Hayattaki tek başınalık hissi

asudeas .!.:

Her şeyını de herkese anlatma. İnsanlar insanları acıtmayı çok sever. Aılenı herkesın bılmesıne gerek yok. Elımızde olanlarla mutlu olmaya calısacagız. Çalışacahız durmadan ılerleyecegız. Aıle çok onemlı evet ama yapacak bısey yok. Gerçekten aılesı ıyı olan çok çok farklı yerlerde oluyor. Turkıyede aıle kavramı bıldıgın çukur. Hep travma. Çünkü gelısımlerını tamamlamadan evlenmısler. Çünkü herkes travmalı. Aılesı 4 4 lük olan o kadar azkı. Yani benım çevrem böyle.Aıle olmadan cocuklatı olmuş. Evlılık ne bılmeden aıle olmuşlar. O aıleletım bütün travmalarınıda bız cektık zaten. Umarım kendımıze en ıyı dunyayı secebılırız.

Genişletmek için tıkla...

Soya .!.:

Evet herkese her şeyi anlatmamam gerektiğini acı yoldan öğrendim. Annemin beni evden sopayla kovalayarak kovduğu arkadaşım o gece öğrendiği şeyleri herkesin ortasında dile getirip beni ordan vurmaya çalıştı. İşte böyle travma çığı oluyor, o gece yaşadığım ayrı bu ayrı sürekli bi dert çıkıyor bana ailem kaynaklı

Genişletmek için tıkla...

MissCherryBlossom .!.:

Sil gitsin aileni, evlendikten sonra da görüşmezsin olur biter. Iyi bir çocuğa benziyor evlen diyorum aileni de çıkar hayatından

Genişletmek için tıkla...

unutuyomben .!.:

Dilerim yollarına çiçekler serilsin

Genişletmek için tıkla...

Soya .!.:

Evet herkese her şeyi anlatmamam gerektiğini acı yoldan öğrendim. Annemin beni evden sopayla kovalayarak kovduğu arkadaşım o gece öğrendiği şeyleri herkesin ortasında dile getirip beni ordan vurmaya çalıştı. İşte böyle travma çığı oluyor, o gece yaşadığım ayrı bu ayrı sürekli bi dert çıkıyor bana ailem kaynaklı

Genişletmek için tıkla...

asudeas .!.:

Boşver. O o arkadadının ayıbı. Ama sende ders çıkar. Sorunlu olan evıne kımseyı getırme. Kımseyede bısey anlatma. İnsanlar dedıkoduya bayılır.

Genişletmek için tıkla...

Soya .!.:

Merhaba herkese. Ben 22 yaşına yeni girmiş üniversite 3. sınıf öğrencisi biriyim. Üniversite 1. sınıfın yazından beri çalışıyorum ve tüm ihtiyaçlarımı kendim karşılıyorum. Maddi durumumuz hayatım boyunca hiç bir zaman iyi olmadı ama tüm mesele bu da değil. Hayatımda ailemden sadece annem ve kız kardeşim var. Babamla görüşmüyorum, teyzem ve eşi hariç hiç bir akrabamızla görüşmüyoruz. (O da git gelli) 3 sene önce ananemlerde kalıyorduk ve kavga dövüş kovulduk denebilir. Keza ev içerisinde de annem ve kardeşimle güvenli bir ilişkim yok. Annem çok çabuk sinirlenen, tatmin etmesi zor bir karakter. En ufak anlaşmazlığımızda ananem gibi evden kovuyor. En son kavgamızı işe gitmek için uyandığımda onu kahvaltı ederken görünce “Anne ayıp yaa keşke beni de uyandırsaydın” dediğim için ettik. Yine bana bağırdı çağırdı aradan günler de geçse siniri dinmedi. Bana evden git, git sana baban baksın falan dedi. Beni gecenin üçünde arkadaşım bizde kalırken sopayla kovalayıp kapı dışarı etmişliği var. Neyse şimdi her kavgayı anlatırsam buraya sığmaz. Uzun lafın kısası bu hayatta kendim dışında bir güvencem yok. Kendimi hem maddi hem manevi çok yalnız hissediyorum. Ailemden bana kalacak tek bir kuruş dahi yokken ben kendim bir şeyler yapmaya çalışırken sürekli önüme taş koyuluyor gibi hissediyorum. Örneğin geçen sene kardeşimden dayak yediğim için kaçırdığım sınavlarım ve iş günlerim oldu. Kendimi 2 senedir sen aslansın süpersin kendi başının çaresine bakarsın diye gazlaya gazlaya idare ediyorum ama artık büyüdüm ve bir şeyler dank ediyor sanki. Kendimi çok yalnız hissediyorum, sadece hayatımı idame ettirmek için bu kadar çaba sarfetmek zorunda kalmak beni çok yormaya başladı.

Evlilik meraklısı bir insan falan değilim yanlış anlamayın ama mesela ilk defa çevremde yaşıtlarım evlenmeye başladı. Hayatımda biri var ve beni bu düşünceler çok geriyor. Hadi ben bu durumuma alıştım, ama olur ya bir gün evlenen ben olursam ne yapacağım? Beni kimden isterlerdi, kız tarafı kaç kişi olurdu, maddi olarak bunun altından nasıl kalkardım gibi düşünceler belirdi aklımda. Aslında konu evlenememe korkusu da değil umarım beni yanlış anlamazsınız Sadece ben çok yalnızım, zor bir hayat geçiriyorum ve bunu biliyorum, alıştım artık. Ama nasıl desem kendi kabuğumda kalmak istiyorum sanki, olur da erkek arkadaşımla hayatımı birleştirmek istersem mahcup olurum gibi düşünceler beni iyice bu duruma itiyor. Aslında oldukça özgüvenli, sosyal, pek çok arkadaşı olan, yani göz önünde biriyim. Kısacası eskiden kendimi bu sefaletten kurtarıcam hırsı varken büyüdükçe aman ben artık bu durumu kabullendim sadece kimse bana dokunmasın düşüncesi yerini almaya başladı. Ailemden mi utanıyorum, kimse oralara girmesin mi istiyorum, derdim bu mu anlamadım. Biraz uzun oldu ama içimi dökmek istedim, etrafımda bu konuları konuşabileceğim benden tecrübeli insanlar yok. Okuduğunuz için teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Vasfiyeteyzeniz .!.:

Aileni sen seçmedin senin yapabileceğin bir şey yok.
Allah karşına iyi,kıymetini bilen insan çıkarsın.
Baban nerde neden görüşmüyorsun ?

Genişletmek için tıkla...

Soya .!.:

Babamla hiç bağım olmadı, o da kurmaya çalışmadı. İlgisiz bir eş ve ebeveyn. Küçükken babamı yılda 3 kez falan görürdüm (bayram seyran) onun dışında şehir dışında olurdu. Görüşmüyorum dediğim küs değiliz şu an ama bana babalık yapmıyor + vakit geçirmiyoruz.

Genişletmek için tıkla...

Soya .!.:

Merhaba herkese. Ben 22 yaşına yeni girmiş üniversite 3. sınıf öğrencisi biriyim. Üniversite 1. sınıfın yazından beri çalışıyorum ve tüm ihtiyaçlarımı kendim karşılıyorum. Maddi durumumuz hayatım boyunca hiç bir zaman iyi olmadı ama tüm mesele bu da değil. Hayatımda ailemden sadece annem ve kız kardeşim var. Babamla görüşmüyorum, teyzem ve eşi hariç hiç bir akrabamızla görüşmüyoruz. (O da git gelli) 3 sene önce ananemlerde kalıyorduk ve kavga dövüş kovulduk denebilir. Keza ev içerisinde de annem ve kardeşimle güvenli bir ilişkim yok. Annem çok çabuk sinirlenen, tatmin etmesi zor bir karakter. En ufak anlaşmazlığımızda ananem gibi evden kovuyor. En son kavgamızı işe gitmek için uyandığımda onu kahvaltı ederken görünce “Anne ayıp yaa keşke beni de uyandırsaydın” dediğim için ettik. Yine bana bağırdı çağırdı aradan günler de geçse siniri dinmedi. Bana evden git, git sana baban baksın falan dedi. Beni gecenin üçünde arkadaşım bizde kalırken sopayla kovalayıp kapı dışarı etmişliği var. Neyse şimdi her kavgayı anlatırsam buraya sığmaz. Uzun lafın kısası bu hayatta kendim dışında bir güvencem yok. Kendimi hem maddi hem manevi çok yalnız hissediyorum. Ailemden bana kalacak tek bir kuruş dahi yokken ben kendim bir şeyler yapmaya çalışırken sürekli önüme taş koyuluyor gibi hissediyorum. Örneğin geçen sene kardeşimden dayak yediğim için kaçırdığım sınavlarım ve iş günlerim oldu. Kendimi 2 senedir sen aslansın süpersin kendi başının çaresine bakarsın diye gazlaya gazlaya idare ediyorum ama artık büyüdüm ve bir şeyler dank ediyor sanki. Kendimi çok yalnız hissediyorum, sadece hayatımı idame ettirmek için bu kadar çaba sarfetmek zorunda kalmak beni çok yormaya başladı.

Evlilik meraklısı bir insan falan değilim yanlış anlamayın ama mesela ilk defa çevremde yaşıtlarım evlenmeye başladı. Hayatımda biri var ve beni bu düşünceler çok geriyor. Hadi ben bu durumuma alıştım, ama olur ya bir gün evlenen ben olursam ne yapacağım? Beni kimden isterlerdi, kız tarafı kaç kişi olurdu, maddi olarak bunun altından nasıl kalkardım gibi düşünceler belirdi aklımda. Aslında konu evlenememe korkusu da değil umarım beni yanlış anlamazsınız Sadece ben çok yalnızım, zor bir hayat geçiriyorum ve bunu biliyorum, alıştım artık. Ama nasıl desem kendi kabuğumda kalmak istiyorum sanki, olur da erkek arkadaşımla hayatımı birleştirmek istersem mahcup olurum gibi düşünceler beni iyice bu duruma itiyor. Aslında oldukça özgüvenli, sosyal, pek çok arkadaşı olan, yani göz önünde biriyim. Kısacası eskiden kendimi bu sefaletten kurtarıcam hırsı varken büyüdükçe aman ben artık bu durumu kabullendim sadece kimse bana dokunmasın düşüncesi yerini almaya başladı. Ailemden mi utanıyorum, kimse oralara girmesin mi istiyorum, derdim bu mu anlamadım. Biraz uzun oldu ama içimi dökmek istedim, etrafımda bu konuları konuşabileceğim benden tecrübeli insanlar yok. Okuduğunuz için teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...