Merhaba hanımlar..
Bende sizlere klişeleşmiş ‘kayınvalide ve kaynata’ sorunsalı ile danışmak istiyorum.
Öncelikle ben 23 yaşında almanyada doğup büyümüş birisiyim.
Hatta benim babam’da Almanya’da doğup büyüdüğü için, kendiside alman mentalitesine sahip ve beni çok rahat ve özgür bir şekilde yetiştirdi.
Annem ile Babam çok eğitimli, donanımlı ve sosyal insanlardır. Çevreleri geniş, bir çok insan tarafından taktir edilen, saygı duyulan insanlardır. Ayrıca hamd olsun ki , maddi durumlarıda çok iyi.
Benim de eğitimime çok önem verdiler, üniversiteyi 1.likle bitirip iyi bir yerde işe başladım. O arada eşimle tanışıp evlendim.
Eşimin ailesi Türkiye’de köy şartlarında büyümüş ve sonradan Almanya’ya göç etmişler. İkiside Almanca öğrenmemiş, annesiz babasız, hatta kimsesiz bir şekilde Almanya’da yuva kurmuşlar.
Ben asla onlara karşı küçümser bir tavırla yaklaşmadım, eşimin ailesi olduğu için saygı duydum ve sevdim onları.
Ama aramızda bir uçurum var oda kültür farkı.
Onlarım zihniyeti çok alaturka ve ataerkil bir zihniyet. “Sen evlendin, anne evinden çıktın ve artık biz sizin üzerinde hakimiyet kuracağız” kafasındalar. Ben şimdiye kadar hiç kimseden böyle bir muamele görmediğim için, eşimin ailesinede asla müsade etmedim ve hiç bir şeyime karıştırmadım.
Fakat onlar eşime sürekli psikolojik baskı uygulayarak (küsmek, hakkımı helal etmem gibi tehditler) bizim hayatımıza karışmak istediler.
Yanlış anlaşılmasın, her zaman nasihat dinlemeyi severim ama eşimin ailesi nasihat etmiyor, karar verip baskı yapıyor üzerimizde.
Tabi sorun yaşayan eşim ile ben oluyoruz, çünkü eşim kimseye hayır diyemeyen, çok iyimser birisi. Bu zaman kadar ailesini kırmamış, istediklerini yapmış.Ama artık biz bir hayat paylaşıyoruz ve eşimin ailesi, benim onlara karşı koyduğum mesafeyi kabullenemediler.
Okadar çok şey yaptılar ki.. burda yazmaya bile gerek yok ..
Evliliğimizin ilk ayları çok sorunlu geçti ama bir zaman sonra ortalık yatıştı ve ben onlara karşı daha samimi ve içten davranmaya karar verdim. Şimdiye kadar olan olayları (altın takmamaları, evimiz için bir parça eşya almamaları, eşimin maaşını ‘altın için biriktiriyorum’ bahanesiyle alıp kendilerine harcamaları ve bizim evliliğe borç ile başlamamız, aileme karşı kıskanç tutumları vs. Vs. Vs.. bu liste uzar gider) unutup, onlara iyimser yaklaşmaya , içimdeki kini yok etmeye çalıştım, çünkü hamileyim ve çocuğumun babaannesi ve dedesiyle tutumum daha iyi olmalı diye düşündüm.
Ben onlara iyimser yaklaştım ve ilişkimizi düzeltmek adına kendimi törpüleyip onlara doğru adım attım fakat onlar hamileliğimin başında öyle bir davranış yaptılar ki, ben bunu sineye çekemiyorum ve bundan dolayı bebeğimi bile onlardan uzak tutmak istiyorum..
Hamileliğimin başında kaynatam babamı arayıp dertleşmek istediğini söylüyor ve babam kırmayıp buluşmaya gidiyor.
Bu buluşmada kaynatam babama, benim eşimden önce görüştüğüm bir kişi olduğunu, hatta eşimle flirt edip aynı anda onu idare ettiğimi söylüyor.
Bunu eşimede anlattı defalarca , birisinden duymuş güya ve eşim her seferinde bunun doğru olmadığını, yalan olduğunu ve bu konu ile ilgili bidaha konuşmamasını söyledi.
Ama eşim yetmiyormuş gibi babamı arayıp ona böyle şeyler anlatıyor, ben onları ayırana kadar elimden ne geliyorsa yapacağım diyor yüzsüzce. Ben şımarık yetiştirilmişim, başıma buyruk ve inatçı birisiymişim, hiç bişeyime karıştırmıyormuşum , onlara sormadan kendi anne babamın evine gidemezmişim ve bunu babama söyliyor..
ve daha bir çok saçmalıklar.. babam nasıl sakin kaldı bilmiyorum ama konuyu uzatmayıp onun seviyesine inmeden ordan uzaklaşmış..
Eşimin ailesi benim üzerimde hakimiyet kuramayacağını, benim buna izin vermeyeceğimi anlayınca, bana iftira atarak beni eşimden ayırmaya çalıştı ve benim ailemi işin içine karıştırarak babamı eşime karşi sinirlendirip huzursuzluk çıkarmak istedi ama babam tabiki onun tuzağına düşmedi ve eşimi anlayışla karşıladı.
İlk hamileliğimde, benim namusuma iftira atarak beni eşimden ayırmaya çalışmasını ben nasıl unutabilirim kızlar?
Zaman geçtikçe herşey unutuluyor ve bu benim zoruma gidiyor..
eşim bana hak veriyor ve ailesine karşı hep beni savunuyor ama hala zamanla herşeyi düzelteceğimizi ümit ediyor .
Ben bu kadar canımı yakan bir olayı nasıl unutabilirim ki?
Bebeğimi onların kucağına nasıl verebilirim? Bana yapılanları, bu iftirayı nasıl sineye çekip affedebilirim?
Eşimle tanışmadan bir sene öncesine kadar görüştüğüm kimse olmamıştı.. size yemin ederim ki, bu bir iftira ve ben bunu kabullenemiyorum.
Bebeğimi şimdiden onlardan esirgediğim için vicdan azabı duyuyorum, başıma kötü bişey gelecek Rabbim beni çok esirgediğim için bebeğimle imtihan edecek diye korkuyorum
Ama onlardan gelecek hiç bir şeyi istemiyorum.
Bu olaydan sonra 3 kez görüştük ve ben tabi mesafeliydim ama unutmak istemiyorum düzelsin istemiyorum.. nefsimi nasıl yenebilirim içimden bu hisleri nasıl atabilirim, bebek gelince nasıl davranmalıyım ne olur bana bir fikir verin..
