- 25 Mayıs 2019
- 54
- 68
- 8
- 40
- Konu Sahibi siyah_zeytin11
-
- #1
bekarlıgın tadını çıkar canım,evlenenlerde bin pişmanHerkese merhabalar. Ben 34 yaşındayım ve bekarım. Daha önce bir ciddi görüşmem olmuştu fakat tam nişan olayından önce bazı sıkıntılar çıktı ve olmadı. Hemşire olduğum için ilk atamam doğuya çıkmıştı ve yıllarca doğuda kaldım. Bir kaç şehir değiştirdim ve en sonunda İstanbul’a atamamı yaptırdım. Şimdi yıllarca yalnız yaşadıktan sonra tekrar ailemle yaşamaya başladım. İşin gerçeği biraz zorlanıyorum. Ailem kesinlikle baskıcı bir aile değil fakat o kadar sessizliğe de alışmışım ki onların ayak seslerine bile uykudan uyanıyorum. Etrafımda evlenmediğimi ima eden, yüzüme vuran kimse de yok açıkcası. Fakat ben kendi evim olsun istiyorum, dertleşebileceğim biri olsun istiyorum. Anne olmak istiyorum. 34 yaşındayım ne zaman tanışacağım da ne zaman evlenip çocuk yapacağım diyorum. Canım sıkılıyor kızlar anlayacağınız. Bana biraz fikir verir misiniz?
Ya ben aslında utanırım öyle beni tanıştırın filan diyememgelen hastalarla bile olabilir, fırsatları değerlendir, evli arkadaşlarına söyleyebilirsin onlar da eşinnin arkadaşını alıp mesela sizi buluşturabilir. vya iş yerinde çalışanlar hemşirler sekreterler hasta bakıcılar doktorlar teknisyenler, bir sürü insan var :) arayan bulur demişler :)
Ben kendimi çok iyi tanıyorum asla bunu dillendiremem. Ama yaşlı teyze olaylarını bir düşüneyimSizi bilemiyorum ama biz Türkiye kadınları hep bir tanıştırılmayı, araştırılmayı falan bekliypruz. Evlenme niyetindeki biri pekala arkadaşlarına yakın çevresine edepli Halkalı eli yüzü düzgün bir tanıdığınız varsa evlenmek niyetindeyim diyebilmeli. Fakat eğer haber etmek taraftarı değilseniz,
Bu konuda adeta bir Esra Erol çabası gösteren yaşlı teyze toplantılarına katılınması bence oldukça makul olacaktır.
illaki çevrede bekar erkekler var, utanmayın bi kaç kişiye söyleyiverin. yapamayız derlerse zaten olmaz. ama bi cesaret edip söylerseniz belki hayatınızın aşkını bukacaksınızYa ben aslında utanırım öyle beni tanıştırın filan diyememaslında çok değişik çünkü bir kaç yıldır benimle görüşmek istemeyi teklif eden bir erkek de yok. Etrafımdakiler sanli evlenip barklanmış çoktan. Diğerleri de yaşça çok küçük benim kafam almaz. Ama dediğim gibi zaten teklif eden de yok.
Bu kadar uzun süre yalnız yaşayan bir insan aynı şehirde bile olsalar ailesiyle beraber yaşamakta zorlanir.evlilik nasip kısmet işi...ama şu an aile ile yaşamaya adapte olma sürecindeki zorluk öngorulebilecek bişey.hal böyle olunca evlensem de çocuğum olsa atakları yasiyorsunuz.once kendi basiniza.mutlu olmaya calisin.evinizi ayırın.Herkese merhabalar. Ben 34 yaşındayım ve bekarım. Daha önce bir ciddi görüşmem olmuştu fakat tam nişan olayından önce bazı sıkıntılar çıktı ve olmadı. Hemşire olduğum için ilk atamam doğuya çıkmıştı ve yıllarca doğuda kaldım. Bir kaç şehir değiştirdim ve en sonunda İstanbul’a atamamı yaptırdım. Şimdi yıllarca yalnız yaşadıktan sonra tekrar ailemle yaşamaya başladım. İşin gerçeği biraz zorlanıyorum. Ailem kesinlikle baskıcı bir aile değil fakat o kadar sessizliğe de alışmışım ki onların ayak seslerine bile uykudan uyanıyorum. Etrafımda evlenmediğimi ima eden, yüzüme vuran kimse de yok açıkcası. Fakat ben kendi evim olsun istiyorum, dertleşebileceğim biri olsun istiyorum. Anne olmak istiyorum. 34 yaşındayım ne zaman tanışacağım da ne zaman evlenip çocuk yapacağım diyorum. Canım sıkılıyor kızlar anlayacağınız. Bana biraz fikir verir misiniz?
Ama işte bu sağlıklı değil ki. Hadi komşunuza demediniz anlarım da arkadaşlarınıza demenizde ne gibi bir beis var. Daha geçen hafta 36 yaşındaki arkadaşım arayıp artık evlenmek niyetindeyim yakın arkadaşlarıma haber ediyorum yaşıma uygun düzgün biri tanırsanız tanışmak isterim dedi. Ne var ki bundaBen kendimi çok iyi tanıyorum asla bunu dillendiremem. Ama yaşlı teyze olaylarını bir düşüneyim
Akıl yaşta değil baştadır. Kim bilir o küçük dedikleriniz çoğu büyükten daha olgundur.Ya ben aslında utanırım öyle beni tanıştırın filan diyememaslında çok değişik çünkü bir kaç yıldır benimle görüşmek istemeyi teklif eden bir erkek de yok. Etrafımdakiler sanli evlenip barklanmış çoktan. Diğerleri de yaşça çok küçük benim kafam almaz. Ama dediğim gibi zaten teklif eden de yok.
Evimi ayırmak istemiyorum. Çünkü annemlerin benden başka kimsesi yok kıyamıyorum. Bir de yalnızlık daha sıkıntı veriyor. Ne bileyim eve gittiğimde birinin karşılaması hoşuma gidiyor.Bu kadar uzun süre yalnız yaşayan bir insan aynı şehirde bile olsalar ailesiyle beraber yaşamakta zorlanir.evlilik nasip kısmet işi...ama şu an aile ile yaşamaya adapte olma sürecindeki zorluk öngorulebilecek bişey.hal böyle olunca evlensem de çocuğum olsa atakları yasiyorsunuz.once kendi basiniza.mutlu olmaya calisin.evinizi ayırın.
Belki de . Ama zaten dediğim gibi gelip de görüşmek isteyen yok.Akıl yaşta değil baştadır. Kim bilir o küçük dedikleriniz çoğu büyükten daha olgundur.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?