merhaba, burda bir sıkıntımı sizlerle paylaşarak fikir almak istedim. EŞimle 3 yıldır beraberiz 2.5 senedir de evliyiz. Eşime öyle aşıktım ki; beni kendisine bağlamak için geliştirdiği stratejileri o dönemde anlayamadım. Ufacık bir sebepten tartışma ortamı yaratır sonra bei gitmekle tehdit ederdi tabi ben kapıları kilitler anahtarlrı saklardım sırf o evden gitmesin diye haklı bile olsam özürler diler ağlardım. Bu böyle uzunca bir üsüre devam etti. Tanıştığımız günden beri işsizdi hep ben çalıştım ve hiç birşeyi esirgemedim ondan hiç bir sorumluluğunu yerine getirmedi halen de getirmiyor. Tüm faturalar, kira ve bilumum kişisel ihtiyaçlarımızı hep ben karşıladım. Kendi ihtiyaçlarımı öteledim önceliği hep ona verdim. Bazen ihtiyacı olduğundan bazense sadece gönlü olsun morali yerine geldin diye istediği herşeyi yaptım tamam dedim. Ancak artık öyle bir döneme geldim ki kendimi adeta kullanılmış gibi hisseder oldum. Bu da bende bir takım değişiklikler meydana getirdi. Her yaptığımın altında bir şey aradı. Mesela arkadaşıma gidiyorum dedim beni telefonla izlediği halde nerede olduğumu gördüğü halde sen kimleydin nereye gittin yalan söylüyorsun diye döndüğümde tartıştı küstü bana. Her küsmenin ardından içimden yavaş yavaş bir şeyler de koptu gitti. Her tartışmada küfür etti, hakaret etti, kişiliğime ağır söylemlerde bulundu bugün geldiğim noktada en ufacık sen şöylesin böylesin sözüne tahammül edemez hale geldim. Normalde güler yüzlü dışarıdan bakan çok eğlenceli olduğunu düşünür ama benim içime dert soktu resmen. Artık ben de ona cevap verir oldum. Asla küfürüm hakaretim yok olmazda ondan sadece bu huyundan vazgeçmesini istedim beni sen bu hale getiriyorsun dedi. Sen düzelmiyorsun çocuksun, ergensin, beyinsiz,gerizekalısın, bomboş bir insansın diyor ve bunu her kavgada dile getiriyor. Öyle çok üzülüyorum ki; ona artık bir işe girmesi gerektiğini sadece benim çalışmamla yetişemediğimi söylediğimde bakıyorum arıyorum. Başkasının emri altına giremem ne iş yapıcam diyor fikir sunduğumda kabul etmiyor her gün arkadaşlarıyla geziyor, dışarıda yiyor içiyor. ben ufacık şeylerin hesabını yapmak zorundayken onun her sabah kahvaltısını dahi dışarıda yapıyor olması bile rahatsız ediyor beni. İşten yorgun argın geliyorum keşke bana yardım etsen bi çorba yapsan dediğimde senin işin ne sen ne yapacaksın o zaman diyor. Her gün çamaşır yıkıyor dağ gibi ütü birikmiş durumda sırf sinirimden yapmıyorum yaklaşık 2 ay oldu. Çıldırmak üzereyim 3 senedir tüm maddi yük üzerimde hiç desteğimiz yok. eşim çalışmıyor çalışmak ta istemiyor kanaatimce. Benden her yaptığını onaylamamı, hiçbir şeyin nedenini sormamamı istiyor. Bu mümkün mü? ben hatalı mı davranıyorum? Benimle belki 100 defa konuşma yapmıştır. Konuşmalar aramızı düzeltmek için yapılmış konuşmalardı anacak içeriği sadece beni suçlayıcı yıpratıcı incitici sözler doluydu. Hakaretinden küfürden bıktım. Düzelmeme fırsat vermiyorsun bu şekilde kötü konuştuğun sürece düzelemem diyorum beni sen bu hale getiriyorsun diyor. Yani hep bi kısır döngü bıktım hayatımdan, ilişkimden, herşeyden. Çok uzun yazdım farkındayım okuyarak zahmet eden arkadaşlara çok teşekkür ederim nolur bana bir öneri de bulunun.
yuva yıkmak çok zor ama tek başına ayakta tutmaya çalışmak daha zor.. boşan demiyorum ama yeter artık taviz verme.. tavrını koy ve arkasında dur.. yüzüne gülünce yumuşama hemen..girsin çalışsın..
