Ben de bu gidişle erkek kardeşimle bağımı tamamen koparıp annemlere de dimdik bir tavır koymak zorunda kalacağım gibi geliyor…Anneler küslük olsun istemez kardes arasi normal, eşimin annesi de başlarda eşimi yakaladikca bu konuyu açmis ben yanlarinda degilken ama esim duygu somurulerine gelecek bir insan degil sallamadigi için annesi de birakti artik.
Hahah ona gelene kadar daha aşırı kıymetli paşa evladı bir amcam var, o bölüm sonu canavarı olarak karşıma çıkıp çökecek zaten her şeyin üstüne… Bırakayım da birbirlerini yesinler, ben de maldan mülkten geçtim huzuru seçtim derim artık ne yapayım? Babam arıyor her gün tırım tırım, gel dükkanına otur işini yap diye. Vicdan azabı onu da yokluyor arada herhalde. En azından ben otur dedim demek mi istiyor nedir… Diğer taraftan kardeşime de keskin bir cevap vermiyor, sıçarım bacağına düzgün davran ablana demiyor yani.
Ben görüşmüyorum. Onunla ilgili değil sıkıntım. Annemin hiçbir şey yokmuş gibi davranması nedeniyle her şeyin üstü kapatılıyor. Artık rüyalarımda annemle konuşup yüzleştiğimi görmeye başlayınca destek almanın zamanı geldi dedim.
Evet benim annem de en ufak sinirlenmemde “sen de evladımsın ama bazen cadılığın tutuyor” der ama kardeşime hiç kötü söz söylediğini, yorum yaptığını duymadım.
Zaten azıcık kötü söz söyleyip objektif davransaydı ipin ucu bu kadar kaçmazdı. Arkasında anneniz var diye bu kadar rahat kardeşiniz. Yarın öbür gün hastalanacaklar iyice yaşlanacaklar biz gideceğiz siz birbirinize destek olun diye duygu sömürüsü yapacaklar. Veya siz ailenizin yükünü çekerken erkek kardeşiniz elini taşın altına koymayacak bile ama anneniz hep onun adını anacak. Çok gördüm böyle senaryo maalesef.
Tek başıma çalışırken çok zor olmuyordu eşimin ofisinde çalışabiliyordum ama şimdi bir ortağım var ve daha geniş bir ofise ihtiyacımız oldu…
tabii çocuğum dünyaya gelmedi henüz, bilemiyorum.
Kesinlikle. Zaten olan oldu bile, aynı senaryoyu yaşıyoruz… Ben ağlasam da patlasam da oğluşunun canı sıkılmasın. Bir ara ortak bir işimiz vardı kardeşimle. Sinir hastası olduğum için ortaklıktan çıkmak istedim. “Sen ayrılırsan o batar, tek başına yapamaz” diye haftalarca peşimde koştular. Benim akıl sağlığım kimsenin umrunda değil yani.
Ben akıl sağlığım için mesafe koydum. Şimdi psikologa gidiyorum dedim ne gerek var ki ne sorunun var diyor bana
O kadar sorunları yok sayıyor. Ama anne de olsa onun da bir insan olarak hata yapabileceğini kabullendim, belki de onun da kendini iyi hissetmesi için o sahte dünyaya ihtiyacı var.
Evet evet, bir de böyle insanı çileden çıkaran bir yok sayma, görmezden gelme hali var benim annemde de. “Yıllardır çalışıyorsun, emekli oldun hala 30 küsur yaşındaki adamın evlenmesini dert ediyorsun” diyorum, “edeceğim tabii ki ben memnunum hayatımdan, sen kendi dertlerinle uğraş” diyor. Aklımı kaçırıcamBen akıl sağlığım için mesafe koydum. Şimdi psikologa gidiyorum dedim ne gerek var ki ne sorunun var diyor bana
Siz nasıl başa çıkıyorsunuz? Gerçekten tüm deneyimlere ihtiyacım var…
başa çıkamıyorum. ben ne yaparsam yapayım babamın gözünde kardeşim kadar kıymetim yok, saygı da duyulmuyor.
Haklisiniz zor ama olabildigince uzak durmaya calisin o dukkandan cikmaniz en mantiklisi kardesinizle konussanizda iliskiniz sursede sevgilisiyle muhatab olmayin hic bir sekilde. Annenizide uzmeden uzak kalabildiginiz sekilde kendinizi uzak tutun.
teşekkür ederim. cevabınız için... ders almak için sordum aslında. oğlum var. çevre paşa oğlan sendromuna sokuyolar çocuğu... eşime göndereceğim yazdığınızı. her dediğini her ağlamasında yapıyorTek başıma çalışırken çok zor olmuyordu eşimin ofisinde çalışabiliyordum ama şimdi bir ortağım var ve daha geniş bir ofise ihtiyacımız oldu…
Tabii ki, anlatayım. En azından benim gördüğüm ve yaşadığım kadarını tabii ki, yoksa bu konunun uzmanı değilim kesinlikle. Bir kere evlat ayrımı ve cinsiyet ayrımı olan bir evde büyüdüm. Kardeşim çok hareketli, ben aksine çok sessiz sakin çocuktum. O ne kadar talepkarsa ben o kadar kanaatkardım. Aramızda 1 yaş var. Bu yüzden ailemin ilgisi, sevgisi, endişesi hep kardeşimin üzerindeydi. Dikkat bozukluğu ve hiperaktivite vardı kardeşimde. Düzgün tedavi edilmedi. Gak dese su, guk dese et verdiler. Her dediğini yaptılar. Hiç sorumluluk almadı hayatta. Saygısızlıklarını tolere ettiler. Sorumsuzluğunu delikanlılığına, tembelliğini zekasına yordular. Annem çok erken evlenip gebe kaldığı için kendi de çocuk gibiydi. O beni sakinleştireceğine ben onu sakinleştirirdim, hep söyler zaten kendime kız kardeş doğurmuşum diye… Öğlenleri masal okur saçını okşaya okşaya uyuturdum annemi daha okula başlamadan önce, 5-6 yaşlarımdayken. Babam pek ilgili değildi, sevgisinden şüphem yok ama gündüzleri dedemle birlikte çalışır, akşamları arkadaşlarıyla çıkardı. Çok işi yoktu öyle çocuk büyütmekle falan. Bizim de harçlığımızı dedem verir, parka babannem götürürdü yani aslında dedemle babannem bakımımızı üstlendi daha çok. Yani kısacası çocuk yapıyorsak takip etmek, sorumluluğunu almak, bakımını üstlenmek ve sorumluluk duygusunu vermek gerekiyor bence
çocuğunuz olunca daha da zorlaşır. sorunlu biriyle aynı ortamda olmasını istemeyeceksiniz.
Başa çıkılmıyor, ben bunu anladım…
Maalesef sorumsuz erkekler dediğim şekilde yetişiyor, birinci ağızdan gördüğüm ve yaşadığım bu şekilde. Çocuğum kız mı erkek mi bilmiyorum henüz ama böyle davranmayacağım kesinteşekkür ederim. cevabınız için... ders almak için sordum aslında. oğlum var. çevre paşa oğlan sendromuna sokuyolar çocuğu... eşime göndereceğim yazdığınızı. her dediğini her ağlamasında yapıyor
