Hayır canım herkesin çocuğu kendine. Kimsenin çocuğunu baştan terbiye edemem, zaten kimse de buna izin vermez. Kaldı ki kendi çocuklarımıza bile bir yere kadar hakim olabiliyoruz, kalanı onların karakteri.Bu yazdıklarınızı kastettiyseniz haklısınız. Ben de öyle yaparım. Siz benim de çocuğum falan diyince daha detaylıca bir şey sandım. Bir de ben benim yanımdayken düzgün davranmaları için telkin ederken dahi o kadar bunalıyorum ki. Çok zor çocuklar gerçekten. Geçen hafta geldi mesela büyük yeğenim. Daha kapıyı açar açmaz bağıra bağıra konuşmaya başladı. Ses tonu aşırı yüksek ve asla ayarlayayım gibi bir derdi yok. 14 yaşında ama davranışları maks 10 yaş davranışı. Kalp kırmayayım diye diye iki gün dişimi sıktım ama o iki günde bile canım çıktı yani.
Konu sahibinin eşini de çok iyi anlıyorum benim eşim de abimle birlikte yeğenimin de geleceğini duyunca bi gözlerini belertti. Uzun süreli kalacağını sanmış adamın aklı çıktı ahshshs ama hiç kızmadım ben kendim ondan daha bile rahatsızdım çünkü. Valla canından can olsa bile sıkıntılı çocuğa insan katlanamıyor ya
Kedim hasta oldu veterinere gittik vs deyin sakın kapatmayın. Haftasonu misafir çağırın. Baktınız fayda etmiyor açıkca konuşun ablanızla. Hamilesiniz bir de sanırım, vefa böyle ödenmez. Yeğen derken kocadan olursun bak.Ay vallahi bıktım bıktım. Şu halimle yataktan kalkamıyorum kalkabilsem bizim planlarimiz var diyecem istemeyecem gelmesini de o da gerçekçi değil. Hep evdeyiz
Lise yaşlarında çocuklar asla ailelerinden uzakta olmamalılar,sebep eğitim değil ne olursa olsun.Selamlar,
Bir konuda nasıl davranacağımı bilemiyorum. Fikirlerinize ihtiyacım var. Yeğenim, eşimle yaşadığım şehirde lise kazandı geldi. Ben lise okurken ablam ve eniştem maddi manevi destek olmuştu. Bir nevi borcumu öderim diye ben de istedim. Eşim de çok istedi, çünkü genel olarak benim ailemi sever, yakın olmak isterdi. Belki ablanlar da bu şehre taşınır diyordu. Çok heyecanlıydı. Ama taa ki yeğenim gelene kadar. Kız, yurtta kalıyor. Cuma günü eşim alıp bize getiriyor. Pazartesi götürüp okuluna bırakıyor. Ama yeğenimin değişik huyları var. Öncelikle olur olmaz her şeyden korkuyor. Asla mantıklı açıklamalar onu rahatlatmıyor. Ve bu yüzden şartları korkmayacağı şekle sokmaya zorluyor. Mesela yalnız uyuyamıyor. O geldiğinde ben onunla salonda 3 gün uyumak zorunda kalıyorum. Kedimden korkuyor ve salonun kapısının her zaman kapalı olmasını istiyor. Uzatmayayım yani adaptasyon yeteneği yok. İkinci büyük problem ise akademik başarısı da iyi olduğu için çok egolu. Her şeyi ben bilirim modunda. Sohbet ederken bizi adamakıllı dinlemiyor bile. Sözümüzü kesiyor mesela. En ufak bir şeyi haklı çıkma yarışına çeviriyor. Bu ve bunun gibi sorunlar sebebiyle eşim ilk haftadan itibaren nefret etti. Çünkü kendisi de güçlü bir karakter ve benim takmadığım şeyleri de takıyor. Artık öyle bir noktaya geldi ki yeğenim bize gelince evi bırakıp annesine gidiyor. Ben çok pişmanım keşke tercih zamanı istemeseydim gelmesini. Yeğenimle biraz konuştum. Uyumlu olmazsa ileriki yaşamında hep sorun yaşayacağını anlattım. Ama pek işe yaradığını düşünmüyorum. Ablamı da kırmak istemiyorum. Ne yapabilirim sizce?
Zaten yüksek riskli gebeliğim olduğu için cinsel hayatımız maalesef 2 aydır yok. Doğuncaya kadar da olmayacak. Ama tabi yeğen olmayınca zarar vermeyecek şekilde yakınlasmalar yaşayabiliyoruz.Ablanıza açıkca eşinizle birlikte yatmadığınızı bile söyleyebilirsiniz, bu bence her hafta katlanılacak bir durum değil. Eşiniz de çalıştığına göre aslında birbirinize zaman ayırmanız gereken günler yeğen bakıyorsunuz, bunu aklı başında her insan anlar ablanız da anlamalı, cinsel hayat sıfır o halde
Aynen arkadaş ortamı edinince gelmeleri azalır.Okurken bir an yoksa yeğen tamamen mi sizinle kalıyor diye endişelendim de neyse üç günmüş.
Belki çevresine alışınca sizde kalmak istemez. Yani direkt artık gelme demeniz hoş olmaz diye düşündüm
Yurttan almayin hafta sonunu orda gecirsin ablaniza işlerimiz vardi gidemedik deyin. iki haftada bir alın yada 3 boyle masefe koyun yavaş yavaş. Yapilan yardimin altinda ezilmek zor bir durum bunu bilirim. Ama ablanizla ayni şartlarda degilsiniz hamilesiniz siz isteseniz esiniz istemez. insanlar bu konuda cok anlayişsiz ben yaptim oda yapsin hep karşılık bekleme derdinde.Selamlar,
Bir konuda nasıl davranacağımı bilemiyorum. Fikirlerinize ihtiyacım var. Yeğenim, eşimle yaşadığım şehirde lise kazandı geldi. Ben lise okurken ablam ve eniştem maddi manevi destek olmuştu. Bir nevi borcumu öderim diye ben de istedim. Eşim de çok istedi, çünkü genel olarak benim ailemi sever, yakın olmak isterdi. Belki ablanlar da bu şehre taşınır diyordu. Çok heyecanlıydı. Ama taa ki yeğenim gelene kadar. Kız, yurtta kalıyor. Cuma günü eşim alıp bize getiriyor. Pazartesi götürüp okuluna bırakıyor. Ama yeğenimin değişik huyları var. Öncelikle olur olmaz her şeyden korkuyor. Asla mantıklı açıklamalar onu rahatlatmıyor. Ve bu yüzden şartları korkmayacağı şekle sokmaya zorluyor. Mesela yalnız uyuyamıyor. O geldiğinde ben onunla salonda 3 gün uyumak zorunda kalıyorum. Kedimden korkuyor ve salonun kapısının her zaman kapalı olmasını istiyor. Uzatmayayım yani adaptasyon yeteneği yok. İkinci büyük problem ise akademik başarısı da iyi olduğu için çok egolu. Her şeyi ben bilirim modunda. Sohbet ederken bizi adamakıllı dinlemiyor bile. Sözümüzü kesiyor mesela. En ufak bir şeyi haklı çıkma yarışına çeviriyor. Bu ve bunun gibi sorunlar sebebiyle eşim ilk haftadan itibaren nefret etti. Çünkü kendisi de güçlü bir karakter ve benim takmadığım şeyleri de takıyor. Artık öyle bir noktaya geldi ki yeğenim bize gelince evi bırakıp annesine gidiyor. Ben çok pişmanım keşke tercih zamanı istemeseydim gelmesini. Yeğenimle biraz konuştum. Uyumlu olmazsa ileriki yaşamında hep sorun yaşayacağını anlattım. Ama pek işe yaradığını düşünmüyorum. Ablamı da kırmak istemiyorum. Ne yapabilirim sizce?
Yaa bilmiyorum ama yeğeniniz bana çok minnoş geldi. Ben kız çocuklarını çok severim. Siz yine teyze olarak sahip çıkın. Zamanla o da alışacaktır.Yoo kızının böyle zor biri olduğundan haberi var mı bilmiyorum bile. Ne yapıp edip geri göndermem gerek
Kız liseye gidiyormuş üniversite değil 14 yaşında.Yaa bilmiyorum ama yeğeniniz bana çok minnoş geldi. Ben kız çocuklarını çok severim. Siz yine teyze olarak sahip çıkın. Zamanla o da alışacaktır.
İlk defa kendi evi dışında bir yerde uyuyorsa çekinmesi, korkması normal zamanla size ve eşinize alıştıkça düzelir. Kedi korkusu için de o da bence normal.
Benimde evde kedim var inanın ailemden kocaman kadınlar bile yattığı odanın kapısını kapattırıyor kedimiz yüzünden.
Egolu konuşması, haklı çıkma çabaları da yaşı itibari ile bana normal geliyor. Zamanla zıtlaşmaları bırakacaktır.
Çocuklar daha 1 haftadır Üniversiteye başladılar. Ne ara yeğeniniz sizi bunalttı. Lütfen tatlı bir teyze olun. Hayatı boyunca sizinle geçirdiği güzel anları hatırlayacaktır. Naçizane tavsiyem..
Lisede mi ? Orası gözümden kaçmış. Davranışları tam da yaşına uygun. Ama keşke ailesi ile aynı şehir de okusaymış.Kız liseye gidiyormuş üniversite değil 14 yaşında.
Canım benim sen niye dert ediyorsun? Bir çocugu dunyaya getirirken kendi anne ve babamıza mı guvenıyoruz? Onu da zahmet olmazsa ailesi düşünsün..Yapamayacaksa bıraksın kendı memleketınden kazansın tekrar zaten kendıne guvenıyormus..Ya da annesi babası gelsin ev tutsun beklesin yani bir silkelen istersen senin bir kurdugun ailen var...Öncelik kendi kurdugun ailen artık..Ne yani ona göre mi yasayacaksınız artık...Üstte bir yorum vardı..Bazı günler evde olmayacagınızı esınızın aılesıne mı gıdıyoruz dıceksınız,arkadaslarınıza mı artık bılemem boyle boyle onuda hem yurtta kalmaya alıstırmıs olursunuz keza alısırsada gelmez herhalde evınızde de bellkı rahat degıl..Yurttaki bütün arkadaşları da haftasonu gidince bu sefer yurtta yalnız kalamam diyor.
Ayda bir gelsin. İki ayda bir ya daSelamlar,
Bir konuda nasıl davranacağımı bilemiyorum. Fikirlerinize ihtiyacım var. Yeğenim, eşimle yaşadığım şehirde lise kazandı geldi. Ben lise okurken ablam ve eniştem maddi manevi destek olmuştu. Bir nevi borcumu öderim diye ben de istedim. Eşim de çok istedi, çünkü genel olarak benim ailemi sever, yakın olmak isterdi. Belki ablanlar da bu şehre taşınır diyordu. Çok heyecanlıydı. Ama taa ki yeğenim gelene kadar. Kız, yurtta kalıyor. Cuma günü eşim alıp bize getiriyor. Pazartesi götürüp okuluna bırakıyor. Ama yeğenimin değişik huyları var. Öncelikle olur olmaz her şeyden korkuyor. Asla mantıklı açıklamalar onu rahatlatmıyor. Ve bu yüzden şartları korkmayacağı şekle sokmaya zorluyor. Mesela yalnız uyuyamıyor. O geldiğinde ben onunla salonda 3 gün uyumak zorunda kalıyorum. Kedimden korkuyor ve salonun kapısının her zaman kapalı olmasını istiyor. Uzatmayayım yani adaptasyon yeteneği yok. İkinci büyük problem ise akademik başarısı da iyi olduğu için çok egolu. Her şeyi ben bilirim modunda. Sohbet ederken bizi adamakıllı dinlemiyor bile. Sözümüzü kesiyor mesela. En ufak bir şeyi haklı çıkma yarışına çeviriyor. Bu ve bunun gibi sorunlar sebebiyle eşim ilk haftadan itibaren nefret etti. Çünkü kendisi de güçlü bir karakter ve benim takmadığım şeyleri de takıyor. Artık öyle bir noktaya geldi ki yeğenim bize gelince evi bırakıp annesine gidiyor. Ben çok pişmanım keşke tercih zamanı istemeseydim gelmesini. Yeğenimle biraz konuştum. Uyumlu olmazsa ileriki yaşamında hep sorun yaşayacağını anlattım. Ama pek işe yaradığını düşünmüyorum. Ablamı da kırmak istemiyorum. Ne yapabilirim sizce?
Yok bence şöyle yürümeye falan başlayınca salsınlar doğayaHerkes yatılı okulu gömmüş ama bence çok iyi bir şey. Ben de yatılı okudum ve psikolojimin düzelmesinde sosyal fobili intihara meyilli 12 yaşında bir çocukken neşeli ve daha ozguvenli bir gence donusmemdeki en büyük faktördür yatılı lise. Bence çocukların 14 15 yaşlarında aileden bir nebze de olsa ayrılması gerekiyor gerçekten. Ama tabi konu sahibine yük olmasa iyi olurdu.