Yok jest yapmıyor artık da, davranışları ve tavrı aynı... Mesela hiç komik olmayan bir espri yapar eşim hemen güler, ya da bir muhabbet açtığında eşim pür dikkat dinler ve katılır. Aynı ortamda olduğumuz zaman beni duymaz bile. Seslendiğim zaman en az 2-3 defa seslenmem gerekir... Benim muhabbetlerimin çoğuna katılmadığı için artık konuşmuyorum ben de...
Geçen şöyle bir şey oldu. Bir sebepten hastaneye gitmiştik hep birlikte. Eşimle ben bekleme koltuklarında oturuyoruz merdivenlerin karşısında. Eşimin elinde telefon vardı, onunla oynuyordu. Sonra eltim merdivenler indi, bizim oturduğumuz yerden geçip gitti... Eşim merdivenlerden görünür görünmez kafasını kaldırıp, eltimi süzdü. Bizim yanımızdan geçtikten sonra da arkasından bakmaya devam etti hayran hayran. Hani güzel bir bayan geçerken erkekler reflex olarak ani bir şekilde kafasını kaldırır ve süzer ya o güzel kadını, aynı o şekilde düşünün...
Ben orada sakin kaldım tabii. Eve geldik, aldım karşıma bunu. Sakin sakin konuşmaya başladım. Dedim ben buna daha fazla katlanamayacağım artık. Bir kadın olarak gururum yerle bir oluyor senin davranışlarından dolayı. Anlattım olayı, yalanladı tabii... Ben farkında bile değilim, ne zaman oldu, ne zaman yaptım vs, vs... Yok dedim olmuyor, ben yapamıyorum. Boşanalım... Sonra gitti Kur'an-ı Kerimi getirip üzerine elini bastı. Ona karşı öyle bir hissiyatım yok, deyip Kur'an-ı Kerim üzerine yemin etti... Sonra topu bana attı... Sen büyütüyorsun her şeyi. En ufak şeyden boşanmak istiyorsun. Sen beni sevmiyorsun, sen başkasına aşıksın herhalde diye ve odayı terk edip yatak odasına gitti... Ben de bu sözünün üzerine salak gibi (aptal aşığım çünkü hala...) arkasından gidip, sarıldım. Yok öyle bir şey aşkım, ben seni hala çok seviyorum dedim... Ve konu kapandı tabii...
Offff.... Ne düşüneceğimi, ne yapacağımı bilmiyorum... Terapist bir yoluna koyar inşallah her şeyi...
Aşk yok, beğeni var... Beğenmese neden öyle bakar ki insan, değil mi??? 
Bir de bu hali dikkat ettiği haliymiş...
