Önce kendin önemlisin bu hayatta. Ama her şeyin aşırısı zarar.
Çok "ben" deyip ego patlaması yaşamak da çok "başkası" deyip kendini değersizleştirmen de. Ruhunu koruman, kendini tanıman lazım.
Konuşmanın devamını getiremedim sana, çünkü genelde anlamıyor üstüne de bir noktada "tamam tamam yeter" deyip susturuyorsun, buraya dökmek istedim içimi. Zaten anlamazsın dediğimde de alaycı şekilde güldün, klasik sen işte.. Zaten anca bu yani benim olayım, bir yerlere yazıyorum kendi kendime. Anlaşılmak, özellikle en yakınlarım tarafından zor oluyor. Keşke biri sustuklarımı da anlasa mesela, gerek kalmasa anlatmama. Benim sana kendimi kapatmamı sen sağladın anne ve beni pek tanımıyorsun haliyle, kendimle ilgili özellikle iyi bir şey söylediğimde ağız burun büküyorsun falan... Fırsat vermedin ki hiç.
Beni kıracağını, ruhuma iyi gelmeyeceğini, yeterince samimi olmadığını, uyumlu olmadığımızı, anlamayacağını, ön yargılı olacağını düşündüğüm, hissettiğim insanlara kapalıyım. Closed.
Hoş genel olarak kapalı, güvensiz bir insan yaptı bu beni biraz çünkü çabalasam da faydası çok az oldu, kime ne kadar açık olacağımı sezgilerimle anlamaya çalışıyorum, bazen de deniyorum(genelde pişman oluyorum).