- 25 Ekim 2022
- 125
- 51
- 25
-
- Konu Sahibi ilkkezanne
- #1
Farklı şehirlerdeyiz yüz yüze çok sık görüşmüyoruz ancak her gün onları aramamı bekliyorlar ben her seslerini duyduğumda aynı şeyleri yaşayıp o günlere dönüyor gibi hissediyorum konuşmak istemiyorum. Evet eşim sağolsun bana destek oluyor ama annesine de ağzını açıp da sen nasıl karımı suçlarsın böyle bi durumda demedi onun adına kendi özür diliyor ama annesine tek kelime etmiyor beni savunmadı o konuda kırgınım ona daÖncelikle eşinize söylenmeyi bırakın çünkü ne olursa olsun anne babası. Size hak vermiş ezdirecek bir davranışı olmamış. Eğer ailesi ile arada sırada görüşüyorsanız eşinize saygınızdan dayanın. Ama aynı şehirdeyseniz mesafenizi koruyun.
Eşinizi, ailesini dertlenmek içın veya şikayet etmek için seçmeniz yanlış olmuş.Arkadaşlar merhaba herkese. Eşimle 2021 de evlendik. Ben İstanbulda doğup büyüdüm eşim ise Urfalı. Ankara'da üniversitede tanışıp üniversite bitince de evlendik. Farklı kültürlerden olmamıza rağmen ailesiyle de gayet iyi anlaştık hiç bir problemimiz yoktu. Ta ki bu sene Mayıs ayında doğum yapana kadar. Mayıs ayında erken doğum yaptım ve bebeğim 1 ay yoğun bakımda kaldı. Hatta yoğun bakımda kalbi durdu. Şu an sağlıklı ve yanımda çok şükür. Ancak bebeğimin kalbinin durduğu gün kayınvalidemin sana hamileyken dışardan yemek yeme demiştim bak yedin böyle oldu şeklindeki beni suçlamasını, eşimin babasının daha gençsiniz bişey olmaz tarzındaki umursamaz tavırlarını hiç unutamıyorum. Hem lohusalık hem de yaşadığım zor günlerin üzerine onların yüzünden kendimi çok daha suçlu hissettim. Çok zor bir hamilelik geçirdim gebelik zehirlenmesi yaşadım. Bebek büyüdükçe sinire bası yaptığı için hamileliğimin bir döneminde yürüyemedim. Bırakın yemek yapmayı tuvalete dahi çok zor gidiyordum. Eşim de yoğun çalıştığı için dışardan yedik bir süre. Şimdi nefes alsalar bana batıyor her söyledikleri her yaptıkları. Eşim o süreçlerde bana çok destek oldu onunla alakalı bir sorunum yok çok şükür ama ailesi ne dese ne yapsa sinirim çok bozuluyor. Bebeğimi sevmelerine bile sinir oluyorum yoğun bakımdayken umursamıyorlardı şimdi de gelip sevmesinler o zaman diyorum tabi bi noktada eşimle aram bozuluyor. Yani kısacası o günleri hiç unutamadığım için normalde yapsalar sinir olmayacağım şeylere bile çok sinir oluyorum ve sürekli eşime söyleniyorum bu durumda ilişkimizi yıpratıyor ama vazgeçemiyorum bu huyumdan ne yapmalıyım sizce
Evet çok haklısınız biraz cahiller eşim 4 kardeş kv ve kp ikisi de 7-8 er kardeş falan dediğiniz gibi doğu kültüründe daha yaygın ama benim orda canımdan can gitti onların da torunu nasıl böyle düşünebilirler aklım almıyor psikolojik olarak daha yeni düzeliyorum sayılır çok zor durumlar yaşadım ve affedemiyorum onlarıYanlış anlamazsanız okumuşluk durumlarından emin olmamakla birlikte kv ve kp bana sadece cahil geldi.
Dışarıda yemekle bağlantı kurmak tamamen cahillik çünkü. Bir de onlarda çocuk sayısı genelde çok fazla olduğu için bu eski insanlarda çocuğun kaybedilmesi biraz daha normalleştirilmiş. Hastalık, ölüm daha çabuk kabulleniliyor gibi sanki.
Tamamen benim fikrim.
Sorun bu huyumdan vazgeçememem zaten. Nasıl yaparım bilmiyorum. Bunu söyleyen başka insanlar olsa direk iletişimimi keser devam ederdim hayatıma ama öyle bi şansım yok maalesef. Onların yüzüne söyleyemediğim şeyleri eşime söylüyorum içimde tutamıyorumBu huyunuzdan vazgeçmeyi öğrenmeniz lazım evlilik hayatınızda sorun istemiyorsanız. O insanlar eşinizin anne babası. Ne yapmış okurlarsa olsunlar bu gerçek değişmez. Cahil insanlar belli ki.
Genelde bana karşı iyiler aslında haklarını yiyemem. Diyorum ya bebeğim doğana kadar her şey çok yolundaydı o günden sonra ben arama mesafe koydum ve eskisi gibi samimi olmadım şimdi de beni hiç aramıyor diye şikayet ediyor eşimeBu kadar takıntı yapmak sadece size ev evliliğinize zarar verir.
He he diyip geçmeyi ögrenmelisiniz.
Hem bu kadar takılacak birşey olduğunu düşünmüyorum genelde size karşı iyilerse gözardı edebilirsiniz
Sorun bu huyumdan vazgeçememem zaten. Nasıl yaparım bilmiyorum. Bunu söyleyen başka insanlar olsa direk iletişimimi keser devam ederdim hayatıma ama öyle bi şansım yok maalesef. Onların yüzüne söyleyemediğim şeyleri eşime söylüyorum içimde tutamıyorum
Araya tavır ve mesafe koydum önceden arardım 3 4 günde 1 artık hiç aramıyorum bir sorun olduğunun farkındalar eşimle konuştuklarında noldu bizi neden aramıyor diye darlamaya başladılar eşim de çocuğa bakıyor çocuk durmuyor tarzında geçiştiriyor ben de aramıyorum hala bakalım nolacak sonundaEşine söylemeyi bırakmalısın. Bir süre sonra seni takıntılı bulabilir. Yaşadıklarında haklısın ama şöyle düşün onunda ailesi ne yapsa annesi ve babası. Aranıza mesafe koyabilirsin. Tavırlı ol soğuk davran umursama. Her hangi bir misafirmiş gibi davran misafir gibi gelsinler gitsinler. Bunu onlara hissettirebilirsen birazda olsa uzaklaşırlar ve anlarlar
Hayır tabiki kontrol edebiliyorum ancak bu lafları içimde tuttuğum zaman sürekli beynimde dönüyor sinirden çatlayacak gibi oluyorum söylediğimde ise bi nebze rahatlıyorum açıkçası. Yani içten içe eşimi de suçluyor olabilirim sonuçta onun annesi babası yüzünden bu sıkıntıları yaşadım neden tek başıma yaşayayım diye düşünüyorum sanırımDavranışlarınızı kontrol edemiyor musunuz? Nasıl tutamıyorsunuz ben de bunu anlamıyorum. Konuşmadan önce ben ne konuşacağım diye hiç mi düşünmüyorsunuz? Bodoslama ağzınıza geleni mi söylüyorsunuz her zaman?
Ozaman direk yüzlerine söyliceksiniz neye kızdığınızı kırıldığınızı. Açık açık konuşun bu tarz tavırlardan hoşlanmadığınızıAraya tavır ve mesafe koydum önceden arardım 3 4 günde 1 artık hiç aramıyorum bir sorun olduğunun farkındalar eşimle konuştuklarında noldu bizi neden aramıyor diye darlamaya başladılar eşim de çocuğa bakıyor çocuk durmuyor tarzında geçiştiriyor ben de aramıyorum hala bakalım nolacak sonunda
Kayınvalideme söyledim aslında o dönemde bana bunu söyledin günlerce ağladım çok içime oturdu beni nasıl suçlarsın çocuğumun kalbinin durduğu gün dedim geçmiş gün hatırlamıyorum dedi ben de ben hiç unutmuyorum ama dedim olan olmuş kusura bakma diye geçiştirdi beni. O laf söylenirken eşim yanımızda değildi başka bir odadaydı. Ben ona olayı sonradan anlattım daha sonra söylemek için çok fazla fırsatı oldu ama söylemedi.Eşinizi, ailesini dertlenmek içın veya şikayet etmek için seçmeniz yanlış olmuş.
Gerekirse kırıldiğınızı kayınvalidenize kayınpederinize açıkça söyleyin "benim için çok hassas bir dönemdi ve bu sözünüze incindim, bebeğimi önemsemediğinizi hissettim" gibi. Böyle anlamsız iki konuyu bağladığına göre ne hissettiğinizi anlayacak birine benzemiyor yine de illa dışarı atmak ihtiyacı hissediyorsanız probleminiz kiminle ise onunla konuşun.
Annesi ve babası söylerken eşiniz de yanınızda mıydı?
Hayır tabiki kontrol edebiliyorum ancak bu lafları içimde tuttuğum zaman sürekli beynimde dönüyor sinirden çatlayacak gibi oluyorum söylediğimde ise bi nebze rahatlıyorum açıkçası. Yani içten içe eşimi de suçluyor olabilirim sonuçta onun annesi babası yüzünden bu sıkıntıları yaşadım neden tek başıma yaşayayım diye düşünüyorum sanırım