Eşim çok ilgisiz

balkabagi21

Guru
Kayıtlı Üye
30 Mayıs 2013
133
53
298
İzmir
Hiç kimseye anlatamadığım, eşime söylediğimde hep abarttığımı söylediği bazı durumlar yaşıyorum. Eşim çok ama çok ilgisiz. Öncelikle şunu belirtmek istiyorum kesinlikle aldatma yok. Uzun süredir evliyiz, önceleri doğup büyüdüğümüz şehirde yaşıyorduk ama yakın zamanda yurt dışına yerleştik. Eskiden çok ilgili olduğunu söyleyemem ama en azından iş çıkışı eve geldiğinizde çay kahve içip bir şeyler izlerdik ama artık oda yok. Sabah 5 gibi işe gidiyor, akşam 6 gibi eve geliyor. Yemek falan derken saat 8 gibi uyuyor. Haftanın bazen 5 bazen 6 günü böyle oluyor. Hafta sonlarıda çoğunlukla arkadaşlarıyla takılıyor, şuanda da saat gece 2 ve hala gelmedi. Eskiden arayıp mesaj atardım yine suçlu ben olurdum. Bugün hiç aramadım oda haber vermedi. Ben eskiden çalışırdım ama burada çalışamıyorum. Çalışmamak için çok geçerli sebeplerim var. Hep yalnızım kimsem yok, beni asla anlamıyor, kavga ettim, küstüm, görmezden geldi, ne yaparsam yapayım o düzelmiyor. Ama ben son aylarda çok yıprandım. Para da vermiyor, karın tokluğuna nefes alıyorum. Statü olarak iyi bit mevkide çalışıyordum ama şuan kendi düştüğüm duruma ben bile inanamıyorum. O kadar ilgisiz ki wsappdan mesaj yazıyorum diye üff pff liselimiyiz dedi o günden beri ne arıyorum ne soruyorum ama onu bile farketmedi. Ne yapacağımı şaşırdım üstelik annesi ve babası gelip beni daha çok darlıyorlar. Kendi ailesine kendi tahammül edemiyor. 4 aydır ailesi burada hiç özelimiz yok ve eşiminde bundan şikayeti yok gayet hayatından memnun. Hormonlarında bir sıkıntı olduğunu düşünüyorum bazende. Eşim çok beyefendi bütün ailem ve akrabalarım hep onu çok seviyor ve beğeniyor ama dışarıdan görünenle yaşanılan şeyler çok farklı.
 
Bencillik yapıyor. Bu kötü. Görmezden geliyor. Aklımda tek çözüm yolu var ama sanırım siz onu ihtimal olarak düşünmüyorsunuz..
Yıllar sonra yeni anne oldum, anne olduktan sonra insan sadece kendini düşünmüyormuş. 2 sene önce olsaydı ayrılırdım gerçi eskiden de herşey iyi gitmiyordu ama en azından yanımdaydı beni seviyor diye oyalıyordum kendimi.
 
Eskiden dediğiniz ne zamandır böyle yani . Ne ara yeni hayatına alıştı ne ara arkadaşlıklar edindi hangi ülkedesiniz ailesi neden 4 aydır sizinle
Zaten akrabaları buradaydı geldiği gibi de alıştı samimiyet kurdu, çok çabuk arkadaşlık kurup samimiyet kurar hep böyleydi. Ailesi ben doğum yapmadan yaklaşık 2 ay önce geldi ve doğumdan 2 ay geçti hala buradalar.
 
Sosyalleşmeyi denediniz mi hiç ? Sürekli eşinize karşı beklenti içine girip kendinizi unutmuş gibi görünüyorsunuz. Diliniz yoksa dil kursuna gidebilir ya da aktiviteler yapabileceğiniz yerlerde sosyalleşebilirsiniz. Avrupa'da yaşıyorsanız zaten birçok seçenek var.
Sizin önce kendinizi farketmeye ihtiyacınız var.
 
Sosyalleşmeyi denediniz mi hiç ? Sürekli eşinize karşı beklenti içine girip kendinizi unutmuş gibi görünüyorsunuz. Diliniz yoksa dil kursuna gidebilir ya da aktiviteler yapabileceğiniz yerlerde sosyalleşebilirsiniz. Avrupa'da yaşıyorsanız zaten birçok seçenek var.
Sizin önce kendinizi farketmeye ihtiyacınız var.
yeni doğum yaptım, ne ara sosyalleşecektim?
 
Hani sevgisi bitti desem para da vermiyormuş şefkat, düşünme de mi bitti. Bu konuyu eşinizle konuştuğunuzu düşünüyorum ama yakın zamanda tekrar konuşun, hislerinizden bahsedin. Hala böyle devam ederse yapılacak şey belli... Sevilmediğinizi hissederek bir hayat yaşamayı kendinize layık görmeyin.
 
Doğum yapmışsınız ve para vermediğinden bahsetmişsiniz o yüzden evde durmayın da diyemiyorum şu durumda . Lohusalık psikolojisi de üstüne eklenmiş

Önceden de çok iç açıcı biri değilmiş çocuk isteyerek mi oldu ayrılıp aile evine dönmeyi de şimdi söylesem daha yeni doğum yaptım nası olacak die düşüneceksınız ama eşinizle konuşunca da çözülmüyormuş başka yol yok gibi.
Zaten akrabaları buradaydı geldiği gibi de alıştı samimiyet kurdu, çok çabuk arkadaşlık kurup samimiyet kurar hep böyleydi. Ailesi ben doğum yapmadan yaklaşık 2 ay önce geldi ve doğumdan 2 ay geçti hala buradalar.
 
Hani sevgisi bitti desem para da vermiyormuş şefkat, düşünme de mi bitti. Bu konuyu eşinizle konuştuğunuzu düşünüyorum ama yakın zamanda tekrar konuşun, hislerinizden bahsedin. Hala böyle devam ederse yapılacak şey belli... Sevilmediğinizi hissederek bir hayat yaşamayı kendinize layık görmeyin.
Şefkati bitmedi, ağlasam yada suratım asık olsa ne olduğunu soruyor anlatana kadar bekliyor, yada bir yerime bir şey olsa hemen koşar. Ama sorun şu ki evdeyse eğer yapıyor evde değilse tamamen yok ve buraya taşındığınızdan beri hep böyle. İşten geldiği gibi arkadaşlarına gitti hala gelmedi, yarında evde yok, Pazar sabahtan balığa gidecekmiş o günde öyle akşam olacak. Yani çoğunlukla yalnızım, konuştuğumda çocuk değilsin artık şu yaşa geldin anne oldum vs vs nutuk çekiyor ve hep ben suçlu duruma düşüyorum, değişen hiçbir şey olmuyor sadece anlayışsız ve sorunlu insan damgası yiyorum.
 
Yeni doğum yapmışsınız lohusasınız. Belki de en çok ihtiyacınız olan dönemde yanınızda olmaması gerçekten üzücü. Boşanmak için çok geçerli bir sebep ama siz bilirsiniz tabi
Boşandıktan sonrasını da düşünmeli insan şuanki durumumdan daha iyi olmayacak, ben sadece dertleşmek için bu konuyu açtım çünkü çok ihtiyacım var. Tanıdığım herkese mutulyymuş gibi rol yaptım, hep öyle avundum.
 
Doğum yapmışsınız ve para vermediğinden bahsetmişsiniz o yüzden evde durmayın da diyemiyorum şu durumda . Lohusalık psikolojisi de üstüne eklenmiş

Önceden de çok iç açıcı biri değilmiş çocuk isteyerek mi oldu ayrılıp aile evine dönmeyi de şimdi söylesem daha yeni doğum yaptım nası olacak die düşüneceksınız ama eşinizle konuşunca da çözülmüyormuş başka yol yok gibi.
Çok uzun yıllardır evliyim, çocuğum olmuyordu değil bazı şeyler olmuyordu. Buraya taşınınca sonunda anne oluyorum dedim çok mutlu oldum, gözüm hiç bir şey görmedi ama gerçekler insanın yüzüne tokat gibi çarpıyor maalesef. Boşansam her şeye sıfırdan başlayacağım, evim yok, mesleğim var işe girersem çocuğuma kim bakacak. Aldığım maaş kiraya mı dadıya mı yetecek. Zaten daha kolay bi yaşantım olacağına emin olsam bir dk bile düşünmem.
 
Çok uzun yıllardır evliyim, çocuğum olmuyordu değil bazı şeyler olmuyordu. Buraya taşınınca sonunda anne oluyorum dedim çok mutlu oldum, gözüm hiç bir şey görmedi ama gerçekler insanın yüzüne tokat gibi çarpıyor maalesef. Boşansam her şeye sıfırdan başlayacağım, evim yok, mesleğim var işe girersem çocuğuma kim bakacak. Aldığım maaş kiraya mı dadıya mı yetecek. Zaten daha kolay bi yaşantım olacağına emin olsam bir dk bile düşünmem.
Galiba şu durumda aile destegınden bahsetmedıgınıze göre ailenizden beklentiniz olmasa gerek .

Bu durumda bebegı büyütmekten başka bi çözüm kalmıyor umarım bu süreçte eşiniz sizi kendinden nefret ettirmeden babalığının ve eş olmasının gerekliliklerinin farkına varır . Yani daha geniş bakarsak resme

Resimse görülmeyen bi bebek var ve daha iki aylık baba her haftasonu dışarda hemde gece yarılarına kadar bebegın tüm sorumluluğunu size bırakmış gibi gözüküyor hafta ıcı de erkenden uyuyorsa çocuğuyla ilgilenme olasılığı çok düşük gibi
 
Hiç kimseye anlatamadığım, eşime söylediğimde hep abarttığımı söylediği bazı durumlar yaşıyorum. Eşim çok ama çok ilgisiz. Öncelikle şunu belirtmek istiyorum kesinlikle aldatma yok. Uzun süredir evliyiz, önceleri doğup büyüdüğümüz şehirde yaşıyorduk ama yakın zamanda yurt dışına yerleştik. Eskiden çok ilgili olduğunu söyleyemem ama en azından iş çıkışı eve geldiğinizde çay kahve içip bir şeyler izlerdik ama artık oda yok. Sabah 5 gibi işe gidiyor, akşam 6 gibi eve geliyor. Yemek falan derken saat 8 gibi uyuyor. Haftanın bazen 5 bazen 6 günü böyle oluyor. Hafta sonlarıda çoğunlukla arkadaşlarıyla takılıyor, şuanda da saat gece 2 ve hala gelmedi. Eskiden arayıp mesaj atardım yine suçlu ben olurdum. Bugün hiç aramadım oda haber vermedi. Ben eskiden çalışırdım ama burada çalışamıyorum. Çalışmamak için çok geçerli sebeplerim var. Hep yalnızım kimsem yok, beni asla anlamıyor, kavga ettim, küstüm, görmezden geldi, ne yaparsam yapayım o düzelmiyor. Ama ben son aylarda çok yıprandım. Para da vermiyor, karın tokluğuna nefes alıyorum. Statü olarak iyi bit mevkide çalışıyordum ama şuan kendi düştüğüm duruma ben bile inanamıyorum. O kadar ilgisiz ki wsappdan mesaj yazıyorum diye üff pff liselimiyiz dedi o günden beri ne arıyorum ne soruyorum ama onu bile farketmedi. Ne yapacağımı şaşırdım üstelik annesi ve babası gelip beni daha çok darlıyorlar. Kendi ailesine kendi tahammül edemiyor. 4 aydır ailesi burada hiç özelimiz yok ve eşiminde bundan şikayeti yok gayet hayatından memnun. Hormonlarında bir sıkıntı olduğunu düşünüyorum bazende. Eşim çok beyefendi bütün ailem ve akrabalarım hep onu çok seviyor ve beğeniyor ama dışarıdan görünenle yaşanılan şeyler çok farklı.
Buram buram aldatma kokuyor, hangi ülke bu gece ikilere kadar dışarda takılıyor, bu arkadaşları siz tanıyor musunuz?
 
Ya bu deveyi güdersin, ya bu diyardan gidersin.

Tek başına bekarmışçasına yaşamaya alış. Boşanmak için konuyu açmadım demişsin. Boşanma. Bu evliliği kendini kandırarak sürdür bir başına. Eşinle gezme, tozma, vakit geçirme. O dışarda yesin içsin gezsin. Saatlerce nerde ne yaptığı belli olmadan.. sen de boşanınca her şey sanki daha mı iyi olacak, deyip kendini avut.

Boşanınca en azından enayi yerine konmayacaksın. Değersiz bi eşya gibi evde sevgi ilgi dilenmeyeceksin. Milletten para beklemeyeceksin. Ama kime diyoruz ki.. çoğu kadın böyle. Adı evlilik. Herif gününü gün ediyor. Kadının derdi boşananlar daha mı mutlu. Evet boşanan çoğu kadın mutlu. Çünkü bağımsız. Özgür. Kafası rahat.
 
Yıllar sonra yeni anne oldum, anne olduktan sonra insan sadece kendini düşünmüyormuş. 2 sene önce olsaydı ayrılırdım gerçi eskiden de herşey iyi gitmiyordu ama en azından yanımdaydı beni seviyor diye oyalıyordum kendimi.
Baştan nasıl başladıysa öyle gider, sinyalleri varmış zaten, kendini oyalamissin gercekten süreci uzatmissin, böyle çok gideceğini zannetmem, biraz otur düşün eşinle konuşmayı dene bakalım....
 
Back
X