Merhaba canlar. Çevremde bu konuyu anlatacak kimsem olmadığı için size yazmak istedim..
Ben 27 yaşında bir avukatım. Sevgilim de 34 yaşında bir hakim. Bizimkisi ilk görüşte aşk değildi. Başta delicesine platonik aşık olduğum biri vardı çalıştığım kurumda. Sonra onun benim için uygun olmayan biri olduğunu fark edince vazgeçtim. Birden sevgilimi fark ettim. Üst kıdemim olması ve benden hoşlanması çok hoşuma gitmişti. O boşlukta aşırı bir heyecanla ona aşık olduğumu hissettim. İnsanlar görüntü olarak uyumsuz olduğumuzu benim yanında yaşlı kaldığını söylese de pek dinlemedim.
İlişkimiz 2 yıldır devam ediyor. Çok stabil. Sevgilim oldukça olgun, güvenilir, karakterli biri. Şimdiye kadar güven konusunda hiçbir yanlışını görmedim. Ama iş evliliğe gelince.. Her şeyi kafamda kuruyorum. Mesela yemek yaptığımda asla eline sağlık demez. Aile kültürü gereği ailesinin yanında bana karşı çok uzak davranır. Resmî olur. Sevgisini genel olarak belli edemez. Her şeyimde, her detayımla ilgilenmez. İnce düşünmez. Şimdiye kadar bir kere minik bir hediye aldığı görülmemiştir özel günler dışında. Adetim ağrıdan ölüyorum yazarım geçer sabret der. En ufak bir jest yapmaz. Kesinlikle cimri değil sadece kaba.
Velhasıl kelam ben bunları çok kafama takıyorum. Bunların düşününce onun bana uygun olmadığına karar verdim. Sosyal medyada insanların sevgilisinin fotoğrafını koyup altına döşedikleri yazılar falan.. bunları kıskanmaya başladım. Buluşmalarımızda içimizde heyecan kalmadığını fark ettim. Evlilik olursa sıkıntı olacak gibi geliyor.
Ama ayrılmayı istesem de yapamıyorum. Bakıyorum buraya aşkımdan ölüyorum yazan insanlar aldatılıyor. Benim bu kadar güvenilir, karakterli bir sevgilim varken sizce bu sebeplerden bırakmak mantıklı mı?
Onunla mantık evliliği mi yapmalıyım, yoksa aşık olmanın peşinden mi gitmeliyim?
