Boşanma davası açtık, bir ay sonra boşanıyoruz. Kalbim paramparça. Boşanmak istemiyordum, eşimin değişmesini istiyordum. Evliliğimizin iyi yanları da vardı, ama çok sık tartışıyorduk, çoğu zaman küçük şeylerden dolayı.
Bana hakaret eder, evden kovar (sadece sözde), ağladığımda çoğu zaman beni yalnız bırakırdı. Her tartışmada boşanmaktan bahsederdi, bu da benim kaygımı inanılmaz artırdı. Çok sık ağlıyordum.
Ama iyi anılarımız da vardı. Tartışmalardan sonra bana sarılır, hediyeler alırdı, yemek yapardı. Başlarda onu hep affettim.
Son zamanlarda ise, içimdeki kırgınlıklar birikti ve neredeyse her gün kavga etmeye başladık. Artık hakaretlerine sessiz kalamıyordum, ben de ağır karşılık vermeye başladım. Kendimi eskisi gibi tutamıyordum, sanki kendimden geçmiş gibiydim son 6 ay.
Önceden olduğu gibi barışamıyorduk, ben artık yapamayacağımı söylüyordum. Onun değişmesini bekledim, ama o boşanma davası açtı.
Canım çok yanıyor, çünkü onu seviyorum ama o beni yarı yolda bırakıyor. Diğer yandan düşünüyorum, onca hakaretten sonra belki de artık birbirimizi affedemezdik.
Maddi olarak bağımsızım, kendi evim, işim, param var, çocuğumuz yok. Ama bir daha asla birini böyle sevememekten korkuyorum. Onunla konuşmaya çalıştım ama bana “Benim istediğim gibi biri değilsin, iyi bir ev hanımı olamadın, çocuk doğurmadın, o yüzden bana lazım değilsin” dedi. Ona, hakaretlerinin beni çok yıprattığını, psikolojimin mahvolduğunu, çok kötü hissettiğimi anlatmaya çalıştım ama beni dinlemedi bile…