Surpriz yaparsa da hoşgelsin, hayırlı dogumlarinsallah ben bosuna kuruntu yapıyorumdur..esim de sürekli ben erken izin alır gelirim yanında olucam söz diyor ama ne biliyim ya erken gelmeye karar verirse bebekinsallah her sey bizim için en güzel sekilde sonuclanır.
Hamileyken böyle şeyler yaşamak çok doğal bütün hormonlar horon tepiyor.Bu güne kadar hep duygularımı bastırma konusunda başarılı olduğumu düsünüyordum. Hatta hamile kaldığımda esimin ailesi, arkadasları esimi hep uyarıyordu hani dikkatli ol, hamile o hemen alınır, sinirlenir vs diye. Esim hep “yok bizde hiç öyle inişler çıkışlar olmadı, şanslıyız o konuda” falan diyordu.
Ama son iki haftadır durduk yere her seye ağlayıp zırlamaya başladım. Esim sabah erken işe gidiyor bu aralar ve o giderken ben uyuyor oluyorum. Bazen beni uyandırmamak için öpmeden çıkıyor beni. Ve bunu yaptığı günler ben bütün gün ağlıyorum. Saçma sapan. Öpüp uyandırınca da sinirleniyorum ama..
Bu aralar sürekli ilgisiz kaldığımı düsünüyorum. Esim yok öyle bir sey diyor ama bana öyle geliyor. Çok uyumaya başladım birden. aksam 8-9da yatıp sabah 10-11de uyanıyorum. Haliyle esimle ne aynı anda yatıyorum ne de beraber uyanıyorum. Birlikte aksam yemeği, bir saat yürüyüş sonra ben bayılıyorum zaten.
Bir de üstüne 15 gün önceden memlekete gitmek zorundayım. Birden bire eşimin sehir dısına işi çıktı. Üstleri ertelemesine izin vermedi. Bu yüzden de haftaya bugün abim gelip beni alacak artık. Subat ayında görünüyor doğumum, sonrasında da bebek toparlanana kadar ve havalar biraz düzelene kadar ailemle kalıcam. Esimin ailesi de orda.. Simdiden gerginlikler başladı zaten. Neden benim abim gelip alıyormus beni onlar dururken? Gittiğimde de ailemle kalmamı sorun edecekler yüzde bin.
Benim derdim zaten bana yetiyor. Esimden, evimden ayrı olucam.. Doğumumda esim yanımda olabilecek mi belli değil.. Bir dünya endişem, korkum var bir de bunların egolarını tatmin etmenin derdine düsemem. Esim de bu konuda anlayışlı. Ben konusucam sorun olmaz diyor. Ama bana bir sey demeseler bile esime laf edecekler kesin. Bugün valiz hazırlamaya başladım.. ağladım saatlerce. Ben tüm bu anları esimle yasamak istiyordum. Gizli gizli çantamdan bebeğin tüm ultrason fotoğraflarını almis.. Sorunca da sen göreceksin ordaki kontrollerde ben göremicem bende kalsın lütfen diyor..
O kadar istedim ki bu bebeği ama simdi bazen düsünüyorum acaba bencillik mi ettim? Hem benim, hem esim hem de bebek için bu kadar zor olması gerekmiyordu. 6-7 ay sonra hamile kalsam esimle birlikte şahit olacaktık her anına. Ama sonra böyle düsündüğüm için de kendime kızıp üzülüyorum.. Cocuğuma kıyafet alırken bile babasının yanına döndüğümüzde bu kıyafet olmaz ona artık, babası üstünde göremeyecek diye triplere giriyorum.
Ailem de benim için bu kadar emek verirken onların yanında bu sekilde olmak istemiyorum. Ama aylarca nasıl yapıcam, nasıl geciricem o günleri hiçbir fikrim yok. Öyle daraldım biraz. Valizin başında oturup bunları yazayım dedimm..
Sizin geçtiğiniz yoldan 2 kez geçmiş bir anneyim. Ayrıca birtek burda görüyorum hamilelik surecinde çıtkırıldım olup eşlerine bu süreci zehir edenleri
Hamilelik gibi doğal bir dönemi nazlanacak bir durum olarak görmek daha üzücüNazlanacak kimsenizin olmaması üzücü.
ben de ondan korkuyorum. zaten stresliyim bir laf ederler belki ben fazla alınganlık gösterip tepki veririm olay büyür. kaldı ki kv hiç öyle anlayış gösterip susacak bir tip de değil. 1.5 yıllık evliyim hala daha yemek konusunda kendiyle beni kıyaslayıp yetersiz hissettiriyor hem bana hem de çevresindeki herkese karşı. istemediğim tepkiler verip süreci kendime zehir etmekten korkuyorumAbiniz 700km sizi almaya gelecek, maşallah ne güzel bir aileniz var. Kayınvalide de kalmayın o halde birşey söylerler illa alınırsınız. Hamilelik hormonlar gerçekten zor.
hastayım demedim zaten? ne alaka söyledikleriniz anlamadım. dünyaya bir can getirecem evet hayatımdaki en büyük derdim ve sorumluluğum bu su an. kusura bakmayın.Hiç derdin olmadığı için böyle saçmalıklar için ağladığını düşünüyorum. Ayrıca hamilesin hasta değilsin otur evinde göçebe gibi ordan oraya mı gezeceksin. İnsanlar 37 haftalık olana kadar çalışıyor yani.
Şimdi okudum hakkarideymişsin. İlk görev yerim orası. Evet orda tek kalamazsın. Ama gerisi yine de fazla tepki
bunu yaparsanız evliliğiniz sarsılırSubat ayında görünüyor doğumum, sonrasında da bebek toparlanana kadar ve havalar biraz düzelene kadar ailemle kalıcam
Yarısına kadar okudum da neden subattaki doğuma şimdiden gidiyorsunuz ? Eşiniz yoksa evde kalamiyor musunuz ? Doğumu kendi evinizde yapın bir hafta 10 gün anneniz kalsın sonra kendiniz halledin.Bu güne kadar hep duygularımı bastırma konusunda başarılı olduğumu düsünüyordum. Hatta hamile kaldığımda esimin ailesi, arkadasları esimi hep uyarıyordu hani dikkatli ol, hamile o hemen alınır, sinirlenir vs diye. Esim hep “yok bizde hiç öyle inişler çıkışlar olmadı, şanslıyız o konuda” falan diyordu.
Ama son iki haftadır durduk yere her seye ağlayıp zırlamaya başladım. Esim sabah erken işe gidiyor bu aralar ve o giderken ben uyuyor oluyorum. Bazen beni uyandırmamak için öpmeden çıkıyor beni. Ve bunu yaptığı günler ben bütün gün ağlıyorum. Saçma sapan. Öpüp uyandırınca da sinirleniyorum ama..
Bu aralar sürekli ilgisiz kaldığımı düsünüyorum. Esim yok öyle bir sey diyor ama bana öyle geliyor. Çok uyumaya başladım birden. aksam 8-9da yatıp sabah 10-11de uyanıyorum. Haliyle esimle ne aynı anda yatıyorum ne de beraber uyanıyorum. Birlikte aksam yemeği, bir saat yürüyüş sonra ben bayılıyorum zaten.
Bir de üstüne 15 gün önceden memlekete gitmek zorundayım. Birden bire eşimin sehir dısına işi çıktı. Üstleri ertelemesine izin vermedi. Bu yüzden de haftaya bugün abim gelip beni alacak artık. Subat ayında görünüyor doğumum, sonrasında da bebek toparlanana kadar ve havalar biraz düzelene kadar ailemle kalıcam. Esimin ailesi de orda.. Simdiden gerginlikler başladı zaten. Neden benim abim gelip alıyormus beni onlar dururken? Gittiğimde de ailemle kalmamı sorun edecekler yüzde bin.
Benim derdim zaten bana yetiyor. Esimden, evimden ayrı olucam.. Doğumumda esim yanımda olabilecek mi belli değil.. Bir dünya endişem, korkum var bir de bunların egolarını tatmin etmenin derdine düsemem. Esim de bu konuda anlayışlı. Ben konusucam sorun olmaz diyor. Ama bana bir sey demeseler bile esime laf edecekler kesin. Bugün valiz hazırlamaya başladım.. ağladım saatlerce. Ben tüm bu anları esimle yasamak istiyordum. Gizli gizli çantamdan bebeğin tüm ultrason fotoğraflarını almis.. Sorunca da sen göreceksin ordaki kontrollerde ben göremicem bende kalsın lütfen diyor..
O kadar istedim ki bu bebeği ama simdi bazen düsünüyorum acaba bencillik mi ettim? Hem benim, hem esim hem de bebek için bu kadar zor olması gerekmiyordu. 6-7 ay sonra hamile kalsam esimle birlikte şahit olacaktık her anına. Ama sonra böyle düsündüğüm için de kendime kızıp üzülüyorum.. Cocuğuma kıyafet alırken bile babasının yanına döndüğümüzde bu kıyafet olmaz ona artık, babası üstünde göremeyecek diye triplere giriyorum.
Ailem de benim için bu kadar emek verirken onların yanında bu sekilde olmak istemiyorum. Ama aylarca nasıl yapıcam, nasıl geciricem o günleri hiçbir fikrim yok. Öyle daraldım biraz. Valizin başında oturup bunları yazayım dedimm..
ben de ondan korkuyorum. zaten stresliyim bir laf ederler belki ben fazla alınganlık gösterip tepki veririm olay büyür. kaldı ki kv hiç öyle anlayış gösterip susacak bir tip de değil. 1.5 yıllık evliyim hala daha yemek konusunda kendiyle beni kıyaslayıp yetersiz hissettiriyor hem bana hem de çevresindeki herkese karşı. istemediğim tepkiler verip süreci kendime zehir etmekten korkuyorum
Bacım bismillah de bak eşin sağlıklı sen sağlıklı bebeğiniz de sağlıklı olsun ya gerisi boş Hele oraları düşünme sakın ol iki ailede sana prenses gibi bakacak çünkü sen annesin hamilesin bosversene dua et hersey güzel olsun sağlıklı olsun hamilesin bana da dua et tez vakitte bende hamile kalayim AminBu güne kadar hep duygularımı bastırma konusunda başarılı olduğumu düsünüyordum. Hatta hamile kaldığımda esimin ailesi, arkadasları esimi hep uyarıyordu hani dikkatli ol, hamile o hemen alınır, sinirlenir vs diye. Esim hep “yok bizde hiç öyle inişler çıkışlar olmadı, şanslıyız o konuda” falan diyordu.
Ama son iki haftadır durduk yere her seye ağlayıp zırlamaya başladım. Esim sabah erken işe gidiyor bu aralar ve o giderken ben uyuyor oluyorum. Bazen beni uyandırmamak için öpmeden çıkıyor beni. Ve bunu yaptığı günler ben bütün gün ağlıyorum. Saçma sapan. Öpüp uyandırınca da sinirleniyorum ama..
Bu aralar sürekli ilgisiz kaldığımı düsünüyorum. Esim yok öyle bir sey diyor ama bana öyle geliyor. Çok uyumaya başladım birden. aksam 8-9da yatıp sabah 10-11de uyanıyorum. Haliyle esimle ne aynı anda yatıyorum ne de beraber uyanıyorum. Birlikte aksam yemeği, bir saat yürüyüş sonra ben bayılıyorum zaten.
Bir de üstüne 15 gün önceden memlekete gitmek zorundayım. Birden bire eşimin sehir dısına işi çıktı. Üstleri ertelemesine izin vermedi. Bu yüzden de haftaya bugün abim gelip beni alacak artık. Subat ayında görünüyor doğumum, sonrasında da bebek toparlanana kadar ve havalar biraz düzelene kadar ailemle kalıcam. Esimin ailesi de orda.. Simdiden gerginlikler başladı zaten. Neden benim abim gelip alıyormus beni onlar dururken? Gittiğimde de ailemle kalmamı sorun edecekler yüzde bin.
Benim derdim zaten bana yetiyor. Esimden, evimden ayrı olucam.. Doğumumda esim yanımda olabilecek mi belli değil.. Bir dünya endişem, korkum var bir de bunların egolarını tatmin etmenin derdine düsemem. Esim de bu konuda anlayışlı. Ben konusucam sorun olmaz diyor. Ama bana bir sey demeseler bile esime laf edecekler kesin. Bugün valiz hazırlamaya başladım.. ağladım saatlerce. Ben tüm bu anları esimle yasamak istiyordum. Gizli gizli çantamdan bebeğin tüm ultrason fotoğraflarını almis.. Sorunca da sen göreceksin ordaki kontrollerde ben göremicem bende kalsın lütfen diyor..
O kadar istedim ki bu bebeği ama simdi bazen düsünüyorum acaba bencillik mi ettim? Hem benim, hem esim hem de bebek için bu kadar zor olması gerekmiyordu. 6-7 ay sonra hamile kalsam esimle birlikte şahit olacaktık her anına. Ama sonra böyle düsündüğüm için de kendime kızıp üzülüyorum.. Cocuğuma kıyafet alırken bile babasının yanına döndüğümüzde bu kıyafet olmaz ona artık, babası üstünde göremeyecek diye triplere giriyorum.
Ailem de benim için bu kadar emek verirken onların yanında bu sekilde olmak istemiyorum. Ama aylarca nasıl yapıcam, nasıl geciricem o günleri hiçbir fikrim yok. Öyle daraldım biraz. Valizin başında oturup bunları yazayım dedimm..
Masallah millet ne prensesler dogurmus vallahi hayranim şoyle tirnaginin ucu kirilda dunyayi dar edenlere. Bende hamileyim yakin zamanda gecmis kanser hastasiyim. Dusuk tehlikem var diye ailemin evine geldim Allah var ailem bebek gibi bakiyor ama esim hep gorevlerde bazen ugruyor bazen gelemiyor gunlerce. Kanser zmanimda da oyleydi. Alindigim yiprandigim cok gunler oldu. Ama yapacak birsey yok.hayatta hersey var. Mesleği geregi bugun var yarin yok ona alistirdim kendimi. Hormonlarinizdan dolayimi boyle bilmiyorum ama bendede pek inisli cikisli olmadi yani alinganlik aserme olaylari falan hic yok. İnsallahta boyle devam eder zira nazimziin gececegi bir kocamiz yokBu güne kadar hep duygularımı bastırma konusunda başarılı olduğumu düsünüyordum. Hatta hamile kaldığımda esimin ailesi, arkadasları esimi hep uyarıyordu hani dikkatli ol, hamile o hemen alınır, sinirlenir vs diye. Esim hep “yok bizde hiç öyle inişler çıkışlar olmadı, şanslıyız o konuda” falan diyordu.
Ama son iki haftadır durduk yere her seye ağlayıp zırlamaya başladım. Esim sabah erken işe gidiyor bu aralar ve o giderken ben uyuyor oluyorum. Bazen beni uyandırmamak için öpmeden çıkıyor beni. Ve bunu yaptığı günler ben bütün gün ağlıyorum. Saçma sapan. Öpüp uyandırınca da sinirleniyorum ama..
Bu aralar sürekli ilgisiz kaldığımı düsünüyorum. Esim yok öyle bir sey diyor ama bana öyle geliyor. Çok uyumaya başladım birden. aksam 8-9da yatıp sabah 10-11de uyanıyorum. Haliyle esimle ne aynı anda yatıyorum ne de beraber uyanıyorum. Birlikte aksam yemeği, bir saat yürüyüş sonra ben bayılıyorum zaten.
Bir de üstüne 15 gün önceden memlekete gitmek zorundayım. Birden bire eşimin sehir dısına işi çıktı. Üstleri ertelemesine izin vermedi. Bu yüzden de haftaya bugün abim gelip beni alacak artık. Subat ayında görünüyor doğumum, sonrasında da bebek toparlanana kadar ve havalar biraz düzelene kadar ailemle kalıcam. Esimin ailesi de orda.. Simdiden gerginlikler başladı zaten. Neden benim abim gelip alıyormus beni onlar dururken? Gittiğimde de ailemle kalmamı sorun edecekler yüzde bin.
Benim derdim zaten bana yetiyor. Esimden, evimden ayrı olucam.. Doğumumda esim yanımda olabilecek mi belli değil.. Bir dünya endişem, korkum var bir de bunların egolarını tatmin etmenin derdine düsemem. Esim de bu konuda anlayışlı. Ben konusucam sorun olmaz diyor. Ama bana bir sey demeseler bile esime laf edecekler kesin. Bugün valiz hazırlamaya başladım.. ağladım saatlerce. Ben tüm bu anları esimle yasamak istiyordum. Gizli gizli çantamdan bebeğin tüm ultrason fotoğraflarını almis.. Sorunca da sen göreceksin ordaki kontrollerde ben göremicem bende kalsın lütfen diyor..
O kadar istedim ki bu bebeği ama simdi bazen düsünüyorum acaba bencillik mi ettim? Hem benim, hem esim hem de bebek için bu kadar zor olması gerekmiyordu. 6-7 ay sonra hamile kalsam esimle birlikte şahit olacaktık her anına. Ama sonra böyle düsündüğüm için de kendime kızıp üzülüyorum.. Cocuğuma kıyafet alırken bile babasının yanına döndüğümüzde bu kıyafet olmaz ona artık, babası üstünde göremeyecek diye triplere giriyorum.
Ailem de benim için bu kadar emek verirken onların yanında bu sekilde olmak istemiyorum. Ama aylarca nasıl yapıcam, nasıl geciricem o günleri hiçbir fikrim yok. Öyle daraldım biraz. Valizin başında oturup bunları yazayım dedimm..
Bir kadın olarak ne kadar anlayışsız bir kayınvalide. Bu süreçte insanın ailesini yanında istemesi kadar doğal bir şey olamaz. Bence siz hiç bunları düşünüp canınızı sıkmayın bırakın eşiniz halletsin siz nerede rahatsanız orada olun. Kim ne demiş ne konuşmuş tıkayın kulaklarınızı kendinize ve bebeğinize odaklanınben de ondan korkuyorum. zaten stresliyim bir laf ederler belki ben fazla alınganlık gösterip tepki veririm olay büyür. kaldı ki kv hiç öyle anlayış gösterip susacak bir tip de değil. 1.5 yıllık evliyim hala daha yemek konusunda kendiyle beni kıyaslayıp yetersiz hissettiriyor hem bana hem de çevresindeki herkese karşı. istemediğim tepkiler verip süreci kendime zehir etmekten korkuyorum
Oh gerçekten gözlerim bu yorumu aradı . Prenseste ki dertlere bak ya. Bizde derdimiz var sanıyoruz djdkdkdkdHerzamn böyle çekilmez bir insan mısınız ? Adam uyandırıp öpse suç, uyandırmadan gitse suç. Ustelik bunun icin saatlerce ağlamıssınız.