Bu güne kadar hep duygularımı bastırma konusunda başarılı olduğumu düsünüyordum. Hatta hamile kaldığımda esimin ailesi, arkadasları esimi hep uyarıyordu hani dikkatli ol, hamile o hemen alınır, sinirlenir vs diye. Esim hep “yok bizde hiç öyle inişler çıkışlar olmadı, şanslıyız o konuda” falan diyordu.
Ama son iki haftadır durduk yere her seye ağlayıp zırlamaya başladım. Esim sabah erken işe gidiyor bu aralar ve o giderken ben uyuyor oluyorum. Bazen beni uyandırmamak için öpmeden çıkıyor beni. Ve bunu yaptığı günler ben bütün gün ağlıyorum. Saçma sapan. Öpüp uyandırınca da sinirleniyorum ama..
Bu aralar sürekli ilgisiz kaldığımı düsünüyorum. Esim yok öyle bir sey diyor ama bana öyle geliyor. Çok uyumaya başladım birden. aksam 8-9da yatıp sabah 10-11de uyanıyorum. Haliyle esimle ne aynı anda yatıyorum ne de beraber uyanıyorum. Birlikte aksam yemeği, bir saat yürüyüş sonra ben bayılıyorum zaten.
Bir de üstüne 15 gün önceden memlekete gitmek zorundayım. Birden bire eşimin sehir dısına işi çıktı. Üstleri ertelemesine izin vermedi. Bu yüzden de haftaya bugün abim gelip beni alacak artık. Subat ayında görünüyor doğumum, sonrasında da bebek toparlanana kadar ve havalar biraz düzelene kadar ailemle kalıcam. Esimin ailesi de orda.. Simdiden gerginlikler başladı zaten. Neden benim abim gelip alıyormus beni onlar dururken? Gittiğimde de ailemle kalmamı sorun edecekler yüzde bin.
Benim derdim zaten bana yetiyor. Esimden, evimden ayrı olucam.. Doğumumda esim yanımda olabilecek mi belli değil.. Bir dünya endişem, korkum var bir de bunların egolarını tatmin etmenin derdine düsemem. Esim de bu konuda anlayışlı. Ben konusucam sorun olmaz diyor. Ama bana bir sey demeseler bile esime laf edecekler kesin. Bugün valiz hazırlamaya başladım.. ağladım saatlerce. Ben tüm bu anları esimle yasamak istiyordum. Gizli gizli çantamdan bebeğin tüm ultrason fotoğraflarını almis.. Sorunca da sen göreceksin ordaki kontrollerde ben göremicem bende kalsın lütfen diyor..
O kadar istedim ki bu bebeği ama simdi bazen düsünüyorum acaba bencillik mi ettim? Hem benim, hem esim hem de bebek için bu kadar zor olması gerekmiyordu. 6-7 ay sonra hamile kalsam esimle birlikte şahit olacaktık her anına. Ama sonra böyle düsündüğüm için de kendime kızıp üzülüyorum.. Cocuğuma kıyafet alırken bile babasının yanına döndüğümüzde bu kıyafet olmaz ona artık, babası üstünde göremeyecek diye triplere giriyorum.
Ailem de benim için bu kadar emek verirken onların yanında bu sekilde olmak istemiyorum. Ama aylarca nasıl yapıcam, nasıl geciricem o günleri hiçbir fikrim yok. Öyle daraldım biraz. Valizin başında oturup bunları yazayım dedimm..