Merhaba. Bu konuyu konuşabileceğim kimsem olmadığı ve artık dayanamadığım için yazmak istedim benimle benzer sorunlar yaşayanlarla konuşmak istiyorum. Yaklaşık 7-8 aydır evliyim eşimle severek evlendik hala da birbirimizi çok seviyoruz onun sevgisinden şüphem yok. Eşimle ufak tefek tartışmalarımız olsa da şimdiye kadar çözdük problemimiz yok. Bizim çözülmeyen sorunumuz eşimin ailesi. Daha evliliğimizin başlarında olduğumuz için bunu çözmek istiyorum kendi yuvamın temelleri için. Öncelikle eşim ailesinin en küçüğü ailesiyle evlerimiz arabayla 10-15 dakika sürüyor yakın yani. Annesi ve babası sürekli bizimle birlikte olmak istiyorlar. Benim ailem ise başka şehirde ayda bir görüşürüz ayda bir onlar gelir veya biz gideriz. Ama eşimin ailesiyle evlendiğimiz günden beri haftada 2-3 defa görüştük. Benim ailem uzakta olduğu için normal olarak her gün görüntülü konuşuyoruz. Eşimin ailesini de her gün akşam ararız huy oldu artık ve her aradığımızda gelin diye ısrar ediyorlar istisnasız her gün yani önceki gün orda olsak bile gelin diyorlar eşim her aradığında uykuluymuş yorgunmuş gibi konuşuyor gitmemeye bahane bulmak için çünkü ben bu durumdan rahatsız olduğumu eşimle defalarca konuştum. Çok sık gidiyoruz ve zaten her gitmemizde boş boş oturuyoruz canım sıkılıyor ayrıca kayınvalidem etraf tarafından çok iyi biri gibi görünsede benim her şeyime karışmaya çalışıyor en ufak konuda yani yemek çay kahve yaparken bile benim elimden işi alıp kendi istediği şekilde yapmamı istiyor ufak ufak yönetmeye çalışıyor bunu tabi kimse görmüyor eşime de söylemiyorum çünkü bundan ziyade ben bu kadar sık görüşmekten daha çok rahatsızım.Haftada en fazla bir gidilir bence ve zaten onlar gelin demese bile ben haftada bir onları ziyaret etmek isterdim benim fikrim buydu en başından beri. Ama evlendiğimiz günden itibaren iki üç güne bir gittik hatta beraber vakit geçirmek için ne zaman dışarı çıksak onlara da uğradık ilk başlarda yeni evliyiz görmek istemeleri normal gibi düşündüm ama artık bu durum rahatsız edecek derecede ve her gittiğimizde de hiç gelip gitmiyorsunuz diyorlar gerçekten şaka gibi ama değil. Zaten sürekli görüşüyoruz 1-2 saat oturduğumuzda ısrar ediyorlar hemen kalkıyorsunuz nereye gidiyorsunuz oturun diye. Ve eminim bize de sürekli gelmek istiyorlar ama ben ayda birkaç defa çağırıyorum buna sitem eder gibi halleri de var ama sıkılıyorum gerçekten ve kendi ailemi hiç göremezken onların bu doyumsuz tavırları benim iyice sinirlerimi bozuyor. Eşimin iki taraf arasında kaldığını hissediyorum ona da suç bulmuyorum ailesiyle bunu konuştu ama onlar asla değişmiyor. Kayınvalidem diğer gelinleri (eltim) sanki daha sık onlara geliyormuş gibi beni onunla yarıştırmaya çalışıyor kendince. Herkese sürekli yalnızız kimse yok diyolar halbuki her gün ya biz ya diğerleri geliyor. Hatta annesi bir kere eşime benim onu onlara götürtmediğimi bile söylemiş yemin ederim evlendiğimizden beri her hafta istisnasız gittik ve asla onlara saygısızlığim olmadı bunu herkes bilir nişanlılığımızdan beri hep saygılı sevgili oldum halen de arar konuşurum hallerini hatırlarlarını sorarım her gitmemizde iyi davranırım artık sıkılsam bile gülümserim sırf saygımdan buna rağmen bir de arkamdan konuşmuş getirtmiyor mu seni diye. Bizim kendi yuvamızın huzuru kaçıyor yavaştan ve bu durum büyüyecek çünkü dayanamıyorum ben her gün onları düşünmekten gitmediğim günler suçluluk duymaktan yoruldum. Geçen hafta 1 hafta hiç gitmedik ben çok hastayım diye bu süreçte onları her aradığımızda huzurum kaçtı suçlu hissettiriyorlar. O hafta eşime annesi iş çıkışı gel seni bir göreyim demiş eşim benden izin aldı ben de tabi gidebilirsin dedim çünkü iyi değildim evde yatıyordum artık o halde bile ben de gidemezdim. Ben kötü olmamak için ses çıkarmadım git dedim ama annesinin böyle yapması ne kadar doğru ben evde yatıyorken bu arada hastalık dediğim de bebeğimi düşürdüm yani gerçekten kötü bir durumdaydım ama eşimin annesinin ben o durumdayken bile oğlunu görmeden içi rahat etmiyor. Benim rahatsız olduğumu bildiği için gelin diyemeyeceği için gizlice eşimi arayıp onu çağırıyor o kadar zoruma gitti ki bu son damla oldu. Gebeliğim boyunca da bunu kendime sıkıntı yaptım en sonunda bebeğimi düşürdüm belki stresten belki başka bir sebep onları suçlayamam ama benim mentalimi bozdukları zaten aşikar. Mesafe koymak istiyorum ama o zaman da eşimle aram kötü olacak. Nasıl bi yol izleyeceğimi bilmiyorum. Sizce yaşadığımız durum normal mi ben mi büyütüyorum artık düşünmekten kafayı yiyeceğim aynı durumu sıkıntı yapanlar ve çözüm bulanlar bana yardımcı olun lütfen 
ben de bi gün bastım gittim evlerine aldım karşıma dedim ben sizin gibi değilim, farklı ailede büyüdüm, benden hatta artık bizden böyle şeyler isteyemezsiniz beklemeyemezsiniz. Hadi beklediniz küsemezsiniz. Çalışan insanlarız her hafta gelemem size, izin günlerimde arkadaşlarımızla görüşmek isteyebilirim veya eşek gibi evde yatmak isteyebilirim. Ben kocamı bırakmam bu yüzden, size de bırakın diyemem. Ama ben mutlu huzurlu olduğum sürece oğlunuzu mutlu edebilirim. Ya ortak yol bulcaz ya da bu böyle gitmeyecek dedim. O gün bugündür çiçek gibi geçiniyoruz. Açık iletişim olması önemli. Bence yalnızken karşınıza alın konuşun. Eğer olayları çarptırma huyları varsa eşiniz de o ortamda olsun ama gitmeden eşinizle anlaşma yapın asla karışmasın sadece dinlesin. Başka türlü düzelmez çünkü.
