Ben oğlumun özel durumundan dolayı aileme göre fazla pimpirikli ve oğluma tapıyor durumundayım zaten. Her daim bunu eleştirirler. Daha dün annem "ay sanki yıllarca hasret kaldın da öyle kavuştun oğluna, bir rahat bırak" dedi. Batıyor onlara oğluma gösterdiğim hassasiyet. Bu dediklerini desem, demediklerini burakmazlar. Görmemiş dünya oğlunun etrafında mı dönüyor. Biz de çocuk büyüttük bu ne abartı vs.
Benim eşimden dahi duyduğum cümlelerdir bunlar, sonrası zaten hep kavga gürültü.
Sen öyle büyüdün, yok nerde gördün, her şeyin abartı, bir kereden bir şey olmaz vs.
Çocuklarımla alakalı en çok dikkat ettiğim şey öğle ve gece uykularında evde olmaları ve mümkünse misafirin gitmiş olması.
Gitmez ise ben içeri gider bayağı bir süre gelmem.
O sırada da umrumda olmaz içerideki bekliyor mu, oturuyor mu, laf mı ediyor, kapıdan çekip gitmiş mi vs.
Aileniz tuhaf diyemiceyecğim, benim ailemle benzer özellikleti var, rahatlıkları ve hep kendi etraflarında dönen dünya meselesi.
Babam sürekli çok şımarıklar, çok ses çıkarıyorlar niye ağlıyor bu kadar, her istediğini yapıyorsun tarzı konuşur.
Çünkü biz öyle büyüdük ki, çocuk bir yere gitmez, evde oyun oynanmaz, gülünmez, komşulara ses gider, put gibi otur.
Ablam 8 ben 2 yaşındayken bizi evde bırakıp akşam gezmeye giderlerdi, şaka gibi.
Bu insanlar şimdi akıl veriyor...
Kendileri çocuk büyütürken yapmadıklarını kızlarından görünce, tuhaf karşılıyorlar.
Zaten adınız çıkmış, hiç umursamadan uyarın valla.