Merhabalar. Ben burcu 30 yaşındayım 11 aylık evliyim. Eşimle severek evlendik. Eşimin işi gereği onun memleketine taşınmak zorunda kaldık. Biraz maddi sıkıntılarımizdan dolayı aile binasında oturuyoruz. Seneye tainciyiz diye pek sorun etmedim. Çünkü kira vermiyoruz ev bizim oluyor. Eşimin iş yeri buraya 30 dk uzaklıkta her gün git gel yapıyor. Gelelim benim sorunuma. Ben eşimle pek vakit geçiremiyorum. 11 aylık evliyim toplasanız 2 defa oturup beraber film izlemedik. Oturup sohbet edemedik. İşten gelir daha ayakkabıları ayağında arkadaşları arar bunu. Uzerini değişir yemek yer gider. Gittigi yer de kahve. Durmadan okey oynuyor. Tm dedim gtsn işten dolayı kafası çok yoğun oluyor kafasını dağıtsın ama bir degil iki değil. Bir günden bir güne birlikte yalnız başımıza gezdigimizi ya da bir yemeğe gttigimizi görmedim. Bunu sürekli dile de getiriyorum yüzüne de vuruyorum. Bana karşı ilgili isteyken günde kaç defa arar evde bir şeyi eksik etmez ama nasıl desem arkadaşlar insanın ruhu aç olur ya öyle bir şey sanırım. Artik kafayı yemek üzereyim bu köyde kimseyi tanımıyorum hiç bir aktivite yok. Dışarı çıksam kimle çıkcm bir yeri bilmiyorum tek başıma da çıkamıyorum gündüzleri hava çok sıcak oluyor hamileyim bir şey olur diye de korkuyorum. Akşamları bari birlikte yürürüş yapalım diyorum akşam yemeğinde arkadaşları arıyor tamam gelin beni alın diyor hemen atlıyor arabaya gidiyor. Kaç defa kavga ettim bu yüzden. Böyle evlilik istemiyorum dedim. 2 gün düzeliyor üçüncü gün bir bakıyorum yine aynı. Ben demiyorum sürekli benimle olsun haftanın Bi kaç gününü bile bana ayırsa yeter. Diğer zamanlarda tabikide gitsin gezsin tozsun. Çünkü bende çok bunalıyorum evde tek başımayım sürekli. Annesiyle babasından başka gördüğüm hiç kimse olmuyor gün içerisinde. Artik gerçekten kafayı yiyecek duruma geldim. Dün akşam bile kahvede mesaj attım canim bugün erken gel de çıkalım bir yerlere gidelim dedim bana dediği şey şu Ali gelmiş köye yanımda şuan. Arkadaşlarla toplandık erken gelebilirsem eğer gelirim. O zaman önceliğin arkadaşların dedim. Aklımdan defalarca kez boşanmak geçti. Ama karnımda bu bebekle de kararsizim. Bazen çek git diyorum gerçekten elim kolum bağlı. Şimdi bazılarınız neden böyle erken çocuk sahibi olmaya karar verdin diyecekler kendim istedim bunu. Kendi kararımdi annelik duygusunu tutmayı çok istedim. Ben bundan hiç pişman değilim. Yorumlarınızı bekliyorum arkadaşlar sizce ne yapmam gerekiyor bosansam yeridir diye düşünüyorum.
