Evet bu şekilde yapabilsem olay çıkmaz. Ancak yapamıyorum. Ben oradan oraya koştururken onun oturup oyun oynaması inanılmaz sinirlerimi bozuyor. Sakinliğimi koruyarak "ben çorbayı yaparken sen de salatayı halledebilir misin hayatim" diyemiyorum. Bu mümkün değil. Ayrıca ben söyledikten sonra yaptıklarının da hiç bir değeri kalmıyor. Bir de iş bölümü yapmak ve ona yapması gerekenleri anlatmak için enerji harcamak istemiyorum yani.
İnadı kırılır mı dersiniz? Pek kırılacak gibi görünmüyor.
Allah bize ve bizim gibilere yardım etsin. Bu adamların hepsine de akıl fikir versin inşallah.Of o kadar tanıdık bir konu ki..
Ben 1 senelik evliyim, oncesinde 9 senemiz var, uzak mesafe ilişkisi olduğu için hep kendimi kandırdım "şimdi bir arada olsak birbirimizin bir gülüşüne dayanamaz hemen küslügü bitirirdik, evlenince böyle yapamaz".. vs diyerek. Ama yapıyormuş, ben de kolay bir insan değilim, o küstü konuşmuyor diye hiç hakliyken alttan almadım ama küslük günler sürünce konuşmayı ben başlatıp saydirdim hep, sen öyle yapınca ben böyle hissediyorum yeter ben kadınım benim fıtratımda naz çekmek yok bu erkek fıtratı falan diye..
Ne yaptıysam çare bulamadım, güzel dille de anlattım kavgayla da, aynı evde mektup bile yazdim, her seferinde beni haklı bulup bı daha yapmamaya söz verdi ama sinir anında söz falan unutuluyor.
Dediğiniz gibi benimki de "iyiyken çok iyi" resmen aşık ama kötüyken de çok gıcık ve beni kendinden soğutuyor. Bir çözüm bulabilen varsa diye her msji okudum ve okucam
Çocuklarla konuşuyor zaten. Onlarla bir küslüğü yok. Biz hastanedeyken zaten arayıp sormasını beklemedim, çünkü biliyorum aramaz. Bana küs ya, aramaz nolursa olsun. Ama daha biz hastaneden gelmeden arkadaşlarıyla buluşmaya gitme teşebbüsünü ben de beklemiyordum.Hiç değilse biz eve geldikten sonra çocukla ilgilenip, bana durumunu sormalıydı. Gerçi o daha evden çıkamadan biz geldik ama bir kere öyle düşünüp plan yapması bile yeterince sinirlerimi bozdu.
Ailem üst katımda oturuyor. Uzaklaşamam yani. En fazla uzaklaşabileceğim yer üst kat. Arkadaşlarıma da böyle bir durumdan bahsedemem. İnanın burada bile eşim adına ben utanıyorum anlatırken, kimse beni tanımadığı halde.
Eğer özel değilse siz neden küstünüz? Şu an durumunuz nedir? Çocuklarınız kaç yaşında? Birkaç ay oldukça uzun bir süre. Biz de tam 1 haftadır konuşmuyoruz ve çok can sıkıcı. Ama hiç içimden gelmiyor artık bir şeyler.
Seviyordum evet.
Sabah evden aceleyle çıktığımız için mutfakta sabahtan kalma bulaşıklar vardı, yatak odası da oldukça dağınıktı. Çocuğun saçını kestirmiştik o gün, kıyafetleri hep saç kılı olmuştu. Onlar temizlenip yıkanacak, önceden yıkanan çamaşırlar katlanacak, yemek hazırlanılacak... Bu gibi işler yani.
Evlilik gerçekten ciddi anlamda sabır ve özveri gerektiriyor. Seni anlayabilmesi için sabırla sürekli anlatman lazım. Ben de ilk zamanlar sürekli onun düşünmesini istiyordum ondan bekliyordum ama yok anlamiyorlar maalesef sen üzüldüğünle sinirlendiginle kaliyorsun. Ben taktik deneye deneye uzmemeyi ve üzülmemeyi genel anlamda öğrendim diyebilirim.
Aile ve çocuk psikolojisini bildiğini pek düşünmüyorum. Öğretmen evet ama öğretmen olmakla insan olmak farklı şeyler. Sen 5 vakit namaz kıl, sonra kalk eşine bu şekilde davran.
Merhabalar, sizi hatırlıyorum. Daha önceki konularınızı okumuştum sayfalar dolusu ve o adama çok sinir olmuştum. Niye karşımıza doğru düzgün erkekler çıkmadı ki. Ya da biz mi yanlış seçim yaptık, kader mi?... Bazen çocuklarımdan özür diliyorum onlar uyurken, onlara daha iyi baba seçemediğim için. Umarım daha iyisinizdir.
Daha önce de yazdım benim eşim de küser falan ama çok inatçı ve kincidir ama çocuğunu sormaması ve sizinle gelmemesi hastaneye bu çok farklı bir durum ya.. Biz boşanma aşamasında bile beraber götürdük hastaneye..
Bence son çare blöf.
Bu bakış açısıyla yıpranan hep biz oluyoruz işte. Ben hiçbir zaman onu incitecek şekilde bu konulara girmem ama o ben yemek yaptığım halde bunu söylüyorsa o cevabı hakeder. O sözlerinden daha 2 gün önce ben annemle beraber oturdum mantı yaptım.
Daha önce de bu şekilde halledemediğim sorunlarda mecburen ailelere yansıttım. Hatta bir keresinde yine küsmüştü. Uğraştım konuşmadı. 10 gün küs kaldık. Eğer böyle gidecekse her şeyi herkese anlatacağımı söyledi. İnanmadı sanırım. Baktım düzelme yok. Aileme ve onun ailesine anlattım her şeyi. Bu durum daha önce toplamda 3 defa yaşandı. Sürekli eşimi başkalarına şikayet etmekten de bıkmış haldeyim. Ailesi beni destekliyor bu konularda. Hatta ben anlatırken şaşırıp kalıyorlar, nasıl sana böyle yapar diye. Ben şikayette bulununca alıp karşılarına konuşuyorlar, düzelme gösteriyor. Ama neye yarar ki kendi aklıyla yapmadığı davranış. Taşıma suyla değirmen dönmüyor. Bir süre sonra yine aynı sorunlar baş gösteriyor. Psikologa zaten gitmez. O kadar medeni değil.
Ben cinnet geçirsem, o benden daha çok geçirir. Evden kovmak da benim yapacağım bir şey değil.
