- 17 Ocak 2020
- 27.502
- 39.714
-
- Konu Sahibi Kizilbodur
- #41
Erken dönemde belirtiler kendini gösterebilir .
Anne karnında değil ama minik bir cocukken
Erken dönemde belirtiler kendini gösterebilir .Şizofreni ergenlik veya sonrasında başlamıyor mu? Anne karnında veya çocuklukta bilinebilir mi? Bilmediğim için soruyorum kusura bakmayın konununda ortasına daldım
Evet düşük de denilemez bir olasılık maalesef. Genede %45-50 den iyidirŞizofren anne veya babadan olan çocuklar %13 risk altındalar genetik aktarimla.
Anladım sağolun. İyi takip edilerek erkenden farkedilebilir diye umuyorum.Erken dönemde belirtiler kendini gösterebilir .
Anne karnında değil ama minik bir cocukken
Beş yaşında bikac belirti yakalanabilirAnladım sağolun. İyi takip edilerek erkenden farkedilebilir diye umuyorum.
Sağolun bu bilgi yararlı oldu benim için. Benimde eşimde şizofreni belirtileri var ama çocuğumuzda var bu yüzden merak etmiştim. Çünkü erkenden varmı yokmu anlarsam erken tedavi çok iyi oluyor diye biliyorum. İnşallah yoktur tabiikiBeş yaşında bikac belirti yakalanabilir
Boşanmanız gerçekleşti mi surecinizi takip ediyordum.Sağolun bu bilgi yararlı oldu benim için. Benimde eşimde şizofreni belirtileri var ama çocuğumuzda var bu yüzden merak etmiştim. Çünkü erkenden varmı yokmu anlarsam erken tedavi çok iyi oluyor diye biliyorum. İnşallah yoktur tabiiki
Kısa bir süreliğine gitmiştik geri döndük iyi geldi çünkü kafamda dağılmıyordu sürekli kapıdan mı gelecek bacadan mı girecek diye. Tedirginliklerim dindi döndüğümde avukat tuttum. Anlaşmalı boşanmak için maddeler hazırladık avukatımla bunu bugünlerde karşı tarafa sunacak eğer kabul ederlerse imzaları atıp boşanacağız inşallah. Eğer orta yolu bulamazsak çekişmeli bir dava bizi bekliyorBoşanmanız gerçekleşti mi surecinizi takip ediyordum.
Ailecek başka şehre gecmistiniz
Üzülmeyin en doğru kararı verdiniz içiniz rahat olsunKısa bir süreliğine gitmiştik geri döndük iyi geldi çünkü kafamda dağılmıyordu sürekli kapıdan mı gelecek bacadan mı girecek diye. Tedirginliklerim dindi döndüğümde avukat tuttum. Anlaşmalı boşanmak için maddeler hazırladık avukatımla bunu bugünlerde karşı tarafa sunacak eğer kabul ederlerse imzaları atıp boşanacağız inşallah. Eğer orta yolu bulamazsak çekişmeli bir dava bizi bekliyor. İnşallah kabul ederde biter bu iş hani birde kabullenmesi gerek çekişmeli olursa ikimiz içinde çok yıpratıcı olur.
Birde daha olaylar tam net değil ama netleşince gelişme olarak yeni konu açacağım. Takip ediyorum demişsiniz o yüzden şu detayıda söylemek istiyorum. Eşimin ailesi anneannemlerin tarafıyla iletişime geçmişler bizi barıştırın çocukların evlilikleri devam etsin diye. Bu yüzden 3-5 güne bir dedem arıyor aranızdaki sorunu halledemezmisiniz barışın diye. Bundada annemi arayıp bunu söylüyor çünkü beni ararsa kükreyip telefonu kapatırım. Ama birdaha ararsa annemin elinden telefonu alıp bağırıp çağırıp kapatıcam çok şiştim. Barışmak şöyle dursun yüzlerini görmek istemiyorum inşallah en kısa sürede boşanırız.
Çok teşekkür ederim evet benimde hiç şüphem yok.Üzülmeyin en doğru kararı verdiniz içiniz rahat olsun
Hiç üzülme ayrı yatacağınız içinSize de çok geçmiş olsunnn. Evet cidden hem üzülüyorum, hem de tedirgin oluyorum. Ayrı odalarda yatmayı eşim teklif ediyor ama ben de tek başıma uyuyamıyorum bi yandan. Üniversitenin son yılında, eşimle nişanlıydık, annemlerin evine hırsız girmişti. Evi o şekilde görmek, hırsızın bıraktığı izler falan çok etkilendim. Ayrı bir şehirde okuyordum ve yalnız kalıyordum. O yıl boyunca ışık kapalı uyuyamadım. Üni bitti hemen evlendik. Hala karanlıkta uyuyamam. Yatak odasının kapısı açıktır, koridorun ışığı yanıyordur. Yanımda gitse bu sefer yatakta dönüp durucamBi yandan da diyorum ufacık bi şey daha olursa yapıcak bir şey yok Ayrı yatalım. Bakalım ne yapıcaz
Çok geçmiş olsun öncelikleHerkese merhaba, umarım konuyu yanlış yere açmamışımdır. Biraz da uzun, okuyabilene teşekkür ediyorum
Eşim 5 yaşındayken babası annesini aldatmış ve sonrasında da boşanmışlar. Kayınpeder dayamış evin önüne kamyonu, (çocuklar 2 kardeş, eşim büyük çocuk) çocukların oturduğu kanepeden tutun, çizgifilm izledikleri televizyona kadar çoğu şeyi götürmüş. Kayınvalidem ağır bi depresyon geçirmiş, duvarlarda olmayan böcekler götürmüş, saçlarını yolarmış. Neyse zorlu bi süreç olmuş. Bi yandan da 2 çocukla maddi imkanları çok kötüymüş. Eşim o zamanki yaşadıklarıyla beraber altına ıslatma sorunu başlamış.
Aradan seneler geçiyor, öyle böyle eşim büyüyor. Lise zamanı gelince mahalleden bi kıza aşık oluyor. İlk aşk, çocukluk aşkı. 2 yıl güzel güzel arkadaşlık etmişler derken bi gün kız babasıyla memlekete giderken otobüs kaza yapıyor ve ikisi de vefat ediyor. O zamanlar eşim kızın telefonunda evim diye kayıtlıymış. Dolayısıyla kızın telefonundan eşimi arıyorlar ve nolduysa öğreniyor. Yazık kızın annesi de o olaydan sonra hastanelik olmuş. Çünkü bi çocukları olsun dşye senelerce tedavi görmüşler vs hem eşini hem çocuğunu kaybediyor. Eşimi gördükçe de sinir krizi geçirirmiş. Tabi eşim de çık etkileniyor bu durumdan.
Aradan tam bir yıl geçiyor. Bu sefer eşimin en yakın arkadaşlarından biri yine trafik kazasında bu sefer gözlerinin önünde ölüyor. Artık bunun üzerine çok büyük bi travma yaşıyor. Ki az önce bahsettiğim altını ıslatma durumu 16 yaşına kadar devam etmiş. Tüm bunların üzerine saldırganlaşmaya başlamış. Etrafına değil ama kendine zarar veriyormuş. Kendini odaya kapatır orda sinir krizi geçirirmiş.
Tedaviye başlamışlar. 2 kez intihar etmiş. Yeşil reçete ağır ilaçlar kullanmış uzun yıllar. Hatta bi dönem yatılı tedavi görmüş. O zamanlar da özellikle uykusunda saldırgan davranışları varmış. Ve gördüğü hayaller vs.
Arada yıllar geçiyor, tedavide büyük ilerleme oluyor ve eşim artık ilaç kullanmak istemiyormuş. Kendince haklı sebeplerden ötürü. El titremeleri başlamış, ilaçlar beni değiştiriyor diyor vs. Doktoru ilaçları tamamen bırakmamasını söylemesine rağmen eşim bırakıyor.
Tam o dönem de biz tanışıyoruz. Bundan tam 7.5 yıl önce. Tanıştığımız ilk zamanlar bana bunlardan bahsetti, anlattı.
Birkaç yıl öncesine kadar biz hiçbir sıkıntı yaşamadık. Evet bazen çok ani sinirlenebiliyor. Ama bana karşı hep çok sakin oldu. Ara sıra her ilişkide olduğu gibi tartışma yaşayabiliyoruz. Bir kez olsun bana karşı bir şiddet eğilimi olmadı. Tabi uykuda değilse.
Bunu ilk ne zaman fark ettik hatırlamıyorum uzun zaman oldu. Bir akşam sarılmış uyuyoruz,ben onun göğsüne yatmışım. O uyudu ben henüz uykuya dalmamıştım. Uykuda istemsiz şekilde hareket ettiğini fark ettim. Biraz değişik geldi birkaç dk geçti derken kolu bir kasıldı boğazım sıkıldı resmen ve çok korktum. Dedik ki biz birbirimize temas ederek uyumayalım. O zamandan beri birbirimize sarılıp uyumayız.
Aradan zaman geçti, ilk kızıma hamileyim, karnım burnumda. Aramızda bi problem bi şey de yok, gecenin bir vakti karnıma attığı bi yumrukla uyandım. Neye uğradığımı şaşırdım ve çok korktum. Uyuyordu, bağrışıma uyandı ve nasıl böyle bi şey yaptı bilmiyorum. Rüyasında biriyle kavga ettiğini görüyormuş. Özürler diledi, istersen yatakları ayıralım dedi vs. Ben uzun süre çok tedirgin yattım, hep de ona sırtım dönük, yatağın bir ucunda o bana sırtını dönük, diğer ucunda ben.
Neyse aradan aylar geçti, hiçbir problem yaşamadık. Kızım doğdu daha küçüktü. Yatağın benim yattığım tarafında anne yanı beşiğinde yatıyor. Ben de ona dönük uyuyordum. Bi anda eşimin bana sarılmasıyla uyandım. Tam elini alıp kaldırcam üstünden kalça kemiğimden tuttu beni ve sıkmaya başladı. Öyle de güçlü ki git gide daha fazla güç uyguluyor. Tüm gücüyle sıkıyor, canım çok acıyor. Bağırsam bebek uyancak, korkcak. Bi yandan inanılmaz canım acıyor, dedim kırcak heralde kemiğimi. Neyse bi güç buldum dirseğimle onu iktirdim ve uyandı. Yine ne yaptığının farkında değil. Yine bir süre çok tedirgin uyudum.
Son olayın üzerinden 2.5 yıl kadar geçti. Bu arada bir olay falan yaşamadık ama ben arasa irkiliyorum. Tüm gece ne kolu duruyor ne bacağı. Sabah uyanıyor çenesi ağrıyor, dişlerini sıkıp duruyormuş ve hep yorgun. Hep de dedim psikiyatri olmasına gerek yok, psikoloğa gidelim. Gerekli görürse önerir zaten psikiyatriste git der. Yok ben tekrar ilaç kullanmak istemiyorum diyordu
Şu an 2.bebeğimize hamileyim. Bugün tam 9 haftalık olduk. Bunda birkaç hafta önce akşam eşimle çok saçma incir çekirdeğini doldurmıcak sebepten sürtüştük. Ufak bi şeydi, ben ona ters davrandım, o bana vs. (Ben homeoffice çalışıyorum, kızımız 34 aylık. Haftaiçi eşimin kuzeni bizde kalıyor, çocukla ilgileniyor vs. Yaşı büyük olduğu için de teyze diye hitap ediyorum).
Neyse o didişmeden sonra ben buna sinir oldum, gerginliği teyzem de fark etti hatta hiç konuşmadık. Teyzeme iyi geceler dedim gittim yattım. Eşim de geldi uyudu. Bu arada hava zaten çok sıcak, her gece susayıp uyanıyorum, gece 1 defa da kızım uyanıyor, su içiyor. Sabaha karşı 4 gibi uyandım suyumu içtim geri yattım. Uykum da kaçtı hava da sıcak, çok dalamadım uykuya. Saat 5 gibi kızımın sesini duydum. Gittim ona suyunu içerdim, sonra tekrar mutfağa uğradım, bi bardak daha su içtim, bu sefer midem bulandı. Yatağa geldim uyuyamadım, dönüp duruyorum bulantıdan. Neyse sırt üstü yatıyorum gözüm kapalı. Aradan az biraz zama geçti, daha uyumamışım. Hani üzerinize bir şeyin geldiğini hissedersiniz ya öyle bi şey oldu. Gözlerimi açtım eşimin bi eli havada yumruk yapmış, gözleri açık, çok kötü, gözleri resmen dönmüş, deli bi bakışı vardı. Bana bakıyor ve yumruk atıcak. Sanki ben bi tehdit unsuruyum da bana saldırcaktı. Çok korktum, çığlık attım, onu itekledim. Ben onu yapınca kafasını salladı bi kendine geldi ama o da çığlık atmaya başladı. O bağırıyor,ben bağırıyorum çok korktum.
Ben onu ilk itekleyince, yumruk yaptığı eliyle kolumdan yakaladı sıkıyor falan,karşılıklı bağırıyoruz,en son yatağın ucuna itekledim. Teyzem koştu geldi, eve hırsız girdi sanmış. Eşim de sanmış ki akşam yatarken arka odanın penceresini üstten açık bırakmış, eve böcek girmiş. O kocaman kakalaklardan. Ben böcek gördüm de ondan korktum bağırıyorum.
Teyzem noluyo diyor, eşim neden bağırdın böcek mi var diyor, yerlere bakıyor, ben bana napıyosun diyorum. O naptım diyo ben diyorum bana saldırdı. Teyzem diyo kızım olur mu öyle şey sen kötü rüya görmüşsündür. Kaldırdı beni yataktan,kırıntı mı var dedi. Çarşafı değiştirdim,ben titriyorum falan. Neyse sonra geri yatırdılar beni ama konuşamıyorum. Kendimi iyice yatağın ucuna aldım, eşime arkamı döndüm, aklım çıkmış çok korkmuştum. Eşim arkamda bi kıpırdanıyor ama ben diyorum içimden acaba bana bi şey mi yapcak. O da sarılsam mı seslensem mi diye düşünüyormuş, ne olduğunu da anlamamış. Derken bi omzuma dokundu, ben başladım ağlamaya. Dokunma bana diyorum.
Kalktı ışığı açtı noldu diyo. Hem ağladım, hem anlattım ama yüzüne bakamıyorum, korkuyorum. Bana bak yüzüme bak diyor. Tam susuyorum, yüzüne bakınca o bakışları geliyor aklıma ağlamaya başlıyorum. Ben öyle olunca sesi falan titremeye başladı. Benden korkuyor musun diyo, ben sana hiç zarar verir miyim diyor. Ama ben korkuyorum. Yüzüne her baktığımda daha çok titreye titreye ağlamaya başladım. Eşim içeri gideyim mi dedi git dedim. Aldı yastığını gitti salona. Oturmuş orda ağlamış. Bana bakamıyor demiş, ben ona hiç zarar verebilir miyim demiş, benden korkuyor demiş vs ağlamış. Sonra Teyzem geldi yanıma ben de sakinlemiştim, ışık açık oturuyorum yatakta. Teyzem gördüm yine başladım titremeye. Kızım rüya görmüşsündür dedi. Dedim teyze uyumuyorum,bak böyle böyle oldu.
Neyse sonra eşim geldi tekrar ben sakinledim. Saat zaten 6 oldu. Biz oturduk yatakta ama ben yine çok bakamıyorum falan. Ciddi ciddi yatakları ayıralım, ben salonda yatayım dedi. Hemen pskiyatriden randevu alayım, ne ilaç veriyorsa kullanıcam. Bi daha böyle bi şey olmıcak, söz dedi.
Sonraki birkaç gün geceleri hep sıçrayarak uyandım uyandım ona baktım. O da gitti 2 gün içinde doktora. Eski kullandığı ilaçlarından yazmış doktor. 2 ay sonra da kontrole çağırmış.
Şimdilik yine bi sıkıntı yok. İlaçlarını düzenli kullanıyor ama ben hala arada uyanıyorum tedirgin şekilde.
Bunun bi sonu var mı? Çevrenizde, yakınlarınızda benzer şeyler yaşayan vardır, neler yaşadınız? Bana önerebileceğiniz bir şey var mı?
Çok uzun oldu biliyorum. Okuyan, vakit ayıran herkese teşekkür ederim.
Göz yaşım pıt pıtÇok geçmiş olsun öncelikle
Biz de yaklaşık 6 yıl önce böyle bişey yaşadık çok şükür bi daha olmadı ama o gece ömrümün yarısı gitti sanırım çok korktum ve üzüldüm
Anneler günüydü biz de tam 8 yıldır çocuk istiyorduk her anneler gününde oturup ağlardım yine anne olamadım diye ama o akşam deli gibi saatlerce ağlamıştım hıçkıra hıçkıra eşim karşımda çaresiz gözlerle bana bakıyor sarılıyor teselli ediyor yok bitmiyor katlırcasına ağlıyorum
Neyse gece çok geç oldu artık eşim işe gidecek diye ona illa git yat dedim gitti
Ben de yaklaşık 1 saat sonra gittim
Tam uzanıcam eşim uyanıp bağırmaya başladı bana git burdan kimsin sen beni almaya geldiler oğluma gidicem diye sayıklamaya başladı (doğan ölen çocuğumuz falan yok)
Beni asla tanımıyor odadan çıkmaya çalışıyor
Odadan çıkarsa bana veya kendine zarar verecek diye korktum kapıyı üzerimize kilitledim (ki şuan düşününce bildiğin yaptığım şey deli cesareti o an bana bişey yapsa kaçamazdım da) neyse fotoğraflara kadar çıkardım yok hala tanımıyor beni
O arada ambulansı ve kardeşlerini de aradım geldiler bişey yapmadan gitti ambulans kardeşleri bizle kaldı
Sabah eşim uyandı hiçbir şey hatırlamıyordu psikiyatriye gitmeliyiz böyle böyle oldu dedim hayatta gelmem iyiyim dedi
Neyse ben gittim eşim adına görüştüm doktor “çok ağır bi depresyon sıkıntı anında rüya ile gerçek birbirine girmiş ondan olmuş bi daha tekrarlamaması için uzak dursun stresten üzüntüden falan” dedi
Bi daha çocuk için ağlamayacağıma söz verdim ona da kendime de
Elhamdulillah sonraki yıl anneler gününde anneydim
Bir daha da yaşamadık bence sizin de kalıcı bir durum değil ilaçlar ve sevgi dolu bir ortamla geçecektir inşallah
Amin Allah razı olsunGöz yaşım pıt pıtçok sevindim onca sene sonra anne olmana çok geçmiş olsun tekrardan buradaki yazılanları hayal ettim gerçekten çok zor bı durum Allah hepinizin yardimcisi olsun
Sonu çok güzel sizin adınıza çook sevindim. Aynı durumları şu an yaşıyorum. 6 yıldır evlat hasretim var sebepsiz infertilite dolayısıyla. Eşim de son birkaç yıldır geceleri kabus gördüğünde gerçek sanıp tuhaf harketler yapıyor ve gerçekten korkutucu. İkimizde çocuğumuz olmadığı için çok stresliyiz. Tabi başka sebepler de var. İnşallah seneye bu zamanlar ben de anne olurum eşimin bu halleri de geçer. Benzer şeyler yaşayınca paylaşmak istedim. Yavrunuzun bahtı açık ömrü uzun olsun, Rabbim bana ve bekleyen herkese hayırlı sağlıklı evlatlar versin. Sevgiyle kalın:)Çok geçmiş olsun öncelikle
Biz de yaklaşık 6 yıl önce böyle bişey yaşadık çok şükür bi daha olmadı ama o gece ömrümün yarısı gitti sanırım çok korktum ve üzüldüm
Anneler günüydü biz de tam 8 yıldır çocuk istiyorduk her anneler gününde oturup ağlardım yine anne olamadım diye ama o akşam deli gibi saatlerce ağlamıştım hıçkıra hıçkıra eşim karşımda çaresiz gözlerle bana bakıyor sarılıyor teselli ediyor yok bitmiyor katlırcasına ağlıyorum
Neyse gece çok geç oldu artık eşim işe gidecek diye ona illa git yat dedim gitti
Ben de yaklaşık 1 saat sonra gittim
Tam uzanıcam eşim uyanıp bağırmaya başladı bana git burdan kimsin sen beni almaya geldiler oğluma gidicem diye sayıklamaya başladı (doğan ölen çocuğumuz falan yok)
Beni asla tanımıyor odadan çıkmaya çalışıyor
Odadan çıkarsa bana veya kendine zarar verecek diye korktum kapıyı üzerimize kilitledim (ki şuan düşününce bildiğin yaptığım şey deli cesareti o an bana bişey yapsa kaçamazdım da) neyse fotoğraflara kadar çıkardım yok hala tanımıyor beni
O arada ambulansı ve kardeşlerini de aradım geldiler bişey yapmadan gitti ambulans kardeşleri bizle kaldı
Sabah eşim uyandı hiçbir şey hatırlamıyordu psikiyatriye gitmeliyiz böyle böyle oldu dedim hayatta gelmem iyiyim dedi
Neyse ben gittim eşim adına görüştüm doktor “çok ağır bi depresyon sıkıntı anında rüya ile gerçek birbirine girmiş ondan olmuş bi daha tekrarlamaması için uzak dursun stresten üzüntüden falan” dedi
Bi daha çocuk için ağlamayacağıma söz verdim ona da kendime de
Elhamdulillah sonraki yıl anneler gününde anneydim
Bir daha da yaşamadık bence sizin de kalıcı bir durum değil ilaçlar ve sevgi dolu bir ortamla geçecektir inşallah