herkese yorumları için çok teşekkür ederim. herkes benimle birlikte yaşamış sanki hislerimi, empati kurup herkes yolunu söylemiş. bugün ailemle beraberdik, bir torunları daha var, ona bakıyorlar. öyle mutlulardı ve yoruluyorlardı ki kıyamadım onları böyle bir haberle üzmeye. sadece kendimi ve gururumu düşünsem kapıyı çekip çıkmam gerekirdi çoktan. çalışıyorum aslında, ama bebekler doğup ücretsiz izin almam gerektiğinde tek başıma onlara yetmem imkansız
ilk 10 haftada olsam, günahına kendim girer aldırırdım onları, iyi bi hayatın onları beklediğini öngörmediğim için. ama 17. haftada hem yasak hem bir doktor bulsam bile cinayet gibime geliyo, korkuyorum kıyamıyorum günahsız bebeklere
buarada internette yaptığı konuşmanın içeriği cinsellikten ziyade işte görüşemesek de değerlisin benim için, bi gün aynı şehirde olup görüşebilsek keşke şeklinde
çocuklu ve hamile bi kadının böyle bi muhabbetin içinde olmasını aklım almıyo, eşimse zaten bi yabancı artık bana öyle aşağılık ki yaptığı bence
bana çok iyi davranıyo şimdi güya, her türlü diyaloğu kesecem zaten gereksiz konuşmalardı falan diyo.. ama ben okuduğum satırları unutamıyorum ki. içimde bir yara. bu arada bir kaç arkadaş ailemin yanına gitmemi önermiş bi süre, ama ben hislerimi çok belli eden rol beceremeyen biriyimdir, aileme anında belli ederim bi terslik olduğunu.. bu arada ev için kaporayı vermiştik zaten, vazgeçecek cesaretim yok gibi.. Allah'ın gücüne gitmesin ama ikiz değil de tek bebek olsa daha mı cesur olurdum ki diyorum bazen..