geçenlerde yine konu açmıştım burda, ama yetmiyo bana aldığım cevaplar. 1 haftadır evliyim. 3,5 yıl flört ettik ve 4 ay önce evlenmeye karar verdik, evlendik. ona çok aşıktım, çok seviyordum. hatta en çok ben istedim evlenmeyi. evimizi tuttuk, eşyalarımızı istediğimiz gibi seçtik, evi zevkle döşedik. ailelerimiz aynı şehirde.kısacası herşey normal. ama ben şuan öyle bir bunalım geçiriyorum ki hayatımda hiç böyle olmamıştım. hem suçluluk duyuyorum neden böyle oldum diye Allah'a nankörlük ediyorum diye. çünkü ikimiz de bilgisayar mühendisiyiz hem geleceğimiz parlak hem ailelerimizin sağlığı yerinde. ama elimde değil. evlenmeden 2-3 hafta önce başladı bu sıkıntılarım. evlenmeden önce ailemle yaşadığım evi, orada onlarla vakit geçirmeyi, odamda takılmayı çok severdim. geceleri huzurla kapardım gözlerimi. tek çocuğum ve aileme çok düşkünüm. evlenmeden önce bu kadar acı çekeceğimi hiç düşünmezdim. ama öyle rahatım kaçtı ki. şimdiki evimde tek bi keyifli anım yok. sürekli ortalığı topluyorum temizlik yapıyorum yemek yapıyorum, kalan vakitlerde de oturup ağlıyorum. cinsellik yaşamıyoruz. eskiden bile gizli gizli bişiler yaşardık. şimdi hiç kalmadı. doğum kontrol hapına başladım 3 hafta önce. içinde hem depresyon yapabileceği, hem cinsel isteği kaçırabileceği yazıyormuş. ama ben sadece hapı suçlayamam. çünkü çok duygusal bi insanım ve o çok mutlu çok özgür olduğum evden ayrılmak bana çok koydu. şuan o günlerime dönmek için neler vermezdim. imzayı atarken bile pişmanlık duydum hep. birine bağlı yaşamak beni çok boğdu. bi de bu durumun sonu yok, ömrümün sonuna kadar böyle yaşamak düşüncesi dehşetle dolduruyo içimi. çok çelişkili bir durum biliyorum, ama psikolojik sorunlarım olduğu açık. son günlerde sürekli ölümü düşünüyorum, sürekli kötü şeyler düşünüyorum. hiçbişeye karşı ilgim kalmadı. şuan ailemin evine geldim eşimle tatil için. yarın dönüyorum, o eve nasıl dönücem diye kara kara düşünüyorum. hiçbişey düzelmicek gibi geliyo. pazartesi için psikolog randevusu alıcam. belki hap falan verir de düzelirim. böyle yaşamk çok zor. çok obur bi insan olmama rağmen iştahım kesildi, tuvalete gidip gidip ağlıyorum. herkes çok üzülüyo bu halime. napıcam kızlar, tecrübeli olanlar var mı bu konuda?