- 11 Kasım 2024
- 80
- 51
- 3
- 26
- Konu Sahibi alevalev888
-
- #21
Sevgi nasıl kalabiliyor bütün bunlardan sonra gerçekten şaşkınım
Sevgi nasıl kalabiliyor bütün bunlardan sonra gerçekten şaşkınımBoşanma davası açtık, bir ay sonra boşanıyoruz. Kalbim paramparça. Boşanmak istemiyordum, eşimin değişmesini istiyordum. Evliliğimizin iyi yanları da vardı, ama çok sık tartışıyorduk, çoğu zaman küçük şeylerden dolayı.
Bana hakaret eder, evden kovar (sadece sözde), ağladığımda çoğu zaman beni yalnız bırakırdı. Her tartışmada boşanmaktan bahsederdi, bu da benim kaygımı inanılmaz artırdı. Çok sık ağlıyordum.
Ama iyi anılarımız da vardı. Tartışmalardan sonra bana sarılır, hediyeler alırdı, yemek yapardı. Başlarda onu hep affettim.
Son zamanlarda ise, içimdeki kırgınlıklar birikti ve neredeyse her gün kavga etmeye başladık. Artık hakaretlerine sessiz kalamıyordum, ben de ağır karşılık vermeye başladım. Kendimi eskisi gibi tutamıyordum, sanki kendimden geçmiş gibiydim son 6 ay.
Önceden olduğu gibi barışamıyorduk, ben artık yapamayacağımı söylüyordum. Onun değişmesini bekledim, ama o boşanma davası açtı.
Canım çok yanıyor, çünkü onu seviyorum ama o beni yarı yolda bırakıyor. Diğer yandan düşünüyorum, onca hakaretten sonra belki de artık birbirimizi affedemezdik.
Maddi olarak bağımsızım, kendi evim, işim, param var, çocuğumuz yok. Ama bir daha asla birini böyle sevememekten korkuyorum. Onunla konuşmaya çalıştım ama bana “Benim istediğim gibi biri değilsin, iyi bir ev hanımı olamadın, çocuk doğurmadın, o yüzden bana lazım değilsin” dedi. Ona, hakaretlerinin beni çok yıprattığını, psikolojimin mahvolduğunu, çok kötü hissettiğimi anlatmaya çalıştım ama beni dinlemedi bile…
Çok tanıdık geldi hikayeniz. Ben de eşimden ayrıldım. Sebepler de bu şekildeydi. Ona göre İyi ev hanımı değildim. Kavga edince hakaret ederdi. Ben batıda doğdum büyüdüm o doğuda ilçede. Her şeye rağmen devam ettirmek için uğraştım. Beni hep ayrılıkla tehdit ederdi. Sonra barışınca yemek yapardı gönlümü alırdı. Son zamanlarda bben de uzaklaşmaya başlamıştım. Ayrı para topladım. O bana yine ayrılmak istiyorum dediğinde bu sefer daha fazla dayanamadım. Davayı ben açtım. O dönem çok kötüydüm ama şimdi neden katlanmışım ki diyorum neden izin vermişim… hiç gerek yok.. adam değil o kocan ne yazık ki..Boşanma davası açtık, bir ay sonra boşanıyoruz. Kalbim paramparça. Boşanmak istemiyordum, eşimin değişmesini istiyordum. Evliliğimizin iyi yanları da vardı, ama çok sık tartışıyorduk, çoğu zaman küçük şeylerden dolayı.
Bana hakaret eder, evden kovar (sadece sözde), ağladığımda çoğu zaman beni yalnız bırakırdı. Her tartışmada boşanmaktan bahsederdi, bu da benim kaygımı inanılmaz artırdı. Çok sık ağlıyordum.
Ama iyi anılarımız da vardı. Tartışmalardan sonra bana sarılır, hediyeler alırdı, yemek yapardı. Başlarda onu hep affettim.
Son zamanlarda ise, içimdeki kırgınlıklar birikti ve neredeyse her gün kavga etmeye başladık. Artık hakaretlerine sessiz kalamıyordum, ben de ağır karşılık vermeye başladım. Kendimi eskisi gibi tutamıyordum, sanki kendimden geçmiş gibiydim son 6 ay.
Önceden olduğu gibi barışamıyorduk, ben artık yapamayacağımı söylüyordum. Onun değişmesini bekledim, ama o boşanma davası açtı.
Canım çok yanıyor, çünkü onu seviyorum ama o beni yarı yolda bırakıyor. Diğer yandan düşünüyorum, onca hakaretten sonra belki de artık birbirimizi affedemezdik.
Maddi olarak bağımsızım, kendi evim, işim, param var, çocuğumuz yok. Ama bir daha asla birini böyle sevememekten korkuyorum. Onunla konuşmaya çalıştım ama bana “Benim istediğim gibi biri değilsin, iyi bir ev hanımı olamadın, çocuk doğurmadın, o yüzden bana lazım değilsin” dedi. Ona, hakaretlerinin beni çok yıprattığını, psikolojimin mahvolduğunu, çok kötü hissettiğimi anlatmaya çalıştım ama beni dinlemedi bile…
Avrupada büyüyüp nasıl bu herifin seni zorbalamalarını çektin ve boşanmasa seviyorum ayağına bunu yıllarca çekecektin Size sizi boşayarak iyilik etmiş adam farkında bile değilsiniz.Çok severek evlendik. Ama eşim doğuda bir köyde doğup büyüdü, ben ise Avrupa’da doğup büyüdüm. İçim çok acıyor. Ama o artık beni sevmediğini ve bana ihtiyacı olmadığını söylüyor, bu da acımı daha da artırıyor. Bugün ağladım ve ona kalbimin paramparça olduğunu söyledim. Ama o bana umrumda değil, geber dedi.
Çok aradın mı bu adamı ?Çok severek evlendik. Ama eşim doğuda bir köyde doğup büyüdü, ben ise Avrupa’da doğup büyüdüm. İçim çok acıyor. Ama o artık beni sevmediğini ve bana ihtiyacı olmadığını söylüyor, bu da acımı daha da artırıyor. Bugün ağladım ve ona kalbimin paramparça olduğunu söyledim. Ama o bana umrumda değil, geber dedi.
Mesajınızı okuduktan sonra yalnız olmadığımı hissettim ve bu bana biraz olsun rahatlık verdi. Peki siz o zor dönemi nasıl atlattınız?Çok tanıdık geldi hikayeniz. Ben de eşimden ayrıldım. Sebepler de bu şekildeydi. Ona göre İyi ev hanımı değildim. Kavga edince hakaret ederdi. Ben batıda doğdum büyüdüm o doğuda ilçede. Her şeye rağmen devam ettirmek için uğraştım. Beni hep ayrılıkla tehdit ederdi. Sonra barışınca yemek yapardı gönlümü alırdı. Son zamanlarda bben de uzaklaşmaya başlamıştım. Ayrı para topladım. O bana yine ayrılmak istiyorum dediğinde bu sefer daha fazla dayanamadım. Davayı ben açtım. O dönem çok kötüydüm ama şimdi neden katlanmışım ki diyorum neden izin vermişim… hiç gerek yok.. adam değil o kocan ne yazık ki..
4 senelik.. Evet, çocuk ben istemiyordum ilişkimiz düzgün olmadığı için.Kaç yıllık evlilik bu?çocuk yapmayı siz mi istemediniz?
Avrupada bir kadını kocası evden kovmayı denesin bakalım. Hem de bir kez de değil. Kusura bakmayın sizin kafa da aynı.Ama eşim doğuda bir köyde doğup büyüdü, ben ise Avrupa’da doğup büyüdüm
Ve hala kalkmış çok seviyorum diyorsunuz. Adam size büyük iyilik yapıyor haberiniz yok. Kusura bakmayın ama merak ediyorum bu kadar iğrenç saygısız terbiyesiz ağa-maraba kafasında kalmış mağara adamını nasıl bu kadar sevebiliyorsunuz? Evden kovdu diyorsunuz, benim dediğiniz ev mi bu? Kendinizden utanmadınız mı gururunuz kırılmadı mı eşim dediğiniz adam evden kovunca?Bana hakaret eder, evden kovar (sadece sözde), ağladığımda çoğu zaman beni yalnız bırakırdı. Her tartışmada boşanmaktan bahsederdi, bu da benim kaygımı inanılmaz artırdı. Çok sık ağlıyordum.
Heeeeeer şeyi bir kenara bırak şu söylediği son söz bile yeterli hayatından çıkartman içinBoşanma davası açtık, bir ay sonra boşanıyoruz. Kalbim paramparça. Boşanmak istemiyordum, eşimin değişmesini istiyordum. Evliliğimizin iyi yanları da vardı, ama çok sık tartışıyorduk, çoğu zaman küçük şeylerden dolayı.
Bana hakaret eder, evden kovar (sadece sözde), ağladığımda çoğu zaman beni yalnız bırakırdı. Her tartışmada boşanmaktan bahsederdi, bu da benim kaygımı inanılmaz artırdı. Çok sık ağlıyordum.
Ama iyi anılarımız da vardı. Tartışmalardan sonra bana sarılır, hediyeler alırdı, yemek yapardı. Başlarda onu hep affettim.
Son zamanlarda ise, içimdeki kırgınlıklar birikti ve neredeyse her gün kavga etmeye başladık. Artık hakaretlerine sessiz kalamıyordum, ben de ağır karşılık vermeye başladım. Kendimi eskisi gibi tutamıyordum, sanki kendimden geçmiş gibiydim son 6 ay.
Önceden olduğu gibi barışamıyorduk, ben artık yapamayacağımı söylüyordum. Onun değişmesini bekledim, ama o boşanma davası açtı.
Canım çok yanıyor, çünkü onu seviyorum ama o beni yarı yolda bırakıyor. Diğer yandan düşünüyorum, onca hakaretten sonra belki de artık birbirimizi affedemezdik.
Maddi olarak bağımsızım, kendi evim, işim, param var, çocuğumuz yok. Ama bir daha asla birini böyle sevememekten korkuyorum. Onunla konuşmaya çalıştım ama bana “Benim istediğim gibi biri değilsin, iyi bir ev hanımı olamadın, çocuk doğurmadın, o yüzden bana lazım değilsin” dedi. Ona, hakaretlerinin beni çok yıprattığını, psikolojimin mahvolduğunu, çok kötü hissettiğimi anlatmaya çalıştım ama beni dinlemedi bile…
Ayrilmak en hayırlısı sevemem diyorsunuz zamaninda bende ayni şeyleri düşünmüştüm ama öyle bi seviyosunuz ki bosanip tekrar evlenip şuan mutlu olan biri olarak söylüyorumBoşanma davası açtık, bir ay sonra boşanıyoruz. Kalbim paramparça. Boşanmak istemiyordum, eşimin değişmesini istiyordum. Evliliğimizin iyi yanları da vardı, ama çok sık tartışıyorduk, çoğu zaman küçük şeylerden dolayı.
Bana hakaret eder, evden kovar (sadece sözde), ağladığımda çoğu zaman beni yalnız bırakırdı. Her tartışmada boşanmaktan bahsederdi, bu da benim kaygımı inanılmaz artırdı. Çok sık ağlıyordum.
Ama iyi anılarımız da vardı. Tartışmalardan sonra bana sarılır, hediyeler alırdı, yemek yapardı. Başlarda onu hep affettim.
Son zamanlarda ise, içimdeki kırgınlıklar birikti ve neredeyse her gün kavga etmeye başladık. Artık hakaretlerine sessiz kalamıyordum, ben de ağır karşılık vermeye başladım. Kendimi eskisi gibi tutamıyordum, sanki kendimden geçmiş gibiydim son 6 ay.
Önceden olduğu gibi barışamıyorduk, ben artık yapamayacağımı söylüyordum. Onun değişmesini bekledim, ama o boşanma davası açtı.
Canım çok yanıyor, çünkü onu seviyorum ama o beni yarı yolda bırakıyor. Diğer yandan düşünüyorum, onca hakaretten sonra belki de artık birbirimizi affedemezdik.
Maddi olarak bağımsızım, kendi evim, işim, param var, çocuğumuz yok. Ama bir daha asla birini böyle sevememekten korkuyorum. Onunla konuşmaya çalıştım ama bana “Benim istediğim gibi biri değilsin, iyi bir ev hanımı olamadın, çocuk doğurmadın, o yüzden bana lazım değilsin” dedi. Ona, hakaretlerinin beni çok yıprattığını, psikolojimin mahvolduğunu, çok kötü hissettiğimi anlatmaya çalıştım ama beni dinlemedi bile…
evliligimin iyi yani vardi dedigin agzina ettikten sonra gösterdiği bir iki yalan ilgi.Ama iyi anılarımız da vardı. Tartışmalardan sonra bana sarılır, hediyeler alırdı, yemek yapardı.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?