Şöyle aslında, sadece babam istemedi. Ben de babamla görüşmüyorum zaten. Düğünden sonra sadece bir kere gördüm, iki kere falan da telefonla konuşmuştum. Baktım olmuyor, aynı kafa, görüşmeyi kestim.
Bilemiyorum, yardım isteğiyle alakası var mıdır yok mudur. Annesi çok defa geldi, gıkımı çıkarmadım, gelmesin demedim. İstediği kadar gelebilir, gelenin başımın üzernde yeri vardır her zaman için. Ama bunu bana beni oyuna getirerek, son dakikalarda annesi varken (tepki vermeyeceğimi bilerek) söylemesi beni çıldırtıyor. Çünkü babasına bakarsan ben insan değilim, ben kendimi çok üstün görüyorum, kibirliyim, kendimi bir b*k sanıyorum. Ama bunları söylemek için de herhangi bir sebebi yok. Çünkü zaten yanyana gelmiyoruz, birbirinizi görmüyoruz ve tanımıyoruz. Hani benim iki yüzlülük gördüğüm şey bana haklısın, haklısın diyip hiçbir şey yapmaması. Benim hamileyken aileme ağlaya zırlaya onun istemediği şeyleri anlatmam ama onun bir killerfrost babamla görüşmek istemiyor dememesi. E ben niye diyorum o zaman? Niye beni bunu söylemeye mecbur bıraktı da ibre kendine dönünce yapmadı?
