- 4 Haziran 2014
- 2.058
- 3.442
- 83
bunu yapamıyorum ya
Eşin iyi sabretmiş. Doğuma yakın bebek kaybetmişsiniz sanırım onu atlatmakta kolay değil. Alt üst olmanız çok normal. Psikolojik destek almaya devam edin. Eşine karşı da kırıcı değil yapıcı olmaya çalış. O da bu süreçte çok yıpranıyor. Birinizi anlamaya çalışın
yazik adama kendinizi ne saniyorsaniz artik ananiz babaniz yok mu sizin nasil biri oldugunuzu soyleyecek kisilerArkadaşlar ben 5 kez tüp bebek tedavisi denedim. Biri kimyasal gebelik oldu. Birini 30 haftalıkken agir help geçirerek erken doğum yaptım kaybettim ikisi de negatif oldu.
Evliliğimin kriz noktaları hep bu tedavi süreçleri. En büyük kavgalarımızı bu zamanlarda yaptık.
Bu evin delisi benim. Eşim şimdiye kadar hep beni idare etti diyebilirim. Bu zamana kadar bana hic derdini anlatmadı mesela. İş yerinde hakkında soruşturma açılsın ben başkalarından öğrenirim, bi sağlık problemi olsa bana anlatmaz, kaza yapsa haberim bile olmaz yani bunun gibi bir sürü şey birikti 11 yılda. Hep içe dönüktür. 12 yaşından beri tek başına yaşamış ve bu zamana aile destegi olmadan gelmiş biri. Devlet parasız yatılıda okumuş. Üniversiteyi de yatılı okudu askeri öğrenci olarak. Paraya bile hic ihtiyaç duymamış.
Ama ben elime kıymık batsa dünyayı ayağa kaldıran biriyim. Karin ağrısı yüzünden ambulans çağırıp gaz teşhisi ile eve gönderilen biriyim o kadar vahim durumum.
En son kavgamız çok büyüktü. Embriyo transferi öncesi esim sinir krizi geçirdi. Bana tokat attı. Ortada da bi sorun yok. O gün çok gergindi. Araba kullanmayı öğretiyordu bana. Bi araba üzerime doğru gelince korktum ve yan tarafa bakmadan şerit değiştirdim. Bana bağırınca ben de yol kenarında arabayı bırakıp eve ağlayarak geldim. Küstüm doğal olarak. Sonra gönlümü almaya falan çalıştı ama çok sinirliydim. Birden terlemeye basladi. Öfke patlaması yaşadı çok korktum ve kendimi odaya kapattım. Kollarımdan tuttu hırpaladı. Ben de çığlık atmaya başladım imdat diye. Korkudan elim ayağım boşaldı. O da bana tokat attı.
O gün hayatımızın en kotu gününü yaşadık. Yani bi sinirle eşime 200 milyarlık tazminat davası açmış ve sinirim geçince boşanma davasını geri çekmiş biriyim. Biz bunları bile atlattık ama bu olay beni daha fazla sarstı.
O gün salonda yattı. Yüzüne bile bakmadim. Sabah kendime gelince darp raporu alıp polise gitmeyi düşünüyordum. Onu hapse atsinlar falan diye kafamdan bir sürü şey planladım. Ama sonra aile terapistine gitmeye karar verdik. Psikolog ikimizi de dinledi. Eşime bir kaç günlüğüne evden uzaklaşmasını tavsiye etti. Bana da darp raporu alman ve polise gitmen sorunu çözmez çünkü onu cok seviyorsun ve ayrılmaya hazır değilsin o da sağlıklı değil zaten dedi. ( 2 yıldır düzenli gittiğim bir psikolog)
sonra eşimden bahsetti. İçine bunca şeyi atması sağlıklı değil dedi. İçine attıkça patlama her zaman olur ve şiddet eğilimli birey haline gelir dedi. Bi de eşim son zamanların gerginliği yüzünden agir bir antidepresan kullanıyordu. Şu ölü balık haline getiren cinslerden. Psikiyatrist bebeğimiz vefat ettikten sonra vermişti o ilacı. Bu donem kullanmaya başlamıştı tüp bebek tedavisi yüzünden. O ilaç da öfke kontrolü saglayamamasinda etkiliymiş.
Neyse eşim evden gitti otelde kaldı 2 gün. Ama benim ona olan sinirim geçmedi bi türlü. O halde embriyo transferine gittik. Vücudum perişan hale geldi transferden sonra.Bagirsaklarim yavaşladı, göğüslerim kaskatı oldu, mide kramplari , ödem falan... Sonuç negatif.
Simdi birbirimize sarılıp saatlerce ağladık neden birbirimize zarar veriyoruz diye. Eşime hala çok sinirliyim o başka ama ben anne olmak istiyorum. Bu ruh haliyle anne olamam.
Eşim artik nasıl duygularını ifade edebilir hale gelir sizce ? Ona da kendime de yardim etmek istiyorum.
Siz de bana yardim edin lütfen.
Dipnot : daha önceki söylediğiniz her seyi yaptım. Eşime dert anlatmıyorum , her şeyi söylemiyorum , kendi işlerimi kendim halledebiliyorum (%80) , ehliyet bile aldım , kaybolmuyorum artik, onun yanında ağlamıyorum vb....
Arkadaşlar yazmışlar ama ben de tekrarlamak isterim, bebek sahibi olma süreci çok çok sıkıntılı olabilen çiftler üzerinde baskı oluşturan maddi manevi yıpratan bir dönemdir. Zaten bunalmışsınız psikolog desteği alıyorsunuz eşiniz iyice delirmiş niye bebek için bu kadar ısrar?? Bu halde mi hamile kalmak istiyorsunuz gerçekten?
İkinizin de rahatlamaya huzura geniş zamana sevgiye ihtiyacınız var, bırakın da enerjinizi bu ortamı sağlamaya harcayın..
yani ben sakin kalamıyorum içimde büyük öfke var hep eşimden çıkarıyorum acısını. Onu çok seviyorum aslında ama neler oluyor anlamıyorum.
Çünkü kabullenmek istemiyorsun ona haksızlık ettiğinin farkındasın. O yüzden yüzleşmek en güzelibunu yapamıyorum yasular durulunca evde kendi başıma kalınca sürekli ağlıyorum. Pişman oluyorum çok aci çekiyorum.
ya da ezik korkak bunun sevgi oldugunu sanmiyorumBen onun yerinde olsam çekmezdim
Sorunlu tipleri çekemiyorum
Demek ki çok seviyor seni
İkimizde de var sebepsiz birşekildeamatör piskolog olmak istemiyorum ama sorun esinizdemi? ( bebek )
2.5 yil olmus artik gercektende siz biraz egolusunuz sizi simartmis bu dogru. Lutfen bu huylarinizi birakin. Liseli ergen gibi davranmayin cocuk psikilojisi okudugum icin azda olsa anliyorumbebeğimiz vefat edeli 2.5 yil oldu. Son 1.5 yildir çok iyiydik. Ta ki bu patlamaya kadar. Boşanma olayı de bebegimizden sonra oldu.
Bazı şeyler tölere edilir ama koskoca kadın çocuk gibi davranıyorya da ezik korkak bunun sevgi oldugunu sanmiyorum
Öncelikle geçmiş olsun, çok üzüldüm size de eşinize de.
Karakter olarak nasılsınız bilmiyorum ama hergün eve geldiğinde cıvıl cıvıl bir eş bulsa karşısında. Onun eğleneceği aktiviteler yapsanız. Gündelik hayatın stresini unutacagi bir ortam olsa. Taklit, şakalaşma, yetişkin oyunlari filan olur, film olur, teknik mucitlikler olur ne biliyim ilgi alanına göre netten bulursunuz birşeyler.
Insan bazen hadi anlat diye bekleyen birine birşey anlatamaz ama öyle araya birşeyler kaynayabilir.
Zor biliyorum ama bir süre bebekle ilgili konuşmayın, eksikliğini hissettiginizi belli etmeyin. Mutsuz görmesin sizi. Belki de bir mucize olur ve kendi gelir
İkimizde de var sebepsiz birşekilde
Yeniden tedaviye başlamadan bi kafanızı dağıtsanız, tatile gitseniz ya da en basitinden başbaşa hoşlandığınız ne varsa yapsanız..
Duygusal olarak çok zor bi süreç olmalı.. ama tüm yükü siz çekmiyosunuz, eşiniz de zor durumda ki içine atmış anladığım kadarıyla bu daha da zorlaştırır onun açısından işleri..
Sizin ona dertlerinizi anlatmamaniz da çözüm değil bence.. bu da karşılıklı iletişimi zayıflatcak birşey.. tabiki suçlamadan anlatmaya çalışın ve eşinizi yargısız dinleyin.. size açılması için teşvik edin bence.. küçük bişey de olsa ilgili dinlemenizi tavsiye ederim.. insan bi düşününce başka kimim var karşımdakini neden bukadar yıpratıyor um diye düşünebiliyor.. ve geçmişe dönüp bakıldığında, tartışılan şeyler degmiyor huzurlu bi günün gitmesine..
sokaktan rastgele biriyle bile evlense insan boyle birini bulma olasiligi cok cok dusuk yazik iste evlilige yuva kavramina bulmus birini ne yapabilirsem diyor heraldeBazı şeyler tölere edilir ama koskoca kadın çocuk gibi davranıyor
Olgun değil
Hani bazen herkes kontrolü kaybeder ama her zaman olması çok kötü
Bebek olayına gelince zaten piskolojisi bozuk çocuk yapma uğraşına neden girilmiş bu kadar anlamadım
hatirladim konuyu hatta psikologu adam acaba seni neden aldatmiyor demistianladım. hem zayıf bir kişiliğim diyorsunuz hemde çoğu ali kıran baş yaran kadinlarin yapmaya tirstigi şeyleri yapmışsınız. .?
nasıl zayıf bir kişilik olupda cart diye tazminat davası açıp boşanabiliyorsunuz?
diğer konularınızı da biliyorum...
ehliyet yapamayan, kendi adres bulamayan ve eşine yüklenen kadın nasılda aslan kesilip darp raporu alıp boşanmaya kalkıyor?
iki kişiliğimi sahipsiniz? eşinizle olan sorununuz ne? hakikaten soruyorum... yani bu adamı seviyorum diyorsunuz ama yıllardır adamı yükünüzün altında eziyorsunuz...
sizce bu sevgimi?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?