Gerçekten artık bu konudan çok sıkıldım üç yıldır ve ne yapacağımı artık bilmiyorum her yolu denedim artık o kadar bunaldım ki kendimi buraya atmakta buldum. Arkadaşımla özel eğitim sınıfında çalışıyoruz üç yıldır beraber partneriz bir çok kişi onunla partner olmak istememesine rağmen işe ihtiyacım olduğu için girdim ilk zamanlar konuşkan ama iyi niyetli olduğunu düşünerek nezaket adı altında defalarca sabırla dinledim. Beraber dördüncü yılımızı dolduracağız iyi kötü ailemden daha çok onunla vakit geçiriyorum ama artık gerçekten çok sıkıldım sürekli aynı şeylerden bahsetmesi sürekli ailesinden kendisinden kendini övmesi herhangi bir şey söylemek istediğimde de konuyu sonra dönüp dolaşıp kendine çevirmesi ve ağzıma tıkaması bunu diğer iş arkadaşlarımla paylaştığında da herkes zaten ondan bu konuda kaçıyor kimse onunla partnerlik yapmak istemiyor ve dört yıldır bana yüklendiler bu konuda ama benim artık psikolojik olarak bunu çekecek tahammülüm kalmadı . Üstelik geçen sene babamı kaybettim babam yoğun bakımdayken bile iyi hissetmediğimi gerçekten artık bir şeyler dinlemek istemediğimi söylediğimde bile daha önemli bir konu var deyip kendi ailesinden kendi sıkıntılarından bahsedip benim ne sürekli dert yarıştırdı. Bunlara rağmen yine de neyse yine de iyi insan diye diye bir çok kez sustum ama artık gerçekten dayanamıyorum onu dinlemek istemediğimi sıkıldığımı aslında çok belli ediyorum sınıf içerisinde yüzüne bakmıyorum duvara bakıyorum telefonla ilgileniyorum başım ağrıyor diyorum iyi hissetmiyorum diyorum ama bunların hiçbiri onun umrunda değil sadece anlatma odaklı. defalarca dinleyeyim belki susar diyorum dinledikçe daha da çok bu sefer susmuyor dinlemesem bu sefer kendini anlatana kadar zorla dürtüp baktırıyor artık gerçekten o kadar çok sıkıldım ki öğretmenler arasında toplu bir şey konuştuğumuzda bile lafı ağzıma tıkıyor sürekli ön planda olmaya çalışıyor artık anladığım kadarıyla diğer öğretmenler bile bu durumdan rahatsız bakışlarından ama en çok bu duruma maalesef ki ben maruz kalıyorum üstelik ondan çok daha zor şeyler yaşamış olmama rağmen bir kere bile kimse sormadığı sürece babamın durumundan bahsetmedim babam ölüm döşeğinde iken bile onun dertleriyle uğraştım o bunu bile bile hâlâ kendini anlatacağım diye uğraştı artık şimdi en ufak şeyi bile bana batıyor işe de ihtiyacım olduğu için değiştiremiyorum herkes kendi partnerini kurmuş durumda. Artık en son çare olarak okulu bile değiştirmek istiyorum yani artık o kadar bunaldım ama sonra diyorum ki neden onun için işimden olayım kaç yıllık buradayım yani o kadar artık beynimin her düşüncesi acıyor ki beni öyle bir psikolojik baskıya soktu ki artık gerçekten onun dertlerinden çok sıkıldım kırmak istemediğim için de birebir bunu söylemedim ama hep hareketlerimle iletişime kapalı olduğumu dinlemek istemediğimi belli etmeme rağmen bile asla önemsemiyor gerçekten artık çok bunaldım kızlar ne yapmalıyım eve gidince bile onun sesi beynimin içinde… o kadar mutsuzum ki babasını yeni kaybetmiş ve depresyonda olan birisine gerçekten artık bu kadarı fazla keşke biraz insan olup bunu anlasa. Başkalarının yanında küçük düşürüp laf sokmaya gelince gayet her şeyi anlıyor yani öyle saf bir kız da değil ama gerçekten artık ne yapacağımı bilmiyorum bir şey desen ben suçlu olacağım ben alıngan olacağım öyle de çok güzel her şeyi kendisini çok iyi göstermeyi başarıyor ki….