Gerçekten bıktım, yıldım artık. Annem küçük yaşta zorla evlendirilmiş ve ardından ben olmuşum. Ve annem bunun acısını benden çıkarmaya çalışıyor. Sanki suçlusu benim, sanki ben evlendirdim zorla. Öyle ki daha yeni doğduğumda bile bakmazmış bana. Babamla ilgilenmezmiş, aynı yatağa girmezmiş. Sabah akşam temizlik yaparmış ( temizlik hastası ) başka hiçbir şey yapmazmış. Hep nefret etti benden. Öyle ki bazen yalvarırdım babama baba nolur beni yurda verin bıktım diye. O cehennemi bile tercih ederdim... Hep dövdü beni, sürekli zarar verdi... Hiç sevemedim annemi doğal olarak o da beni. Ardından aynı bana kaldığı gibi kardeşime de yanlışlıkla hamile kaldı. Bu sefer ona da bakmadı, hakaretler etti. Daha küçücük yaşta hem onun hem kendi kendimin annesi olmak zorunda kaldım. Bize yapmadığı eziyet kalmadı. Birileri varken hep iyi davranırdı ama misafir gittiği anda suratı yine mahkeme duvarı gibi olurdu. Kardeşimin, benim kollarım hep mosmor olurdu. Öğretmenlerim annemi okula çağırırdı o da babası yapıyor der mağdurları oynar eve gidince de beni tekrar döverdi. Ceza olarak da tüm evi kışın soğuk suyla yazın da aşırı sıcak suyla temizletirdi. Kardeşim böbrek hastasıydı çişini tutamazdı o altına işediği anda kaynar suyla yıkamaya kalkardı ikimizi de. Babam sonunda boşadı onu bizi de aldı kurtardı. Bi süre sonra babam üzüntüden kanser hastası oldu ve o ölünce mecburen annemin yanına geri döndük. ergenlik dönemindeydik ikimizde kardeşimle bizi hep arkadaşlarımızın yanında küçük düşürürdü, erkek gibi küfür eder, döverdi onların yanında ve o dönem dolayısıyla biz bundan çok etkilenirdik. Belli bi yaşa kadar ( 20 li yaşlara kadar ) ikimizin de arkadaşı olamadı bu yüzden. ondan hep nefret ettim. Hep aşağılık kompleksi içerisinde yaşadım onun yüzünden. Hep korktum birilerinden ve tüm çocukluğum morluklar içinde ellerim çamaşır suyu kokusuyla geçti hiç oyun oynayamadım mesela ben sizler gibi... Üniversiteye geçince de kardeşimi de yanıma alıp eşşek gibi çalışa çalışa kurtuldum ondan. Bi kaç yıl sonra üniversite filan bitti, büyüdük iş sahibi olduk onu affetmeye karar verdik çünkü pişman oldu sanmıştık. Ne büyük de yanılmışız... İlk olarak 3-4 ay önce benim söz alışverişi filan derken görüşmeye başladık. İlk başlarda iyi davrandı. Sonra sözümde ilk kez patlak verdi. Herkesin ortasında, en mutlu günümde senden nasıl karı olacak bilmem tip yok, beceri yok, temizlik yok dedi kaynanamla bi göz göze geldim ve aşırı utandım. Ardından o heyecanla giderken tepsiyi düşürdüm diye bağırdı bana sözlümün, ailesinin yanında beceriksiz, gerizekalı bi şeyi de becer diye. Yine de sustum biraz daha görüşelim dedik. Son olarak bugün tepemize çıktı iyice. Yemeğe çağırdı bizi sözlüm, ailesi, kız kardeşimle birlikte. Gittik filan oturuyorduk çok seviyesizce bel altı espiriler yapmaya başladı anne sus lütfen dedim o da bana döndü bağıra bağıra az o... değilsiniz sizde - çok afedersiniz. - şimdi de beni mi eleştiriyorsunuz nolacak babasının kızı işte dedi. Gırtlağıma lokmalar saplandı. Dayanamadım ağladım babamın adını ağzına alıp kirletme sakın bi daha da hayatımıza girme yazıklar olsun bana ki sana ikinci şansı verdim dedim sonra kalkalım lütfen dedim hep birlikte kalktık geldik. Ondan nefret ediyorum ve bi daha asla görüşmeyeceğim. Sözlümün yanında bile bunu yapan kadın ilerde çocuğumun yanında daha beterlerini yapar ki ben bunu kaldıramam! Benim tek hayalim çocuğumla birlikte çocuk olup onunla çocukluğumu yaşamak, iyi bir anne olmak. Annemle bu hayalimi yıkamam.
