9 sene uğraşacağıma Kıbrıs'a 9 kere gider hamile dönerdim adam kabul ederse ala etmezse pekala.
Gidin. Başkasının spermini de kullanın bence bu adamın nazını çekeceğinize. Anne olma hakkınızı elinizden almaya kimsenin hakkı yok. Dünyaya 1 kere geliyorsunuz, doğurmak istiyorsanız doğurun.
Ya zaten tum yorumlar bu yonde konu sahibide anlasa keskeKimse onun anne olma hakkını elinden almıyor. Adam istemek zorunda değil.
Keşke zamanında boşansaymış konu sahibi.
Ya zaten tum yorumlar bu yonde konu sahibide anlasa keske
Nasil o anne olmayi istiyorsa adamda istemiyor hersey net yillarca adamin fikrini yok sayip tedavi deniyo yok kibrisa gitcem biseyler biseyler diyo e o zaman bu bencillik oluyor emrivaki oluyor adami illa seni baba yapacam kurtulusun yok demek dayatmak oluyor iki kisi karara varamadigi halde yapcsgini yapip yollari deniyor nerde kaldi evlilik bunca yil bu sartlarda iyi surmus bu evlilik
Bu olayin emeklisi yok istifasi yok hayat boyu surcek bi sorumluluk ve kimseye kimsenin ben istiyorum herseyi denicem demeye hakki yok keske istemeyince ayrilsaydin simdi adama uzuluyorum eminim konu sahibinden cok yiprandi bu baskinliktan oturu
Oyyyy! Bu ne tasasız adam.Icimi dokmezsem buraya icimde buyuyen bir kin, aci ve uzuntu gittikce buyuyecek gibi hissediyorum...
Esime asik degildim evlenirken, 35 yasindaydim, o da bana onem veren iyi biriydi. Zamanla sevdim. Hala da seviyorum. Belki ondan iyisi yoktur, o olmasa baska biriyle mutlu olur muydum, olmazdim diye dusunurum. Taa ki, cocuk konusu acilana kadar.
Cocuk konusu acildiginda, ta en basindan beri buz kesilir, hic konusmaz, kalkar, baska yere gider, ben anlattikca anlatirim, heveslensin diye, ama bir tek kelime bile cikmaz agzindan taa ki ben koseye sikistirip, ben istiyorum, yapmamiz lazim diye zorlayana kadar, ancak o zaman, yarim bir agizla, e o zaman yapalim der, ve bir daha asla bahsini acmaz.
Simdi belki problemi vardir diye dusunursunuz, hayir yok, daha once yine benim zorumla doktora gittik, tup bebek icin, sperm testi vs yaptirdi, herseyi normal. peki neden istemiyor? hayati seviyor, rahati seviyor, keyifli yasamayi seviyor. cocuk hasta, ya da problemli olur, onu ugrastirir, para yetmez diye korkuyor belki ama isimiz var, ailesi de yardimci olabilecek kadar varlikli da. ama yok. Cocuk konusu acildiginda, esim sagir, kor, beton duvar oluyor.
Ben bunu kendim yapmaliyim, istemese istemesin dedim. Tup bebek icin doktora tek basima gittim. Gelmek bile istemedi, haftalarca geldim, gittim, tahliller yaptirdim. Hic sormadi bile. Merak bile etmedi. Doktordan ciktigimda telefon ettim. Sanki hic doktora gitmemisim gibi, oylesine siradan seyler konustu ki telefonda, sokakta agladim, kapattim telefonu. Eve geldim. Sormadi...
Sanki kendi basima cocuk sahibi olur gibiydim, velhasil yumurta olusmadi, cok uzuldum. Bana destek oldu, hani benim istedigim birsey olmamis gibi bana teselli verdi. biliyorum hic uzulmedigini. Ona, doktorun bir kere daha deneyin son sansiniz dedigini soyledim. Tv seyrederken bana donup bakmadan, " tabii, olur. istiyorsan yapariz" diyip tv yi izlemeye devam etti. Gittim odaya agladim. gozlerimi gordu. agladigimi anladi. sarildi. ve hadi film izleyelim dedi.
Aradan 5 sene gecti, her sene kendi cabalarimla birseyler yapmaya calistim. Tek basima yapamadim. olmadi. biraktim. ve ona dedim ki bak son bu senemiz artik olmayacak, ve ben bunun acisini hep yasayacagim, ben cocuk gordugumde hep uzulecegim. yine...hic konusmadi. sarildi, teselli verdi. sonra geldi, bu yaz yunanistan'a gidelim hadi bilet alalim dedi. sanki az once o konusmayi hic yapmamisiz gibi.
2 sene yine boyle gecti simdi yasim 44. artik sadece yumurta bagisi ile hamile olabilecegim, bu sefer ister iste, isteme dedim, actim konuyu, olmaz istemem baskasinin cocugunu dedi. direttim. dusuneyim dedi. bu arada ben kibrisa basvurdum. gorusmeye gitmek icin bilet alacagim dedim. hic ilgilenmedi. iyi dedi sadece.doktor tahlil istiyor, birde vitaminler aldim sana, simdiden baslayalim dedim. vitaminlere elini bile surmedi, gunlerce tezgahta durdu. kaldirmadim, o da ellemedi. sonra sinir krizi gecirip attim hepsini. sormadi bile niye attigimi. kibrisa gitmeyecegim dedim. peki dedi, eline kumandasini aldi, hadi gel film basladi dedi.
ama esınız hıcbır zaman cocuk ıstıyorum dememıs sıze, sız zorlamısınız o da sız soylenmeyın dıye tamam demıs ama farkında ısenız caba sarf etmemıs cunku adam ıstemıyor sızde bunu bıle bıle daha neyın cabasındasınız kı?? hem cocuk sahıbı olmak guzel bır duygu ama dogurmakla ıs bıtmıyor tek basınıza ona bakmak buyutmek ıhtıyacalrını gıdermek o kadar kolay degıl esınız de ıstemedıgı ıcın baba olmayı ez kaza bır cocuk olsa emın olun ılgılenemzdı tum yuku sıze kalırdı...damizlik muamelesi degil eftalya, biz simdiden yalnizligimizi hissediyoruz, bir parca olsun bizden, kanimizdan ya da baska birinden, bir aile olalim, gercek bir aile istegim buydu benim, damizlik olarak gorseydim, spemlerini alir ayrili, kendi cocugumuz simdi buyutmus olurdum. ben aile olmak isedim hepsi bu. 44 yasina gelip, etrafinda cocuklu aileler olup, sessiz sedasiz evinize dondugunuzde anlayacaginiz bir duygu bu.
Sizinkisi çok ayrı bir konu ama yazmadan geçemedim.Eşiniz istemediği için bu bahanelerin arkasına saklanmayı tercih etmiş.İstemiyor ve neden olarak istemiyorum kelimesi size yeterli gelmediği için bence bahane ileri sürmüş.Bende de sebepsiz infertilite var başta istemiyordum eşimle ortak karar korunuyorduk şimdi yine ortak karar ile tüp bebeğe başladık gerçekten ben de çok istiyorum Rabbim tüm isteyen ve layıkıyla bu görevi üstlenmeye çalışacak herkese nasip etsin.Milena, bir keresinde uzulerek onu sikistirdim agzindan oylesine zor aldim ki bunlari, ve o da son oldu. o gun bana ya genetik problemi olursa, ya hasta bir cocuk olursa hayatimiz mahvolur dedi. yani senin kararin eger ki bir problem olursa aileden cok, ayrilik getirecek bunu ima etti. boyle olunca, butun riski, sorumlulugu benim ustume atinca, ben zaten buz gibi sogudum yumurta donasyonundan.
evlatlik hic edinmek istemiyor zaten.
bastan evlenmeden, ben cocuk istemeyen biriyim, ve asla istemiyorum deseydi muhtemelen evlenmezdim. cunku asik olarak da evlenmeden, insanligi, durustlugu, beni cok sevdigi icin evlendim. hayat boyle iste secenekli bazi insanlar icin, feragat etmeden digeri olmuyor.
sorun o değil ki, adam hiçbir şekilde çocuk istemiyor.yetim bi bebek evlatlık alsanız?
Evet pitpigim, sen anladin beni iste, hersey bir yana, tamam istemezsin de, ama o sanki ben duvara konusuyorum, sanki ben hic birsey soylemedim az once gibi, hic duymamis tavirlari beni cildirtiyor. kim olsa kendini kaybeder.
yani, ben diyorum, cocugumuz olmayacak,istemiyorsun, bende icime atip, yola devam edicem ama icimde kalacak.
o diyor, hadi film izleyelim.
tamam oldu. hayatimin en buyuk kararini aldim, hemen akabinde gule oynaya film izleyecem, beklentisi bu. robotuz biz zaten, insan degiliz.
Ya ben okudukça inanın çok üzüldüm anladığım kadarıyla Eşiniz hiç mi hiç çocuk İstemiyo yani duvara bu kadar konuşsaydınız dile gelirdi siz elinizden geleni yapmışsınız artık onun çaba sarf etmesi gereklidir bence ama herşeyde vardır bir hayır Rabbim inş sizede banada ve isteyen herkese nasip etsinIcimi dokmezsem buraya icimde buyuyen bir kin, aci ve uzuntu gittikce buyuyecek gibi hissediyorum...
Esime asik degildim evlenirken, 35 yasindaydim, o da bana onem veren iyi biriydi. Zamanla sevdim. Hala da seviyorum. Belki ondan iyisi yoktur, o olmasa baska biriyle mutlu olur muydum, olmazdim diye dusunurum. Taa ki, cocuk konusu acilana kadar.
Cocuk konusu acildiginda, ta en basindan beri buz kesilir, hic konusmaz, kalkar, baska yere gider, ben anlattikca anlatirim, heveslensin diye, ama bir tek kelime bile cikmaz agzindan taa ki ben koseye sikistirip, ben istiyorum, yapmamiz lazim diye zorlayana kadar, ancak o zaman, yarim bir agizla, e o zaman yapalim der, ve bir daha asla bahsini acmaz.
Simdi belki problemi vardir diye dusunursunuz, hayir yok, daha once yine benim zorumla doktora gittik, tup bebek icin, sperm testi vs yaptirdi, herseyi normal. peki neden istemiyor? hayati seviyor, rahati seviyor, keyifli yasamayi seviyor. cocuk hasta, ya da problemli olur, onu ugrastirir, para yetmez diye korkuyor belki ama isimiz var, ailesi de yardimci olabilecek kadar varlikli da. ama yok. Cocuk konusu acildiginda, esim sagir, kor, beton duvar oluyor.
Ben bunu kendim yapmaliyim, istemese istemesin dedim. Tup bebek icin doktora tek basima gittim. Gelmek bile istemedi, haftalarca geldim, gittim, tahliller yaptirdim. Hic sormadi bile. Merak bile etmedi. Doktordan ciktigimda telefon ettim. Sanki hic doktora gitmemisim gibi, oylesine siradan seyler konustu ki telefonda, sokakta agladim, kapattim telefonu. Eve geldim. Sormadi...
Sanki kendi basima cocuk sahibi olur gibiydim, velhasil yumurta olusmadi, cok uzuldum. Bana destek oldu, hani benim istedigim birsey olmamis gibi bana teselli verdi. biliyorum hic uzulmedigini. Ona, doktorun bir kere daha deneyin son sansiniz dedigini soyledim. Tv seyrederken bana donup bakmadan, " tabii, olur. istiyorsan yapariz" diyip tv yi izlemeye devam etti. Gittim odaya agladim. gozlerimi gordu. agladigimi anladi. sarildi. ve hadi film izleyelim dedi.
Aradan 5 sene gecti, her sene kendi cabalarimla birseyler yapmaya calistim. Tek basima yapamadim. olmadi. biraktim. ve ona dedim ki bak son bu senemiz artik olmayacak, ve ben bunun acisini hep yasayacagim, ben cocuk gordugumde hep uzulecegim. yine...hic konusmadi. sarildi, teselli verdi. sonra geldi, bu yaz yunanistan'a gidelim hadi bilet alalim dedi. sanki az once o konusmayi hic yapmamisiz gibi.
2 sene yine boyle gecti simdi yasim 44. artik sadece yumurta bagisi ile hamile olabilecegim, bu sefer ister iste, isteme dedim, actim konuyu, olmaz istemem baskasinin cocugunu dedi. direttim. dusuneyim dedi. bu arada ben kibrisa basvurdum. gorusmeye gitmek icin bilet alacagim dedim. hic ilgilenmedi. iyi dedi sadece.doktor tahlil istiyor, birde vitaminler aldim sana, simdiden baslayalim dedim. vitaminlere elini bile surmedi, gunlerce tezgahta durdu. kaldirmadim, o da ellemedi. sonra sinir krizi gecirip attim hepsini. sormadi bile niye attigimi. kibrisa gitmeyecegim dedim. peki dedi, eline kumandasini aldi, hadi gel film basladi dedi.