Hastalığı kullanmak

Brunello Cicinelli .!.:

Neden en ufak eleştiriyi yıkıcı eleştiri olarak algılarsınız gerçekten bilemiyorum. Biraz daha açık yazmalıyım diye yapıcı algılamak varken... Her neyse konu sahibi, sorun eşinizin dengesizliği sanırım. Eğer sizi bu tip davranışlar ile geriyorsa hastalığınızı ele almanıza gerek yok, bu tip şeylerden bipolar olmayanlar da rahatsız olur. Sıkıntı sizin hastalığınızda değil yani. Bipolar olarak değil karısı olarak konuşup incindiğinizi açıkça anlatabilirsiniz. Eğer sizi sevip önemsiyorsa "kırıcı davranmışım, o bipolar olduğuna göre daha da çok kırılmıştır" vb. iç muhasebe ile zaten davranış değişikliğine gidecektir. Bipolar olduğunuz için değil, kırıldığınız için çaba gösterirse kıymeti var zaten. Aksi takdirde bir ömür birşeyi yaptırmak için somut nedenler sunarak yaşamanız gerekir ki, yıpranırsınız.

Genişletmek için tıkla...

Eleştirini yıkıcı-yapıcı aldığımı söylemedim; orada "Eksik" sözcüğü de geçiyor. Ama size eleştirimi, siz yıkıcı almışsınız sanki, hadi itiraf edelim. :))

Derdime odaklı iken, nasıl yazdığıma nasıl verdiğime bakamayabilirim bu da doğal olmaz mı? "Üstünkörü yazmış olabilirim" derken, bir daha buradan girmenizin bir manası var mıydı? Ve kırmızıladığım kısmı yazmasanız, açıklama/alıntı baloncuklarını ayağınıza kadar getirdiğim için burayı es geçseniz olmaz mıydı?
İğneyi biraz kendimize mi batırsak?
Haklı çıkmak çabasında, anlamak kısmını atlamayacağınızı düşünerek böyle yazıyorum yoksa kale almam. Umarım anlatabilmişimdir.

Teşekkür ederim yorumun için.
Bizim evlilik ne zamandır bir kısır döngü halinde yaşanır oldu. Umarım buradan geçeriz; hastalığımı hatırlatacağım zaman geldi dedim buradaki yorumları okudukça; evlilik içinde taraflar biraz large hale gelebiliyor bazı konularda, esasen dediğin gibi bu bipolar olmayan birini de incitir ve canını sıkar, ne bileyim öyle karıştık kaldık...

Ben güçlüyüm, hastalığımla ilgili her şeyi kendi başıma aşarım düşüncesi sezdim biraz. Süper kahraman olmaya gerek yok. Eşinizin sizi anlamasına ihtiyacınız varsa bunu paylaşacaksınız elbette. Bunun hastalığı kullanmak olduğunu sanmıyorum.

Bipolar bozukluk hastası biriyle evlenmek üzere olan biri olarak söylüyorum. Onu anlayamadığım oluyor ve bana açık olmayacağını düşündüğümde tedirginlik yaşıyorum. Eşinizden sizi her anlamda, koşulsuz şartsız anlamasını beklemeyin. Yıllar önce yapılmış bir doktor görüşmesi, sonrasında hastalığıyla ilgili herhangi bir sorun yaşamadığını düşündüren bir eşi anlamak için yeterli olmayacaktır. Arada dürtüklemek gerek bence. :)

Öncelikle hastalığınız hakkında pek bilgim olmamakla birlikte acil şifalar diliyorum.Bedeniniz,ruhunuz,kalbiniz için.

Yazdıklarınızdan hissettiğim sanki siz bu durum için kendinize fazlasıyla yükleniyor,tek başına üstesinden gelmeye çalışıyor,hatta bazen de suçluyorsunuz kendinizi.
Bence bunu yapmayın.Karşısında güçlü durmaya çalıştığınız insan sizin hayat arkadaşınız.Öyle ki baştan böyle söz veriyoruz yuva kurarken.İyi günde,kötü günde,hastalıkta, sağlıkta..

Yani misal;benim eşimin Allah korusun şeker hastalığı var diyelim,o günden sonra artık benim de şeker rahatsızlığım var demektir.Onun yediğine içtiğine,aç kalmamasına, ilaçlarını almasına onun kadar bende dikkat ederim.
Lakin insanız biz bazen hayat telaşında unutup,gözden kaçırabiliriz.
Ee böyle durumda da kocam bana 'ben iyi değilim' demezse farkedemeyebirim kötü olduğunu.

Velhasıl eşinize baştan anlatmış olsanızda ,arada doktorunuz anlatıyor olsada siz kötü hissettiğinizde ve sizin kötü hissetmenize sebep olduğu vakitlerde eşinize tekrar ve tekrar anlatın,durumunuzu ona yansıtın,bu hastalığı kullanmak değil arz-ı haldir.

Ben çok hassas bir insanım mesela,yani evlenince, özellikle doğum sonrası yaşadığım bazı zor günlerden kalma bir tahammülsüzlük ve kırgınlık taşıyorum.
Ve ben böyle bir ruh haline girince (ayda iki veya üç olur ) önce biraz yalnız kalıp ağlarım,yazarım,bir cigara yakmak ister içim onu sakinleştirip kahvemi içtikten sonra yan odadaki hayat arkadaşıma anlatmaya giderim.Zaten o defalarca sormuş olur ama artık biliyor ki ben en son günün sonunda zihnimi,derdimi toplayıp ona gideceğim.
Anlatamadığım şeyler de var,kendime bile anlatamadığım şeyler var,ailemle ilgili anlatmam dediğim şeyler var ama mesela en azından ondan sonra gelen,bazı kısımlarında onun sessizliğinden üzerime yapışmış yaralar var.
'beni sizler delirttiniz sevgili kayın ailem' ile başlayan bir girizgah sonrası,nerede kırıldım,nerede güvenim eksildi,neden ikinci kez anne olmaktan korkar oldum, güvercinlerin gerdanlığı ne kadar da hüzün verici gibi gibi bütün geriye kalan ne varsa anlatırım :)
Eşim ketum biridir, hamdolsun kimseye anlatmadıklarını bilirim,hatta artık sussa da bilirim.
Fakat keşke o da susmasa.
Kırgın olarak,bizi anlamasını uzaktan bekleyerek yaşadığımız her sessizlik bence sadece hayal kırıklığı oluyor.

Bence biraz kendinizi açın,bu sıra iyi hissetmiyorum, geçen iğne olmak durumunda kaldım, sigarayı da bırakmak niyetindeyim,fakat senin de bazı tavırlarınla birlikte kendimi daha bir zorda hissediyorum, desteğine ihtiyacım var gibi.

Ne çocuğunuzun,ne kendinizin sorumluluğunu tek başına almayın.
Yuva kurmak bütün olmaktır bence, eşinize anlatın,unuttuysa hatırlatın ki o da sizin için elinden geleni yapabilsin.

Kolaylıklar diliyorum.

Loreth .!.:

İğne olayını söylememişsiniz, söylesem elime ne geçecek diyorsunuz, bu mantık bana göre feci yanlış mesela. Sadece "ah canım" dese bile güzeldir, bir şeydir. Sizi anlaması için bir adımdır. Şu an her şeyi doğru yapmıyordur ama hissettiklerinizi gördükçe belki bir sonrakinde bir şeyi farklı yapar. Önemli olan ne yaşadığınızı, hissettiğinizi bilmesi.

Fit olma savaşları konunuzu da biliyorum. Orada eşiniz hakkında daha çok bilgi vermişiniz, sadece şu konuya bakınca çok bir şey anlaşılmıyor gerçekten. Ama oradaki eş profiliyle şu konuyu birleştirince, benim anladığım, siz kendi kendime yeteceğim diye eşinizi psikolojik durumlarınızdan o kadar izole etmişsiniz ki, adam da bu konuda rehavete kapılmış, salmış. İhtiyacı olan şey sürekli bir hatırlatmaysa, gitsin dövme yaptırsın bir yerine.

Genişletmek için tıkla...

"Siz kendi kendime yeteceğim diye eşinizi psikolojik durumlarınızdan o kadar izole etmişsiniz ki"
Aynen böyle. Oyyh oy... :/
Karar verdim, iğne olayını anlatacağım.
Biraz da neden gizledim bir bakış daha olsun, geçtiğimiz sayfalarda düşündüklerimi düşünmekle beraber "Adam şükür spora başlıyor ve seni alanından çıkardı (Kendince ceza verdi), zaten görmek istediğin buydu, sonuca bak, bulaşma ve çeneni kapat, sen sonra başlarsın nasıl olsa, adamı zerre bozma yola girmişken" fikri de vardı.
Böööyle bir duygusal sarmal :)
Ayıkla ayıkla bitiremedim iğneyi çaktırdım sonunda.
Dövmesini yaptırmam da ben direkt lafımla döveyim : p

Elbette espri yapıyorum, dediğin gibi ihtiyacıma yönelik açık olacağım, hastalık yönümse evet, bilmeli.

AbsolutPromise .!.:

En başından “gizleyerek” yanlış yapmışsınız zaten.
Beraber bir yola çıkmışsınız ikiniz de birbirinize destek olmalı. O sizin manik döneminizde hissettikleriniz karşısında tolere edici olmalı, belki de siz onun karakteri gereği olan mıymıylığına tolere edici olmalısınız. Bunun illa bir hastalığa da bağlanmasına gerek yok.

Ben sevgilime sorunlarımı açtığımda, düşüşler yaşadığımda başlarda güçlü durmaya çalışsam da bir süre sonra ondan destek almak için kendimi açıkça attım önüne. Ve bu bana iyi geldi. Bu ona ağır gelip sıkacaksa da kapı orada gidebilirdi.

İnsanlar sorunlarını karşı tarafa yıkmakla sorunları karşısında boğuşurken elinden tutulmasını karıştırmazsa hiçbir problem olmaz.

Genişletmek için tıkla...

Elimden tutması gerekiyor... Ellerimizi bırakalı baya oldu.
Doğru, burada da bir denge olmalı.

biyas .!.:

Ben güçlüyüm, hastalığımla ilgili her şeyi kendi başıma aşarım düşüncesi sezdim biraz. Süper kahraman olmaya gerek yok. Eşinizin sizi anlamasına ihtiyacınız varsa bunu paylaşacaksınız elbette. Bunun hastalığı kullanmak olduğunu sanmıyorum.

Bipolar bozukluk hastası biriyle evlenmek üzere olan biri olarak söylüyorum. Onu anlayamadığım oluyor ve bana açık olmayacağını düşündüğümde tedirginlik yaşıyorum. Eşinizden sizi her anlamda, koşulsuz şartsız anlamasını beklemeyin. Yıllar önce yapılmış bir doktor görüşmesi, sonrasında hastalığıyla ilgili herhangi bir sorun yaşamadığını düşündüren bir eşi anlamak için yeterli olmayacaktır. Arada dürtüklemek gerek bence. :)

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ederim yorumun için.
Arada atlamışım, 6 sene değil 3 sene olacak hamilelik sürecimde de konuşuldu bu konu elbette.
Ama üç sene de unutulmasına elbette yeter. Biraz da Onun davranışları beni bu yola itti diyebilirim Biyas ama bu kadar görünmez hale getirmemeliydim haklısın, arada dürtüklemek lazım yoksa aynı yolda birimiz sağa oturmuş birimiz sola oturmuş bakıştığımızla kalıyoruz.

Çok net söyleyeyim, yakınlarına hele ki eşine karşı duygularını, rahatsızlıklarını içinden yaşayan insanları ben anlamıyorum.

Bu adamlar bizim düşmanımız değil, rakibimiz değil.
Mutsuzsam mutsuzum derim, hastaysam hastayım derim.
Basit bir şey, menisküs yırtığım var, eşim varsa çömelmeli-sandalyeye çıkmalı şeyleri ona söylerim ilerlemesin diye.
Onun aklına gelmez, doktora gitsem noldu demeyi unutur.
Ama niye gurur yapayım ya hu kocam bu adam benim, elbette unuttukça hatırlatıcam kendi konforum için.

Bu kullanmak değil.
Kullanmaksa da kullanmak, benim mantığım bunu buyuruyor.

Niye bu kadar içinizde yaşadınız, iğne yaptırdığınızı bile neden söyleme gereği hissetmesiniz anlayamıyorum.

kahvetelvesi .!.:

Çok net söyleyeyim, yakınlarına hele ki eşine karşı duygularını, rahatsızlıklarını içinden yaşayan insanları ben anlamıyorum.

Bu adamlar bizim düşmanımız değil, rakibimiz değil.
Mutsuzsam mutsuzum derim, hastaysam hastayım derim.
Basit bir şey, menisküs yırtığım var, eşim varsa çömelmeli-sandalyeye çıkmalı şeyleri ona söylerim ilerlemesin diye.
Onun aklına gelmez, doktora gitsem noldu demeyi unutur.
Ama niye gurur yapayım ya hu kocam bu adam benim, elbette unuttukça hatırlatıcam kendi konforum için.

Bu kullanmak değil.
Kullanmaksa da kullanmak, benim mantığım bunu buyuruyor.

Niye bu kadar içinizde yaşadınız, iğne yaptırdığınızı bile neden söyleme gereği hissetmesiniz anlayamıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Gurur yapmıyorum, rakip-düşman olarak görmüyorum hangi satırlarım böyle hissettirdi size çok merak ettim alıntılayıp yazar mısınız?

GangstaWalk .!.:

Teşekkür ederim yorumun için.
Arada atlamışım, 6 sene değil 3 sene olacak hamilelik sürecimde de konuşuldu bu konu elbette.
Ama üç sene de unutulmasına elbette yeter. Biraz da Onun davranışları beni bu yola itti diyebilirim Biyas ama bu kadar görünmez hale getirmemeliydim haklısın, arada dürtüklemek lazım yoksa aynı yolda birimiz sağa oturmuş birimiz sola oturmuş bakıştığımızla kalıyoruz.

Genişletmek için tıkla...

Unutulur elbette. Siz göstermeyince anlaması gerçekten zor oluyor. Açık olmak iki tarafın da işini kolaylar bence. :)
Ne gibi davranışları böyle davranmana sebep oldu?

Alın karşınıza konuşun. Baktınız olmuyor evlilikte her yol mübah:)

ademabad .!.:

Öncelikle hastalığınız hakkında pek bilgim olmamakla birlikte acil şifalar diliyorum.Bedeniniz,ruhunuz,kalbiniz için.

Yazdıklarınızdan hissettiğim sanki siz bu durum için kendinize fazlasıyla yükleniyor,tek başına üstesinden gelmeye çalışıyor,hatta bazen de suçluyorsunuz kendinizi.
Bence bunu yapmayın.Karşısında güçlü durmaya çalıştığınız insan sizin hayat arkadaşınız.Öyle ki baştan böyle söz veriyoruz yuva kurarken.İyi günde,kötü günde,hastalıkta, sağlıkta..

Yani misal;benim eşimin Allah korusun şeker hastalığı var diyelim,o günden sonra artık benim de şeker rahatsızlığım var demektir.Onun yediğine içtiğine,aç kalmamasına, ilaçlarını almasına onun kadar bende dikkat ederim.
Lakin insanız biz bazen hayat telaşında unutup,gözden kaçırabiliriz.
Ee böyle durumda da kocam bana 'ben iyi değilim' demezse farkedemeyebirim kötü olduğunu.

Velhasıl eşinize baştan anlatmış olsanızda ,arada doktorunuz anlatıyor olsada siz kötü hissettiğinizde ve sizin kötü hissetmenize sebep olduğu vakitlerde eşinize tekrar ve tekrar anlatın,durumunuzu ona yansıtın,bu hastalığı kullanmak değil arz-ı haldir.

Ben çok hassas bir insanım mesela,yani evlenince, özellikle doğum sonrası yaşadığım bazı zor günlerden kalma bir tahammülsüzlük ve kırgınlık taşıyorum.
Ve ben böyle bir ruh haline girince (ayda iki veya üç olur ) önce biraz yalnız kalıp ağlarım,yazarım,bir cigara yakmak ister içim onu sakinleştirip kahvemi içtikten sonra yan odadaki hayat arkadaşıma anlatmaya giderim.Zaten o defalarca sormuş olur ama artık biliyor ki ben en son günün sonunda zihnimi,derdimi toplayıp ona gideceğim.
Anlatamadığım şeyler de var,kendime bile anlatamadığım şeyler var,ailemle ilgili anlatmam dediğim şeyler var ama mesela en azından ondan sonra gelen,bazı kısımlarında onun sessizliğinden üzerime yapışmış yaralar var.
'beni sizler delirttiniz sevgili kayın ailem' ile başlayan bir girizgah sonrası,nerede kırıldım,nerede güvenim eksildi,neden ikinci kez anne olmaktan korkar oldum, güvercinlerin gerdanlığı ne kadar da hüzün verici gibi gibi bütün geriye kalan ne varsa anlatırım :)
Eşim ketum biridir, hamdolsun kimseye anlatmadıklarını bilirim,hatta artık sussa da bilirim.
Fakat keşke o da susmasa.
Kırgın olarak,bizi anlamasını uzaktan bekleyerek yaşadığımız her sessizlik bence sadece hayal kırıklığı oluyor.

Bence biraz kendinizi açın,bu sıra iyi hissetmiyorum, geçen iğne olmak durumunda kaldım, sigarayı da bırakmak niyetindeyim,fakat senin de bazı tavırlarınla birlikte kendimi daha bir zorda hissediyorum, desteğine ihtiyacım var gibi.

Ne çocuğunuzun,ne kendinizin sorumluluğunu tek başına almayın.
Yuva kurmak bütün olmaktır bence, eşinize anlatın,unuttuysa hatırlatın ki o da sizin için elinden geleni yapabilsin.

Kolaylıklar diliyorum.

Genişletmek için tıkla...

Eşimi de kendimi de suçladığım oluyor arada, ama bunun bir "Suç" olmadığının farkındayım, karşılıklı hatalarımız, bizi evliliğimiz içinde takım halinde olmaktan çıkardı, rakip haline getirdi ki bu rakip halini de ben yapmıyorum, eşimde duyumsuyorum, önceki konumda da bunu verdim ve kırılıp öfkelendiğim bir nokta olarak, yorumlarım arasına kaynadı gitti... Bir ümit etme, bir ümidi yitirme yolunda, zigzag yapar hale geldim ve artık virajları zor alır oldum; büyütsem, büyüyecek gibi, küçültsem ezilecek gibi...

Ben de hassas ve duygusal bir insanım ama çaktırmam; gaddar bir yönüm de vardır ve bazen en olur olmadık yerlerde karşıma çıkar. Hastalığım konusunda kaskatı kesilecek yerlerden geçtiğimi burada anlatmak bana koyar, bu yüzden anlatmıyorum ama incecik yerlerim de var ve bu ince yön, eşime bakınca kırılıyor.

Biz hiçbir şey konuşmayan insanlar değiliz, çocukluk arkadaşıyız. Evlenmeden önce iki iyi arkadaş, dert ortağıydık. Evlilikte ne oldu, niye böyle oldu da biz şimdi böyleyiz? İçim doluyor, taşıyor anlatabiliyor muyum? Buradaki tüm konularımın altında "Eşimi de kaybediyorum, dostumu kaybettim zaten" çığlığı var.

Gelir şimdi Drama Queenciler.

Neyse, olması gereken evlilik, tarifinizdeki evlilik zaten, öyleydik; çocuktan sonra değiştik ama bunun doğrudan sebebi çocuk mudur emin değilim. Oğlum kolikti, çok zor bir 1 buçuk sene geçirdik ve evlilik terapistine de gittik onun depresyonda olma ihtimaline kadar irdeledik; sırtlandıkça sırtlandım ve bir baktım ki alıştım... Buna alıştı. Alıştırmamalıydık, hislerimi de açık ederek konuştum "Böyle böyle yapman bana böyle hissettiriyor" dedim de ama hastalığı katmadım hiçbir zaman.

Şimdi kulağı biraz bükmek zamanıdır dedim içimden. Kulağını bir bükeyim de elimden tutsun; karşıdan karşıya geçerken ben çarpılıp durmayayım.
Teşekkür ederim yorumun için.

Vallahi suç sende gangsta,yani 6 yıl bir sekilde güçlü durmaya çalışmak yerine oluruna bıraksaydın,neticede hastalık ve sen zaten bunu kullanacak insan değilsin ama bu kadar da rafting yapar misali göğüs germeye gerek yoktu tek başına...
Su an 6 yil once ki doktor ziyareti ona sökmez
Bir sekilde onu yeniden götürmeli ve sende artik gardını indirmelisin bu konuda,bu seni güçsüz yapmaz,gucsuzlestiren sey yokmuş gibi davranmak cunku tukeniyorsun bir yerde böyle yapa yapa

biyas .!.:

Unutulur elbette. Siz göstermeyince anlaması gerçekten zor oluyor. Açık olmak iki tarafın da işini kolaylar bence. :)
Ne gibi davranışları böyle davranmana sebep oldu?

Genişletmek için tıkla...

Dengesizlikleri deyip özetleyeyim; biri şu:

GangstaWalk .!.:

Evet başak. :/
Burçları merak ettirip, baktıracak türden bir başak kendisi. Ama şunu da derim, uyumuna uyumlu, sorumlu bir adam.

İşte bazı konularda beni ekstra germeyi ve doldurmayı başarıyor. Aynen, o kadar kendine odaklı ki benim takım olmayı umduğum konularda, memnun ya, memnun olunmayacak yerde memnun. Ama bir yandan da memnun olduğuna takılıyor. Anlamadım gitti "İstediğin bu ise gel, istemiyorsan net söyle"

Bir oyalama hali...
Bu beni tembelliğe iten etkenlerden birisi oldu. Burada salt eşime incindim diye de düşünülmemeli, ben kendime de öfkeliyim "Seni bu kadar etkileyip, olumsuz değiştirmesine izin vermemeliydin" diye ama nasıl anlatabilirim bilmiyorum dengesizliğime dengesizlik katıyor bıktırıyor ve cidden bunu bana yapmaması, net olması gerektiğini biliyor arkadaşım. Bir insan arada kendini sevebilir mutlu, enerjisi yüksek zamanindadir, ya da modu düşüktür o gün kendini beğenmeyebilir bunu anlamayacak, karşımda tek tip insan görmeyi umacak kadar gerizekalı da değilim, sorun şu ki "Bana tutunma o zaman"... "Bana spora başlasam mı, gelirim ya sen bi başla, yok hemen değil, haftaya, öbür aya, yarına" deme abi, sonra "Gerek yok ya, aslında senin de hiç ihtiyacın yok biliyor musun?" deme, sonrasında "Devam et tabi sağlıklı yaşam, ben de gelirim, tamam söz haftaya" deme, onun ardından "Amaaan ben iyiyim, öylesine gelirsem gelirim" deme, sonra da ben bırakınca üzerimde hiçbir etkin yokmuş gibi "Sen bıraktın kaçtın" deyip çekilme...

Ya tam çık alanımdan, ya tam gir. Böyle olunca planından sapınca ifrit oluyorum. Bir sürü ayrıntı verdim konuda, konunun ilk hali basit bir diyalogdan ibaret gibi geliyor da, bu hayat tarzı olmaya doğru giden bir şey ve sinirleniyorum da birikince, anlatma,üzerine motive edici muhabbet ve üzerimden atma ihtiyacı hissediyorum.

Arkadaşlarıma anlatsam bana bir faydaları olmayacak, taraflı davranacaklar, objektif görmeyecekler.
Anneme anlatsam öyle muhabbet arasında, Allah korusun annem "Zaten" lafı ile bir başlar ne ergenliğimi koyar ne bir şeyimi, babama anlatsam etkisiz eleman, kardeşimle öyle dertleşelim desem laf arasında kızın işi gücü var niye vaktinden çalayım? Buraya basitçe açıyorum sonra bir de burada geriliyorum

Anlıyorsun değil mi? Yani Anladım diyen birini görünce çok sevinir oldum vallahi sarılasım geldi sana. Teşekkür ederim yorumun için, koltukta görüyorum gömülü, e bu adam bana böyle demedi mi daha bu sabah...
Falan filan...

Genişletmek için tıkla...

Yani bilemedim,eş dediğin hayat arkadaşı değilmidir? Neden kendini bu denli zora sokuyorsun,gizli gidiyorsun doktora.
Aynı evi paylaştığın insan bu durumu bilmeli,zayıf yanını göstermek istemiyorsun ama o senin düşmanın değil ki.
Bence oturup konuşmalısın,"bak 6 sene önce doktorumla konuşmuştun,şu an kendimi iyi hissetmiyorum,bana destek ol "minvalinde,eşin de ona göre davranır. Sen güçlü,iyi görünmek için bu kadar mücadele etmek zorunda kalmazsın.
Hayatını zorlaştırmaktan başka bir işe yaramıyor emin ol şu an sergilediğin duruş.
Her zaman güçlü,dirayetli olamazsın,arada yardıma ihtiyacın olabilir,gözardı etme bunu.

Mune Müdürüm, konum kapanabilir, karara bağladım, ferahladım.

Teşekkür ederim kızlar yorumlarınız için, bana farklı açılardan bakmamı sağlayacak pencereler açtığınız için.

GangstaWalk .!.:

Yük paylaşmak, olduğu gibi aktarmak konularında biraz da ümidi kesiyorum eşimden, bazı davranışları ve sohbetlerimizden, onun da etkisi oluyor; illa içinde "Hastalık" kelimesi mi geçirmem gerekiyor, incili leoparlı hunimle oturup "Al buyur bak" mı demem gerekiyor diyorum. :)
Doğru diyorsunuz, ne diyeyim, ne desem fazla gelecek gibi.
Yorumlarınız için teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Aynen öyle yapmanız gerekiyor. Ilk cocugumda herseye yetisiyordum ikinci de de saglik sorunlarım olsa da her şeye yetişemeye çalışıyordum ama bir yerde tıkandı fibromiyalji karpal tünel ve zor bi doğumdan kalan panik atak. Eşime tabiri caizse tek tek gözüne soka soka halimi anlattım fizyolojim hala berbat ama en azından üzerimdeki yük hafifledi ve tepkileri azaldı tavsiye ederim yoksa bi iğneyle halledemediginiz bi zaman gelmez umarım ama gelirse de keşkeleriniz olmaz. Bir de esiniz bu durumu en bastan beri biliyormus kullanmak değil sizin yapmayı düşündüğünüz kendi dev gururumuza yedirip halimizi arz etmek Yokuspokus

choccywhoccydoodah .!.:

Yani bilemedim,eş dediğin hayat arkadaşı değilmidir? Neden kendini bu denli zora sokuyorsun,gizli gidiyorsun doktora.
Aynı evi paylaştığın insan bu durumu bilmeli,zayıf yanını göstermek istemiyorsun ama o senin düşmanın değil ki.
Bence oturup konuşmalısın,"bak 6 sene önce doktorumla konuşmuştun,şu an kendimi iyi hissetmiyorum,bana destek ol "minvalinde,eşin de ona göre davranır. Sen güçlü,iyi görünmek için bu kadar mücadele etmek zorunda kalmazsın.
Hayatını zorlaştırmaktan başka bir işe yaramıyor emin ol şu an sergilediğin duruş.
Her zaman güçlü,dirayetli olamazsın,arada yardıma ihtiyacın olabilir,gözardı etme bunu.

Genişletmek için tıkla...

Zayıf yanımı göstermemek değil, için için küsmek denir benimkine Choccy.

gansta net yazayim sana kisacik :)

sen kaşı eğriyi ensesinden taniyosun diye senin yüzüne bakan kasinin eğriliğini görmez. yani bazıları görmez, göstermek zorundasin hele ki esinse....

bide ensesi kalın gezcem diye o kadar çok yükleniyosun ki kendine... zaman gelecek en basit şeyleri de toleri edip kaldiramayacak hale geleceksin.

sen sonsuz güçlü kendi kendine yeten bi insan olmak zorunda değilsin. kimse değil. sosyal varliklariz, topluma iletişime ve yardımlaşmaya ihtiyacımız var.

iyi ki kısacık yazmisim

GangstaWalk .!.:

Zayıf yanımı göstermemek değil, için için küsmek denir benimkine Choccy.

Genişletmek için tıkla...

Ama erkekler bizim gibi değil,inan bana değil.
Ben hayatım boyunca halden anlayıp ona göre davranan bir erkege rastlamadım.
Bak eşim suratimı asık görse sorar ne oldu ,bir sorun mu var diye,ters bir şekilde yok desem dahi üstlenmez, sonra mevzu olursa ama ben sordum söyleseydin der geçer.
Biz olsak,üsteleriz ama birşey olmuş,anlat vs diye.
Eşine de sorsak şimdi der muhtemelen ben sordum,yok birşey dedi diye.
Kafa böyle çalışıyor.
Sen kendi kendine küssen de,darılsan da hatta depresyona girsen de,senin gibi yaklaşmasını bekleme bence sana. Kafa böyle çalışıyor zira.
Ayrıca eşinin unuttuğunu sanmıyorum bu durumu,sadece sen ona yansıtmadığın için,iyi olduğunu düşünüyor,üstelemiyor.
Ayrıca en sağlıklı insan bile dibe vurur zaman zaman,bu hastalığı kullanmak olmaz bence, hepimizin yardıma,desteğe ihtiyacı olur arada.

Fazla beklentiye girmeden ufak dozlar vermelisin bence!

Merhabalar

fit olma savasları konusundaki karmaşanıza örnek model bir çift olarak karşınızda biz varız sanırım.. Konuya sizin gibi sağlıksız yaşamdan, kendimiz için doğru olanı yapmıyor olmaktan sürekli şikayet edip , eşimin çözüm hamlesinden sonra ise eşiniz gibi geriye çekilip hiçbir çaba sarfetmiyor oluşum... Talebim üzerine 6 aylık spor salonu üyeliğine 3 kez gitmiş olmam Benim aksime gayet disiplinli ve istikrarlı yaşam tarzı.. Tabi sürekli dinlenme pozısyonunda mutluolan ben bile arada fedakarlık edip eşime eşlik edip orası senın burası benım talan ederek gezdiğimiz zamanlar da , Eşimin de bana eşlik edip yana döne aksama kadar yatmaya alışması da farklı bir karışım..Bir şekilde birbirimizden şikayetlerimiz olsa da bir şekilde idare ediyoruz birbirimizi.. Sizi de anlıyorum bu doğrultuda eşinizide... Kendi doğrunuzu yada onun doğrusunu kabul etmek, önemsemek değil de önceliğimiz KENDİMİZİ önemsemek olmalı.. Beklentilerinize uymadı diye hemen dengelerinizi hemen bozmayın.. Düşünceyi eyleme dönüştürmek çoğu zaman benim gibi insanlar için sorun olabiliyor.. Bana kalsa eşim için dağları delmeyi göze alırım ama kalkıp taşı taşın üstünden çekmeye üşenebilirim.. Çelişkili anlatmış olsamda ifade etmek istediğimi anlatabilmiş olmayı umuyorum..

Hastalığınız konusunda sizi anlayabiliyorum.Annemin sağlık sorunları vardı, İlk başta kimseyi rahatsız etmemek adına bütün konuyu kendim çözmeye çalışıyordum hastane süreçleri, doktor kontrolleri, yemek düzeni .. Aklınıza gelebilecek bir sürü şey.. Eşimden hiçbir talebim olmadı.. Hatta ilgisizi diye düşündüm. Ama farketmediğim nokta kendimce sorunlara yetebildiğim sadece sonucta bilgi paylasımı yapmamın yeterli olduğuydu.. Nitekim süreçte hastalığı daha çok ağırlaştı.. Tek başıma yetemediğim noktaları tamamladı. Benden daha çok efor sarfetti.. Bu noktada çok ihtiyacım vardı.Moral oldu, ilaç oldu yanımızda oldu.. Elinden gelenin fazlasını yaptı.. Annemi kaybettik ne yazıkki ama eşimden Allah razı olsun..Biliyorum canını isteseler verirdi gerekse.. Varmak istediğim noktaysa bu durumlar arz-talep-ihtiyaç meselesi olabiliyor.

Yani siz hastalığınızı kullanmayın tabiki ama sessizce de problemlerinizi çözmeyin.. Eşinizin sağlık sürecinizin herbir detayı bilmesi gerekli.. Kendinize sakladığınız durumların çözümünü bulmasını beklemeniz doğru gelmedi.. Evet başında biliyordu ama neticede insan doğasıdır bu.. Unutabilir, herşeyi normal sürecinde sanabilir.. Sağlığınıza kavuştuğunuzu düşünebilir. Paylaşın gerekirse doktorunuza beraber gidin.. Her kontrolunuzu takipte olsun.. Aldığınız ilacı, vurdurduğunuz iğneyi bilsin.. Uzun uzadıya yazdım ama sizi anladığımı ifade etmek istedim.. Eşinizin sizi umursamadığını düşünmediğim, kendinizi önemsiz hissetmemeniz adına..