Merhaba hanımlar... Nereden başlayacağımı bilmiyorum ama pozitif ve umut dolu mesajlara o kadar ihtiyacım varki...
Eşimle 2018de alkol, şiddet ve hakaretten hemen 1 günde anlaşmalı olarak boşandım. Alkol almadığı zaman değer veriyor, seviyor görünen adam içince bambaşka biriydi sanki kafasında durmadan birşeyler kuruyordu ve kavga çıkarıyordu. Tabi şuan anlıyorum kendi fikirleri oydu da alkolün arkasına sığınıyordu.... Boşandıktan sonra inanılmaz çöktüm, sanırım çok seviyordum o zamanlar. En büyük hatam da bir işe girmemek ve 3 ay boyunca yas tutmak oldu. Tabi boşandıktan 1 ay sonra eşim çok pişman oldu, her gün ağlayarak aradı tüm suç benimdi diye. Daha sonra benim yaşadığım şehre gelip ailemle konuştu. Ne olduysa alkolden oldu, hiçbir sorunumuz yoktu, bundan sonrasını bana bırak dedi, tabi bende duygularım bitmediği için, salak gibi inanarak, annemin yine rızası olmadan döndüm.
İlk 6 ay tabiki çok güzeldi inandım düzeleceğine ama en ufak kavgada yine alkolün arkasına sığındı. Bir sürü kavgamız oldu ama 2.şans verdiğim için çok sineye çektim yaptıklarını, son şansımız elimden geleni yapayım dedim ama olmadı. Son aylarda bana o kadar kötü davrandıki, artık olmuyor dedim. Bu arada genetik bozukluğum var, 2 kere düşük yaptım kürtaj oldum. Dedim; “bana çok kötü davranıyorsun, sevgiye hasret kaldım resmen, gözlerinde bile aşağılama görüyorum.. eğer derdin çocuksa insan gibi konuşup ayrılalım, yok eğer bu evlilik devam etsin istiyorsan bir otur düşün. Ben artık dayanamıyorum.
Tüp bebek yapabilirdik en ufak bir çaban, birikimin olmadı, ama içince sorun sende demeyi biliyorsun, olmuyor artık” gibi bir sürü şey dedim, tam haturlamıyorum. Bu konuşma sonunda alkole ara verdi birkaç ay sonra da tüp bebek tedavisi oluruz dedi, inandım tabi düzeldiğine...Geçen Pazar günü sınavım vardı, sabah sınava girip çıktığımda alkol aldığını farkettim ama sınavım rezil olmasın diye konusunu açmadım. Konuşmaları değişti, evlendiğinden beridir ekonomik ve psikolojk olarak geriye gidiyormuş yorulmuş. Ve ben evlendiğimden beri o mekanda her işi yapıyorum sabah 9dan gece 11e kadar, buna rağmen evliliği bahane ediyor...Kısa bir tartışma yaşadık ağladım sinirden, kendimi toparlayıp öğleden sonra 2.sınava girdim zehir olmuş şekilde. Çıktığımda okulun kapısında yoktu, karşıdaki kafede oturuyordu. Yanına gittiğimde inanılmaz sarhoştu kalk gidiyoruz filan dedi. Biraz dinleneceğimi söyledim ama çok sinirliydi. Mekanımıza her gün gelen, eşimin de arkadaşı olan bir kişi beni takip etmişti, kabul ettim. Yangınlarla ilgili bir söz paylaşmıştım ‘alkış emojisi’ koymuş bir gün önce, önemseyip silmedim bile, gayet normal bir şey.. onu görmüş “Sen bu adamı nereden buldunda takip ettin, senin hikayene yorum yapmış, sen ne yaptığını sanıyosun, ben takip etmiyorum sen niye ediyosun (uyanık takipten çıkarmış o an çünkü ekliydi eminim), seni döve döve eve götürmezsem adam değilim!” Gözü dönmüştü, kalktım masadan tuvalete çıkıp abisini aradım, beni burdan alın onunla dönemem dedim, onu uzaklaştırdılar beni aldılar abisine gittim. İnanılmaz şekilde gerçekten aldatmışım gibi yansıttı insanlara ama kimse inanmadı beni tanıdıkları için. Adam eve gidip eşyalarımı almama bile izin vermedi, onu bi şekilde evden çıkardılar zor aldım. O bu eve girmeyecek artık deyip duruyordu inanamadım. Ailesi bekle düzelir, biliyorsun içince böyle deyip durdu ama artık neyin beklemesi, bende ne can kaldı artık ne bir hayat ışığı, bu son damla oldu... Kendi ailem de hiçbir şey bilmiyordu tabi. Ablamlar tatildeydi, çıktım onların yanına geldim, annemlere haber vermedim henüz..
İlginç olan olayın olduğu günden beri o kadar hissizimki.. Önceki ayrılışımda ağlayarak çıkmıştım o şehirden, tek damla gözyaşım akmadı bu sefer.. Sadece neden 2.şansı verdim, neden onca şeye katlandım. Bir insan ufacık şeyden bile nasıl eşini aldatmış olarak göstermek ister, amacı ne anlamıyorum... Kimi zaman seviniyorum, daha yeni 30 olacağım, hayatımı çok rahat kurarım bu yaşta diye, kimi zaman önümü göremiyorum belirsizlikler yaşıyorum... Beni uzaktan gören tüm arkadaşlarım birkaç aya ohh diyeceksin, nasıl bir dertten kurtulduğunu bilmiyorsun diyorlar ve çok sevdiler, bende aynı fikirdeyim ama bu duygusuzluğumdan da korkmuyor değilim, bir patlama yaşarım diye.. inşallah ilerde kötü olmam diye dua ediyorum..
Artık dönüşüm yok onu da belirteyim, ailemin yanına döner dönmez işe başlayacağım, işim hazır sayılır.. Ben bile bu yazıyı okuyunca kendimi çok cahil gördüm şuan ama hem öğretmenim, hem maliyeci. Ama onun için tüm işimi gücümü bırakıp arkasını topladım, mekanında çalıştım 4 yıldır günde 14 saat aralıksız... İnsan içindeyken asla göremiyor yaşadığı kabusu, hayat herkese böyle zannediyor bir süre sonra, öyle güzel manipüle etti ki beni... Aslında mutlu olacağıma eminim, sadece daha işl günlerden neden bu kadar hissizim?
Karışık yazdım kusura bakmayın, bir kafede oturup hayatımı sorguluyorum şuan... Kendi hayatını kuran, tüm üzüntülerin ardından mutlu olan güçlü kadınlar, dışardan yorum yapacak gerçekçi gözler bana destek olur musunuz... Bu arada alkol şiddet vb. nedenle ayrılan kadınlar, ne olur inanıp 2.şansı vermeyin, sonu hayal kırıklığı...
Teşekkür ederim şimdiden