Hastalığı kullanmak

Kızlar günaydın, nasılsınız nasıl gidiyor hayat?

Ben biraz manik'im bugün. : p

Genelde hastalığımla ilintili konu açmam ve hiç açmadım sanırım şimdiye kadar (Bipolar bozukluk).
Çünkü bu benim, kendim ve biraz da mini ailemle atlattığım-kontrole aldığım ve kabullendiğim bir hal ve sizlerle paylaşmam çok bir şey ifade etmeyecek. Neden'i, nasıl'ı, naparız'ı belli benim için... Ama meraklıları, hastalığın ciddiyetini araştırabilirler.

Konuya hemen gireyim; geçen gün "Fit olma savaşları" adlı bir konu açtım; eşimin tavrı-tutumları ve bizim hayat tarzı haline gelen, bizi adım adım sağlıksızlığa ve oradan hastalıklara taşıyacak olan düzenimizden, bu düzenden çıkma çabasında eşimin bir miktar bana köstek oluşundan ve hatta spor salonunu yasaklamasından (Meraklısı bakabilir konuma) yakındım ve bunun üzerine düşünmek-beklemek, eh biraz beni tetikledi, çünkü çocuğuma da sağlıklı bir hayat konusunda doğru örnek olamamak hüznü ağır geldi (Sigara içme taklidi yaptığını fark ettim ve kendimi bk gibi hissettim); biraz efkarlandım. "Neden sen de harekete geçmiyorsun?" demeyin çünkü tek başıma harekete geçemeyecek kadar yorgunum "şimdilik". Ama hamilelik ve emzirmede 2 sene çocuğu için sigara bırakan ben, beynimden vurulduğum bu manzara karşısında yine sigara bırakacağım, biliyorum.

O konudaki yorumlarımdan birini buraya alacağım ki lütfen önyargı ile yaklaşmayın, biz kimi bipolarlar kendimizi kontrol altına almayı doktorlu-kitaplı yaptığımız için çoğu kez "Normal" insandan daha dengeli olabiliyoruz:

"Ben manik depresifim abi, teşhisli 12 yıllık kontrol sürecinde... Bana, böyle davranmaması gerektiğini bi-li-yor, benim güven çemberimdeki insanlar tarafından daha etkiye açık olduğumu bi-li-yor ve belli bir dozdan sonrasını tolare edemeyeceğimi ki normal insan da edemez. Bunu kendisi ile benden önce "Doktorum" konuştu. Taaa biz evlenmeden önce, ki samimi arkadaştık ve evlenme teklifi aldığımda karşıma aldım "Durumumu biliyorsun, bak arkadaşlık ile sevgililik bir olmaz, hafife alma, emin misin?" Hiç sorun yapmadı ama ben tuttum kolundan doktoruma götürdüm, benim anlattığımı hafife neyim alır, doktorum açıklasın diye. Doktorum da sağ olsun abim gibi oldu zaten" Damat bey, şimdi açık açık konuşalım" diye daldı.

Ama ben bu hastalığı o kadar görünmez kıldım ki, hafife almaya başladı diyorum. Çünkü kullanmadım "Ben böyle böyle oluyorum bühüğğ, ben hastayım ühhüğ" demedim abi tek kere demedim. Unuttu gitti adam

Bak senin eşine de kızdım şimdi işine gelmeyince "Manik depresif" diyor demek adam, ulen ben teşhisliyim de kullanmıyorum, sana nooluyo, canını çok sıkarsa okut bunu da diyemesin, yok öyle dünya.

Şimdi bir önyargı var ve insan direkt telaffuz etmeden görmeyi istiyor, "Sen bipolarsın abartmışsındır, esas sen dengesizsindir" filan denilecek çünkü bu illet lanet olsun ki önyargı tetikleyen, insanların birbirine hakaret olarak kullanmaktan cekinmediği bir illet ve söylediğinde, tak tak tak hemen önyargı Mode on başlıyorlar.

Abi 12 yıldır, attığım her adımda kendimi operasyona sokmuşum "Bu duygulanım ne kadar normal" diye, kendimi çözmüşüm huyumu suyumu karakterimi ayıklamışım, hep arkaplanda doktorum olmuş ve biz bu işi halletmişiz, normal adam da karşıma geçip şu dengesizliği yapmasın işte, ben yapmıyorum sen niye yapıyorsun? Raporumu "Olmaz, vallahi olmaz bu senin hakkın" diyerek madalya gibi boynuna asasım geliyor "


Geçtiğimiz gün (Cuma), biraz manik tarafa gider gibi olduğumu fark edince, oğlumu anneme bırakıp, eşim işte iken, doktoruma gittim. Bi iğne oldum geldim ve eşimin haberi yok, zaten 30 dkya kalmadı iyi geldi sorun yok buraya kadar.

Sorun kısmı şimdi geliyor:
Sizce bu hastalığı, eşime karşı bu kadar görünmez kılmasam da oturup konuşsam mı "Bazı davranışların, beni üzüyor, diğer üzüntülerle de bir olunca beni etkiliyor, sana 6 sene önceki doktor konuşmanı hatırlatmak istiyorum fazla hafife alıyorsun..." diyerek, yoksa yine mi sallamayayım.

Bunu da neden diyorum, bazen o kadar dengesiz davranıyor ki karşımda, bir bakmışım onun köşelerine çarpa çarpa dönmeye başlamış, top gibi sekip durmuşum; eşim, anlayacağınız üzere tamamen "Tek takıl, kendi hayatına bak" diyemeyeceğim bir oturakta oturuyor bizim ilişkimizde. Sizce ona, önemsediğim konularda beni hedefimden şaşırtmaması için -hastalıklı- bir konuşma yapmalı mıyım? Dediğim gibi, "Ben üstesinden gelirim" dedim, sırtlandım ama sanırım biraz kulağını bükecek gibiyim "Unuttun beni" diye.

Siz olsanız yerimde, ne yapardınız? Hastalığınızı kullanır mıydınız?
Bu benim prensibimdi, kullanmayacaktım kimseye karşı; hastalığımın 2. senesi bu kararı almıştım ama artık güzellikle adımlanacak yol kalmamış gibi hissediyorum ve size soruyorum, bu bel altı yumruğu, eşimin kendine gelmesi için atmalı mıyım dersiniz?

Konu şunun üzerinden gelişti:
9 sayfa ayrıntı var, okursanız benim için daha faydalı olursunuz.

(Konuyu kopuk ve üstünkörü yazmış olabilirim, lütfen aklınıza takılan yerleri sormaktan çekinmeyin. Okuduğunuz için teşekkür ederim)

Lafı dolandırmışınız ama asıl anlatmak istediğiniz ne bir cümle yok, yanlış anlamayın da. Eşiniz ne yapıyor tam olarak. Neden hastalığı kullanasınız ki, bunu konuşup buna göre hareket etmek kullanmak olmaz

GangstaWalk .!.:

Kızlar günaydın, nasılsınız nasıl gidiyor hayat?

Ben biraz manik'im bugün. : p

Genelde hastalığımla ilintili konu açmam ve hiç açmadım sanırım şimdiye kadar (Bipolar bozukluk).
Çünkü bu benim, kendim ve biraz da mini ailemle atlattığım-kontrole aldığım ve kabullendiğim bir hal ve sizlerle paylaşmam çok bir şey ifade etmeyecek. Neden'i, nasıl'ı, naparız'ı belli benim için... Ama meraklıları, hastalığın ciddiyetini araştırabilirler.

Konuya hemen gireyim; geçen gün "Fit olma savaşları" adlı bir konu açtım; eşimin tavrı-tutumları ve bizim hayat tarzı haline gelen, bizi adım adım sağlıksızlığa ve oradan hastalıklara taşıyacak olan düzenimizden, bu düzenden çıkma çabasında eşimin bir miktar bana köstek oluşundan ve hatta spor salonunu yasaklamasından (Meraklısı bakabilir konuma) yakındım ve bunun üzerine düşünmek-beklemek, eh biraz beni tetikledi, çünkü çocuğuma da sağlıklı bir hayat konusunda doğru örnek olamamak hüznü ağır geldi (Sigara içme taklidi yaptığını fark ettim ve kendimi bk gibi hissettim); biraz efkarlandım. "Neden sen de harekete geçmiyorsun?" demeyin çünkü tek başıma harekete geçemeyecek kadar yorgunum "şimdilik". Ama hamilelik ve emzirmede 2 sene çocuğu için sigara bırakan ben, beynimden vurulduğum bu manzara karşısında yine sigara bırakacağım, biliyorum.

O konudaki yorumlarımdan birini buraya alacağım ki lütfen önyargı ile yaklaşmayın, biz kimi bipolarlar kendimizi kontrol altına almayı doktorlu-kitaplı yaptığımız için çoğu kez "Normal" insandan daha dengeli olabiliyoruz:

"Ben manik depresifim abi, teşhisli 12 yıllık kontrol sürecinde... Bana, böyle davranmaması gerektiğini bi-li-yor, benim güven çemberimdeki insanlar tarafından daha etkiye açık olduğumu bi-li-yor ve belli bir dozdan sonrasını tolare edemeyeceğimi ki normal insan da edemez. Bunu kendisi ile benden önce "Doktorum" konuştu. Taaa biz evlenmeden önce, ki samimi arkadaştık ve evlenme teklifi aldığımda karşıma aldım "Durumumu biliyorsun, bak arkadaşlık ile sevgililik bir olmaz, hafife alma, emin misin?" Hiç sorun yapmadı ama ben tuttum kolundan doktoruma götürdüm, benim anlattığımı hafife neyim alır, doktorum açıklasın diye. Doktorum da sağ olsun abim gibi oldu zaten" Damat bey, şimdi açık açık konuşalım" diye daldı.

Ama ben bu hastalığı o kadar görünmez kıldım ki, hafife almaya başladı diyorum. Çünkü kullanmadım "Ben böyle böyle oluyorum bühüğğ, ben hastayım ühhüğ" demedim abi tek kere demedim. Unuttu gitti adam

Bak senin eşine de kızdım şimdi işine gelmeyince "Manik depresif" diyor demek adam, ulen ben teşhisliyim de kullanmıyorum, sana nooluyo, canını çok sıkarsa okut bunu da diyemesin, yok öyle dünya.

Şimdi bir önyargı var ve insan direkt telaffuz etmeden görmeyi istiyor, "Sen bipolarsın abartmışsındır, esas sen dengesizsindir" filan denilecek çünkü bu illet lanet olsun ki önyargı tetikleyen, insanların birbirine hakaret olarak kullanmaktan cekinmediği bir illet ve söylediğinde, tak tak tak hemen önyargı Mode on başlıyorlar.

Abi 12 yıldır, attığım her adımda kendimi operasyona sokmuşum "Bu duygulanım ne kadar normal" diye, kendimi çözmüşüm huyumu suyumu karakterimi ayıklamışım, hep arkaplanda doktorum olmuş ve biz bu işi halletmişiz, normal adam da karşıma geçip şu dengesizliği yapmasın işte, ben yapmıyorum sen niye yapıyorsun? Raporumu "Olmaz, vallahi olmaz bu senin hakkın" diyerek madalya gibi boynuna asasım geliyor "


Geçtiğimiz gün (Cuma), biraz manik tarafa gider gibi olduğumu fark edince, oğlumu anneme bırakıp, eşim işte iken, doktoruma gittim. Bi iğne oldum geldim ve eşimin haberi yok, zaten 30 dkya kalmadı iyi geldi sorun yok buraya kadar.

Sorun kısmı şimdi geliyor:
Sizce bu hastalığı, eşime karşı bu kadar görünmez kılmasam da oturup konuşsam mı "Bazı davranışların, beni üzüyor, diğer üzüntülerle de bir olunca beni etkiliyor, sana 6 sene önceki doktor konuşmanı hatırlatmak istiyorum fazla hafife alıyorsun..." diyerek, yoksa yine mi sallamayayım.

Bunu da neden diyorum, bazen o kadar dengesiz davranıyor ki karşımda, bir bakmışım onun köşelerine çarpa çarpa dönmeye başlamış, top gibi sekip durmuşum; eşim, anlayacağınız üzere tamamen "Tek takıl, kendi hayatına bak" diyemeyeceğim bir oturakta oturuyor bizim ilişkimizde. Sizce ona, önemsediğim konularda beni hedefimden şaşırtmaması için -hastalıklı- bir konuşma yapmalı mıyım? Dediğim gibi, "Ben üstesinden gelirim" dedim, sırtlandım ama sanırım biraz kulağını bükecek gibiyim "Unuttun beni" diye.

Siz olsanız yerimde, ne yapardınız? Hastalığınızı kullanır mıydınız?
Bu benim prensibimdi, kullanmayacaktım kimseye karşı; hastalığımın 2. senesi bu kararı almıştım ama artık güzellikle adımlanacak yol kalmamış gibi hissediyorum ve size soruyorum, bu bel altı yumruğu, eşimin kendine gelmesi için atmalı mıyım dersiniz?

(Konuyu kopuk ve üstünkörü yazmış olabilirim, lütfen aklınıza takılan yerleri sormaktan çekinmeyin. Okuduğunuz için teşekkür ederim)

Genişletmek için tıkla...

Bence kullamak değil de ne yaşıyorsan onu olduğu gibi anlatmalısın. “Senin dengesiz davrandığın şu şu noktalar, beni hastalığım sebebiyle böyle hissettiriyor” ya da maniyi tetikleyen bir sebep olduğunu düşünüyorsan “o davranışın ben de şuna sebep oldu ben de bugün gidip iğne oldum” diyebilirsin.

Yani demek istediğim hastalığı “kullanman” kadar “yok sayman” da hata olur. Bipolar mısın? Evet? Bunu kullanma elbette ama yokmuş gibi de davranma. Eşinle başbaşa kaldığınızda hissettiklerini sansürsüz konuş ki ne yaşadığından haberdar olsun.

Sağlıklı insanlar psikiyatri hastalarıyla pek fazla empati kuramıyorlar. Çünkü ne mutlu ki onlar bu istemsiz duyguları yaşamamışlar. Bu yüzden olduğu gibi anlatmalısın.

DevranDoner .!.:

Lafı dolandırmışınız ama asıl anlatmak istediğiniz ne bir cümle yok, yanlış anlamayın da. Eşiniz ne yapıyor tam olarak. Neden hastalığı kullanasınız ki, bunu konuşup buna göre hareket etmek kullanmak olmaz

Genişletmek için tıkla...

Konuyu verdim şimdi, hangi konunun üzerinden geliştiğini.

benyeniyimgaliba .!.:

Bence kullamak değil de ne yaşıyorsan onu olduğu gibi anlatmalısın. “Senin dengesiz davrandığın şu şu noktalar, beni hastalığım sebebiyle böyle hissettiriyor” ya da maniyi tetikleyen bir sebep olduğunu düşünüyorsan “o davranışın ben de şuna sebep oldu ben de bugün gidip iğne oldum” diyebilirsin.

Yani demek istediğim hastalığı “kullanman” kadar “yok sayman” da hata olur. Bipolar mısın? Evet? Bunu kullanma elbette ama yokmuş gibi de davranma. Eşinle başbaşa kaldığınızda hissettiklerini sansürsüz konuş ki ne yaşadığından haberdar olsun.

Sağlıklı insanlar psikiyatri hastalarıyla pek fazla empati kuramıyorlar. Çünkü ne mutlu ki onlar bu istemsiz duyguları yaşamamışlar. Bu yüzden olduğu gibi anlatmalısın.

Genişletmek için tıkla...

Yani olanı anlatmalı, yok saymasına sebep olmamalıyım; ekstradan "Güçlüyüm" dememeliyim ve yenildiğim yeri de anlatabilmeliyim... Doğru, bu açıdan düşünmemiştim. Genelde "Kendi durumunu kullanma" diye düşündüğümden...

Ben olsaydim hastalığımı hali altına iktirmezdim. Ben olsam eşimin doktora gittiğimden ve iğne olmaya ihtiyaç duyduğumdan haberi olurdu çocuğu anneme bırakıp. Dediğiniz gibi hastalığı görünmez yapınca yok olmuyor ortadan. Eşinizle hiseetikleriniz üzerine konusmalisiniz.

Buna tam olarak hastalığı kullanmak demeyelim de, zaten var olan senin ve dolayısıyla eşin için de önem arz eden bir konu. Tabiki hastalikla beraber yaşamayı kabullenmek, onu düşman olarak görmemek çok güzel bir gelişme senin adına, ama hassas olduğun noktaları bence eşine belirtmelisin.

Bu Mayıs ayı başlarında senelerdir oteledigim sorunum gün yüzüne çıktı. Onunla beraber anksiyete, panik atak, depresyon, takıntı her ne varsa beraberinde hortladi maalesef. İlaç tedavisine başladım. Ki ilaçlara düşman biri olarak, bunu da erkek arkadaşımla, ki dikkatini çekerim henüz eşim değil bizzat paylaştım o herkesin deli diyeceği korkumu da anlattım, hassasiyetlerimi de. Bence ben henüz eşim olmayan birine anlattiysam, anlatabildiysem sen de anlatmalisin sadece senin değil ikinizin de huzur ve refahı için.

Diana Bishop .!.:

Ben olsaydim hastalığımı hali altına iktirmezdim. Ben olsam eşimin doktora gittiğimden ve iğne olmaya ihtiyaç duyduğumdan haberi olurdu çocuğu anneme bırakıp. Dediğiniz gibi hastalığı görünmez yapınca yok olmuyor ortadan. Eşinizle hiseetikleriniz üzerine konusmalisiniz.

Genişletmek için tıkla...

Hissettiklerim üzerine konuşurum, zaten bu eş olmanın gereği ama içine "Hastalık" karıştırmam. Beni üzdün, buna incindim, şu hal beni korkuttu vb. bunu zaten akıtmazsam dolumum daha çabuk gerçekleşir ve tek iğne de kurtarmayabilir Diana. Sadece hastalıktan ayrıdır, tamam denir, söz alırım sonra bozulur o söz. Ondan diyorum kulağını hastalıkla mı büksem? ...

Eşinizle paylaşmanız hastalığı kullanmak olmayacaktır ki. Siz yok sayınca onun da unutması bana doğal geldi. Her şeyi hastalığa bağlamak, insanlar üzerinde bu şekilde hüküm sürmek hastalığı kullanmaktır. Siz duygularınızı dile getireceksiniz. O gün iyi değil misiniz eşinizle paylaşacaksınız, doktora gittiğinizden, iğne olduğunuzdan haberi olacak. Hastalığı o yaşamadığı için önemsememiş, sizde de zorluğunu görmediği için tamamen unutmuş olabilir. Paylaşın eşinizle hislerinizi.

Bu arada sizi takdir ettiğimi de dile getirmek isterim. Umarım gönlünüzce sağlıklı, huzurlu bir ömür yaşarsınız.

Ben herhangi bir hastalığı görünmez kılıf altina sokmam ve sokmuyorumda.
Bende küçük bir tümör var (hipofiz) ve bu hastalik hormonlarimi aşırı etkiliyor. Durumumum kötüye gittiği saniye nişanlıma söylüyorum. Adamin bilmeye hakki var sonucda, elinden gelini yapmasi icin firsat vermem gerek.
Yani, ben iyiyim modusuna takilip, adami habersiz birakip sonrada ona icden içe gicik kapmak olmaz.

GangstaWalk .!.:

Hissettiklerim üzerine konuşurum, zaten bu eş olmanın gereği ama içine "Hastalık" karıştırmam. Beni üzdün, buna incindim, şu hal beni korkuttu vb. bunu zaten akıtmazsam dolumum daha çabuk gerçekleşir ve tek iğne de kurtarmayabilir Diana. Sadece hastalıktan ayrıdır, tamam denir, söz alırım sonra bozulur o söz. Ondan diyorum kulağını hastalıkla mı büksem? ...

Genişletmek için tıkla...

İyide o böyle yaptığında hastalığın tetikleniyor.bunun hastalığı kullanmakla ilgisi yok. Bu süreçte sana nasıl destek olacağını unutmuş adam sen diyorsun. sağlıklı insanlar için o kadar zor ki bu durumlarda ne yapmaları gerektiğini bilmeleri. Seninkiyle karşılaştırılmaz ama çok ağır bir depresyon geçirdim ben. Tedavi sürecinde bir ara klinikte kalmam gerekcek kadar ağırdı. Anlamıyor sağlıklı biri. Ne kadar açık ve şeffaf olursan adama da o kadar yardım edersin.

İyide bahsettiğiniz şey hastalığı kullanmak değil ki “birbirine açık olmak.”

benyeniyimgaliba .!.:

Bence kullamak değil de ne yaşıyorsan onu olduğu gibi anlatmalısın. “Senin dengesiz davrandığın şu şu noktalar, beni hastalığım sebebiyle böyle hissettiriyor” ya da maniyi tetikleyen bir sebep olduğunu düşünüyorsan “o davranışın ben de şuna sebep oldu ben de bugün gidip iğne oldum” diyebilirsin.

Yani demek istediğim hastalığı “kullanman” kadar “yok sayman” da hata olur. Bipolar mısın? Evet? Bunu kullanma elbette ama yokmuş gibi de davranma. Eşinle başbaşa kaldığınızda hissettiklerini sansürsüz konuş ki ne yaşadığından haberdar olsun.

Sağlıklı insanlar psikiyatri hastalarıyla pek fazla empati kuramıyorlar. Çünkü ne mutlu ki onlar bu istemsiz duyguları yaşamamışlar. Bu yüzden olduğu gibi anlatmalısın.

Genişletmek için tıkla...

eşinizlede, bu yazdığınız gibi konuşuyorsanız yandı adam:)
anlatım tarzınızı beğenmedim, ne önceki yazınızı, nede bunu anlamaya çalıştım, ama net birşey anlamadım...
hastalığı kullanmak aciz işidir bence, çok fazlada işe yaramaz, anca günü kurtarır...hastalığı kullanmadanda derdinizi anlatabilmelisiniz...

benyeniyimgaliba .!.:

Bence kullamak değil de ne yaşıyorsan onu olduğu gibi anlatmalısın. “Senin dengesiz davrandığın şu şu noktalar, beni hastalığım sebebiyle böyle hissettiriyor” ya da maniyi tetikleyen bir sebep olduğunu düşünüyorsan “o davranışın ben de şuna sebep oldu ben de bugün gidip iğne oldum” diyebilirsin.

Yani demek istediğim hastalığı “kullanman” kadar “yok sayman” da hata olur. Bipolar mısın? Evet? Bunu kullanma elbette ama yokmuş gibi de davranma. Eşinle başbaşa kaldığınızda hissettiklerini sansürsüz konuş ki ne yaşadığından haberdar olsun.

Sağlıklı insanlar psikiyatri hastalarıyla pek fazla empati kuramıyorlar. Çünkü ne mutlu ki onlar bu istemsiz duyguları yaşamamışlar. Bu yüzden olduğu gibi anlatmalısın.

Genişletmek için tıkla...

+1

Hastalığı kullanmak, bel altı vurmak filan diyorsunuz da, bunlar sanki durumunuzu çok ciddiye almamaya çalışıyormuşsunuz hissi uyandırdı bende. Sanki bahane üretecekmişsiniz, olmayan bir durumu uyduracakmışsınız gibi... Anlatabiliyor muyum? Oysa öyle değil ki... Ortada duygularınızı hallaç pamuğu kıvamına getiren bir hastalığınız ve bunu bazı durumlarda çok güzel tetikleyen bir eşiniz varsa, konuşmamanız hata. Buna bel altı vurmak denmez, hele hastalığı kullanmak hiç denmez. Her şeyi niye sırtlanıyorsunuz ayrıca? Evlilik yük paylaşmak değil midir? Bile bile evlendi sizinle üstelik. Sizi hafifleteceğine ağırlaştırıyorsa, tabi ki konuşacaksınız. Uğraşası yoktuysa ya da size iyi geleceğini düşünmediyse, girmeseymiş bu topa. Ha yanınızdaysa da, bazı şeyleri unutmaya ya da ciddiye almamaya hakkı yok. Bir de siz zaten hastalığını şımarıklık ya da naz yapmak için kullanacak biri değilsiniz ki. Eşiniz bunu bunca senede öğrenmiştir. O yüzden konuşmanızı ciddiye alacaktır bence.

Olmayan birseyi var gibi göstermektir kullanmak ki sizin ki ciddi bir durum hastalığın geleceğini anladığın an eşini araman ve çocuğu anneme bırakalım beni de doktoruma götür demen bence daha mantıklı olurdu. Siz herseyde ben iyiyim güçlüyüm modunda davranırsanız kimse aaaa bu kiz hastaydi diye düşünmez.

kurk mantolu madonna .!.:

Buna tam olarak hastalığı kullanmak demeyelim de, zaten var olan senin ve dolayısıyla eşin için de önem arz eden bir konu. Tabiki hastalikla beraber yaşamayı kabullenmek, onu düşman olarak görmemek çok güzel bir gelişme senin adına, ama hassas olduğun noktaları bence eşine belirtmelisin.

Bu Mayıs ayı başlarında senelerdir oteledigim sorunum gün yüzüne çıktı. Onunla beraber anksiyete, panik atak, depresyon, takıntı her ne varsa beraberinde hortladi maalesef. İlaç tedavisine başladım. Ki ilaçlara düşman biri olarak, bunu da erkek arkadaşımla, ki dikkatini çekerim henüz eşim değil bizzat paylaştım o herkesin deli diyeceği korkumu da anlattım, hassasiyetlerimi de. Bence ben henüz eşim olmayan birine anlattiysam, anlatabildiysem sen de anlatmalisin sadece senin değil ikinizin de huzur ve refahı için.

Genişletmek için tıkla...

İşte "O da üzülür-üzülüyor" düşüncesi de oluşuyor, ne bileyim biraz karışık sanırım. Yani "Adama paslamadan halledebiliyorsan paslama, Onu gündelik hayatı içinde bir de arkasında seni düşünmek zorunda kalacağı bir pimpirikliliğe taşıma" da diyorum. Bilmediği şey de değil diyorum ya; bunu 6 sene kadar önce dibine kadar doktorumla beraber konuştuk; bu kadar unutkan olmamalıydı ya da ben unutturmamalı mıydım... Aah ah yine aklımda deli sorular. :))

Geçmiş olsun size de.

GangstaWalk .!.:

İşte "O da üzülür-üzülüyor" düşüncesi de oluşuyor, ne bileyim biraz karışık sanırım. Yani "Adama paslamadan halledebiliyorsan paslama, Onu gündelik hayatı içinde bir de arkasında seni düşünmek zorunda kalacağı bir pimpirikliliğe taşıma" da diyorum. Bilmediği şey de değil diyorum ya; bunu 6 sene kadar önce dibine kadar doktorumla beraber konuştuk; bu kadar unutkan olmamalıydı ya da ben unutturmamalı mıydım... Aah ah yine aklımda deli sorular. :))

Geçmiş olsun size de.

Genişletmek için tıkla...

Ama şimdi bipolar bozukluk biliyorsundur bir ömür süren bir durum. Tabiki güzel bir düşünce ama bence hassas noktalar paylasilmali diye düşünüyorum. Bu ikiniz adına da faydali olur.

GangstaWalk .!.:

İşte "O da üzülür-üzülüyor" düşüncesi de oluşuyor, ne bileyim biraz karışık sanırım. Yani "Adama paslamadan halledebiliyorsan paslama, Onu gündelik hayatı içinde bir de arkasında seni düşünmek zorunda kalacağı bir pimpirikliliğe taşıma" da diyorum. Bilmediği şey de değil diyorum ya; bunu 6 sene kadar önce dibine kadar doktorumla beraber konuştuk; bu kadar unutkan olmamalıydı ya da ben unutturmamalı mıydım... Aah ah yine aklımda deli sorular. :))

Geçmiş olsun size de.

Genişletmek için tıkla...

Halldebiliyorsan kendin hallet mantığını sevdim ama haberde ver. Böyle böyle oldu, böyle yaptım de. Belki hiç birseyden haberi olmadığı için unuttu. Ama başından beri biliyordu deme işte. Erkekler realist yaratıklar gördüklerinde durumun gerçekliğini kavriyorlar. Aynı hamile kaldığımızda ki gibi. Onlar kucağına vermeden baba olmuyor. Çocuğu artık adamın kucağına ver gansta

hy_patia .!.:

Eşinizle paylaşmanız hastalığı kullanmak olmayacaktır ki. Siz yok sayınca onun da unutması bana doğal geldi. Her şeyi hastalığa bağlamak, insanlar üzerinde bu şekilde hüküm sürmek hastalığı kullanmaktır. Siz duygularınızı dile getireceksiniz. O gün iyi değil misiniz eşinizle paylaşacaksınız, doktora gittiğinizden, iğne olduğunuzdan haberi olacak. Hastalığı o yaşamadığı için önemsememiş, sizde de zorluğunu görmediği için tamamen unutmuş olabilir. Paylaşın eşinizle hislerinizi.

Bu arada sizi takdir ettiğimi de dile getirmek isterim. Umarım gönlünüzce sağlıklı, huzurlu bir ömür yaşarsınız.

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ederim; elimden geldiğince yapıyorum bir şeyler ve bu bana özel değil, diğer bipolar hastaları da yapabilirler ve yapacaktırlar da, çünkü söz konusu kendi hayatları, sevdiği yakınlarının hayatlarını kolaylaştırmak, anlayacağın mecburi istikamet bir nevi.

İğne olayını anlatmalıydım evet... İşte "İşteyken aklı bende kalacak, kendin baş edebiliyorsun söyleyince ne geçecek ki eline onu telaşlandırmaktan başka" düşünceleri de olduğu için...

tulumbachen .!.:

Ben herhangi bir hastalığı görünmez kılıf altina sokmam ve sokmuyorumda.
Bende küçük bir tümör var (hipofiz) ve bu hastalik hormonlarimi aşırı etkiliyor. Durumumum kötüye gittiği saniye nişanlıma söylüyorum. Adamin bilmeye hakki var sonucda, elinden gelini yapmasi icin firsat vermem gerek.
Yani, ben iyiyim modusuna takilip, adami habersiz birakip sonrada ona icden içe gicik kapmak olmaz.

Genişletmek için tıkla...

Sadece hislerimi anlatmamın yetiyor olması gerekirdi Tulumbachen, biz bunu zaten doktorumla oturduk konuştuk ciddi ciddi, ki hamileliğimde de konuştuk o kısmı atlamışım, üstünden 3 sene geçiyor. Ne bileyim, adamın her duygulanımımda gırtlağına çökmem de berbat olurdu.