Eşimin baba bir ablası -kendi ablamdan farksizdir- o sordu birkaç kere, ne yapmayı düşünüyorsun diye. Gelmesini istemiyorum dedim, uygun olmaz ablam, gelsin görsün bu onun hakkı dedi.
Ki bu ablamin üvey annesi olur kayinvalidem. Birbirlerini zerre kadar sevmezler.
Ablam bunu birkaç kere dile getirince iki ihtimal oluştu kafamda;
1. Gerçekten bu onun hakkı, buna engel olmamam gerek. Ablam bu yüzden böyle söylüyor.
2. Eşim bu konuyu benimle konuşmaya çekiniyor, devreye ablasını sokuyor. (Her ne kadar ablası böyle bir şey yok dese de...)
İster istemez aklımda son günlerde bu durum.
Kayinvalidem inanin umrumda değil. Eşim çok buruk olacak, tek canımı yakan nokta bu.
İlk yaptıklarıni şaşkinlıkla okudum yok ayağına kapanmalar falan neyseki sonra akıllanmışsınşimdi bilemedim pek normal bir kadın değil göstermezsen eşin ne der bu duruma oda var hastanede görsün uzaktan işte yaptıklarına say de nebileyim
eşin neden buruk olsun, bak şuan hamilesin arayıp sormamış ilgilenmemiş bebek doğunca ne yapacakki?
hem ordan bir talep gelmemiş, sen bebeği alıp oraya mı götüreceksin
o istiyorsa zaten arar sorar, ya da ne bileyim hastaneye doğuma gelmek ister bir şeyler yapar.
babaanneden bir talep yokki
Gelini istemeyince torunu da sevmiyorlar. Benimki gebeliğime hayırlı Olsun dememişti. Sorsan kurban olur amaa..Gelmek isterse gelsin gorsun. Benim kv ile hic bir sorunum olmamasina ragmen gelip gormedi,bu sebepten de gorusmuyorum mesela 28 ay oldu
Kesinlikle katılıyorum.çocuğu ben olsam babasıyla tek yollamazdım. babası güvenir annesine verir, kadın kim bilir napar. çok gerekirse ya siz gidin ya da o gelsin görsün ya da dışarda görüşün.
ben de 4-5 sene önce benzer bir konu açmıştım.Eşimin annesi ilk başlarda hiç istemedi beni. Esim annesinin sorunlu bir kadin oldugunu, onun haberi olmadan evlenmeyi teklif ettiginde bana, once annem sonra da ben karsi ciktik bu teklife. Annenin rizasini alana kadar cabala oglum, onun gonlu olmazsa yuvanizda huzur bulamazsiniz dedi annem. Esim Allah var cok cabaladi. Cabalarinin sonucunda da annesi benimle tanismaya razi oldu. Tanistiktan sonra da çok sevdi.
Saygıli bir gelin olabilmek için dik laflarina, cahil söylemlerine, taleplerine, her şeye güldüm geçtim. Sınıf ayrımı filan yapmıyorum, eşimin annesi gerçekten cahil bir kadın, annem üniversite mezunu kariyerli biri. Normalde paylasabilecekleri ortak bir noktaları yok. Fakat annem sırf benim mutluluğum için çok iyi arkadaş oldu kayinvalideme. Derttasi oldu. Onu anlamaya, yaşadığı zorlu hayatın onu bu hale getirdiği fikrine alışmaya başlamıştı.
Fakat kayinvalidem biz ona karşı anlayışlı davrandikca dozu artırdı.
Biz evlenirken tek kuruş yardımı olmadığı gibi (ki bu imkanı vardi) bir de eşim evlenirken kredi çekiyor diye yanımda eşime bir ton laf saydı. Güldüm geçtim.
Tesadüfen karşımıza çıkan bir kuyumcuda esimle yuzuklerimizi görüp beğendik ve satın aldik diye nisanimizdan 1 gün önce ortalığı ayağa kaldırdı. Nasıl ikimiz almışız yüzükleri... ona neden sorulmamis... nişana gelmeyeceğim dedi tutturdu. Gittim yanına. Önüne diz çöküp oturdum. Haklısın anne dedim. Cahillik ettik dedim. Bak biz seni çok seviyoruz, bundan sonrasına dahil olacaksın dedim. Annem bize getir oturalim sakinlessin dedi, anneme goturduk. Nişanda sorun çıkmadı böylece.
Mobilyaları secerken ben de geleceğim dedi. Peki dedim ama hayalim hep esimle ikimiz başbaşa karar verelim seklindeydi. Allah'tan gelen bir uyarı miydi, tesadüf mu bilemiyorum, kayinvalidem ayağını kırdı ve düğün tarihine kadar ayağı alcida evde oturdu. Ne yalan soyleyeyim duruma üzüldüm ama rahat rahat alisverisimizi yapabildigimize de sevindim.
Düğünden 1 hafta önce eşimin eşyalarını eve yerleştirmeye geldi esimle birlikte. Ben de erkek kardesimle onlara yardıma geldim. Olan orda oldu zaten. Daha tasinmadigim apartmanın önünde dizlerini dove dove ağlamaya, oğluna ben seni bugünler için mi doğurdum, bi kızın peşinden buralara taşındın diye bağırmaya ve hatta bu cümleleri kurarken daha argo kelimeler kullanmaya başladı. Kardeşim de ben de sustuk, o devam etti. Biz sustuk, o daha çok bağırdı. Sustuk, saçını başını yolmaya başladı.
Çıkardım parmagimdaki yüzüğü. Al dedim anne, oğlun evlenmesin, seninle yaşamaya devam etsin. Ben yokum. Çıktım gittim.
Eşim çok yalvardi sonra günlerce. Annemin psikolojisi iyi değil dedi. Yapamam ben annenle, ama o senin annen, sen kopamazsin, beni bırak annenle mutlu olun dedim. Dinlemedi. Şart kostum o zaman. Evlendikten sonra annesiyle asla gorusmeyecegime dair. Ama eşim istediği zaman, istediği kadar görüşebilir. Bunun onun en doğal hakkı ve evlatlık vazifesi çünkü.
Sonuç olarak biz evlendik. Ama hala bakamam düğün fotolarimiza, videoyu hiç izlemedim mesela.
Çünkü kV düğün günü de kiyametleri kopardı, illa benim evimden gelin çıkacak yoksa gelmiyorum düğüne diye tehdit etti eşimi. Eşim o kızın ailesi yok mu neden bizim evden gelin çıksın dedi diye ona o günü zindan etti. Düğünde de gece boyunca gelen davetlilere bile anlatmış durmuş -ne anlattıysa artık. Yetmemiş, ki benim için bardağı taşıran son damladir bu, annem hakkında küfürlü konuşmuş. Sonrasında kaç kişiden duydum bunu. Bizimle fotoğraf çekilmedi, eşim foto için cagirdiginda herkesin içinde bas bas bağırdı. Ve malesef bu sırada eşimin ablası, ablasının eşi ve eşimin dayısı da anneye destek verdi. Gariptir, son dakikaya kadar kV ni hayatına sokarsan evliliğin yürümez, hasta bizim annemiz/ablamiz diyen insanlardi bunlar.
1.5 sene önce en son düğünde gördüm hepsini.
Eşimin baba tarafiyla oldukça güzel bir ilişkimiz var, cok saygıdeğer insanlar. Eşimin anne ayrı baba bir ablası, kendi öz ablamdan farksız. Ama anne be anne tarafini affetmem imkansız.
Şimdi 20 haftalik hamileyim. Çevremdeki herkes kV bebeği görmeye gelmek isterse ne yapacaksın diyor. Benim olduğum yere gelmesin, çocuk babayla basbasa kalır duruma geldiğinde eşim istediği zaman götürebilir annesine diyorum. Bu da en az 3-4 ayı alır tabii. Belki daha fazla.
Bir yanim sırf eşim için, onun bir yani eksik kalmasın diye gelip görsün sonra yine koy aynı mesafeyi diyor. Diğer yanim bir kere taviz verirsen gerisi gelir diyor.
Yavrumu sağlıkla alayım kucağıma inşaallah, gerisi çözümü olacak şeyler ama bu konuyu esimle hiç konuşmuyoruz. Akıl danışma ihtiyacı hissediyorum.
Fakat saçma sapan yorumlar yerine gerçek empatiye ihtiyacım olduğu da lütfen unutulmasin.
Valla canlari bilir. Cocuk bizim. İster gelip gorsunler ister begenmeyip gelmesinler. Cok da fifi demek lazim. Ama yok gelmesin yok istemem dedikce insanin kendi sinirleri bozuluyor. Onlara bir halt oldugu yok mutlu mesut oturuyorlar nasilsa. Ben de erkek cocuk annesiyim,ileride arar musade isterim gitmek icin. Gel derlerse giderim, gelme derlerse gitmem bana ne. Kapilarda deli danalar gibi aglayip da toruuuuun toruuuuun diye kendimi rezil etmem yani ne yalan soyleyeyimGelini istemeyince torunu da sevmiyorlar. Benimki gebeliğime hayırlı Olsun dememişti. Sorsan kurban olur amaa..
Yüzüne bakmazsın bebeği iki sevsin gitsin eşine söyle madem seni anliyorUzaktan nasıl olacak? Sonuçta hastaneye geldiğinde benim yattığım odaya girecek.
O ani hayal ettiğimde bile kalbim sıkışıyor, buz gibi oluyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?