Merhaba, burada konularımı bazılarınız biliyor zaten.
Öncelikle biraz uzun olabilir, okuyanlara teşekkürler
1 yıllık ilişkim bitti yazın nişanım olacaktı.
Bu 1 yıl içerisinde çok kavgalar ettik. Ben biraz sinirliyimdir ama asla kinci biri olamadım.
Çok sorunlar çıktı, çok gitmek istedim bu ilişkiden ama bir şekilde beni ikna etti kıyamadım ve devam ettik. Dışardan belki sürekli sorun çıkarıyor, ayrılmak istiyor gibi görünebilirim ama bana göre öyle değildi.
Mesela İstanbul’a ablama gittim ve 2 günden fazla kaldım diye benimle kavga çıkarıp şöyle birisin, böyle birisin dediğinde ‘e iyi git o zaman’ demem ayrılmak istiyorum oldu.
Eski eşiyle aldığı eşyalarda oturmayı kabul ettim, düğün istemiyor diye onu da kabul ettim nikah yapar geçeriz dedim, çok kıskanç diye sosyal medya hesaplarımdan herkesi sildim içi rahat etsin diye. Evliliği sürekli ‘yaza bişeyler yaparız’ şeklinde geçiştirmesi ve evde sadece küçük bir eşyayı istemiyorum diye surat asması aramızda kavgalara sebep oldu. Aileme laf söylemesi kavga oldu. Eski eşiyle ortada çocuk yokken sözde helalleşmek için konuşması ve mesajları silmesi benim olayı başkasından duymamla itiraf etmesi sorun oldu. Bunların hepsinde ondan ayrılmak istedim, sildim, engelledim.
Onun yalvarması, kapıma gelmesi sonucu barıştım kıyamadım. Çünkü beni çok sevdiğine inanıyordum. Her istediğimi alır, sabahları öperek uyandırır, ilgi ve sevgi gösterir.. Bunlar bana göre ‘çok sevmek’ti.
Ayrılığımız yine bir kavga sonucu oldu. Sonradan barıştık aslında ve ben barışınca dedim ki ‘yaza söz olacak diyorsun ama daha ailemle bile tanışmadın kimse de bilmiyor hala’..
O da dedi ki ‘dün ayrılıktan bahsediyo bütün düğün dernekten ne istiyon benden kızım sen’
Bu cümlesi ağır geldi sonra hakaretler vs tabi.
Birkaç gün geçti ben mesaj attım.
O da bana beni istemediğini ve bir ton ağır cümle etti.
Ben o kadar çok hayal kurdum ki onunla.. 1 yıldır o kadar herşeyimdi ki yalvardım gitme, seviyorum vs ağladım bir ton. Ha sanmayın ki 1 gün yalvardım. 1 hafta yalvardım bu şekilde ağlama krizleriyle.
Hani o bana yalvardığında ben kıyamadım ya, o da kıyamıcak sandım.
Sürekli ayrılmak istediğim için bana güvenmiyormuş. Peki dedim bir de bu konu için yalvardım eski sorunları bırakıp.. yapmayacağım dedim vs bir ton şey.
Bana ‘bilmiyorum, karar veremiyorum, boşluktayım’ tarzı konuştu.
Bu arada ben hayatımda ilk kez bir erkeğe hatta bir insana yalvardım. Bir daha da yapmam zaten ilk ve sondu.
Sonra 14 şubatı bile kutlamayınca ‘senin şımarıklığına tahammülüm kalmadı bu hareketlerinden sonra ben de istemiyorum, bitti’ yazdım ve bitti. Cevap bile vermedi.
Bu olayın üstünden 3 gün falan geçti konuşmadık. Sonra ben dedim ki bu iş cidden bitti. Ama böyle bitmesin güzelce ayrılalım. Buna veda mesajı attım. Yaşadığımız iyi kötü herşey için teşekkür ettiğimi, onu kendi içimde affettiğimi, zamanında çok sevildiğimi ve çok sevdiğimi. Birbirimizi boş yere yıprattığımızı, yazık ettiğimizi, onu hiç unutmayacağımı ve çok mutlu olmasını söyleyip hoşçakal dedim.
Bana upuzun bir mesaj yazmış.
İçinde özet olarak şunlar geçiyor:
14 gün oldu. Ve çok rahatladım. Gerçekten o kadar bıkmışım ki şimdi kafam çok rahat, işime odaklanıyorum. Tekrar birlikte olmamız imkansız. Seni hep uyardım ama dinlemedin bu ilişki hep benim çabalarımla yürüdü. Hiçbir şeyin kıymetini bilemedin. İkimiz de anladık heralde tekrar birlikte olamayacağımızı. Belki de ben sana engel oluyordum böyle daha iyi oldu evlensekte değişmezdik, anlaşamazdık belki. Yapmak bişey yok. Ben de eve gidemedim daha ben de üzülüyorum öyle görünmese de’ falan filan.
Kızlar oturup hüngür hüngür ağladım. Ama onun için değil, kendime. Yani ben acı çekerken anılara saygımdan güzel bir mesaj yazmışken onun yazdıkları çok zoruma gitti.
İnsan sinirliysen ağzından çıkanı bilmez. Sinir anında desin anlarım ama gayet sakince böyle sayfalarca bile isteye canımı acıtma mesajı yazması çok zoruma gitti. Üstelik sadece beni suçlar şekilde.
Allah aşkına söyleyin ayıp değil mi onca anının, yaşanmışlığın üstüne ‘böyle ben çok rahatım yaa valla bıktım senden hadi bye’ tarzı bir mesaj.
Güncelleme: sayfa 13