Bir kendi eşimi sanırdım böyle, evde yan gelip yatarak hanım parası yemeyi seven. Meğer cidden böyle erkekler varmış. Yapmayalım bunu kızlar kendimize. Yaşatmayalım bu acıyı. Ne için vazgeçemicez Allah aşkına. Benim korkum yalnız kalmakmış, ben bunu farkettim. Seni sevmeyen bir insanla birlikteysen zaten yalnızsın... Evlendiğimden beri zaten yalnızım ki ben. Tek başımıza mutlu olmayı deneyelim, öğrenelim. Ben kaç kez ayrılma kararı alıp tekrar barıştım. Hem de o hiç çabalamadan... İmtihan dedim, Rabbim sınıyor dedim, bir yuva kolay kurulmuyor, sabret dedim... Hep kendime dedim bunları, ikna ettim kendimi, barıştım. Sonuç? İçimde kalmadı, mutlu olabilirdik ihtimalini ortadan kaldırdım en azından. Şimdi kendimden eminim. sesini duyunca, onu görünce kötü olmuyor muyum? Oluyorum... Ama bu da geçecek biliyorum. Kendi değerimin farkına vardım. Bu acıyı kendim yaşadım ama ya çocuğum olsaydı, ona da mı yaşatacaktım bunları. Eşine sahip çıkmayan çocuğuna çıkar mı hiç? Silkeleyelim kendimizi... Biraz da kendimize değer verelim.