merhaba arkadaşlar ben bu sefer farklı bir sorunla karşınızdayım benim allah bağışlasın iki kızım var biri 7.5 diğeri 5 yaşını yeni bitirdi seneye okula başlayacak
meseleye gelince eşim 3. çocuğu istiyor şöyle böyle derken 2 senedir erteliyorum ama baskısı artmaya başladı bana kızda olsa erkekte olsa 3. çocuğu hatta 4. yü istiyorum diyor ama ben içinde erkek çocuk sevdası olduğunu biliyorum eşim çok iyi bir baba çok iyi bir eş evleneli 10 sene oldu ama hiç bir güvensizlik sıkıntı yaşamadık şükürler olsun maddi durumuzda kötü değil zaten rızkıda veren rabbimdir...
evliliğimizde de ilk günkü aşkımız devam ediyor desem yalan olmaz...eee mesele ne derseniz hemen konuya giriyorum
ben burda yalnızım eşimin aileside benim ailemde uzak çocuklarım yaramazlar küçüklüklerinde de ikiside 2 sene hiç uyumadılar ve ben çok yıprandım yardım edecek kimsem olmadığı içinde her çocukta hayatımdan 2 sene yok oluyor aynı sıkıntıları yaşamaktan korktuğum gibi eşimin erkek çocuk sevdasına istediği fikri beni deli ediyor tabi çevrede cabası ama çevreyi hiç takmıyorum...
neden deli ediyor derseniz ben son bir kaç seneye kadar erkek çocuklarından nefret ediyordum tabiki şimdi yeğenlerimden olsun arkadaşlarımın çocuklarından olsun o önyargım kırıldı seviyorum sonuçta hepsi melek...
nefret söylemimden rahatsız olacaklar vardır ama küçükken yaşadıklarımı özet geçeyim biz 4 kız kardeşiz ve kız olduğumuz için başta babam olsun babamın bütün akrabaları bizi aşağıladı anneme yapmadıkları kalmadı bizimle ilgili konuşurken kız değil mi gibi itip kakmalar erkeleri tepelerinde taşırken bizi aşağılamaları bende acayip tramvalar yaratmış olacakki hep benim için erkek çocukları pis terbiyesizdi taa ki anne olana kadar...
bunlar tatmin etmemiş olabilir sizi bir kaç örnek vereyim 3. kardeşimde kız olunca babam 1 hafta isim koymadı ve yüzüne bakmadı ismini ev sahiplerimiz koydu annemin kanaması durmadığı gibi edilen hakaretlerden sütüde kesildi halbuki kardeşim melek gibi bir bebekti sonra babannemin gelip beşiğin başında ağıt yakması bu beşiğe oğul belenmeyecekmi gelen misafirlere kadın kısmı kızgın olurmuşta o yüzden kız çocuk doğarmış deyip herkesin yaka silkmesi sonra halamın yeni evliyken amcamın benden bir yaş büyük oğluna hediye getirip annemede dönerek erkek doğursaydın bir altını gözden çıkartmıştım ama kız olduğu için bişey almadım diyerek canım annemi saatlerce ağlatması ve annemin öyle canı yanmışki ağzından beddua çıkmış oğlun olsun hayrını görme diye halamın ilk çocuğu erkek ve hiç kendini bilmeyecek şekilde engelli annem hala vicdan azabı çeker bu çocuk benim yüzümden oldu diye...
bizlerin her seferinde babamın şunlardan biri erkek olsaydı diyerek iç geçirmesi ki hala bazen söyler ve annemin sırf bu yüzden babannem tarafından babamla boşanması için sürekli baskı görmesi ve hatta babam evliyken kız aramaya gitmeleri annemin sürekli dayak yemesi ki babam üniversite mezunudur!!!!neyse biz bunlarla büyüdük ve erkeklerden nefret eder oldum....
çok uzun oldu ama eşiminde bu sebepten çocuk istediği fikri oluştu bende başta tamam dedim ama şimdi sırf bu yüzden 3. bebeği doğurmak istediğimi düşünerek kendimden de nefret etmeye başladım zaten sırf eşimi sevdiğim için onun ısrarlarına dayanamadığım için kabul etmiştim hala korunuyorum ama bu ay artık olsun diyor benimde içimde yenemediğim duygular var artı iki tane kızımda okula gidiyor ve 3. çocuğun sorumluluğu fikri beni çok korkutuyor ne yapmalıyım bilemedim işin içinden çıkamadım arkadaşlar eşim kesinlikle öyle bir baskı yapmıyor kızlarını çok seviyor ama erkek olursa ayrım olur mu diye acayip fikirler uçuşuyor beynimde...siz olsanız ne yapardınız ben bebekleri çocukları çok seviyorum maddi manevi hiç bir konuda şüphem yok ...
her türlü fikre açığım kızın bağırın ama bir yol gösterin kafam çok karışık duygularım çok karışık canlarım...
meseleye gelince eşim 3. çocuğu istiyor şöyle böyle derken 2 senedir erteliyorum ama baskısı artmaya başladı bana kızda olsa erkekte olsa 3. çocuğu hatta 4. yü istiyorum diyor ama ben içinde erkek çocuk sevdası olduğunu biliyorum eşim çok iyi bir baba çok iyi bir eş evleneli 10 sene oldu ama hiç bir güvensizlik sıkıntı yaşamadık şükürler olsun maddi durumuzda kötü değil zaten rızkıda veren rabbimdir...
evliliğimizde de ilk günkü aşkımız devam ediyor desem yalan olmaz...eee mesele ne derseniz hemen konuya giriyorum
ben burda yalnızım eşimin aileside benim ailemde uzak çocuklarım yaramazlar küçüklüklerinde de ikiside 2 sene hiç uyumadılar ve ben çok yıprandım yardım edecek kimsem olmadığı içinde her çocukta hayatımdan 2 sene yok oluyor aynı sıkıntıları yaşamaktan korktuğum gibi eşimin erkek çocuk sevdasına istediği fikri beni deli ediyor tabi çevrede cabası ama çevreyi hiç takmıyorum...
neden deli ediyor derseniz ben son bir kaç seneye kadar erkek çocuklarından nefret ediyordum tabiki şimdi yeğenlerimden olsun arkadaşlarımın çocuklarından olsun o önyargım kırıldı seviyorum sonuçta hepsi melek...
nefret söylemimden rahatsız olacaklar vardır ama küçükken yaşadıklarımı özet geçeyim biz 4 kız kardeşiz ve kız olduğumuz için başta babam olsun babamın bütün akrabaları bizi aşağıladı anneme yapmadıkları kalmadı bizimle ilgili konuşurken kız değil mi gibi itip kakmalar erkeleri tepelerinde taşırken bizi aşağılamaları bende acayip tramvalar yaratmış olacakki hep benim için erkek çocukları pis terbiyesizdi taa ki anne olana kadar...
bunlar tatmin etmemiş olabilir sizi bir kaç örnek vereyim 3. kardeşimde kız olunca babam 1 hafta isim koymadı ve yüzüne bakmadı ismini ev sahiplerimiz koydu annemin kanaması durmadığı gibi edilen hakaretlerden sütüde kesildi halbuki kardeşim melek gibi bir bebekti sonra babannemin gelip beşiğin başında ağıt yakması bu beşiğe oğul belenmeyecekmi gelen misafirlere kadın kısmı kızgın olurmuşta o yüzden kız çocuk doğarmış deyip herkesin yaka silkmesi sonra halamın yeni evliyken amcamın benden bir yaş büyük oğluna hediye getirip annemede dönerek erkek doğursaydın bir altını gözden çıkartmıştım ama kız olduğu için bişey almadım diyerek canım annemi saatlerce ağlatması ve annemin öyle canı yanmışki ağzından beddua çıkmış oğlun olsun hayrını görme diye halamın ilk çocuğu erkek ve hiç kendini bilmeyecek şekilde engelli annem hala vicdan azabı çeker bu çocuk benim yüzümden oldu diye...
bizlerin her seferinde babamın şunlardan biri erkek olsaydı diyerek iç geçirmesi ki hala bazen söyler ve annemin sırf bu yüzden babannem tarafından babamla boşanması için sürekli baskı görmesi ve hatta babam evliyken kız aramaya gitmeleri annemin sürekli dayak yemesi ki babam üniversite mezunudur!!!!neyse biz bunlarla büyüdük ve erkeklerden nefret eder oldum....
çok uzun oldu ama eşiminde bu sebepten çocuk istediği fikri oluştu bende başta tamam dedim ama şimdi sırf bu yüzden 3. bebeği doğurmak istediğimi düşünerek kendimden de nefret etmeye başladım zaten sırf eşimi sevdiğim için onun ısrarlarına dayanamadığım için kabul etmiştim hala korunuyorum ama bu ay artık olsun diyor benimde içimde yenemediğim duygular var artı iki tane kızımda okula gidiyor ve 3. çocuğun sorumluluğu fikri beni çok korkutuyor ne yapmalıyım bilemedim işin içinden çıkamadım arkadaşlar eşim kesinlikle öyle bir baskı yapmıyor kızlarını çok seviyor ama erkek olursa ayrım olur mu diye acayip fikirler uçuşuyor beynimde...siz olsanız ne yapardınız ben bebekleri çocukları çok seviyorum maddi manevi hiç bir konuda şüphem yok ...
her türlü fikre açığım kızın bağırın ama bir yol gösterin kafam çok karışık duygularım çok karışık canlarım...