Koruyucu anne ya da evlatlik edinmeyi dusunmeye basladim. Ona da soyluyorum arada, tabii orali olmuyor, ama istemezse kendim evlat edinecegim.
Çocuk olmamasında da vardır bir hayır. Bence ortada bir suçlu yok. Allah nasip etmemiş.
Kalan ömrünüzü bunları düşünerek heba etmeyin.
Her kadın anne olmak zorunda diye birşey yok.
Koruyucu anne ya da evlatlik edinmeyi dusunmeye basladim. Ona da soyluyorum arada, tabii orali olmuyor, ama istemezse kendim evlat edinecegim.Yumurta donasyonu ile hamile kalsaniz biyolojik olarak sizinle hic bir bagi olmayacak oyleyse neden evlatlik veya koruyucu aile gibi birsey dusunmuyorsunz??? Bence Anne olmak icin illa dogurmak gerekmiyor..
Biliyorum, daha ilk bastan, henuz evlilik bile yasamadan, acikcasi ustune gitmeyim dedim, hic acmadim konuyu, ister diye dusundum, cocuk istemese neden evlensin ki diye dusundum. Evlilik illa cocuk yapmak degil diye dusunebilirsiniz ama 40 yasindan sonra, o eksikligi hissediyorsunuz. hep bir sey sanki yarim iliskide, sessizlik, ve cocuklu ailelerin yanindayken yasadiklarim cok degisik. bunu boyle hissedecegimi ben asla beklemezdim 30 lu yaslarimda, belki 50 yasima geldigimde farkli hissedip, hic uzulmeyecegim ama su an hissettigim sey, cocuk yoksa o evde hep bir sessizlik, bir yarim bir sey var.bu kadar önemli bir konu da nasıl olur da evlenmeden önce konuşulup anlaşmaya varılmaz anlamıyorum
Ya ne guzel insallah en kisa surede ozlemini duydugunuz anneligi tadarsiniz.. binlerce yavrucakda Anne sicakligina hasret.. ama esinizin rizasinda cok onemli.. insallah bi orta yol bulursunuz... Evlat edinmeye yanasmasa bile koruyucu aileye sicak bakar belki..Koruyucu anne ya da evlatlik edinmeyi dusunmeye basladim. Ona da soyluyorum arada, tabii orali olmuyor, ama istemezse kendim evlat edinecegim.
Maalesef, ben cekingenim, o da cok dusuncelidir. Evlilik istedigine gore cocuk da ister diye dusundum. yegenlerini tapar gibi sever, cocuklari cok sever. daha evlenmeden cocuk isini konusmak istemedim, nasil olsa olur dedim.Hiç mi konuşmadınız evlenmeden çocuk meselesini?
Bana göre bu mesele evliliğin bitme sebebidir.
Kimsenin anne/baba olma hakkı elinden alınmasın
Ve de
Kimse zorla anne/baba olmasın.
Boşanmalı yada çocuk meselesini unutmalıydınız.
Her şeye rağmen denemişsiniz olmamış.
Eşinizi suçlamayın daha fazla.
Ve başka şekilde mutlu olmaya çalışın.
Eşinizin engelli bir kardeşi/kuzeni falan mı var? Yada vefat etmiş?
Sebebi bu da olabilir...
cok sagol canim ya, bazi arkadaslar aman bosver diyor, bazi evliliklerde cocuk olmasa da olur diyor, ama bir 10 seneden sonra, o evlilikte bir sessizlik basliyor, ozellikle yaslarda 40 yasina gelince, sadece kendini dusunmekten oeye gecmedigin icin bencil olmaya basliyorsun. arkadaslarinin cocuklarini dinlerken hep kafan alip baska diyarlara gidiyor, yolda, otobuste, sinema da cocuklara rastgeldiginde kendine benzetiyorsun, acaba boyle mi olurdu olsaydi, gozleri boyle olurdu diyorsun. paran varsa, alacak gucun, magazaya girdiginde, keske olsaydi ona bunu olsaydim diyorsun. cocuk kitaplarina bakip, olsaydi kesin bu kiabi alirdim ona diyorsun. yani gitmiyor iste, eminim yas 60 i bulunca boyle dusunmeyecegim ama simdi boyle dusunuyorum iradem disinda bu.Ya ne guzel insallah en kisa surede ozlemini duydugunuz anneligi tadarsiniz.. binlerce yavrucakda Anne sicakligina hasret.. ama esinizin rizasinda cok onemli.. insallah bi orta yol bulursunuz... Evlat edinmeye yanasmasa bile koruyucu aileye sicak bakar belki..
Ben gercekten anlayabiliyorum bu hislerinizi.. cok degil daha bir yil once cocuk sahibi olmaya karar verdik ama esimde benimle ayni duygulari paylasiyor.. bir yildir olmayinca ister istemez insanin aklina ya hic olmasza diye geliyor.. bi diyoruzya olmazsa olmasin herkesin cocucgu olacak diye bi kural yok, bi hayirsiz cocugu olsnlari gordukce boyle olacagina hic olmamasimi daha iyi diyorz, bi diyorz belki evlat ediniriz.. zaman gosterecek ama benimde hep istedigim bir seydir bir cocuk okutmak..cok sagol canim ya, bazi arkadaslar aman bosver diyor, bazi evliliklerde cocuk olmasa da olur diyor, ama bir 10 seneden sonra, o evlilikte bir sessizlik basliyor, ozellikle yaslarda 40 yasina gelince, sadece kendini dusunmekten oeye gecmedigin icin bencil olmaya basliyorsun. arkadaslarinin cocuklarini dinlerken hep kafan alip baska diyarlara gidiyor, yolda, otobuste, sinema da cocuklara rastgeldiginde kendine benzetiyorsun, acaba boyle mi olurdu olsaydi, gozleri boyle olurdu diyorsun. paran varsa, alacak gucun, magazaya girdiginde, keske olsaydi ona bunu olsaydim diyorsun. cocuk kitaplarina bakip, olsaydi kesin bu kiabi alirdim ona diyorsun. yani gitmiyor iste, eminim yas 60 i bulunca boyle dusunmeyecegim ama simdi boyle dusunuyorum iradem disinda bu.
olmazsa koruyu anne olup, cocuk okutmak istiyorum.
Bana göre ikinizde haklısınız o istememek de sende istemekte ama sorun şu adamla önceden bunu hiç konuşmamış olman veya seni bu kadar oyalarken bunu görmezden gelmen adam başından beri gönülsüz zatenIcimi dokmezsem buraya icimde buyuyen bir kin, aci ve uzuntu gittikce buyuyecek gibi hissediyorum...
Esime asik degildim evlenirken, 35 yasindaydim, o da bana onem veren iyi biriydi. Zamanla sevdim. Hala da seviyorum. Belki ondan iyisi yoktur, o olmasa baska biriyle mutlu olur muydum, olmazdim diye dusunurum. Taa ki, cocuk konusu acilana kadar.
Cocuk konusu acildiginda, ta en basindan beri buz kesilir, hic konusmaz, kalkar, baska yere gider, ben anlattikca anlatirim, heveslensin diye, ama bir tek kelime bile cikmaz agzindan taa ki ben koseye sikistirip, ben istiyorum, yapmamiz lazim diye zorlayana kadar, ancak o zaman, yarim bir agizla, e o zaman yapalim der, ve bir daha asla bahsini acmaz.
Simdi belki problemi vardir diye dusunursunuz, hayir yok, daha once yine benim zorumla doktora gittik, tup bebek icin, sperm testi vs yaptirdi, herseyi normal. peki neden istemiyor? hayati seviyor, rahati seviyor, keyifli yasamayi seviyor. cocuk hasta, ya da problemli olur, onu ugrastirir, para yetmez diye korkuyor belki ama isimiz var, ailesi de yardimci olabilecek kadar varlikli da. ama yok. Cocuk konusu acildiginda, esim sagir, kor, beton duvar oluyor.
Ben bunu kendim yapmaliyim, istemese istemesin dedim. Tup bebek icin doktora tek basima gittim. Gelmek bile istemedi, haftalarca geldim, gittim, tahliller yaptirdim. Hic sormadi bile. Merak bile etmedi. Doktordan ciktigimda telefon ettim. Sanki hic doktora gitmemisim gibi, oylesine siradan seyler konustu ki telefonda, sokakta agladim, kapattim telefonu. Eve geldim. Sormadi...
Sanki kendi basima cocuk sahibi olur gibiydim, velhasil yumurta olusmadi, cok uzuldum. Bana destek oldu, hani benim istedigim birsey olmamis gibi bana teselli verdi. biliyorum hic uzulmedigini. Ona, doktorun bir kere daha deneyin son sansiniz dedigini soyledim. Tv seyrederken bana donup bakmadan, " tabii, olur. istiyorsan yapariz" diyip tv yi izlemeye devam etti. Gittim odaya agladim. gozlerimi gordu. agladigimi anladi. sarildi. ve hadi film izleyelim dedi.
Aradan 5 sene gecti, her sene kendi cabalarimla birseyler yapmaya calistim. Tek basima yapamadim. olmadi. biraktim. ve ona dedim ki bak son bu senemiz artik olmayacak, ve ben bunun acisini hep yasayacagim, ben cocuk gordugumde hep uzulecegim. yine...hic konusmadi. sarildi, teselli verdi. sonra geldi, bu yaz yunanistan'a gidelim hadi bilet alalim dedi. sanki az once o konusmayi hic yapmamisiz gibi.
2 sene yine boyle gecti simdi yasim 44. artik sadece yumurta bagisi ile hamile olabilecegim, bu sefer ister iste, isteme dedim, actim konuyu, olmaz istemem baskasinin cocugunu dedi. direttim. dusuneyim dedi. bu arada ben kibrisa basvurdum. gorusmeye gitmek icin bilet alacagim dedim. hic ilgilenmedi. iyi dedi sadece.doktor tahlil istiyor, birde vitaminler aldim sana, simdiden baslayalim dedim. vitaminlere elini bile surmedi, gunlerce tezgahta durdu. kaldirmadim, o da ellemedi. sonra sinir krizi gecirip attim hepsini. sormadi bile niye attigimi. kibrisa gitmeyecegim dedim. peki dedi, eline kumandasini aldi, hadi gel film basladi dedi.
Cok haklisin. aslinda ikimizinde degil bu suc. ne o bastan illa ki cocuk sahibi olmak istiyorum dedi, ne de ben sordum. tut ki sorsaydim sanmiyorum ki hayir istemiyorum desin, olabilir, neden olmasin, tabii isterim vs gibi deyip de gecistirebilirdi belki kimbilir. ama bir gercek var ki, dedigin gibi, o gonulsuzluk, ben tatli bebekleri gosterdigim de ki o yorumsuz halleri, aslinda bunlar hep birer isaretti ve ben bunlari hissediyordum. onu suclayamiyorum, keske suclayip, bagirsam, kizabilseydim, icimden atardim.Bana göre ikinizde haklısınız o istememek de sende istemekte ama sorun şu adamla önceden bunu hiç konuşmamış olman veya seni bu kadar oyalarken bunu görmezden gelmen adam başından beri gönülsüz zaten
Maalesef, ben cekingenim, o da cok dusuncelidir. Evlilik istedigine gore cocuk da ister diye dusundum. yegenlerini tapar gibi sever, cocuklari cok sever. daha evlenmeden cocuk isini konusmak istemedim, nasil olsa olur dedim.
dogal yollarla olmayinca, doktora gittim bende, tup bebek denemeleri oldu, onun yapmasi gereken seyler vardi pek istekli degildi yapmadi. tek basima bu islerle ugrasmak cok agrima gitti. bende kahredip, biraktim. ama olan bana oldu, o neseli, keyifli hayatina devam ediyor. benimde bu isi icime atip, defteri kapamam lazim, ama defteri kapatamiyorum iste.
kendisi kucukken disleksiya diye bir sendromu varmis, yani duzgun yazamiyor, carpik yaziyor, duzelmemis, hala da oyle, ben yazarim yazilarini. bir tek bu eger korkusu buysa.