- 20 Nisan 2018
- 20
- 7
- 86
- 38
- Konu Sahibi Killerfrost
- #1
İyi akşamlar hanımlar. Bu ikinci üyeliğim. İfşa olmamak için bazı bilgileri değiştirerek vereceğim. Çok çok uzun oldu kusura bakmayın ne olur, çok doluyum, çok gerginim...
6 yıldır evliyim, bir kızım var. Kızım yaşına girmek üzere. Evlenmeden önce ailemle çok büyük sıkıntılar yaşadım, eşimi istemediler, kınada düğünde vs stres yaşattılar,misafir gibi geldiler, misafir gibi gittiler. Ailem, benim için çok zor olan bir dönemde benim yanımda olmadı, uzun bir süre de (birkaç yıl) benimle hiç konuşmadı. (İfşa olmamak için detaylı bilgi veremiyorum.)Bu nedenle de eşim ailemle düğünden sonra hiç görüşmedi, konuşmadı. Bir süredir görüşüyorum ailemle. Benim aram da pek düzelmiş sayılmaz, iki taraf da biribirine tedirginlikle yaklaşıyor çünkü.
Hamile olduğumu öğrendiğim zaman eşimin babası ile bir kavga oldu. (Farklı şehirlerdeyiz, biz de yatılı misafirlerdi.) Benim söylediğim bir cümleyi yanlış duyup bir ton laf söyledi, hani şu yüzgöz olup da insanın bir daha yüzüne bakamadığı cinsten. Ama ben kavga etmedim, o verdi veriştirdi. Ben de salaklık ettim özür diledim, kusura bakmayın öyle demek istemedim, yanlış anladınız dedim. Doğuma bir iki ay kala da eşime her ne sebeple olursa olsun babası ile görüşmeyeceğimi, bayramda seyranda dahi evlerine gitmeyeceğimi söyledim. O da bana haklısın, sen bunları düşünme, daha çok var, üzme kendini tarzında cümlelerle karşılık verdi. Tabii salak ben de inandım, beni düşünüyor sandım, oyalandığımı fark edemedim. Bu arada fazla vicdanlı ve fazla empati yapan bir insan olarak doğumdan sonra eşimin yaptığı konuşmanın da etkisinde kaldım, babasını aradım. (Doğuma girdiğimi duyunca babası beni aramış ama ulaşamamış, ben de engelliydi, zaten hat da düşmemiş.) Ama bundan pişman olduğumu, hiç aramamış olmayı dilediğimi de eşime defalarca söyledim. (Hatta birinde o kavga esnasında hamile olmasaydım asla ama asla çocuk yapmayacağımı da söyledim, ki yapmazdım. Çünkü kendimi biliyorum, vicdan yapıyorum affediyorum ama olan hep bana oluyor.) Her neyse, sonuç olarak kızım doğdu doğalı 10 kere falan babası ile yanyana geldim, onlar da kaldık, onlar bizde kaldı filan. Ben hep unutmaya çabaladım, olmamış gibi düşünmeye çalıştım. Ama kimse benden özür dilemedi, özrü geçtim o kadar hakarete o kadar lafa rağmen bir kusura bakma yanlış anlaşılmış denmedi. Kimse de bir pişmanlık görmediğim için de kendi kendime çabaladığım için enayi gibi hissetmeye başladım.
Konu açma nedenime gelirsek, yakın zamanda iki üç kez 'istemememe rağmen' babası ile yanyana getirildim. Birinde 'sözde' ailesi yola çıktıktan sonra geleceklerini söylemişler, eşim de yola çıkmış insanlara gelme diyememişmiş. Ama o gün farklı şeyler söyledi konuyla ilgili (birinde yola çıktıktan sonra söylediler, birinde dün gelmek istediler ama ben yarın gelirsiniz dedim vs vs vs dedi, hangisi doğru şimdi?) Sonuncusu ise özel bir sebeple şehir değiştirirken bunların yaşadıkları şehirden geçtik ve orada akşam yemeği yedik birlikte. (Sözde ben bu adama babasının parasının geçtiği herhangi bir şeyi istemediğimi söylemiştim) Son iki üç seferdir geleceklerini duyduğumda kalbim sıkışıyor, nefes almakta çok zorlanıyorum ve kalp atışlarım inanılmaz artıyor. Yani artık fiziksel semptomlar da göstermeye başladım. Eşim olacak insan da bu durumun farkında, yani hiç istemediğimin. Hatta bu yemek yediğimiz akşam baya sordu ne oldu ne oldu diye, en sonunda dayanamadım ne olduğunu bilmiyor musun dedim, söyle dedi, söyleyince ne değişiyor dedim ben de. Konu öylece kapandı.
Dert ettiğim nokta ise o benim ailemle görüşmek istemiyor, ben buna saygı duyuyorum ve onu hiç ailemle yanyana getirmiyorum. Hatta onun yanında ailemle bile görüşmüyorum. Ama o ne hikmetse beni sürekli babası ile bir araya getiriyor. Bu iki yüzlülük değil de nedir Allah aşkına. Madem yapılmasını istemiyorsun, sen de yapma o zaman di mi?
Ha bu arada, daha 1 yıllık evliydik, annesini 3. Kez görüyordum düğünden sonra (biri taşınırken bir gece geldiler, babasıyla eşim mobilyaları kurdu, birinde resmi tatilde biz gittik bir iki geceliğine, biri de bayramdı, yazacağım olayın gerçekleştiği zaman) annesi bana 'oğlunun hatrına katlandığını' söyledi. Aynı şeyi babası da bu bahsettiğim kavga esnasında söyledi. Bana neden nasıl katlanamadıklarını, oğulcuklarının hatrına katlandıklarını bilmiyorum ama.
Çok uzun oldu kusura bakmayın ne olur. Okuyan okuyamayan herkese teşekkür ederim. Aslında yazılacak çok şey var, burada okuduğumuz gibi aktif karışan, emir veren pozisyonunda değiller. Daha çok oğullarının olmadığı yerlerde aktif olan, oğullarının yanında melek olan, yaptıkları (oğullarının hoşuna gitmeyen) şeyleri ben yapmışım gibi anlatan tipler.
Özetle, ben eşim olacak şahsiyetin bana çok büyük saygısızlık yaptığını, iki yüzlü davrandığını düşünüyorum ve bu durumu kabullenemiyorum. Aslında bu ikiyüzlülük hep vardı (farklı konularda) ama onları bir şekilde tolere edebiliyormuşum, artık edemiyorum. Eşimle bu durumu konuşmak istiyorum ama rahat bir aydır başbaşa kalmadık, konuşacak ortamımız olmadı. (Annesi bizdeydi, hala bizde) birkaç haftadır da her anım içimde bu anın kavgasını yaparak geçiyor, 6 yıllık evlilikte ilk defa eşime uzak duruyorum, aşkım balım vs demiyorum, ismiyle sesleniyorum, dokunmuyorum (cinsel anlamda değil). Yani içimden gelmiyor.
Hatta bir saat kadar önce tartıştık (sebebi de kardeşim annesine ve bana kahve yaptı onu içiyorduk, o ara kızımız ağladı. Aldı kızımızı kendisi ilgilendi. Neymiş ben kızımızla ilgilenmemişim, o ağlamış ben ona bakmamışım. Ama o bakıyordu??? Neymiş ben ilgisizmişim, ilgilenmiyormuşum.) bir de beni çağırışı var görmeniz lazım, resmen bağırdı. biraz önce de yastığını aldı gitti. Gram üzülmedim, hatta rahatladım. Çünkü onunla uyumak istemiyorum, benden uzak dursun istiyorum şu anda.
Anlaşılmayan, eksik olan yerler olabilir belki bilemiyorum. Kafam çok dolu, çok yorgunum. Sorularınız varsa elimden geldiğince cevaplarım. Tekrar teşekkür ederim. Yazmak iyi geldi.
6 yıldır evliyim, bir kızım var. Kızım yaşına girmek üzere. Evlenmeden önce ailemle çok büyük sıkıntılar yaşadım, eşimi istemediler, kınada düğünde vs stres yaşattılar,misafir gibi geldiler, misafir gibi gittiler. Ailem, benim için çok zor olan bir dönemde benim yanımda olmadı, uzun bir süre de (birkaç yıl) benimle hiç konuşmadı. (İfşa olmamak için detaylı bilgi veremiyorum.)Bu nedenle de eşim ailemle düğünden sonra hiç görüşmedi, konuşmadı. Bir süredir görüşüyorum ailemle. Benim aram da pek düzelmiş sayılmaz, iki taraf da biribirine tedirginlikle yaklaşıyor çünkü.
Hamile olduğumu öğrendiğim zaman eşimin babası ile bir kavga oldu. (Farklı şehirlerdeyiz, biz de yatılı misafirlerdi.) Benim söylediğim bir cümleyi yanlış duyup bir ton laf söyledi, hani şu yüzgöz olup da insanın bir daha yüzüne bakamadığı cinsten. Ama ben kavga etmedim, o verdi veriştirdi. Ben de salaklık ettim özür diledim, kusura bakmayın öyle demek istemedim, yanlış anladınız dedim. Doğuma bir iki ay kala da eşime her ne sebeple olursa olsun babası ile görüşmeyeceğimi, bayramda seyranda dahi evlerine gitmeyeceğimi söyledim. O da bana haklısın, sen bunları düşünme, daha çok var, üzme kendini tarzında cümlelerle karşılık verdi. Tabii salak ben de inandım, beni düşünüyor sandım, oyalandığımı fark edemedim. Bu arada fazla vicdanlı ve fazla empati yapan bir insan olarak doğumdan sonra eşimin yaptığı konuşmanın da etkisinde kaldım, babasını aradım. (Doğuma girdiğimi duyunca babası beni aramış ama ulaşamamış, ben de engelliydi, zaten hat da düşmemiş.) Ama bundan pişman olduğumu, hiç aramamış olmayı dilediğimi de eşime defalarca söyledim. (Hatta birinde o kavga esnasında hamile olmasaydım asla ama asla çocuk yapmayacağımı da söyledim, ki yapmazdım. Çünkü kendimi biliyorum, vicdan yapıyorum affediyorum ama olan hep bana oluyor.) Her neyse, sonuç olarak kızım doğdu doğalı 10 kere falan babası ile yanyana geldim, onlar da kaldık, onlar bizde kaldı filan. Ben hep unutmaya çabaladım, olmamış gibi düşünmeye çalıştım. Ama kimse benden özür dilemedi, özrü geçtim o kadar hakarete o kadar lafa rağmen bir kusura bakma yanlış anlaşılmış denmedi. Kimse de bir pişmanlık görmediğim için de kendi kendime çabaladığım için enayi gibi hissetmeye başladım.
Konu açma nedenime gelirsek, yakın zamanda iki üç kez 'istemememe rağmen' babası ile yanyana getirildim. Birinde 'sözde' ailesi yola çıktıktan sonra geleceklerini söylemişler, eşim de yola çıkmış insanlara gelme diyememişmiş. Ama o gün farklı şeyler söyledi konuyla ilgili (birinde yola çıktıktan sonra söylediler, birinde dün gelmek istediler ama ben yarın gelirsiniz dedim vs vs vs dedi, hangisi doğru şimdi?) Sonuncusu ise özel bir sebeple şehir değiştirirken bunların yaşadıkları şehirden geçtik ve orada akşam yemeği yedik birlikte. (Sözde ben bu adama babasının parasının geçtiği herhangi bir şeyi istemediğimi söylemiştim) Son iki üç seferdir geleceklerini duyduğumda kalbim sıkışıyor, nefes almakta çok zorlanıyorum ve kalp atışlarım inanılmaz artıyor. Yani artık fiziksel semptomlar da göstermeye başladım. Eşim olacak insan da bu durumun farkında, yani hiç istemediğimin. Hatta bu yemek yediğimiz akşam baya sordu ne oldu ne oldu diye, en sonunda dayanamadım ne olduğunu bilmiyor musun dedim, söyle dedi, söyleyince ne değişiyor dedim ben de. Konu öylece kapandı.
Dert ettiğim nokta ise o benim ailemle görüşmek istemiyor, ben buna saygı duyuyorum ve onu hiç ailemle yanyana getirmiyorum. Hatta onun yanında ailemle bile görüşmüyorum. Ama o ne hikmetse beni sürekli babası ile bir araya getiriyor. Bu iki yüzlülük değil de nedir Allah aşkına. Madem yapılmasını istemiyorsun, sen de yapma o zaman di mi?
Ha bu arada, daha 1 yıllık evliydik, annesini 3. Kez görüyordum düğünden sonra (biri taşınırken bir gece geldiler, babasıyla eşim mobilyaları kurdu, birinde resmi tatilde biz gittik bir iki geceliğine, biri de bayramdı, yazacağım olayın gerçekleştiği zaman) annesi bana 'oğlunun hatrına katlandığını' söyledi. Aynı şeyi babası da bu bahsettiğim kavga esnasında söyledi. Bana neden nasıl katlanamadıklarını, oğulcuklarının hatrına katlandıklarını bilmiyorum ama.
Çok uzun oldu kusura bakmayın ne olur. Okuyan okuyamayan herkese teşekkür ederim. Aslında yazılacak çok şey var, burada okuduğumuz gibi aktif karışan, emir veren pozisyonunda değiller. Daha çok oğullarının olmadığı yerlerde aktif olan, oğullarının yanında melek olan, yaptıkları (oğullarının hoşuna gitmeyen) şeyleri ben yapmışım gibi anlatan tipler.
Özetle, ben eşim olacak şahsiyetin bana çok büyük saygısızlık yaptığını, iki yüzlü davrandığını düşünüyorum ve bu durumu kabullenemiyorum. Aslında bu ikiyüzlülük hep vardı (farklı konularda) ama onları bir şekilde tolere edebiliyormuşum, artık edemiyorum. Eşimle bu durumu konuşmak istiyorum ama rahat bir aydır başbaşa kalmadık, konuşacak ortamımız olmadı. (Annesi bizdeydi, hala bizde) birkaç haftadır da her anım içimde bu anın kavgasını yaparak geçiyor, 6 yıllık evlilikte ilk defa eşime uzak duruyorum, aşkım balım vs demiyorum, ismiyle sesleniyorum, dokunmuyorum (cinsel anlamda değil). Yani içimden gelmiyor.
Hatta bir saat kadar önce tartıştık (sebebi de kardeşim annesine ve bana kahve yaptı onu içiyorduk, o ara kızımız ağladı. Aldı kızımızı kendisi ilgilendi. Neymiş ben kızımızla ilgilenmemişim, o ağlamış ben ona bakmamışım. Ama o bakıyordu??? Neymiş ben ilgisizmişim, ilgilenmiyormuşum.) bir de beni çağırışı var görmeniz lazım, resmen bağırdı. biraz önce de yastığını aldı gitti. Gram üzülmedim, hatta rahatladım. Çünkü onunla uyumak istemiyorum, benden uzak dursun istiyorum şu anda.
Anlaşılmayan, eksik olan yerler olabilir belki bilemiyorum. Kafam çok dolu, çok yorgunum. Sorularınız varsa elimden geldiğince cevaplarım. Tekrar teşekkür ederim. Yazmak iyi geldi.
