Her ilişkide hatalar ve hatalı taraflar olabilir. Bu, anne, baba, evlat ve kardeş ilişkisi için de geçerli. Anladığım kadariyla, hayata karşı kırgınlıklariniz çok fazla ve onaramadiginiz bu kırgınlıklar için aile bireylerinizi de suçlama eğilimindesiniz. Kardeşlerinizden, "oğlu, kızı, bacısı" diye bahsetmeniz bile çok ilginç. Akrabalık ilişkinizi, kendiniz üzerinden değil, size karşı hatalı olduğuna inandığınız herkesi bir cephe olarak görüp onlar üzerinden tanımlama eğilimindesiniz. Belki, yatılı olarak okumak da bunda etkili olmuştur. Çocuğunuzu kaybetmek de sizi çok üzmüştür elbette. Ama inanın, hayat bu şekilde çok çekilmez olur. Bu öfke, en çok size zarar verir. Bu hayatın tek bir gerçeği ve tesellisi varsa, o da ailedir. Yanlışlar hayatta hep var olmaya devam edecek. Ancak özeleştiri ve uzlaşma da iyi sonuçlar doğuracak bir seçenektir, denemenizi öneririm.