Merhaba,
Konu tamda başlıkta okuduğunuz gibi. Bu sabah eşimle büyük bir tartışma yaşadık. Konu ise şu her sabah işe gitmek için 8'de evden çıkmamız gerekiyor mesailerimiz 8:30'da başlıyor ve ben çok tutucu geri görüşlü bir yerde çalışıyorum. İşe 5 dakika geç gittiğimde patronlarım demediği lafı bırakmıyır yada tüm gün surat yapıp ters davranıyorlar. Bu sabah yine kalktık ben 8 haftalık hamileyim ve hiç gücüm yok biraz geç uyandım. Eşim normalde de benden erken uyanır ve afedersiniz gününün bir saatini tuvalette geçirir. Gece eşime yatarken giyeceklerini ütüle demiştim her zaman ki gibi sanki benim mecburiyetimmiş gibi yapmamış ütüsünü. Neyse tuvaletten 8'de çıktı ne giycem dedi bende cevap vermedim geceden de sinirliydim çünkü. Baktım bizimki gitti salona açtı tvyi oturuyor. Çıldırdım zaten geç kaldık. Bende senin hazırlanmaya niyetin yok ben otobüsle gideceğim her gün fırça yiyorum senin yüzünden diyip çıktım. Maksadım hazırlanmasını hızlandırmaktı.
Durağa gittim ne gelen var ne giden saat 20 geçiyor çıldırmak üzereydim aradım cevap vermedi tam eve doğru yürürken baktım arabayla geliyor durdu bağırmaya başladı ama nasıl bir bağırmak ben birşey anlatmaya çalışıyorum direksyonu yumrukluyor. '' Kendin giyiniyorsan beni de giydirmek zorundasın, kıyafetini hazırlıyorsan bana da hazırlamak zorundasın'' gibi birşey söyledi bağırarak. Tam ben kendime de kıyafet hazırlamadım dolabımda vardı diyecekken '' Topla eşyalarını git'' dedi. O an ne söyleyeceğimi bilemedim sadece sustum ve istemsiz olarak gözümden yaşları süzüldü. Tek kelime etmedim. Sabahtan beri arıyor cevap vermiyorum. İçimde birşeyler yanıyor sanki. Cidden son 3 haftadır hiç birşeye gücüm yok arkadaşlar. İşe gidebiliyorum sadece oda mecbur olduğum için. Bundan önce ne ütüsünü ne temizliğini aksatmış insan değilim. Yapamıyorum eve 7'de geliyorum yemek yiyip uyumak istiyorum hemen. Bu akşam eşyalarımı toplayıp gideceğim o evden. O ev benim değilmiş zaten benim olmayan yerden kovdu beni. Sinirlerim allak bullak toparlayamıyorum kendimi ne olur bana güç verin.
