Hayat tabiki devam edecek. Kendim icin olmasa bile bebegim icin boyle olmak zorunda. Onun en cok bana ihtiyaci olacak. Cok sagolun.
yazma konusunda bir fikrim yok. Su an bunu dusunemiyorum. Yine de sagolun.
Ailesi geldi mi ki
Zamanla içindeki yara iyilesecek ama izi geçmeyecek. Şimdi tüm bu olumsuzliklardan sıyrılıp bebeğine odaklanman lazım. O dogunca hayatının farklı ve guzel bir dönemi başlayacak. Yaralarını hızla iyikestirecek yüzünü güldürecek inşallah. Hep duslarimizdasin. Allah yar ve yardımcın olsunHayat tabiki devam edecek. Kendim icin olmasa bile bebegim icin boyle olmak zorunda. Onun en cok bana ihtiyaci olacak. Cok sagolun.
yazma konusunda bir fikrim yok. Su an bunu dusunemiyorum. Yine de sagolun.
Aileniz yanınızda, onlarla da ya da onlarsz da mutlu bir çocuk büyütebilirsiniz. Hem bebeğiniz hem de kendiniz için mutlu olun. Siz hatalı ya da kusurlu biri değilsiniz. Sadece o adam sorunlu, o adam eksik..
Eminim ben çok mutlu zamanlarınız olacaktır. Buraya da yazarsınız hep birlikte mutlu oluruz :)
Zamanla içindeki yara iyilesecek ama izi geçmeyecek. Şimdi tüm bu olumsuzliklardan sıyrılıp bebeğine odaklanman lazım. O dogunca hayatının farklı ve guzel bir dönemi başlayacak. Yaralarını hızla iyikestirecek yüzünü güldürecek inşallah. Hep duslarimizdasin. Allah yar ve yardımcın olsun
Umarim umutlarim sizin yazdiklarniz gibi yeniden yeserir birgun. Umarim o gun cok uzak olmaz.
Canim o zaman babaanne ortaligi karistirip hepiminize sebep.olmus Allahin adaleti milim şaşmaz herkes ettigini mutlaka bulacaktir Rabbim hepimizin yardimcisi olsun uzuldumEvet allah bize yeter.yalnız soyle bir durum var babam annemi terketmedi.film gibi annemin hayati.bana hamileyken babam ve annemin aileleri arasında kavga.babaannemin yeğeni evli ve kalkıp teyzemi de kaçırıyor.annelerin tarafta adamın elinden teyzemi alıyorlar.ve adam ailemize kötülük yapiyor.sapık uçkur düşkünü biriymiş.dedem de evin bir oglu olan dayım kendini koruması için silah veriyor.sapık adam dayımın yolunu kesiyor.ilk adam ates ediyor silah tutukluk yapiyor.dayım ates ediyor.adam geberiyor.adlı tip ta dayımın korumak amaçlı ates ettiğini kanıtlıyor.
Eee bu adam babaannemin yeğeni ya anneme düşmanlık zulüm diz boyu.hamileyken atılırlar kapıya.babam anneme mektup yazıyor açalım diye.annemden cevabi yazıyor tamam diye.mektup babaannemin eline geçiyor.babamla annemin altısının kızkardeşini birlikte kacirtiriyor...babam 16 yaşında.düşün .annem diyor ki çok aglardi baban.yani babamın suçu yok.
Bu konuda velayetin anneden alınması imkansız. Velayetin anneden alınması için çok özel sebepler var. Bu konu sahibi ile bağdaşması imkansız sebepler. Öyle bir madde geçerli olmaz . Çünkü zaman ve koşulların insana ne getireceği belli olmaz.Sakın çekişmeli boşanma davası açmayın. Hamilesiniz. Giden sizden gidiyor.
Bu durumda, vicdanını hafifletmek için elinden geleni yapacaktır. Hiç bir hakkınızdan vazgeçmeyin . Nafaka , tazminat v.s . Bir protokol imzalatın ona..
Sonrası yaralarınızın sarılması için bir süreç.
Destek alın gerekirse.
Ailenizde yanınızdaymış. Mis kokulu meleğinizde dunyanıza geldiğinde çok büyük desteğiniz olacak.
...
Burada merak ettiğim bir konu var. Hukukçu varsa aramızda yazarsa çok sevinirim.
Daha sonra, yıllar sonra babanın velayet davası açamaması için bir madde falan eklenebilir mi protokole ?
Hem ihanet var , hem boşanmak için zaman kollayan bir adam. Bu kolaylaştırır mı böyle bir durumu.
Elbette uzak olmayacak eminnolun. :) siz hayatı güzel yönlerinden görmeye çalıştıkça hayat da size iyi yönlerini gösterecek. Kaldı ki en güzel sey yakında gelicek, minik bi paşa. :) onun ilk uyuyuşu, gülüşü, koşuşu, size laf yetiştirmesi.. hayatınızdaki en güzel duyguları onunla tadacaksınız eminim. :) belki bir gün hayatınıza birisi dahil olacaktır, olmaması için hicbir engel de yok üstelik. :) hayat bize ne getireceği belli değil. Kimin sözüydü hatırlamıyorum ama bir söz vardı "hayatım alt üst oldu diye üzülme. Nerden biliyorsun hayatının altının üstünden daha iyi olmadığını?" :)
Emin olun her şeyi başarabilecek güce sahibiz. Ihtiyacımız olan her şey içimizde. :)
Cok guzel yazdiklariniz. Cok tesekkur ederim desteginiz icin. Yaziniz biraz da olsa moral oldu bana.
Ben bu kadsr dert etmiyorum bu meseleyi artik. Bir hafta boyunca yasattiklarina ragmen cocugunu hic merak etmeyen birinden bahsediyoruz. Zamaninda benimle oldugu gibi simdi de bi baskasiyla cocuk hayali kuruyordur belki, o kisiden cocugu olsun istiyordur belki de. Kim bilir...Bu konuda velayetin anneden alınması imkansız. Velayetin anneden alınması için çok özel sebepler var. Bu konu sahibi ile bağdaşması imkansız sebepler. Öyle bir madde geçerli olmaz . Çünkü zaman ve koşulların insana ne getireceği belli olmaz.
Ne demek, asıl sizin varlığınız umit oldu hepimize. Baksanıza ne kadar çok mesaj aldı konunuz. Sadece aldatma oldugu icin degil bh kadar destek, sizin halinize hayran olduk. :) Siz ışıl ışıl bir anne adayısınız ve nasıl sağlam durulurun en güzel örneklerindensiniz. Ve eminim pırıl pırıl da bir evlat yetiştireceksiniz. :) siz kendinize iyi bakın, gerisi hallolur Allah'ın izniyle. :)
Bu tamamen sana bağlı bir durum canım. Bir kere düşünmeye bile değmez olduğunu icsellestirdigin zaman hiç umursamayacaksin bile. Mekan degistirmek iyi gelecek muhakkak.Bu evden gittigimde, 2,5 yillik anilari burada birakip gittigimde belki daha da kolay olur bilmiyorum. Allah razi olsun.
Benim esimde ilk anlattiginiz gibi uysal sadik gezme tozma bilmez ev iş arasi dakik gider gelir.sosyal medyadan pc den bihaber..valla korktum cunku bu tarz erkekler asla aldatmaz diye bilirim.gozunuzden kacan neydi acaba.eksik olan neydi.ve kac yillik evlisiniz?Nasıl ya da nerden başlayacağımı bilmiyorum aslında. Neden buraya yazdığımı da bilmiyorum. Bugüne kadar burada çok paylaşım okudum. Ne kadar farklı hayatların olduğunu düşünüp dururdum her seferinde. Ama kınamazdım. Çünkü kendimde dahil hiç kimse için ASLA YAPMAZ, ASLA OLMAZ diyemeyeceğimi bilirdim. Çiğ süt içmişti ya hani insan, bir anlık nefsine kapılıp gidebilirdi ya hani. “neden” diye de sormuyorum aslında şimdi hayatta olup biten onca şeyi gördükten sonra…
İçim paramparça, içim yanıyor, yüreğim kanıyor, ne yapsam ne etsem bir çare yok. Her ne kadar 5 gün önceki hayatımı geri istesem de gelmeyeceğini bilmek o kadar acı veriyor ki anlatamam.
5 gün önce, her günkü gibi işten çıkmış eve geliyordum. Normalde her gün kullandığım bir yol vardı. O gün nedense oradan değil de diğer taraftan gitmek istedim. Sanki bir şey beni o tarafa itiyormuş gibiydi ki eğer o yoldan gelmeseydim zaten şu an hiçbir şeyi bilmeden hayatıma devam ediyor olacaktım belki de kim bilir. Yolda giderken bir an gözüme bir şey takıldı. Bir plaka ve saniyeler sonra o plakanın eşimin arabasının plakası olduğunu anımsadım. İçimde tuhaf bir şeyler oldu ve durdum. Çok uzaklaşmamıştım zaten. Hem korkuyor hem de merak ediyordum ne olduğunu. Çünkü daha çok geçmemişti ki eşimle telefonda konuşurken işte olduğunu ve çok yoğun çalıştığını bugün biraz geç çıkabileceğini söylemişti. Bacaklarım titriyordu yürürken, arabanın bulunduğu yere kadar gittim. 5 dakika yürümedim zaten. Arabanın hemen çaprazında cafe tarzı bir yer vardı. Şimdi yazarken aynı anı tekrar tekrar yaşıyorum. Onları gördüm. Elim ayağım buz kesti. Eşim arkasını dönüktü, fark etmedi. Orada öylece dona kaldım. Zaman sanki durdu, hiçbir şey düşünemiyordum. Ne yapacağımı bilmeden öylece belki de 5-10 dakika bekledim ama ne kadar zaman olduğunu da bilmiyorum aslında. Şimdi diyeceksiniz ki ne var iş içindir vs. Ama eşimin işi öyle bir iş değil.
Dışarıda hiçbir iş ilişkisi bulunmayan, 3 yıldır ev iş, iş ev arasında mekik dokuyan, bu yüzden arabası bile doğru düzgün kilometre yapmamış olan, işten çıkarken arayıp geliyorum diye haber veren ve ne kadar zamanda evde olduğu belli olan, karşı cinsle iletişimi mesafeli, telefon rehberinde gereksiz hiç kimsenin telefon numarası olmayan hatta aile dışında hiçbir bayanın telefon numarası olmayan, whatsapp tan tutun da hiçbir sosyal medya aracı kullanmayan, her daim evde yanımda olan ve interneti bile yanımda kullanan, bulunduğumuz şehirde arkadaşı çok fazla olmadığı için haftasonunu bile her daim eşiyle birlikte geçiren, en son kafeye gidip oturduğumuz zamanın üzerinden 1,5 yıl geçmesine rağmen ısrarla kafede oturmak istemeyen, dışarıda yemek yemeyi sevmeyip eve söyleyen, haftaiçi işte yorulduğu için haftasonunu çoğunlukla evde geçirmek isteyen biriydi. Evet artık ”di” diyorum. Çünkü bundan sonrası yok. Bizim geleceğimiz yok, bitti, tükendi. Artık doğrusu “biz” diye bir şey yok! “Yok”muşuz.
O gün biraz daha bekledikten sonra kendime geldim ve yapabileceğim çok da bir şey yoktu aslında. Aralarındaki samimiyet her şeyi açıklıyordu, en ufak bir yanlış anlama ihtimalim olup olmadığımı sorsam da kendime boş bir uğraş olduğunu adım gibi biliyordum. İçeri girdim ve masaya doğru gittim. Eşim beni fark edince o da dondu kaldı. Kireç gibi oldu bir anda yüzü. Gözlerime bakamadı ve başını öne doğru eğdi sadece. Hiç konuşmadı, o dakikadan sonra bir şey söylemesini beklemiyordum zaten. Aslında hayatım boyunca hiç böyle bir şey yaşamayacakmışım gibi diğer yandan sanki bir gün böyle bir şey zaten yaşayacakmışım gibi karmakarışık duygular içindeydim. Yüzüğümü çıkarttım, masanın üzerine bıraktım ve sadece “Yolun açık olsun.” diyebildim. Orada cıngar çıkartıp rezil etmek de vardı belki ama o an hiçbir şeye gücüm yoktu, dokunsalar yere yığılacak gibiydim. Arabaya bindim ve eve geldim. Ama nasıl geldim ben bile bilmiyorum. Arabayı nasıl kullandım bilmiyorum.
Onunla paylaştığımız ne varsa kırıp dökmek istedim. Ne yazık ki hiçbirini yapacak takatim yoktu. Akşam olmuştu artık. Işığı açmadım. Sabaha kadar karanlıkta oturdum ve saatlerce ağladım. Hiçbir şey yiyemedim. O gece ev gelmedi, nerde kaldı ne yaptı bilmiyorum, bilmek de istemiyorum. Ve asıl vurucu darbe o sabah geldi. Telefonumda bir mesaj “ELİMDE DEĞİLDİ, AŞIK OLDUM, BENİ AFFET BİLE DİYEMEM, SENİN DE YOLUN AÇIK OLSUN…”
En çok canımı yakan da, tüm bunları 7 aylık hamileyken yaşıyor olmak. Ve böyle bir mesajdan sonra ne denir ki artık. Giden çoktan gitmiş… Hayat ne kadar da tarifsiz acılar yaşatabiliyormuş insana. Ne hissettiğimi anlatmak istiyorum, anlatıp bir nebze rahatlamak istiyorum ama kelimeler kifayetsiz, sanki hafızamdan silinmiş gibiler. Bu yazıyı bile o kadar uzun zamanda yazdım ki iki lafı bir araya getirmek için o kadar uğraşıyorum ki…
Ve şu an bu yaşadıklarımı hiç kimse bilmiyor. Ne benim ailem ne onun ailesi. Nasıl anlatılır onu da bilmiyorum. Yapayalnızım günlerdir evde. Ölü gibiyim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Ağlayıp ağlayıp susuyorum. Ağlamaktan gözlerim acıyor. Ağlarken boğulacak gibi oluyorum, nefes alamıyorum zaman zaman… Bu kadar bilinmezliğin ardından bildiğim tek şey var. İstediğim tek şey daha doğrusu: Çocuğunu tanımasına izin vermemek. Belki çok acımasızca ama öyle. Canımı bu kadar yakan, dünyamı ansızın her şey güzel giderken bebeğimiz için gün sayarken böylesine acımasızca yıkan bir insana bunu layık görüyorum.
Çok uzun oldu farkındayım ama böyle işte, hakkınızı helal edin…
Ve hemen cevap yazamazsam affola...
Ben bu kadsr dert etmiyorum bu meseleyi artik. Bir hafta boyunca yasattiklarina ragmen cocugunu hic merak etmeyen birinden bahsediyoruz. Zamaninda benimle oldugu gibi simdi de bi baskasiyla cocuk hayali kuruyordur belki, o kisiden cocugu olsun istiyordur belki de. Kim bilir...
Bu destege hayran olmamak mumkun degil tabiki. Beni tanimayip destek olan o kadar cok kisi oldu ki. Burada ve hayatta bu kadar guzel vicdanli insanlar varken benim en vicdansizlarindan birine denk gelmem sanssizlik. Ogrencilerime herseyin insanlar icin oldugunu soylerdim. Evet, hayatta ne oluyorsa hepsi bizim icin. Ne yasayacagimizi hic bilemiyoruz. Umarim cocugumun bahtinguzel olur.
Evlenmeden önce flört döneminiz olmuşmuydu olduysa o dönemdeki gözlemleriniz nasıldı burda okuduğum en üzücü hikaye bu Allah sabırlar versin yardımcınız olsun
Yine ceza yiyeceğim ama o surtuk o zaman hamilelik sürecinde ortaya çıktı. Yoksa böyle bir durumu olan adam çocuk ister miOlmustu, evlilikle birlikte 4 yil kadar oluyor nerdeyse, 4 yildir taniyorum. Pardon, tanidigimi saniyormusum. Yani su olay su yuzune cikana kadar ne bir sogukluk ne baska bir sey. Cocuk konusunu ilk o dile getirmisti. Ben de artik olabilecegini dusunmustum ve ebliligimizin ikinci yili dolarken almistik guzel haberi. Cift cizgiyi gordugundeki heyecani dun gibi gozumun onune geliyor. Cok beklememistik 3.ay oluvermisti. Hersey yolundaydi ya da yolunda gibiydi.
Insallah. Cok sagolun. Su an o kadar sık hareket ediyor ki. Gozumdeki yasla birlikte minik de olsa bir gulumseme var yuzumde. Su iki ay gecse, bir kucagima alsam onu, bi koklasam herseyi unutuverecekmisim gibi. Insallah dediginiz gibi olur.Zor ama gülümseyerek başlayabilirsiniz hocam. Bebişinizi her hissettiğinizde gülümseyin. Dışarıda bir kuş bir kedi herhangi bir sey gördüğünüzde gülümseyin. Emin olun iyi gelecek. Hem size hem paşamıza. :) kahkaha ile gülün demiyorum tabi ama minik de olsa bir gülümseme çok ise yarayacak eminim. :)
Insallah evladınız hep iyi insanlarla karşılasır, siz de :)