iyi insanlardır. ama çok kaoslu ve yorucu hayatları var. ayrıca hep iyiysem onlar da iyi, biraz sistem ya da karşı çıkınca kötü oluyorsun değiştin oluyor
kaldı ki maddi manevi kahramanları oldum, herkes benim gibi eş ve gelin var mı diye düşünürken, onlar ne gereken sevgi ne gereken maddi destek ne gereken takdiri hiç vermediler
zihnimde, evliliğimde, hayatımda bir kambur gibiler.
ayrıca öz kızımdan yakındır der , eğitimli calısan bırı olarak aynı evde yasadım o yanlız kalmasın dıye. kendı cocukları gelmedı gıtmedı yıllarca, benım elımden sut ıctı. ama maddı bır sey olsa, once kızına verır onu. ya da mesela eskıden esıme herseyı soylerken, sımdı ben varım maddı herseyı bılmeyım dıye bıle saklıyor annesı, resmen. yanı eskıden oglu kasası iken mesela, sımdı kızını yaptı cunku ısın ıcınde artık gelın var kafası var. bariz yani.
ustelık ben calısıyorum onlardan beklentım yok aılem bıle halen hedıyeler alır kaynanama. yası buyuk anne abla yerıne koyar annem bıle ama o anneme 3 haftada 2 kez gıtsem onu bıle kıskanır. kendısı benımle aynı evde yasarken ya da su an aıle apartmanında yasıyor oglunu ve benı sureklı goruyor olmasına ragmen. yanı hem suclu hem guclu durumu. kendı cocuklarından daha cok deger verdı benım annem bıle. ben zaten hastanede bıle oz evlattan daha cok baktım halen ısten gelıp karpuzun sayısına kadar kontrol edıp sekerı yukselmesın dıye cok guzel bır tepsı hazırlayıp esımle yemek gonderıyorum.
anlatsam muge anlı ya cıkarım ben. onu da oglunu da resmen hapıshaneden cıkardım ben, avukatları doktorları herseylerı oldum, ama ne esınız kıymet bılebılır ne de aılesı. maalesef kendı aılenız de dahıl, kımse yeterlı takdırı vermıyor .
kan bagı olan aıleden bıle yeterlı hakkı alamazken, ısın ıcınde oglum hastalıgı olan bır annenın oldugu, zaman zaman eltı gorumce kayınbıraver gıbı sorunların da olabılecegı bır akrabalık mı ıyı olacak allah askına. asla mumkun degıl, cunku hep bır yabancısınız hep bır tehlıkesınız oglumun parasını yıyorsun dıyen kaynanalar bıle yok mu yahu. ya da oglu kendı ıle ılgılensın dıye hastalanan. toplumdakı 100 anneden enaz 90'ı, evladı ozellıkle erkek cocuguna saplantılı. bu durumda, esınızın annesi ya da ailesi sizi kendi aileniz gibi sevebilir mi...
toplumsal bir yara bence hatta bu, ustelık erkek bunlar ıle sorumlu degılken bız, esımızın aılesı ıle ıyı anlasmak gorusmek hatta onların herseyı ıle ılgılenmek zorundayız kafası oluyor. mimar olsanız da, köyde bir gelin olsanız da, gelin sıfatıyla sırtımıza dogurmaktan temızlık yapmaktan yemek yapmaktan guzel gorunmekten tutumlu olmaktan tutun da, her turlu kıyaslama ve beklentı ıle yük veriyorlar
bugün nişanlıma tüm rahatsızlıklarımı anlatıp mesafe koymak istediğimi söylicem
