Konuya nerden başlayacağımı bilmiyorum , kısaca özetlemek istiyorum.
33 yaşındayım bu zaman a kadar evlilik hayalim ve düşüncem olmadı, karşılaştığım kişilerde hep beni buna inandıracak birini istedim o yüzden hayali olmadı..
karşıma da bu zamana kadar çıkan kişilerde böyle bir durum olmadı, beni isteyeni ben istemedim , benim istediklerimlede o boyuta gelemedi...
10 gün konuşma sonrası görüşmemiz oldu , 36 yasında kendisi( bu zaman a kadar genelde polis ve askerleden hep uzak durdum , sevmediğin ot başında biter misali)
ilk karşılaşmada evlenmek istediğini , düzgün bir kız aradığını beğeni olduktan sonra kriterler uyuyosa zamanla sevginin oluşacağını söyledi bana... kendisi hoş eli yüzü düzgün boş bi adam gibi gelmedi ama o elektiriği alamamıştım ve bunu dile getirdim ben evlilik düşünmüyorum , çocukta ... sevmek sevilmek ve bu önemli kararı alabileceğim inancağım biri olsun istiyorum dedim direk..
oda bana biz bence birbirimiz için şansız lütfen direk red etme , daha önce red edenlere bir israrı olmamış dediği doğru ise
ben eve gidince arkadaşlarıma paylaştım bu durumu ( çoğu evlenmeyi bekleyen , düzgün biri çıksın bunu isteyen erkek ile karşılaşma fikri içinde olduğu için herkes tabi olumlu baktı ve etkilediler bi görüş değerlendir bilemezsin vs vs zamanla ısınırsınlar )
neyse ben görsel olarak tarzım olduğu için görüşmeye devam ettim kendisi ile, biz kendimizi hopaa evlilik düğün nişan söz yüzük eşya olayları içinde bulduk tabi birbirmizi tanımadığımız için, o ben ne istersem evet dedi.(yanlız bu zamana kadar hızlı yaşamış o sebepten bi birikimi olmamış bana aldığı maasla gecınıp gecınemeyecegımı herseyı kendi yapacagını söyledi )bende beni çok istemesinin heycanı abarttım.. sağlıklı düşünmeden bi memur nasıl alabilir demeden ki paragöz lüks beklentisi biri olmadığım halde öyle göründüm buda beni yanlış anlayıp ayrıldı benden..
tabi kaçan kovalanır 1 bucuk ay beni süründürdü denedi falan biz tekrar başladık
biliyorum arkadaşlar çok uzun oldu inş sıkılmadan okur bana fikir verebilirsiniz.
şimdi içinde bulunduğum durum şu şekilde;
ikimizde hatalarımızı anlayarak yol almaya başladık 1 aydır da bu yönde oda kendi göstererek ilerledi..
o mantıklı birisi ben duygusal
iyi yönleri ni kötü yönlerini düşünüyorum şu zamanda belkide karşılasabılecegim evlenebilecek biri belkide
ama benim korkularım var ben hiç evlilik düşünmedim korktum hep yada sevgiyi tadamadım ilişki nedir bilmiyorum, karsıma cıkan kısılerı de genelde ya cinsel istekleri oldugu ıcın eledim yada baska mevzular oldu ...
Annem çok istiyor, çevremde ki bekar kalan arkadaşlarımın arayışıda bu şekilde, herkes bu saaten sonra şk sevgi evliliği olmaz olsada bi süre sonra biter düşüncesinde ... şimdi babam dısında herkes biliyor, şark görevi oldugu için hemen söz nişan olsun nikah yapalım istiyor... (benim maddi yönden bi durumum var o olmadan bu söz olayı olsun da istemiyorum, herseyı kendimiz yapacagız kredi cekip ortak ödeyecegız o sebepten beklemek istiyorum biraz bu sefer iş ciddileşince kaçmaya başladın bahanelere sıgındın demelere başlıyor) geçen hafta yüzük baktık bugunde almaya gidilecek
ben 1 haftadır uyku uyuyamıyorum, kafam catlıyacak arkadaslarıma anlatsam anlamayacak , annemin idael damat adayı bırakmamı istemiyor...tek istediiği benim evlenmem bunlar içinde bogusurken birde manevi sıkışılık yasıyorum... ayrılmak istemiyorum, yogun duygum yok , ama mantıgımla dusununce ortak noktalarımız var, bilmiyorum..ona birşey dediğimde akıllı ol deyip tersliyor dertlesemiyorum ilk zamanki durumdan dolayı, bahane bulma iş ciddiye bindi kacmak istiyorsun diyor...
çok bunalımdayım ve beynim çatlıyor napacağımı nasıl yol izliceğimi bilmiyorum. ve yeni biri hayalim yok.. okadar çok şey yazmak istiyorumki ellerime dökülmüyor içimdeki şeyler
bana lütfen akli selim şekilde yol gösterin...