- 21 Ağustos 2023
- 387
- 885
-
- Konu Sahibi ilkkezanne
- #61
Rica ederim.
Bir anne en zor günlerinde böyle meşgul edilmemeli. Kötü hissetmekte ve öfkelenmekte haklısınız.
Bebeğinizi sağlıkla, iç huzuruyla büyütmenizi diliyorum
Son laflarınız beni çok etkiledi mutlu olmak haklı olmaktan daha önemli tabi ki bunu daha çok düşünücem teşekkür ederim
Hayatinizdan cok buyuk birsey olmadikca cikaramazsiniz. Siz farkinda değilsiniz ama hala deger veriyorsunuz karsi tarafa. Sizin icin soylediklerinin bir degeri olmamali bu saatten sonra. Soyle dusunun fikrini hic onemsemedigim biri beni yerse de ovgude goklere de cikarsa umrumda olmaz. Karşı tarafin kapasitesini kabullenin az cok biliyorsunuz artik. Eskisi gibi olmaniz imkansiz olmayin da zaten. Basindan beri net olun kararli durun derken bunu kastediyorum.Evet çok haklısınız başkasının dolduruşuyla kavga edecek biri eşim olmamalı zaten bu annesi bile olsa. Şimdilik öyle bişey yaşamadık ilerde de yaşamayız umarım. Nasıl önemsemeyebilirim bu KV öneriniz var mı? Keşke hayatımdan direk çıkarabileceğim biri olsaydı
Evet çok haklısınız ama bu anlattıklarımın sonrası da var. Bebeğim yoğun bakımdan çıktıktan sonra hiç emmedi beni. Emmesi için silikon uç aldım silikon uç ile emzirdim. Bir süre sonra sürekli aynı yeri çektiği için her emzirmede kanayan meme ucu yaralarım oldu tam bir lohusa depresyonundaydım sürekli ağlıyordum. Eşim işe başlayınca anneme gitmek zorunda kaldım bebeğe tek başıma bakamayacağımı düşündüğüm için. KV de her gün hatta günde 2 3 kez görüntülü aramaya başladı torunu görmek için ben ise sürekli memelerim açık geziyordum evin içerisinde o bölgeye hiç bişeyin değmesine tahammülüm yoktu çok canım yanıyordu. Haliyle o halde telefonu da açamıyordum. Ayrıca bebeğim de çok gazlıydı çok ağlıyordu o halde bebeği bırakıp telefon açacak halim yoktu. Sadece dedim ki aramak istediğiniz zaman mesaj atın ben uygun olduğumda sizi arıyım. Ağlayarak eşimi aramış ben torunumu görmek için randevu mu alıcam diye. Yani ben zaten bitik bi haldeyim bir de eşimle kavga edince eline ne geçecek hiç düşünmedi aramızın bozulmasını benim ruh halimi. Affedemiyorum hiç bişeyi
Amin inşallah çok teşekkür ederimRica ederim.
Bir anne en zor günlerinde böyle meşgul edilmemeli. Kötü hissetmekte ve öfkelenmekte haklısınız.
Bebeğinizi sağlıkla, iç huzuruyla büyütmenizi diliyorum
Çok teşekkür ederim tavsiyeleriniz için. Evet hayat çok kısa keşke sürekli bunun bilincinde olup buna göre yaşayabilsek. İnşallah bundan sonra bu kadar takmıycam kafamaHayatinizdan cok buyuk birsey olmadikca cikaramazsiniz. Siz farkinda değilsiniz ama hala deger veriyorsunuz karsi tarafa. Sizin icin soylediklerinin bir degeri olmamali bu saatten sonra. Soyle dusunun fikrini hic onemsemedigim biri beni yerse de ovgude goklere de cikarsa umrumda olmaz. Karşı tarafin kapasitesini kabullenin az cok biliyorsunuz artik. Eskisi gibi olmaniz imkansiz olmayin da zaten. Basindan beri net olun kararli durun derken bunu kastediyorum.
Esinize size annemleri arada ara deme hakkini tanimayin mesela. Kavga etmeden kararlilikla eskileri karistirmadan, ben nasil davranacagimi bilirim diyip uzatmadan baska bir ise yonelin. Goruntulu aramalari acmak zorunda olmadigini bilin esinizi arasin, onu aradiginda sizi isterse illa on isterse bir gorusun. Esiniz bebegi gösterirken siz bulasik varsa mutfaga yonelin, dusa girin. Esinize laf soylemeden yapin bunlari.
Butun bu tavsiyeleri aman esinizle araniz acilmasin ya da kadin dediğin idareli olur mantigiyla asla soylemedigimi bilmenizi isterim. Tum tavsiyelerim sadece sizin ic huzurunuzun olmasi, onlari onemsemeden gunluk hayatta kimsenin ruhu duymaz herkes hayatina devam ederken sizin ic hesaplasmanizin kizginliginizin dinmesi icindir.
Kendi ic huzurunuzu bozmayin, inanin haywt cok kisa. Gereksiz kisiler icin giden bir dakikaniza bile yazik.
Evet haklısınız hamilelikteki yüksek hormonlar doğumdan sonra hızla düşmeye başlayınca bi lohusalık hüznü oluyor sanırım her kadında ben ondan bahsetmek istedim yoksa lohusa depresyonunun daha ciddi bir durum olduğunu biliyorum. Benim tedavi gerektirmedi çok şükürAnlıyorum ruh haliniz iyi değil, zor şeyler yaşamışsınız. Lohusa depresyonu doktorun teşhis koyması gereken çok ciddi bir psikolojik rahatsızlık bu arada. Siz yaşadınız mı bilemem onun için söylemiyorum ama bu sitede her lohusanın lohusa depresyonu geçiriyorum yazdığını görüyorum nerdeyse ona istinaden yazmak istedim. Kayınvalideniz belli ki cahil bir kadın. Hayatınıza doğru düzgün devam etmek istiyorsanız bunu kabullenmeniz lazım. Bu insanlar eşinizin ailesi ve her zaman da hayatınızda olacaklar. Eşiniz orada annesini idare edemeyip üstüne gelip sizinle kavga ediyorsa eşinizin hatası bu, kayınvalidenizin değil.
Yalnız 3-4 günde bir aramak bence fazla zaten.Araya tavır ve mesafe koydum önceden arardım 3 4 günde 1 artık hiç aramıyorum bir sorun olduğunun farkındalar eşimle konuştuklarında noldu bizi neden aramıyor diye darlamaya başladılar eşim de çocuğa bakıyor çocuk durmuyor tarzında geçiştiriyor ben de aramıyorum hala bakalım nolacak sonunda
Cahil oldugu icin herseyi ben bilirim havasında zaten. Donanimli biri boyle demez ki, daha ogrenecek cok seyim var der.Evet haklısınız hamilelikteki yüksek hormonlar doğumdan sonra hızla düşmeye başlayınca bi lohusalık hüznü oluyor sanırım her kadında ben ondan bahsetmek istedim yoksa lohusa depresyonunun daha ciddi bir durum olduğunu biliyorum. Benim tedavi gerektirmedi çok şükürevet kayınvalidem cahil bir kadın ona rağmen her şeyi en iyi ben bilirim havasında aşırı sinir bozucu oluyor. Yoğun bakımdan çıkmış çocuğun gözüne sürme çekmeyi falan teklif etti ilerde gözü güzel olurmuş düşünceye bakın kabullenmem çok zor oluyor maalesef yoksa eşimle şu ana kadar eşim annesini koruduğu için tartışmadık çok şükür
Valla insan doğumda yapılanları unutmuyor. Ben de sizin gibi içim şişmişti ata ata içine. Birgün kayınvalideme baya saydım hakaret kavga etmeden tabi. Bunu bunu yaptın diye bı rahatladım ondan beri sakinimArkadaşlar merhaba herkese. Eşimle 2021 de evlendik. Ben İstanbulda doğup büyüdüm eşim ise Urfalı. Ankara'da üniversitede tanışıp üniversite bitince de evlendik. Farklı kültürlerden olmamıza rağmen ailesiyle de gayet iyi anlaştık hiç bir problemimiz yoktu. Ta ki bu sene Mayıs ayında doğum yapana kadar. Mayıs ayında erken doğum yaptım ve bebeğim 1 ay yoğun bakımda kaldı. Hatta yoğun bakımda kalbi durdu. Şu an sağlıklı ve yanımda çok şükür. Ancak bebeğimin kalbinin durduğu gün kayınvalidemin sana hamileyken dışardan yemek yeme demiştim bak yedin böyle oldu şeklindeki beni suçlamasını, eşimin babasının daha gençsiniz bişey olmaz tarzındaki umursamaz tavırlarını hiç unutamıyorum. Hem lohusalık hem de yaşadığım zor günlerin üzerine onların yüzünden kendimi çok daha suçlu hissettim. Çok zor bir hamilelik geçirdim gebelik zehirlenmesi yaşadım. Bebek büyüdükçe sinire bası yaptığı için hamileliğimin bir döneminde yürüyemedim. Bırakın yemek yapmayı tuvalete dahi çok zor gidiyordum. Eşim de yoğun çalıştığı için dışardan yedik bir süre. Şimdi nefes alsalar bana batıyor her söyledikleri her yaptıkları. Eşim o süreçlerde bana çok destek oldu onunla alakalı bir sorunum yok çok şükür ama ailesi ne dese ne yapsa sinirim çok bozuluyor. Bebeğimi sevmelerine bile sinir oluyorum yoğun bakımdayken umursamıyorlardı şimdi de gelip sevmesinler o zaman diyorum tabi bi noktada eşimle aram bozuluyor. Yani kısacası o günleri hiç unutamadığım için normalde yapsalar sinir olmayacağım şeylere bile çok sinir oluyorum ve sürekli eşime söyleniyorum bu durumda ilişkimizi yıpratıyor ama vazgeçemiyorum bu huyumdan ne yapmalıyım sizce
Eşinizde hata. Desin buna buna kırgın diye. O diyemiyor da siz deyinAraya tavır ve mesafe koydum önceden arardım 3 4 günde 1 artık hiç aramıyorum bir sorun olduğunun farkındalar eşimle konuştuklarında noldu bizi neden aramıyor diye darlamaya başladılar eşim de çocuğa bakıyor çocuk durmuyor tarzında geçiştiriyor ben de aramıyorum hala bakalım nolacak sonunda
Bence eşiniz gayet sinir bozucu . İki tarafı oyalıyor sözde ama adalet yok. Siz kendi hakkınızı savunun. Ben baktım eşin demiyor ben dedim herşeyi pat pat . Kadın şok oldu bı hizaya geldi görmeniz lazım. Aramay8n etmeyin haddini bilsin herkesEşim sürekli ben seni anlıyorum evet yanlış yaptılar sen haklısın ama arada ara onları modunda takılıyor arada ara falan deyince ben de başlıyorum bana şunu yaptı bana bunu yaptı diye sonra da sürekli söyleniyor oluyorum. Ama annesi de her aramada beni şikayet ediyor aramıyor diye ona da çocuğa bakıyor zamanı yok diye idare etmeye çalışıyor. Desene sen böyle dediğin için seni aramak istemiyor diye diyorum e sen söylemişsin zaten kırıldığını ne gerek var diyor. Hala eskisi gibi olabileceğimi düşünüyor sanırım zamanla ama ben hiç ihtimal vermiyorum ölsem unutmam o dediklerini bundan sonra herkese takır takır cevap vericem. Şimdiki aklım olsa onu söylediği ilk anda büyük olay çıkartırdım ama o zaman ben oğlumun derdindeydim tabiki kasap et koyun can derdinde hesabı dışardan yediğim yemekler onun zoruna gitti heralde anlamadım
Çok geçmiş olsun.İnsan yaşadıklarını unutamiyor.Ben olsam siz bana bunları yaptınız diye bas bas bagirirdim.Arkadaşlar merhaba herkese. Eşimle 2021 de evlendik. Ben İstanbulda doğup büyüdüm eşim ise Urfalı. Ankara'da üniversitede tanışıp üniversite bitince de evlendik. Farklı kültürlerden olmamıza rağmen ailesiyle de gayet iyi anlaştık hiç bir problemimiz yoktu. Ta ki bu sene Mayıs ayında doğum yapana kadar. Mayıs ayında erken doğum yaptım ve bebeğim 1 ay yoğun bakımda kaldı. Hatta yoğun bakımda kalbi durdu. Şu an sağlıklı ve yanımda çok şükür. Ancak bebeğimin kalbinin durduğu gün kayınvalidemin sana hamileyken dışardan yemek yeme demiştim bak yedin böyle oldu şeklindeki beni suçlamasını, eşimin babasının daha gençsiniz bişey olmaz tarzındaki umursamaz tavırlarını hiç unutamıyorum. Hem lohusalık hem de yaşadığım zor günlerin üzerine onların yüzünden kendimi çok daha suçlu hissettim. Çok zor bir hamilelik geçirdim gebelik zehirlenmesi yaşadım. Bebek büyüdükçe sinire bası yaptığı için hamileliğimin bir döneminde yürüyemedim. Bırakın yemek yapmayı tuvalete dahi çok zor gidiyordum. Eşim de yoğun çalıştığı için dışardan yedik bir süre. Şimdi nefes alsalar bana batıyor her söyledikleri her yaptıkları. Eşim o süreçlerde bana çok destek oldu onunla alakalı bir sorunum yok çok şükür ama ailesi ne dese ne yapsa sinirim çok bozuluyor. Bebeğimi sevmelerine bile sinir oluyorum yoğun bakımdayken umursamıyorlardı şimdi de gelip sevmesinler o zaman diyorum tabi bi noktada eşimle aram bozuluyor. Yani kısacası o günleri hiç unutamadığım için normalde yapsalar sinir olmayacağım şeylere bile çok sinir oluyorum ve sürekli eşime söyleniyorum bu durumda ilişkimizi yıpratıyor ama vazgeçemiyorum bu huyumdan ne yapmalıyım sizce
Gayette sinsi bir kadın yani. Siz orada canınız yanıyor çocukla uğraşıyorsunuz bir de onların telefonunu mu açacakmışsınız? eşiniz ne dedi bunaAğlayarak eşimi aramış ben torunumu görmek için randevu mu alıcam diye. Yani ben zaten bitik bi haldeyim bir de eşimle kavga edince eline ne geçecek hiç düşünmedi aramızın bozulmasını benim ruh halimi.
Ağzınıza geleni saymak değil. Sadece çok mesafeli durun. Eşiniz birsey derse, yine susuyorum onların yaptıklarını başkası yapsa yüzüne bile bakmam bana bir daha bu konuyu getirme de. Yok öyle en zor günde laf sokup sonra özür bile dilemeden eskisi gibi olalım dünyası.Sonunda bana hak veren birieşime bu kadar değer veriyor olmasam sayıcam ağzıma geleni ama olmuyor işte
Affetmelisiniz en çok da sağlığınız için, bebeğiniz ve eşiniz için. Herkes hata yapabilir sizinde hatalarınız olmuştur. O yüzden şimdi tüm boşluklarınızı doldurun, bebeğinize mutluluğunuza odaklanın..Evet çok haklısınız biraz cahiller eşim 4 kardeş kv ve kp ikisi de 7-8 er kardeş falan dediğiniz gibi doğu kültüründe daha yaygın ama benim orda canımdan can gitti onların da torunu nasıl böyle düşünebilirler aklım almıyor psikolojik olarak daha yeni düzeliyorum sayılır çok zor durumlar yaşadım ve affedemiyorum onları
Benim kv düğünümde olay çıkardığı için hiiiiiiiiiç aramam kendisini. 3.5 yıllık evliyim 2 yada 3 kez aradım. Birinde taziye diğerinde kp kalp krizi geçirdiği için. Eşim başlarda baskı yapmaya çalıştı annesinin gazıyla ama tavrımı net şekilde koydum, beni kör testereyle kessen aramam, istersen boşa dedim. Kabullenmek zorunda kaldı, bir daha lafı bile açılmadı. Şimdi bebeğimiz var, eşim her akşam kendisi görüntülü arar o arada ben de yemek yaparım, arada gelir muhabbete katılırım. Eşime ben söylerim sizinkileri ara diye, eşimle kötü olmamAraya tavır ve mesafe koydum önceden arardım 3 4 günde 1 artık hiç aramıyorum bir sorun olduğunun farkındalar eşimle konuştuklarında noldu bizi neden aramıyor diye darlamaya başladılar eşim de çocuğa bakıyor çocuk durmuyor tarzında geçiştiriyor ben de aramıyorum hala bakalım nolacak sonunda