Ben de sizinle aynı şekilde düşünüyorum.
Eşimin tam tersi yani...
Bir gün kendi ve benim yaşantımı, bana anlattı sadece.
Tek maaşlı, memur bir ailenin çocuğuyum.
Hiçbir şeyleri yokmuş zamanında.
Ablam dahi bana göre biraz kıt kanaat büyümüş diyebilirim.
Ama ben açıkçası, sefa sürdüm.
Sağolsun ailem özel lise ve vakıf ünide okuttu, arabamı aldı, her yıl yurt içi yurt dışı tatiline yolladı, ne dilersem hep yapıldı.
Ablamla bana 1 er ev bırakacak kadar yatırım yaptılar.
Evlenirken dahi, emekli olmalarına rağmen, çoğu insanın bir eşyaya o kadar para verilir mi dediği şeyleri aldım.
Gıklarını bile çıkartmadılar, ablam da aynı şekilde destek oldu, kendine yapmadı bana yaptı bu süreçte.
Çok şükür çocukluğumda da şuan eşimle olan hayatımda da hiç 'yok' kelimesi duymadım.
Böyle yaşayabilmemin tek sebebi, ailemin zamanında 'çocukları için' fedakarlık yapıp, bizler küçükken para biriktirmesi, ev almaları.
Ev aldıktan sonra da sanki kira ödüyormuş gibi, kenara bir şekilde para atmaları.
Kısaca kendilerinden geçip, onların yaşadığı sıkıntıları çekmeyelim diye bizler için çabalamaları.
Bir yandan sizin gibi düşünüyorum, bir yandan 'ya çocuğum benim gibi rahat yaşayamazsa, kendim rahat olayım diye iyi bir maddi gelecek sunamazsam' diye kaygılanıyorum.
Zor bir konu, evlat sevgisini tattığımda sanırım düşüncelerim 'yatırım' a kayar gibi geliyor.