Benzer bir olay da bende oldu. Arkadaşım işletmek için bir numara verdi. Tabii çocuğum o zamanlar. Kendimi hiç göstermeden 7 ay konuştuk. Tesadüf aynı kaldırımdan bile tlfnda birbirimize konuşurken yanımızdan geçtik. Benim ergen bunalımlarımı yıkıp buluşmaya ikna etti. Çok sevdik birbirimizi. Tabi o o zamanlar unıv. Okuyordu. Ben senin aksine bile isteye kavga çıkartıyordum. Beni birkaç saat görmek için karda kışta okuduğu şehirden 8 saate gelip gecenin dördünde dizine kadar karın içinde pencereden görüp giderdi. O 8 saatlik yoldan gelirdide bazen ben pencereye bile çıkmazdım Tabi çok şeyler yaşadık acı tatlı. Sonuç olarak iş işten geçtikten sonra ben ona çok yalvardım. Onun herzaman bana dediklerini söyledim. " kıyma bize" tabi o istemedi. Oysaki her dafasında peşimden koşan oldu. Şimdi düşünmüyorum da keşke daha çok sevdiğimi söyleseydim. Bana hep beni ne kadar sevdiğini söylesene derdi yalvarır yakarır bir iki güzel şey söylerdim. Cahillik işte. 17 yaş yaram oldu bende. İlk öpücüğüm, anneme ilk yalan söyleyişim. Hala daha görsem Elim ayağıma dolanır. Asla konuşmadık. Hiçbir şekilde. Sadece bir kere bana arkadaşımla haber yolladı. Beni görünce lütfen yüzünü asmasın diye. Hep düşünürüm hangimizin sevgisi daha gerçekti diye,
yıllar sonra bile içimi hem acıtan hemde mutlu eden insan. İlk yalvarışım.
Niye bilöiyorum ama anlatmak istedim. Umarım ilerde sende gülümseyerek hatırlarsın. Çünkü hiçbir kadın kolay kolay grurunu çiğnemez. Ben dibine kadar yaşadım aşkımı. Acımı da aşkıma yaraşır büyüklükte yaşadım. 1 yıl boyunca hiçbir arkadaşım "nasılsın" sorusunu soramadı. Yolda, okulda hemen ağlamaya başlardım. Özlemden burnumun direği sızlardı. Hep bana seslenişi kulağımda " şekerli bişey" derdi