ne anlatmak istediğinizi çok iyi anladım.
Umarım hayat size çok güzel sürprizler yapar ve bugünlerinizi “vay be ne günlerdi” diye yad edersiniz

Soya · Dün 00:57

Nomad Daughter .!.:
Erkek arkadaşınız sizi gerçekten seviyorsa, değer veriyorsa inanın korkucak, utanacak hiçbir şey yok.

Sanki bilmesi gerekiyormuş gibi ona her fırsatta nasıl bi aileye sahip anlatıyorum. Belki de yapmamam lazım ama öyle işte… Benim çekincem ondan değil de ailesinden Zaten farazi konuşuyorum. Evlenmekten vs kendi travmalarım yüzünden korkuyorum.

Ekonomik olarak da; şu an eve çıkacak gücüm yok, kazandığım para kendimi okutmaya, ortalama bi hayat yaşamama yetiyor çok şükür, ama geleceği göremiyorum. Ailem başarısızlıklarla dolu, onlar gibi olacakmışım hissi var içimde. Artık yükseklerde gözüm yok. 22 yıldır sahip olamadığım normal bi hayatım olsun istiyorum sadece.

Soya · Dün 00:58

onbirmayis .!.:
Of gece gece üzüldüm.
Ne demek istediğinizi,ne anlatmak istediğinizi çok iyi anladım.
Umarım hayat size çok güzel sürprizler yapar ve bugünlerinizi “vay be ne günlerdi” diye yad edersiniz

İyi dilekleriniz için çok teşekkür ederim gözlerim doldu <3 Umarım kendimi gururlandırırım

Borellus80 · Dün 01:00

Diyecek bir şey bulamadım, annenizin psikolojisi bozuk büyük ihtimalle. Kiraya çıkın desem kiralar malum artık ama evlilik için çok erken, yangından kaçarken doluya tutulmayın sonra. Bölümümüz ne, memuriyet için zorlasanız?

ellerimlekazidim · Dün 01:00

Soya .!.:
Merhaba herkese. Ben 22 yaşına yeni girmiş üniversite 3. sınıf öğrencisi biriyim. Üniversite 1. sınıfın yazından beri çalışıyorum ve tüm ihtiyaçlarımı kendim karşılıyorum. Maddi durumumuz hayatım boyunca hiç bir zaman iyi olmadı ama tüm mesele bu da değil. Hayatımda ailemden sadece annem ve kız kardeşim var. Babamla görüşmüyorum, teyzem ve eşi hariç hiç bir akrabamızla görüşmüyoruz. (O da git gelli) 3 sene önce ananemlerde kalıyorduk ve kavga dövüş kovulduk denebilir. Keza ev içerisinde de annem ve kardeşimle güvenli bir ilişkim yok. Annem çok çabuk sinirlenen, tatmin etmesi zor bir karakter. En ufak anlaşmazlığımızda ananem gibi evden kovuyor. En son kavgamızı işe gitmek için uyandığımda onu kahvaltı ederken görünce “Anne ayıp yaa keşke beni de uyandırsaydın” dediğim için ettik. Yine bana bağırdı çağırdı aradan günler de geçse siniri dinmedi. Bana evden git, git sana baban baksın falan dedi. Beni gecenin üçünde arkadaşım bizde kalırken sopayla kovalayıp kapı dışarı etmişliği var. Neyse şimdi her kavgayı anlatırsam buraya sığmaz. Uzun lafın kısası bu hayatta kendim dışında bir güvencem yok. Kendimi hem maddi hem manevi çok yalnız hissediyorum. Ailemden bana kalacak tek bir kuruş dahi yokken ben kendim bir şeyler yapmaya çalışırken sürekli önüme taş koyuluyor gibi hissediyorum. Örneğin geçen sene kardeşimden dayak yediğim için kaçırdığım sınavlarım ve iş günlerim oldu. Kendimi 2 senedir sen aslansın süpersin kendi başının çaresine bakarsın diye gazlaya gazlaya idare ediyorum ama artık büyüdüm ve bir şeyler dank ediyor sanki. Kendimi çok yalnız hissediyorum, sadece hayatımı idame ettirmek için bu kadar çaba sarfetmek zorunda kalmak beni çok yormaya başladı.

Evlilik meraklısı bir insan falan değilim yanlış anlamayın ama mesela ilk defa çevremde yaşıtlarım evlenmeye başladı. Hayatımda biri var ve beni bu düşünceler çok geriyor. Hadi ben bu durumuma alıştım, ama olur ya bir gün evlenen ben olursam ne yapacağım? Beni kimden isterlerdi, kız tarafı kaç kişi olurdu, maddi olarak bunun altından nasıl kalkardım gibi düşünceler belirdi aklımda. Aslında konu evlenememe korkusu da değil umarım beni yanlış anlamazsınız Sadece ben çok yalnızım, zor bir hayat geçiriyorum ve bunu biliyorum, alıştım artık. Ama nasıl desem kendi kabuğumda kalmak istiyorum sanki, olur da erkek arkadaşımla hayatımı birleştirmek istersem mahcup olurum gibi düşünceler beni iyice bu duruma itiyor. Aslında oldukça özgüvenli, sosyal, pek çok arkadaşı olan, yani göz önünde biriyim. Kısacası eskiden kendimi bu sefaletten kurtarıcam hırsı varken büyüdükçe aman ben artık bu durumu kabullendim sadece kimse bana dokunmasın düşüncesi yerini almaya başladı. Ailemden mi utanıyorum, kimse oralara girmesin mi istiyorum, derdim bu mu anlamadım. Biraz uzun oldu ama içimi dökmek istedim, etrafımda bu konuları konuşabileceğim benden tecrübeli insanlar yok. Okuduğunuz için teşekkür ederim.

Sen aslansin demeye devam et. Keşke ailen böyle olmasaydı ama böyle ,kabul et olması gerektiği kadar idare et ekmeğini eline alınca da eyvallah de köşene çekil.

Nomad Daughter · Dün 01:02

Soya .!.:
Sanki bilmesi gerekiyormuş gibi ona her fırsatta nasıl bi aileye sahip anlatıyorum. Belki de yapmamam lazım ama öyle işte… Benim çekincem ondan değil de ailesinden Zaten farazi konuşuyorum. Evlenmekten vs kendi travmalarım yüzünden korkuyorum.

Ekonomik olarak da; şu an eve çıkacak gücüm yok, kazandığım para kendimi okutmaya, ortalama bi hayat yaşamama yetiyor çok şükür, ama geleceği göremiyorum. Ailem başarısızlıklarla dolu, onlar gibi olacakmışım hissi var içimde. Artık yükseklerde gözüm yok. 22 yıldır sahip olamadığım normal bi hayatım olsun istiyorum sadece.

Bilmesi daha iyi olur zaten çünkü er geç öğrenecek. Ailesine de az çok bahseder ama siz ailenizle çok fazla görüştürmeyeceksiniz zaten. Yani anlaşamadığınız için aileler de sık görüşmez. Evlenme aşamasında da maddi durumunuza göre ilerlersiniz. Ailesiyle görüşmeyip evlenen bile o kadar çok insan var ki. Hiçbiri bunun olmasını istemez elbette. Ama ne sevgi ne de saygı kalmayınca mecbur kalıyorsun. Sizin utanmanız gereken bir durum yok sevgiliniz ne diyor bu duruma çünkü onun anlayışlı olup size de destek olması çok önemli.

Soya · Dün 01:04

Borellus80 .!.:
Diyecek bir şey bulamadım, annenizin psikolojisi bozuk büyük ihtimalle. Kiraya çıkın desem kiralar malum artık ama evlilik için çok erken, yangından kaçarken doluya tutulmayın sonra. Bölümümüz ne, memuriyet için zorlasanız?

Kazandığımla eve çıkmam imkansız. Evlilik için de farazi konuşuyorum zaten korkuyorum, ama ya olursa hani… İngiliz Dili ve Edebiyatı okuyorum şu an yaptığım iş de İngilizce öğretmenliği. Ayrıca derslerinde iyi biriyim, alanımı gerçekten çok seviyorum ve akademisyen olmak istiyorum ama bir kaç sene daha hem okuyup hem çalışmayı bünyem kaldırır mı bilmiyorum.

Siyah Palto · Dün 01:06

Üzüldüm umarım birgun mutluluk yağmurları yağar ve şemsiyeniz olmaz

Soya · Dün 01:06

Nomad Daughter .!.:
Sizin utanmanız gereken bir durum yok sevgiliniz ne diyor bu duruma çünkü onun anlayışlı olup size de destek olması çok önemli.

Anlayışlı yaklaşıyor bana üzülüyor. Fakat bazen geçmişte yaşadıklarımı vs anlatırken beni anladığını fakat şu an konuşmaya devam edersem çok üzülüp sinirleneceğini, ilerde annemle yüzyüze gelirse bu öfkesini yansıtmaktan korktuğunu falan söylüyor

Borellus80 · Dün 01:08

Soya .!.:
Kazandığımla eve çıkmam imkansız. Evlilik için de farazi konuşuyorum zaten korkuyorum, ama ya olursa hani… İngiliz Dili ve Edebiyatı okuyorum şu an yaptığım iş de İngilizce öğretmenliği. Ayrıca derslerinde iyi biriyim, alanımı gerçekten çok seviyorum ve akademisyen olmak istiyorum ama bir kaç sene daha hem okuyup hem çalışmayı bünyem kaldırır mı bilmiyorum.

Her şey gönlünce olur inşallah

Nomad Daughter · Dün 01:09

Soya .!.:
Anlayışlı yaklaşıyor bana üzülüyor. Fakat bazen geçmişte yaşadıklarımı vs anlatırken beni anladığını fakat şu an konuşmaya devam edersem çok üzülüp sinirleneceğini, ilerde annemle yüzyüze gelirse bu öfkesini yansıtmaktan korktuğunu falan söylüyor

Sen de çok ayrıntıya girme canım :) Ne ailelerle karşı karşıya kalınıyor. Ama önemli olan sizin kurduğunuz yuvanın sevgi ve saygı dolu olması. Ne eşinin ailesi ne de senin ailen evliliğinizi etkileyememeli. Bazı şeyleri görmezden gelmekte, umursamamakta fayda var. Dediğim gibi mesafenizi koruyun bence hiç tartışmaya girmeyin. Sadece önünüze bakın derim.

asudeas · Dün 01:12

Nomad Daughter .!.:
Maalesef aile de en az ekonomi kadar bu ülkenin en büyük problemlerinden biri.. Keşke seçme şansımız olsa. İnsanın ailesi yanında olduğunda kimseye ihtiyaç duymuyorken olmadığında çevren arkadaşlarla dolu olsa da yalnız hissedebiliyorsun. Ama bazı acı gerçekleri kabul ederek güçlü olmaya çabalamak gerekiyor. İşiniz var ne güzel umarım kendi evinize de çıkabilirsiniz. Evliliği ve bir aile kurmayı istemeniz de normal aslında ama aileden kaçmak için düşünmeden yapıldığında çoğunlukla kötü sonuçlar doğuruyor. Erkek arkadaşınız sizi gerçekten seviyorsa, değer veriyorsa inanın korkucak, utanacak hiçbir şey yok. Sizinle evlenecek sonuçta. Ailevi problemler milletimizin kara lekesi gibi bir şey.
O yüzden kendinizi ve geleceğinizi düşünerek umudunuzu kesmeden devam edin. Annenizle de iletişimi biraz azaltın isterseniz her konuşmada tartışma yaratıyorsa konuşmamak en güzeli.

Soya .!.:
Merhaba herkese. Ben 22 yaşına yeni girmiş üniversite 3. sınıf öğrencisi biriyim. Üniversite 1. sınıfın yazından beri çalışıyorum ve tüm ihtiyaçlarımı kendim karşılıyorum. Maddi durumumuz hayatım boyunca hiç bir zaman iyi olmadı ama tüm mesele bu da değil. Hayatımda ailemden sadece annem ve kız kardeşim var. Babamla görüşmüyorum, teyzem ve eşi hariç hiç bir akrabamızla görüşmüyoruz. (O da git gelli) 3 sene önce ananemlerde kalıyorduk ve kavga dövüş kovulduk denebilir. Keza ev içerisinde de annem ve kardeşimle güvenli bir ilişkim yok. Annem çok çabuk sinirlenen, tatmin etmesi zor bir karakter. En ufak anlaşmazlığımızda ananem gibi evden kovuyor. En son kavgamızı işe gitmek için uyandığımda onu kahvaltı ederken görünce “Anne ayıp yaa keşke beni de uyandırsaydın” dediğim için ettik. Yine bana bağırdı çağırdı aradan günler de geçse siniri dinmedi. Bana evden git, git sana baban baksın falan dedi. Beni gecenin üçünde arkadaşım bizde kalırken sopayla kovalayıp kapı dışarı etmişliği var. Neyse şimdi her kavgayı anlatırsam buraya sığmaz. Uzun lafın kısası bu hayatta kendim dışında bir güvencem yok. Kendimi hem maddi hem manevi çok yalnız hissediyorum. Ailemden bana kalacak tek bir kuruş dahi yokken ben kendim bir şeyler yapmaya çalışırken sürekli önüme taş koyuluyor gibi hissediyorum. Örneğin geçen sene kardeşimden dayak yediğim için kaçırdığım sınavlarım ve iş günlerim oldu. Kendimi 2 senedir sen aslansın süpersin kendi başının çaresine bakarsın diye gazlaya gazlaya idare ediyorum ama artık büyüdüm ve bir şeyler dank ediyor sanki. Kendimi çok yalnız hissediyorum, sadece hayatımı idame ettirmek için bu kadar çaba sarfetmek zorunda kalmak beni çok yormaya başladı.

Evlilik meraklısı bir insan falan değilim yanlış anlamayın ama mesela ilk defa çevremde yaşıtlarım evlenmeye başladı. Hayatımda biri var ve beni bu düşünceler çok geriyor. Hadi ben bu durumuma alıştım, ama olur ya bir gün evlenen ben olursam ne yapacağım? Beni kimden isterlerdi, kız tarafı kaç kişi olurdu, maddi olarak bunun altından nasıl kalkardım gibi düşünceler belirdi aklımda. Aslında konu evlenememe korkusu da değil umarım beni yanlış anlamazsınız Sadece ben çok yalnızım, zor bir hayat geçiriyorum ve bunu biliyorum, alıştım artık. Ama nasıl desem kendi kabuğumda kalmak istiyorum sanki, olur da erkek arkadaşımla hayatımı birleştirmek istersem mahcup olurum gibi düşünceler beni iyice bu duruma itiyor. Aslında oldukça özgüvenli, sosyal, pek çok arkadaşı olan, yani göz önünde biriyim. Kısacası eskiden kendimi bu sefaletten kurtarıcam hırsı varken büyüdükçe aman ben artık bu durumu kabullendim sadece kimse bana dokunmasın düşüncesi yerini almaya başladı. Ailemden mi utanıyorum, kimse oralara girmesin mi istiyorum, derdim bu mu anlamadım. Biraz uzun oldu ama içimi dökmek istedim, etrafımda bu konuları konuşabileceğim benden tecrübeli insanlar yok. Okuduğunuz için teşekkür ederim.

Kendınızı çok ıyı ifade etmişsınız. Aılesı çok ıyı çok ıyı ısı olan basarılı insanlarda yalnızlık cekenılıyor. Bak çevren çok , sosyal hayatı ıyı bırısın ama aıle eksıklıgınden yalnızlık cekıyorsun. Eğer bırgun evlenırsen rıca edersın senı de isterler eğer kı onuda basaramıcaklarsa bırındenbrıca edersın. Maddı anlamda da tek bır çöp goturmeyenlerın daha mutlu olduğunu gördüm. Hatta belkı hayatındakı insanla beraber alırsınız her seyınızı. Maddı gücünü elıne almadan evlenme. Demem o ki hepımızın sınavı ayrı ayrı. Türlü türlü sıbvlardan geçiyoruz. Allah imtıhamsız ımtıhan eylesın. Çok mutlu olan kımseyı gormedım ben. Bazen dıorum kı şükür mu azaldı. Bılemıyorum. Herkesın ayrı ayrı yarası var.

Soya · Dün 01:13

Nomad Daughter .!.:
Sen de çok ayrıntıya girme canım :) Ne ailelerle karşı karşıya kalınıyor. Ama önemli olan sizin kurduğunuz yuvanın sevgi ve saygı dolu olması. Ne eşinin ailesi ne de senin ailen evliliğinizi etkileyememeli. Bazı şeyleri görmezden gelmekte, umursamamakta fayda var. Dediğim gibi mesafenizi koruyun bence hiç tartışmaya girmeyin. Sadece önünüze bakın derim.

Evet ya ben de bi şiştim mi patlıyorum galiba sşwdöwkd ama ne yapayım gerçekten yaşadığım şeyler o kadar absürt ki terapiye gittim ücretsiz seans haklarımı bitirdim orda bile hala içimden atmak istediğim ama bahsedemediğim çok şey oldu

Aynen mesafemi koruyorum, odamdan çıkmıyorum zaten yoğunum hep dışarıdayım. Ama işte patladı mı nerden olduğu belli olmuyor

Soya · Dün 01:15

asudeas .!.:
Bazen dıorum kı şükür mu azaldı. Bılemıyorum.

Aslında her şeye rağmen hep şükür içerisinde olan biriyim ama evet herkes yaralı benimki de bu işte ne yapayım. Ailede bir sorun oldu mu hayatın her alanına yansıyor sanki. Mesela çok yakın bir dostum var, gerçekten şükrediyorum en büyük şanslarımdan biri. Fakat sanki bir anda benim sevmeyecek benden soğuyacak vs gibi bir his oluyor içimdeki yaralardan dolayı. Bu da yalnızlık hissinin büyümesine yol açıyor

Nomad Daughter · Dün 01:19

Soya .!.:
Evet ya ben de bi şiştim mi patlıyorum galiba sşwdöwkd ama ne yapayım gerçekten yaşadığım şeyler o kadar absürt ki terapiye gittim ücretsiz seans haklarımı bitirdim orda bile hala içimden atmak istediğim ama bahsedemediğim çok şey oldu

Aynen mesafemi koruyorum, odamdan çıkmıyorum zaten yoğunum hep dışarıdayım. Ama işte patladı mı nerden olduğu belli olmuyor

Her ne kadar dert ortağınız olsa da farkında olmadan onu da sıkabilirsiniz diye söylüyorum. Sizi üzmemek için bir şey demiyordur ama üzülmekle birlikte sıkıldığı da olabilir. Stresini azaltan, sizi mutlu edecek şeylere yönelseniz? Mesela ben seyahat ettiğimde, şehir dışına çıkınca tüm dertlerimi unutuyorum. Üniversite şuan en kıymetli dönemleriniz öğrencilere özel uygun fiyatlara gezi düzenlenirdi bizlerde, birbirinden farklı etkinlikler olurdu ben tüm tuşlara basardım :) katılmadığım aktivite kalmamıştır diyebilirim. Kafanızı dağıtın.

asudeas · Dün 01:20

Soya .!.:
Aslında her şeye rağmen hep şükür içerisinde olan biriyim ama evet herkes yaralı benimki de bu işte ne yapayım. Ailede bir sorun oldu mu hayatın her alanına yansıyor sanki. Mesela çok yakın bir dostum var, gerçekten şükrediyorum en büyük şanslarımdan biri. Fakat sanki bir anda benim sevmeyecek benden soğuyacak vs gibi bir his oluyor içimdeki yaralardan dolayı. Bu da yalnızlık hissinin büyümesine yol açıyor

Her şeyını de herkese anlatma. İnsanlar insanları acıtmayı çok sever. Aılenı herkesın bılmesıne gerek yok. Elımızde olanlarla mutlu olmaya calısacagız. Çalışacahız durmadan ılerleyecegız. Aıle çok onemlı evet ama yapacak bısey yok. Gerçekten aılesı ıyı olan çok çok farklı yerlerde oluyor. Turkıyede aıle kavramı bıldıgın çukur. Hep travma. Çünkü gelısımlerını tamamlamadan evlenmısler. Çünkü herkes travmalı. Aılesı 4 4 lük olan o kadar azkı. Yani benım çevrem böyle.Aıle olmadan cocuklatı olmuş. Evlılık ne bılmeden aıle olmuşlar. O aıleletım bütün travmalarınıda bız cektık zaten. Umarım kendımıze en ıyı dunyayı secebılırız.

Soya · Dün 01:22

Nomad Daughter .!.:
Her ne kadar dert ortağınız olsa da farkında olmadan onu da sıkabilirsiniz diye söylüyorum. Sizi üzmemek için bir şey demiyordur ama üzülmekle birlikte sıkıldığı da olabilir. Stresini azaltan, sizi mutlu edecek şeylere yönelseniz? Mesela ben seyahat ettiğimde, şehir dışına çıkınca tüm dertlerimi unutuyorum. Üniversite şuan en kıymetli dönemleriniz öğrencilere özel uygun fiyatlara gezi düzenlenirdi bizlerde, birbirinden farklı etkinlikler olurdu ben tüm tuşlara basardım :) katılmadığım aktivite kalmamıştır diyebilirim. Kafanızı dağıtın.

Zaten okulla çok uğraşıyorum, öğrenci olmayı akademik hayatı seviyorum. Kendimi meşgul tutuyorum tiyatro ile ilgileniyorum vs Sadece böyle gece bazen vuruyor işte, finallerim de bitti bir meşguliyet kalmadı düşünmeye zamanım oldu galiba.

Her şeyi anlatmamak konusunda çok haklısınız. Dikkate alacağım zaten biraz çeki düzen vermemin gerektiğinin farkındaydım teşekkür ederim

unutuyomben · Dün 01:23

İlerde her şeyi kendim başardım hissi yaşayacaksın inşallah ailenin maddi durumu olsa da yapmasa daha çok zoruna giderdi. Eşimin de benim de ailemiz var ama biz kendi isteğimizle her şeyi ikimiz yaptık. İlerde ailesi başına kalkar diye korkuyorsan her şeyi ikiniz yaparsınız. Çok şükür okuyorsun. İlerde kendi ayakların üzerinde durdursun rahatça. Ki şimdiden başlamışsın helal olsun. Ayrıca güzel bi ailede büyümek evet büyük bi şans ama en ufak zorlukta dibe çakılabiliyor insan. Sense zorluklara alışmışsın. Herkesin büyüttüğü şeyler sana basit gelebilir öyle düşün. Dilerim yollarına çiçekler serilsin

Hayattaki tek başınalık hissi

♡

CAHİLLER YAZMASIN!

Canım oğlum,iyi ki beni seçtin 🩵

♡

♡

Nirvana

Kuş konduğu dala değil kanatlarına güvenir 🕊️

CAHİLLER YAZMASIN!

♡

🦀

♡

Nirvana

CAHİLLER YAZMASIN!

Üye

♡

♡

CAHİLLER YAZMASIN!

Üye

♡

Aktif Üye

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency