Kendi annemle de farklı şehirlerde yaşıyoruz maalesef ve annem çalışıyor. Doğum sonrası daha çok ihtiyacım olacağını düşünerek hamilelik döneminde gelmesini ben istemedim. Dediğiniz gibi madem çok düşünüyordu gelip yemek yapsaydı uzaktan konuşmak kolay.Kvye ben olsam şöyle bir doktorla konuştururum yoksa asla anlamaz bu tipler. Saf cehalet inatçıdır her zaman. Dışardan yemekle ne alakası var yani yuh. O zaman yemeklerinizi yapsaymış çok düşünüyorsa kendi annen vs gelemedi mi hiç yanına. Çok zor süreçler bunlar. Bende olsam şimdi sevseler bir içerlerdim haklısın kaderde olan şeyleri bile sana atmaları pek de sevilmediğinin göstergesi zaten.
Eşinle arayı bozmadan halletmen de zor açıkçası gelip severler malesef itiraz etme olanağın az. Kendin sınır çizebilirsin ama gitmeyerek. O gelirse gelsin.
Belki o an orda amacı beni üzmek kötü niyet olmasa bile benim o an içinde bulunduğum durum kimse hiç bir şey söylemese bile çok zor değil mi sizce de yani ne o anda ne de şimdi niyet sorgulayacak durumda değilim açıkçası kendimi suçlamaktan sütüm bile kesildi. Sonrasında da psikolojimin kötü olduğunu bilmesine rağmen eşimi arayıp beni şikayet etmeye devam etti . Niyeti ne bilmiyorum aslında kötü insanlar değiller ama artık her yaptıkları batıyor banaBenzer bir olayı bende babamla yaşamıştım. Babamın canı da çok yandığı için ne diyeceğini bilemiyordu. Amacı beni üzmek yada kırmak değildi. babam olduğu için ve her konuda yanımda olduğunu bildiğim için ben çok takılmadım. Bu tamamen iki kişi arasında ki ilişki ile alakalı. Niyet can yakmak mi yoksa ne diyeceğini bilememek mi?
Benim de korkum evliliğimin zarar görmesi zaten eşimi çok seviyorum ama ailesinin yaptıklarını nasıl unutup hiç bişey yokmuş gibi davranabilirim bilmiyorumEmpati yapıyorum,ben bir erkek olsam ve eşim sürekli gelip ailemden yana yakınsa, direkt soğurum.Kendi anneniz ve babanız bir şey dese çok takılmazsınız ama eş ailesinden biri söylediği zaman batar.Kendinizi ve hislerinizi kontrol edebilmeyi deneyin yoksa evliliğiniz ilerleyen zamanlarda zarar görebilir.
Arkadaşlar merhaba herkese. Eşimle 2021 de evlendik. Ben İstanbulda doğup büyüdüm eşim ise Urfalı. Ankara'da üniversitede tanışıp üniversite bitince de evlendik. Farklı kültürlerden olmamıza rağmen ailesiyle de gayet iyi anlaştık hiç bir problemimiz yoktu. Ta ki bu sene Mayıs ayında doğum yapana kadar. Mayıs ayında erken doğum yaptım ve bebeğim 1 ay yoğun bakımda kaldı. Hatta yoğun bakımda kalbi durdu. Şu an sağlıklı ve yanımda çok şükür. Ancak bebeğimin kalbinin durduğu gün kayınvalidemin sana hamileyken dışardan yemek yeme demiştim bak yedin böyle oldu şeklindeki beni suçlamasını, eşimin babasının daha gençsiniz bişey olmaz tarzındaki umursamaz tavırlarını hiç unutamıyorum. Hem lohusalık hem de yaşadığım zor günlerin üzerine onların yüzünden kendimi çok daha suçlu hissettim. Çok zor bir hamilelik geçirdim gebelik zehirlenmesi yaşadım. Bebek büyüdükçe sinire bası yaptığı için hamileliğimin bir döneminde yürüyemedim. Bırakın yemek yapmayı tuvalete dahi çok zor gidiyordum. Eşim de yoğun çalıştığı için dışardan yedik bir süre. Şimdi nefes alsalar bana batıyor her söyledikleri her yaptıkları. Eşim o süreçlerde bana çok destek oldu onunla alakalı bir sorunum yok çok şükür ama ailesi ne dese ne yapsa sinirim çok bozuluyor. Bebeğimi sevmelerine bile sinir oluyorum yoğun bakımdayken umursamıyorlardı şimdi de gelip sevmesinler o zaman diyorum tabi bi noktada eşimle aram bozuluyor. Yani kısacası o günleri hiç unutamadığım için normalde yapsalar sinir olmayacağım şeylere bile çok sinir oluyorum ve sürekli eşime söyleniyorum bu durumda ilişkimizi yıpratıyor ama vazgeçemiyorum bu huyumdan ne yapmalıyım sizce
Yanlış anlamazsanız okumuşluk durumlarından emin olmamakla birlikte kv ve kp bana sadece cahil geldi.
Dışarıda yemekle bağlantı kurmak tamamen cahillik çünkü. Bir de onlarda çocuk sayısı genelde çok fazla olduğu için bu eski insanlarda çocuğun kaybedilmesi biraz daha normalleştirilmiş. Hastalık, ölüm daha çabuk kabulleniliyor gibi sanki.
Tamamen benim fikrim.
Evet çok haklısınız ama bu anlattıklarımın sonrası da var. Bebeğim yoğun bakımdan çıktıktan sonra hiç emmedi beni. Emmesi için silikon uç aldım silikon uç ile emzirdim. Bir süre sonra sürekli aynı yeri çektiği için her emzirmede kanayan meme ucu yaralarım oldu tam bir lohusa depresyonundaydım sürekli ağlıyordum. Eşim işe başlayınca anneme gitmek zorunda kaldım bebeğe tek başıma bakamayacağımı düşündüğüm için. KV de her gün hatta günde 2 3 kez görüntülü aramaya başladı torunu görmek için ben ise sürekli memelerim açık geziyordum evin içerisinde o bölgeye hiç bişeyin değmesine tahammülüm yoktu çok canım yanıyordu. Haliyle o halde telefonu da açamıyordum. Ayrıca bebeğim de çok gazlıydı çok ağlıyordu o halde bebeği bırakıp telefon açacak halim yoktu. Sadece dedim ki aramak istediğiniz zaman mesaj atın ben uygun olduğumda sizi arıyım. Ağlayarak eşimi aramış ben torunumu görmek için randevu mu alıcam diye. Yani ben zaten bitik bi haldeyim bir de eşimle kavga edince eline ne geçecek hiç düşünmedi aramızın bozulmasını benim ruh halimi. Affedemiyorum hiç bişeyiYani bilerek isteyerek konuşuyorsunuz sonuç olarak, konuşmak istemiyor değilsiniz. İnsan anne babasını seçemiyor eşinizi suçlamanız mantıklı değil o yüzden. Kimse ailesinin sürekli eleştirilmesinden hoşlanmaz. Eşiniz şu an alttan alıyordur ama gün gelir patlar. Ben sıkıntı yaşıyorum eşim de yaşasın derseniz bu şekilde devam ederek evliliğinizi bozarsınız. Kendinize hakim olmanız erekiyor
Amin inşallah çok teşekkür ederimAria'nin söyledigini söyleyecek sunu ekleyip gidecektim. Esinizde ayni kulturde buyudugu icin yasadiginiz sancili sureci anlayamadigindan size bileniyor olabilir, evliliginizin selameti acisindan esinizi de anlamaya calismali ve kayin ailenizi gormezden gelmeyi ogrenmelisiniz.
Emin olun birebir ayni kulturden bile olsak bazen catisabiliyoruz kayin ailelerle ama bunu evlilige yansitmak genelde hata oluyor.
Bebeginiz saglikla, anali babali buyusun insallah
Bu süreçlerde herkes için sıkıntılar olabiliyor. Yaşlılardır, cahillerdir yani aynı hassasiyeti göstermemiş olabilirler. Çünkü onlar zamanında kolaydı çok şey.. Sürekli düşünerek hatırlayarak kendinizi doldurursunuz.Arkadaşlar merhaba herkese. Eşimle 2021 de evlendik. Ben İstanbulda doğup büyüdüm eşim ise Urfalı. Ankara'da üniversitede tanışıp üniversite bitince de evlendik. Farklı kültürlerden olmamıza rağmen ailesiyle de gayet iyi anlaştık hiç bir problemimiz yoktu. Ta ki bu sene Mayıs ayında doğum yapana kadar. Mayıs ayında erken doğum yaptım ve bebeğim 1 ay yoğun bakımda kaldı. Hatta yoğun bakımda kalbi durdu. Şu an sağlıklı ve yanımda çok şükür. Ancak bebeğimin kalbinin durduğu gün kayınvalidemin sana hamileyken dışardan yemek yeme demiştim bak yedin böyle oldu şeklindeki beni suçlamasını, eşimin babasının daha gençsiniz bişey olmaz tarzındaki umursamaz tavırlarını hiç unutamıyorum. Hem lohusalık hem de yaşadığım zor günlerin üzerine onların yüzünden kendimi çok daha suçlu hissettim. Çok zor bir hamilelik geçirdim gebelik zehirlenmesi yaşadım. Bebek büyüdükçe sinire bası yaptığı için hamileliğimin bir döneminde yürüyemedim. Bırakın yemek yapmayı tuvalete dahi çok zor gidiyordum. Eşim de yoğun çalıştığı için dışardan yedik bir süre. Şimdi nefes alsalar bana batıyor her söyledikleri her yaptıkları. Eşim o süreçlerde bana çok destek oldu onunla alakalı bir sorunum yok çok şükür ama ailesi ne dese ne yapsa sinirim çok bozuluyor. Bebeğimi sevmelerine bile sinir oluyorum yoğun bakımdayken umursamıyorlardı şimdi de gelip sevmesinler o zaman diyorum tabi bi noktada eşimle aram bozuluyor. Yani kısacası o günleri hiç unutamadığım için normalde yapsalar sinir olmayacağım şeylere bile çok sinir oluyorum ve sürekli eşime söyleniyorum bu durumda ilişkimizi yıpratıyor ama vazgeçemiyorum bu huyumdan ne yapmalıyım sizce
Ilk cocugunuz ise su an öyle doğal ki kayin ailenizin her yaptiginin batmasi. :) cunku lohusalik, bebek bakimi, anne olmak, ebeveyn olmak, bir erkekle ayni cocuk icin sorumlulugu paylasiyor olmak...Amin inşallah çok teşekkür ederimöğrenmekten başka çarem yok sanırım
İnşallah başarabilirim
Ne bekliyorum biliyor musunuz sürekli bana alttan al olan olmuş onların adına ben özür dilerim demesi yerine ailesinin karşısına geçip nasıl böyle dersiniz diye hesap sormasını bekliyorum tek istediğim bu.Aynı konuda eşinize tekrar tekrar sitem edip ailesine laf söyleyince bundan nasıl bir sonuç bekliyorsunuz?
Eşiniz ailesini atamaz, değiştiremez.
Bebek doğana kadar size bir zararları olmamış demek ki kötü insanlar değil eşinizin anne-babası.
Bazı insanlar çok üzüldüklerinde böyle apır sapır konuşup etraflarındakileri suçlar.
Bu onların mevcut durumda ne yapacaklarını bilmemelerinden kaynaklıdır kötülüklerinden değil.
Biz çocukken hastalandığımızda babam bize kızardı mesela…
İnce giyindiniz, soğuk su içtiniz, terli terli koşun daha gibi.
Aslında üzüldüğünü çok sonradan, yetişkin olunca anladım.
Size tavsiyem eşinizi rahat bırakın.
Yoksa bir süre sonra size rest çeker, daha çok üzülürsünüz.
O kadar haklısınız ki bu kindarlık bana çok zarar veriyor bana o sözleri söyleyen kadının umrunda değil hayatına devam ediyor torun seviyor ben düşünüp düşünüp kendimi yiyorum inanın çok istiyorum unutmayı ama olmuyor beynim susmuyor kadını her gördüğümde her sesini duyduğumda o an aklıma geliyor hemen engel olamıyorumBu süreçlerde herkes için sıkıntılar olabiliyor. Yaşlılardır, cahillerdir yani aynı hassasiyeti göstermemiş olabilirler. Çünkü onlar zamanında kolaydı çok şey.. Sürekli düşünerek hatırlayarak kendinizi doldurursunuz.
Yapılan en büyük hata eşinize söylenmek kendinizden soğutursunuz onun da tarafı değişir. Ailesi sonuçta zamanla size öfkelenir. Uzaklaşır sizden.
Gözünüze batmış zamanında ondan kaynaklı.
Affedici olun hayatı kendinize de eşinize de zehir etmeyin boşverin millet neler yaşıyor da sonra toparlıyor.
Ne güzel bebeğiniz tutunmuş hayata ona odaklanın. Hayatınızı yaşayın kin duygusu insanı içten içe bitirir enerjinizi emer.
Sizin elinizde unutmak.
Onların yüzüne söyleyemediğim şeyleri eşime söylüyorum içimde tutamıyorum
Evet ilk bebeğim :) ve hamileliğinden doğumuna yoğun bakım sürecine ve sonrasında emmemesine kadar her şey çok zor geçti. Ağır lohusa depresyonu da kaçınılmaz oldu. İnanın daha yeni kendime geliyorum çocuk 6 aylık olduIlk cocugunuz ise su an öyle doğal ki kayin ailenizin her yaptiginin batmasi. :) cunku lohusalik, bebek bakimi, anne olmak, ebeveyn olmak, bir erkekle ayni cocuk icin sorumlulugu paylasiyor olmak...
Bunlar bir genc kadinin omzuna bir anda yuklenen cok agir seyler. Hep soyleyim hamilelik prenseslik, basina geleceklerden habersiz herseyin cok guzel geldigi, mutluluktan havalara uctugun sahane zamanlar.
Ama lohusalik?
Lohusalik tam bir cehennem, hele ki ilk kez anne olanlar icin.
Bana da kaynanamin herseyi batiyordu. Ikinci bebekte ayni seyleri yapti hatta fazlasini ama sadece guldum gectim. Bosverin buyukleri, siz kucaginizdaki minik varligin guzelligiyle mutlu hissetmeye bakin :)
Düşünce hemen boşver diyerek başka şeylere odaklanın.O kadar haklısınız ki bu kindarlık bana çok zarar veriyor bana o sözleri söyleyen kadının umrunda değil hayatına devam ediyor torun seviyor ben düşünüp düşünüp kendimi yiyorum inanın çok istiyorum unutmayı ama olmuyor beynim susmuyor kadını her gördüğümde her sesini duyduğumda o an aklıma geliyor hemen engel olamıyorum
Evet çok haklısınız ama bu anlattıklarımın sonrası da var. Bebeğim yoğun bakımdan çıktıktan sonra hiç emmedi beni. Emmesi için silikon uç aldım silikon uç ile emzirdim. Bir süre sonra sürekli aynı yeri çektiği için her emzirmede kanayan meme ucu yaralarım oldu tam bir lohusa depresyonundaydım sürekli ağlıyordum. Eşim işe başlayınca anneme gitmek zorunda kaldım bebeğe tek başıma bakamayacağımı düşündüğüm için. KV de her gün hatta günde 2 3 kez görüntülü aramaya başladı torunu görmek için ben ise sürekli memelerim açık geziyordum evin içerisinde o bölgeye hiç bişeyin değmesine tahammülüm yoktu çok canım yanıyordu. Haliyle o halde telefonu da açamıyordum. Ayrıca bebeğim de çok gazlıydı çok ağlıyordu o halde bebeği bırakıp telefon açacak halim yoktu. Sadece dedim ki aramak istediğiniz zaman mesaj atın ben uygun olduğumda sizi arıyım. Ağlayarak eşimi aramış ben torunumu görmek için randevu mu alıcam diye. Yani ben zaten bitik bi haldeyim bir de eşimle kavga edince eline ne geçecek hiç düşünmedi aramızın bozulmasını benim ruh halimi. Affedemiyorum hiç bişeyi
Şimdi eşiniz de illaki annesinin huyunu suyunu biliyordur, yani anlattıklarınıza bakınca eşiniz annesine kızsa bile bu anneye geçmeyecek, kadın kalkıp sizi suçlayacak yine. oğlumu bana karşı doldurdu, kötü gelin falan diycek, malesef yaşlı kadın, doğu kültürlerinde lohusalık nedir bilmezler, piskoloji nedir çok anlamazlar, bence kocanız durumu iki taraflı gayet de idare ediyor gibi geldi bana.Ne bekliyorum biliyor musunuz sürekli bana alttan al olan olmuş onların adına ben özür dilerim demesi yerine ailesinin karşısına geçip nasıl böyle dersiniz diye hesap sormasını bekliyorum tek istediğim bu.