Merhaba arkadaşlar, bundan tam 2 yıl önce bebeğime tek başıma bakarken ne kadar da yorulduğumdan ve yıprandığımdan bahsetmişim ve anneme olan kırgınlığımdan. Aradan geçen 2 yılda oğlumu aslanlar gibi yine tek başıma büyütüp alnımın akıyla şükürler olsun ki sağlıkla bugünlere geldik. Yavrum bugün 4 yaşında , eşim ve ben ekip çalışmasıyla büyüttük Allah eşimden bin kere razı olsun. Arkadaşlar benim derdim şöyle ki artık içimden taşacak boyutta, bugüne kadar en zor günlerimizde bile yanımda olmayan ailem (annem, ablam) bugün ablamın boşanmasıyla birlikte sürekli bana ve eşime ve dolayısıyla çocuğuma yanaşır oldu. Annem sürekli olarak beni ablamın dertleriyle ilgilenmem konusunda rahatsız ediyor, ben neredeyse son bir senedir bilfiil ilgilendim ancak bir noktadan sonra ne kadar tükendiğimi ve ne yaparsam yapayım asla kimseye yaranamadığımı gördüm. Bir gün aramazsam telefonlarda “sen zaten benim hiç yanımda olmadın ki” şeklinde saldırılara maruz kalıyorum. Çok tükendim, çok yıprandım , benim de bir ailem, bir aile hayatım var ve işin en komik kısmı hayatlarında her şey yolunda giderken benim kapımın önünden geçip torunlarını görmeye bile çoğu zaman zahmet etmeyen insanlar hayatlarında bir şeyler yolunda gitmemeye başladığında benden sürekli bir şeyler bekler oldular. Benim kocam çok ağır bir rahatsızlık geçirdiğinde evde 7 aylık bebeğimi yemeden içmeden kesilip tek başıma emzirmeye çalışıyordum , bu süreçte aile fertlerim rahatsızlığa grip muamelesi yapıp yine benim yanımda olmamayı tercih etmişti. Hayatımın en zor günleriydi ve ailem yanımda yoktu. Bunların hepsiyle ilgili küçük bir terapi sürecinden de geçtim, terapistim artık sadece kendime kendi aileme iyi gelecek şeyler yapmamı kendime bakmamı söyledi:) Ancak ne yaparsam yapayım içimdeki bu kırgınlığı bu öfkeyi asla aşamıyorum. Annemin tek bir evladı varmış gibi davranmasını, tek bir torununun peşinde pervane olup benim çocuğumun sevgi dolu bir anneanneyle büyüme hakkını elinden almasını kaldıramıyorum. Evde tek başıma gözyaşları içinde aynı şehir içinde tek bir yardım almadan işime gücüne bakmam gereken günlerde bile annemden red yiyip kocamın işinden izin aldığı günleri asla unutamıyorum. Size bugün sormak istediğim şu ki, sınır koymam gerekiyor mu? Çok duygusal bir insan olduğum için bunca yıl tek başıma bırakıldığımı unutup yine ben peşlerinden koşuyorum, yine eşim ve ben kendimizi paralıyoruz . Ama bir gün yapmayalım , yine en kötü biziz. Ya biz eşimle çocuğumuz doğduğu günden beri tek bir gün baş başa bir şey yapmadık, aynı şehirde yaşarken bir kere bile bize siz sinemaya gidin yemeğe çıkın tatile gidin denmedi inanamıyorum şimdi bunları düşününce gerçekten . Ve bugün, fiziksel olarak bir sürü sıkıntı yaşıyorum , ruhsal olarak çok kırgınım , yılların birikimi tamamen üzerimde ve benden bekleniyor yine destek, ablan kötü destek ol yanında ol her şeyi bırak onun derdini al deniyor bana. Benim derdimi kimse sormadı bile biliyor musunuz arkadaşlar? Şimdi ben ne yapayım bunca toksiklik içinde rica ediyorum bana bir akıl verin.