Suçunuzu çirkeflikle, ajitasyonla, insanları suçlayarak hafifletmeye çalışmayın. Annelik kolay mı, herkes pamuk gibi mi geçiriyor süreçlerini, günlerce uykusuz kalarak, tuvalete çıkmaya vakit bulamayarak, yemek yemeyi bile unutarak, sinirleri mahvolarak aman dişiydi, aman iki yaş kriziydi, aman kreş zamanıydı derken sabrediyorlar; ama çocuklarının saç teline kıyamıyorlar, normalde sesini fazla yükseltip çocuklarını korktuklarında vicdan azabı çekiyorlar, önce kendilerini sonra sarılıp çocuklarını sakinleştiriyorlar, bir hâl ve çaresine bakıyorlar destek alıyorlar.
Çevremde anne olan arkadaşlarım psikiyatrik destekle süreci ilerlettiler. Kendine güvenmeyen zaten yapmamalı çocuk. Siz ne yaptınız bu on yıllık süreç içerisinde ve bizden nasıl bir yardım bekliyorsunuz?